นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 44

ตอนที่44 สอนวิธีบิน

“เข้าใจแล้ว ฉันไปก่อนนะ!” ฝาแฝดคนหนึ่งเหยียบไม้กวาดก่อน เหยียบเท้าลงกับพื้น และบินขึ้นจากพื้นอย่างรวดเร็ว แล้วบินเป็นวงกลมรอบสนามกีฬาควิดดิช

“ไม่เป็นไร ฉันแทบจะไม่สามารถทำอะไรกับพวกเขาได้เลย”

เมื่อมองดูน้องชายของเขาบินไปรอบๆ คอลัมน์ ชาร์ลี ก็ประเมินเขาง่ายๆ อันที่จริงมันไม่ยากเลยที่จะบอกจากรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาว่าเขาพอใจทีเดียว

ท้ายที่สุดไม่ใช่นักเรียนใหม่ทุกคนที่สามารถบินได้อย่างมั่นคง

หลังจากที่ฝาแฝดทั้งสองทำการบินทดสอบ ในที่สุดก็ถึงตาของอัลเบิร์ตและลี จอร์แดน

เนื่องจากทั้งคู่ไม่เคยใช้ไม้กวาดบินอย่างเป็นทางการ ชาร์ลีจึงต้องสอนวิธีใช้ไม้กวาดบิน เขากำลังสาธิตให้คนสองคนขี่ไม้กวาดโดยไม่ไถลออกหลุดออกไป

“เราไม่เห็นได้รับการสอนแบบนี้มาก่อน” ฝาแฝดพูดอย่างสนุกสนานอยู่ข้างๆ เขา “ยังไงก็ตาม เราเป็นน้องชายของเขาจริงๆ เหรอเนี่ย?”

“หุบปากแล้วหยุดพูดเรื่องไร้สาระ” ชาร์ลีจ้องไปที่ฝาแฝดและเริ่มแก้ไขการจับมือของลี จอร์แดน

“นายต้องเตะขาทั้งสองข้างเท่านั้นเพื่อจะบินขึ้นจากพื้น วิธีควบคุมความมั่นคงของนายจะรู้สึกได้หลังจากที่ได้ลองด้วยตัวเองแล้ว” ชาร์ลีเป็นเหมือนศาสตราจารย์ที่สอนวิธีขี่ไม้กวาดอย่างจริงจัง “เอาไม้กวาดให้มั่นคง ยกตัวขึ้นเล็กน้อย แล้วไม้กวาดก็จะลอยขึ้น ในทำนองเดียวกัน เอียงตัวเล็กน้อยแล้วไม้กวาดก็จะตกลงสู่พื้นในแนวตั้ง ถ้าคุณโน้มตัวไปข้างหน้า ไม้กวาดก็จะเคลื่อนที่ไปข้างหน้า”

ใช้เวลาประมาณห้านาที หลังจากที่ชาร์ลีอธิบายข้อควรระวัง เขาขอให้ลี จอร์แดนเริ่มเที่ยวบินทดสอบ เขาดึงไม้กายสิทธิ์ออกเพื่อจับนักเรียนใหม่ที่อาจตกจากไม้กวาด

ลี จอร์แดน บินได้ค่อนข้างราบรื่น

อย่างไรก็ตาม เขาบินช้ามาก บินรอบสนามควิดดิช ใช้เวลาประมาณห้านาทีในการบินให้เสร็จสิ้น เมื่อเขาลงถึงพื้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นที่ไม่สามารถปกปิดได้

เขาบินได้ราบรื่นมาก เพราะเคยขี่ไม้กวาดของเล่นมาก่อน

“บินได้ดี” ชาร์ลีให้กำลังใจ และส่งไม้กวาดบินให้อัลเบิร์ตที่อยู่ถัดจากเขา

อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปแตะไม้กวาด

ก็เรียบๆและมันไม่มีเบาะ

เขายังคงจำเวทมนตร์ที่เรียกว่า “คาถาเบาะ” หรือคาถาดูดซับแรงกระแทกที่ร่ายบนไม้กวาดบินได้

อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของเวทมนตร์เมื่อเขาสัมผัสมัน อัลเบิร์ตสงสัยว่าเขาจะรู้สึกเจ็บก้นไหมเมื่อนั่งบนนั้น?

