นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 27

ตอนที่27 อย่าโยนความผิดสิ!

　”คาถาจงหยุด!”

　　อัลเบิร์ตมองไปที่ประตูไม้ที่เกือบจะพัง ดวงตาของเขากระตุก

　　“พระเจ้า ฉันควรทำยังไงเนี่ย”

　　แก๊งวีสลีย์ทั้งสามมองไปที่ประตูไม้ที่หัก กลืนน้ำลายของพวกเขา และไม่สามารถขยับได้ พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้

　　“เราควรหนีไม่ใช่เหรอ…” เฟร็ดยกมือขึ้นและทำท่าทางอย่างรวดเร็ว มันคงไม่ดีถ้าเขาถูกจับโดยบังเอิญ

　　“อย่าโง่น่า พ่อมดผู้ทรงพลังมักใช้เวทมนตร์การติดตามเพื่อรู้ว่าใครมาที่นี่เมื่อเร็วๆ นี้” อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปจับไหล่ของเฟร็ด เตือนเขาว่าอย่าหนีไป

　　“แล้วเราจะทำยังไง” จอร์จมองอัลเบิร์ตอย่างกังวล

　　“ฉันควรจะซ่อมมันได้ ฉันจำได้ว่ามีคาถาซ่อมแซมที่ช่วยให้มันเป็นเหมือนเมื่อก่อนได้” อัลเบิร์ตสงบลงอย่างรวดเร็ว ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและเล็งไปที่ประตูไม้ที่ฉีกขาด และจดจ่อกับการร่ายคาถาซ่อมแซม

　　กระดานไม้ที่ออกจากบานพับแล้วบินกลับไปที่ประตู รอยร้าวค่อยๆ หายเป็นปกติ และในไม่ช้าก็จะได้รับการฟื้นฟู

　　อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ประตูไม้จะได้รับการซ่อมแซมอย่างสมบูรณ์ ประตูก็เปิดจากด้านในอย่างกะทันหัน

คนทั้งสี่ตัวแข็งค้างอยู่กับที่ เพราะศาสตราจารย์มักกอนนากัลเดินออกมาจากด้านหลังประตู มองไปที่ประตูไม้ที่กำลังซ่อมแซมอย่างช้าๆ แล้วมองดูคนสี่คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าเขา จู่ๆ บรรยากาศโดยรอบก็ดูอึดอัดเล็กน้อย ขึ้น.

　　“พวกเธอทำอะไรกัน!” ใบหน้าแก่ของศาสตราจารย์มักกอนนากัลกระตุก และเขาจ้องไปที่ทั้งสี่อย่างเคร่งขรึม เมื่อกี้ เธอได้ยินการเคลื่อนไหวจากประตูลับของสำนักงาน พอมาตรวจก็พบว่าประตูห้องทำงานพังยับเยิน?

　　ฉากนี้ทำให้เธอตะลึงในทันที

　　“ขอโทษครับ ศาสตราจารย์ เราไม่ทราบว่าโอมจงเปิดเป็นคาถา” อัลเบิร์ตขอโทษทันทีและยอมรับความผิดพลาดของเขา “ผมคิดว่ามันเป็นแค่…อุบัติเหตุ”

　　“ไม่ต้องพูดแล้ว คุณแอนเดอร์สัน เข้ามาสิ และพวกเธออีกสามคนด้วย” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลมองดูคนทั้งสี่อย่างว่างเปล่าและปล่อยให้พวกเขาเข้าไปในห้องทำงานของเธอ

　　“มันเป็นแค่อุบัติเหตุจริงๆครับ ศาสตราจารย์” อัลเบิร์ตพูดซ้ำเบาๆ ฝาแฝดที่อยู่ข้างหลังเขาและลี จอร์แดนต่างก็กลั้นหายใจ พูดไม่ออกอย่างประหม่า

“เป็นคาถาซ่อมแซมที่ดีมาก แต่คุณแอนเดอร์สัน ฉันต้องเตือนคุณว่าโอมจงเปิดเป็นคาถาปลดล็อคเมื่อหลายร้อยปีก่อน และปัจจุบันพ่อมดไม่ได้ใช้เวทมนตร์ที่หยาบแบบนี้แล้ว” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลมองดูอัลเบิร์ต เตือนว่า “ถ้าเธอเคยอ่าน “คาถามาตรฐานระดับประถม” เธอก็ควรรู้ว่า ตอนนี้ทุกคนใช้คาถาปลดล็อกแบบใหม่อย่าง “อาโลโฮโมร่า” กันแล้ว”

　　“ผมรู้ครับ อย่างไรก็ตาม อาโลโฮโมร่ามันใช้ไม่ได้ผลสำหรับประตูนี้”

“เพราะคาถาต่อต้านการปลดล็อกถูกปล่อยไว้ที่ประตู” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลอธิบายว่า “คาถาของเธอจะไม่มีผล นี่คือความรู้เกี่ยวกับคาถา ฉันคิดว่าศาสตราจารย์ฟลิตวิคจะมีความสุขมากถ้าเธอถามคำถามเหล่านี้กับเขา”

“ผมจะถามเขาครับ”

“อย่าเอาทำอย่างนี้อีกนะสุภาพบุรุษ มิเช่นนั้นพวกเธอจะถูกลงโทษได้” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลดูเหมือนจะไม่อยากตำหนิคนสองสามคน เธอหันกลับมาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งจากโต๊ะ ยื่นให้อัลเบิร์ตแล้วพูดว่า “นี่เป็นตารางเรียนของปี1 ช่วยเอาไปแปะไว้บนกระดานข่าวของกริฟฟินดอร์ทีนะ”

　　“ได้ครับ…จะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกแล้วครับ ผมสัญญา” อัลเบิร์ตไอเล็กน้อย ศึกษาหลักสูตรปี1ที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลมอบให้ จากนั้นจึงผลักฝาแฝดทั้งสองและลีออกไปด้านหลังอย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกจากห้องทำงานของศาสตราจารย์มักกอนนากัล

　　”ฉันกลัวแทบตาย” เมื่อพวกเขาอยู่ไกลจากห้องทำงานของศาสตราจารย์มักกอนนากัล ทุกคนก็กล้าที่จะพูด

　　“นี่เราพังประตูห้องทำงานของศาสตราจารย์มักกอนนากัลแล้วเหรอ?” ลีจอร์แดน ยังคงเชื่อไม่ลง

　　“โชคดี ไม่มีการหักคะแนนและไม่มีการกักขัง” อัลเบิร์ตเปิดตารางเรียนของศาสตราจารย์มักกอนนากัลแล้วดู ช่วงแรกของวันจันทร์หน้าเป็นคลาสคาถา

　　“แต่ท่านอัลเบิร์ตผู้ยิ่งใหญ่ คาถาเปิดประตูของนายเปิดประตูได้จริงๆ” ดวงตาของเฟร็ดเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น

　　“นี่เป็นเพียงอุบัติเหตุ ฉันไม่รู้มาก่อนว่ามันเป็นคาถา” อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ของเขามาเคาะที่แผ่นหนัง หลักสูตรเดิมแบ่งออกเป็นสองและสองเป็นสี่

　　เขาแบ่งตารางเรียนให้แก่ทั้งสามคน

　　”จะไม่มีเรียนการบินจนถึงบ่ายวันพฤหัสบดี” จอร์จรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยหลังจากอ่านกำหนดการ เขาตั้งตารอที่จะบินขึ้นไปบนท้องฟ้าด้วยไม้กวาด

　　“นายไม่คิดว่าจำนวนหลักสูตรน้อยไปหน่อยเหรอ?” อัลเบิร์ตขมวดคิ้วหลังจากดูหลักสูตรหนึ่งสัปดาห์ ฮอกวอตส์รู้สึกเหมือนการสอนมันน้อยไปหน่อย

　　“บทเรียนสั้นไปหน่อยเหรอ นายบ้าหรือเปล่า” ลีจอร์แดนมองไปที่อัลเบิร์ตอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับว่าเขาอยู่ภายใต้คำสาปแปลกๆ

　　”ในโรงเรียนมักเกิ้ล มีมากกว่านี้อย่างน้อยครึ่งหนึ่ง” อัลเบิร์ตคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้และเดาเหตุผล

　　มีอาจารย์เพียงไม่กี่คนในโรงเรียน ถ้าปีหนึ่งมีสองภาคเรียน อาจารย์จะต้องสอน 24 ช่วง (สี่บ้านในระดับ 6 และ 7 จะไปด้วยกัน)