ไม่มีทางน่า ขนาดไม้กวาดของเล่นยังมีเบาะเลย

“นายกำลังทำอะไร?” ชาร์ลีมองดูจังหวะไม้กวาดของอัลเบิร์ตอย่างสงสัย และไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่พยายามหาว่าเบาะอยู่ที่ไหน” ก่อนที่ชาร์ลีจะเข้าใจความหมายของประโยคนี้ อัลเบิร์ตก็เหยียบไม้กวาดแล้วเตะเท้าลงจากพื้น

แน่นอนว่าคาถาดูดซับแรงกระแทกนั้นมีอยู่จริง

นั่งคร่อมบนไม้กวาดและมันไม่ทำร้ายก้นเขา มีชั้นของวัตถุที่นุ่มมากแยก อัลเบิร์ตออกจากไม้กวาด และรู้สึกเหมือนนั่งบนเบาะนุ่มๆ

เอ่อ ถ้าคุณยืนยันที่จะให้อธิบาย มันก็เหมือนกับการขี่จักรยาน

เมื่อบินด้วยไม้กวาด อากาศก็พัดเสื้อคลุมของอัลเบิร์ตในทันที ทำให้มันกระพือปีกอยู่ข้างหลังเขา อัลเบิร์ตรู้สึกว่าอารมณ์ของเขาไม่เคยมีความสุขขนาดนี้มาก่อน และยังลืมท่าทางที่น่าอายของเขาไป ตามคำพูดของชาร์ลี เขาค่อยๆ ยกหัวไม้กวาดเพื่อให้ตัวเองบินสูงขึ้น

อัลเบิร์ตชำเลืองมองลงไป สูงจากพื้นประมาณ 10 ฟุต

ขอบคุณพระเจ้า.

โชคดีที่ฉันไม่กลัวความสูง มิฉะนั้น ฉันอาจตกลงไปในอากาศเมื่อปล่อยมือ

อัลเบิร์ตจับไม้กวาดด้วยมือข้างหนึ่งแล้วเอนไปข้างหน้าช้าๆ ไม้กวาดเริ่มเคลื่อนไปข้างหน้า เช่นเดียวกับครั้งแรกที่เขาขี่ไม้กวาดของเล่น แต่อัลเบิร์ตบินช้ามาก ช้ากว่าลี จอร์แดน แต่เขาก็ยังเริ่มบินไปรอบๆ สนามกีฬาควิเบก เพลิดเพลินกับความสนุกสนานในการบิน

ชาร์ลีด้านล่างรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่เคยคิดว่าอัลเบิร์ตจะปรับตัวให้เข้ากับการบินได้ในทันที นักเรียนใหม่บางคนที่ไม่ได้แตะไม้กวาดบินจะตื่นตระหนกทันทีที่บินขึ้นไปในอากาศ

อีกฝ่ายเป็นนักเรียนใหม่ที่สัมผัสกับไม้กวาดบินเป็นครั้งแรก และใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการบินระดับนี้ ซึ่งมันถือว่าดีทีเดียว

เมื่ออัลเบิร์ตที่บินอยู่บนอากาศด้วยไม้กวาด เขาไม่ต้องการคลานเป็นเต่า หลังจากปรับให้เข้ากับความเร็วในการบินในปัจจุบัน เขาเปิดรายการทักษะและอัพเกรดทักษะการบินของเขา (ไม้กวาด) เป็นระดับ 1

อัลเบิร์ตดูเหมือนจะสามารถเข้าใจได้โดยไม่ต้องมีครู เอนไปข้างหน้าราวกับว่าสัมผัสสวิตช์เร่งความเร็วของไม้กวาดก็เร็วขึ้น

การเคลื่อนไหวช้าในตอนแรกเริ่มเปลี่ยนไป เขาขี่ไม้กวาดไปรอบๆ ระหว่างเสาลูกบอล และลมที่พัดมาทำให้เขาหรี่ตาลง

เร็วขึ้นอีก!

ร่างกายเอนไปข้างหน้าตามสัญชาตญาณของสติ และความเร็วเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ระยะการมองเห็นข้างหน้าเขาค่อยๆ ลดลงอย่างรวดเร็ว และอัลเบิร์ตรู้สึกว่าหัวใจของเขาสามารถกระโดดออกจากอกได้ทุกเมื่อ

ความรู้สึกของการบินนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ!