　　วันเสาร์และวันอาทิตย์ปิด ซึ่งหมายความว่าทั้งสัปดาห์ของชั้นเรียนเต็ม

　　คิดเกี่ยวกับมันตอนนี้ก็คงไม่สามารถเข้าใจได้

　　”นายกำลังคิดอะไร?” จอร์จถาม

　　“ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะ ไปหาห้องเรียนกันเถอะ” อัลเบิร์ตใส่ตารางเรียนไว้ในกระเป๋าเสื้อของเขาแล้วเดินนำไปที่บันไดหินอ่อน

　　ปัจจุบัน ทั้งสี่คนได้พบห้องเรียนการแปลงร่างและห้องเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์ที่ชั้นสองของปราสาทแล้ว เช่นเดียวกับห้องน้ำที่ถูกทิ้งร้าง เขายังคงจำได้ว่ามีทางเข้าห้องสลิธีรินและมีบาซิลิสก์แสนอันตรายอยู่ข้างใน

　　เนื่องจากเป็นห้องน้ำหญิง ทั้งสี่จึงเพิ่งผ่านไปและไม่ได้ตั้งใจจะเข้าไปเพื่อไม่ให้เกิดการเข้าใจผิด

　　การสำรวจปราสาทนั้นค่อนข้างคุ้มค่า อยู่ใกล้กับทางเดินของห้องเรียนเวทมนตร์บนชั้นสี่ คนทั้งสี่พบทางลับใต้พรม จุดสิ้นสุดของถทางลับนี้อยู่ใกล้ทางเดินเกราะและห้องเก็บรางวัล

　　”ฉันคิดว่าพรมฮอกวอตส์ทั้งหมดซ่อนอุโมงค์ลับเอาไว้” ลี จอร์แดนพูดติดตลกเมื่อเขาเดินออกจากอุโมงค์ลับ

　　ไม่มีทาง ทางลับที่พวกเขาพบในวันนี้ ถูกซ่อนอยู่หลังผ้าม่าน หรือใต้พรม จะเกิดความเข้าใจผิดกันแบบนี้ก็ไม่แปลก

　　”ฉันกล้าพูดว่าคนส่วนใหญ่สามารถค้นหาเส้นทางลับเหล่านี้ได้” จอร์จรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขาหวังว่าจะพบเส้นทางลับที่ซ่อนอยู่แบบที่คนอื่นไม่รู้มากกว่า

　　“เดี๋ยวก็เจอ เข้าไปดูห้องเก็บรางวัลกันเถอะ” อัลเบิร์ตเสนอให้ อันที่จริง เขาสงสัยเล็กน้อยว่าเหรียญตราและถ้วยรางวัลเหล่านี้ทำมาจากทองคำและเงินหรือไม่

　　”จอร์จ เฟร็ด” ลี จอร์แดนชี้ไปที่ตู้แล้วพูดว่า “ดูนี่สิ ชาร์ลี พี่ชายคนโตของคุณเคยเป็นกัปตันทีมควิดดิช และคว้าถ้วยควิดดิชของโรงเรียนด้วย”

　　“ใช่ แต่เขาคว้าแชมป์ได้เพียงครั้งเดียว” จอร์จมองถ้วยรางวัลสลิธีรินอย่างหดหู่เล็กน้อย กริฟฟินดอร์และสลิธีรินไม่เคยถูก

　　“บางครั้งคนในสลิธีรินก็ทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อให้ได้มาซึ่งชัยชนะ” เฟร็ดพึมพำ เขาเพิ่ม: “เพอร์ซี่บอกฉัน”

“ใช่ พวกที่วิทยาลัยสลิธีรินน่ารำคาญที่สุด” เฟร็ดตกลง “เพอร์ซี่บอกว่าเมื่อสลิธีรินหลุดออกจากที่หนึ่งไปทีละน้อย พวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อจัดการอันดับที่สอง และคะแนน สเนปจะชอบนักเรียนของเขาและไม่เคยหักคะแนนพวกเขาเลย นักเรียนหลายคนในโรงเรียนไม่ชอบ เขาและเรียกเขาว่าค้างคาวเฒ่าเสมอ”

　　อัลเบิร์ตสะดุ้งเมื่อได้ยินคำพูดของฝาแฝด

　　แม้ว่ามันจะเป็นเรื่องตลก แต่อย่าโยนความผิดทั้งหมดบนหัวของเพอร์ซี่ ที่พูดคือพี่ชายของพวกนายนะ ไม่ใช่เด็กเหลือขอ!

******

ฝากติชมสกิลการแปลหรือเสริมข้อมูลอย่างพวกชื่อคน สัตว์ สิ่งของ สถานที่ในเรื่องได้เลยครับ