ในเวลานี้ ในที่สุด อัลเบิร์ตก็เข้าใจเล็กน้อยว่าทำไมพ่อมดถึงชอบเกมนี้

มันช่างตื่นเต้น!

ถูกต้อง มันน่าตื่นเต้นเกินไป

ก็เหมือนว่าทำไมบางคนถึงชอบการแข่งรถซิ่ง

อัลเบิร์ตขี่ไม้กวาดรอบสนามควิดดิชหลายครั้ง เขาบินเร็วขึ้นและเร็วขึ้น เกือบจะถึงขีดจำกัดของการกวาดดาวเจ็ดดวง

คนทั้งสี่ด้านล่างอ้าปากด้วยความประหลาดใจ และพวกเขาจ้องเขม็งจนตาแทบทะลุออกจากเบ้า

“นายบินได้ดีมาก!”

ไม่กี่นาทีต่อมา ชาร์ลีพูดติดอ่างที่ท่าจอดอัลเบิร์ต เขารู้สึกเหลือเชื่อ เขาได้เห็นการเติบโตของเด็กปี1คนนี้ด้วยสายตาของเขาเอง จากช้าไปเร็ว ค่อยๆ ปรับตัว

นี้มันผ่านไปนานเท่าไหร่เอง?

พรสวรรค์แบบนี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ!

อัลเบิร์ตเกือบคุ้นเคยกับการใช้ไม้กวาดในเวลาเพียงไม่กี่นาที และใช้การบินด้วยความเร็วสูงได้

ลี จอร์แดน ซึ่งยืนอยู่ข้างฝาแฝดทั้งสอง มองที่อัลเบิร์ตด้วยท่าทางที่ซับซ้อน ตอนแรกเขาคิดว่าเขาบินได้ดี แต่ไม่คิดว่าจะมีคนที่มีพรสวรรค์มากกว่า

นี่คืออัจฉริยะในตำนานงั้นเหรอ?

แน่นอน ถ้าเขารู้ว่าอัลเบิร์ตได้อัพเกรดทักษะการบินของเขา (ไม้กวาด) เป็นระดับ 1 เพื่อที่จะสนุกกับความเร็วของเขา เขาคงไม่คิดอย่างนั้น

“ขอโทษที ฉันอดไม่ได้น่ะ” อัลเบิร์ตขอโทษชาร์ลีทันทีหลังจากลงจากไม้กวาด

อีกอย่าง มันรู้สึกดีมากที่ได้บินไม้กวาด

“นายเก่งมากเลย” ชาร์ลีตบไหล่อัลเบิร์ตแล้วพูดว่า “พวกนายทุกคนมีพรสวรรค์มาก พวกนายสามารถพิจารณาที่จะเป็นผู้เล่นสำรองของทีมได้ หากมีเวลาพวกนายก็สามารถเข้าร่วมการฝึกด้วยกันได้”

ชาร์ลีพอใจกับการเก็บเกี่ยวในวันนี้มาก ทั้งเฟร็ดและจอร์จและเพื่อนอีกสองคนมีพรสวรรค์ในการบิน

ฝาแฝดทั้งสองมีความสุขเมื่อได้ยินเรื่องนี้

“เราไม่มีไม้กวาดของเราเอง” อัลเบิร์ตเตือน

“ไม่เป็นไร ยืมไม้กวาดของโรงเรียนก็ได้” ชาร์ลีปลอบโยน “พวกนายสามารถเรียนรู้ทักษะบางอย่างก่อนเพื่อค้นหาตำแหน่งของตัวเอง”

“อย่างไรก็ตาม ฉันต้องประกาศสิ่งหนึ่งก่อน” ชาร์ลีกระแอมในลำคอแล้วพูดว่า “ถ้าพวกนายอยากเป็นผู้เล่นควิดดิชตัวจริง พวกนายยังต้องพึ่งพาความสามารถของตัวเองในการคัดเลือกผู้เล่นในปีหน้า ฉันจะไม่ยอมให้มีการลำเอียงเกิดขึ้นแน่นอน”

“พวกเราเข้าใจแล้ว” เฟร็ดกระพริบตา

“อืม เข้าใจก็ดีแล้ว” ชาร์ลีพอใจกับสิ่งนี้มาก เขากำลังจะฝึกคนสองสามคนและใช้พวกเขาเป็นอาวุธลับของทีม