นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 237

ตอนที่ 237 นักเก็งกําไร

ลมถูกห่อด้วยเกล็ดหิมะและตบอย่างไร้ความปราณีบนหน้าต่างความหนาวเย็นที่กัดกินกระจกแต่ถูกแยกออกด้วยม่านหนาตรงกลางห้องนอนมีเตาขนาดใหญ่ที่มีเปลวไฟสีน้ำเงินไหม้อยู่

อัลเบิร์ตและเพื่อนร่วมห้องหลายคนนั่งล้อมกองไฟและยุ่งกับของที่อยู่ในมือ

“น้ำยาสมองควายทําให้คนฉลาดได้จริงหรือ?” เฟร็ดมองไปที่น้ำยาสีเขียว นี่คือ น้ำยาสมองควายที่อัลเบิร์ตนํากลับมาปริมาณในขวดยาน่าจะเพียงพอสําหรับแต่ละคนดื่มคนละนิดๆ

“น้ำยาสมองควาย สามารถทําให้คนฉลาดได้จริงๆ” อัลเบิร์ตพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง “ตราบเท่าที่นายสิ่งนั้นการสอบข้อเขียนของนายในปีนี้ก็จะได้รับเกรดยอดเยี่ยมได้ง่ายๆ”

“จริงหรือ?” เฟร็ดจ้องไปที่ดวงตาของน้ำยาสมองควาย อย่างกระตือรือร้นมากขึ้น

“จริงสิ ฉันดื่มไปแล้ว ผลของมันเยี่ยมมาก” อัลเบิร์ตพูดพลางขมวดคิ้ว “อย่างไรก็ตาม มันยากมากที่จะปรุงและมันยากมากที่จะรวบรวมวัสดุสําหรับปรุง”

“นายบอกว่ายาสามารถเจือจางด้วยน้ำได้ไม่ใช่เหรอ?”จอร์จคว้าขวดยาจากเฟร็ด จ้องมองตรงไปยังยาสีเขียวที่อยู่ด้านในและพูดต่อ”ด้วยความรู้ของอัลเบิร์ตเรื่องยา มันไม่น่าจะยากเกินไปที่จะปรุงน้ำยาสมองควายใช่ไหม”

“มันยาก!” อัลเบิร์ตยังไม่หยิ่งนัก แม้ว่าเขาจะใช้ประสบการณ์และยกระดับทักษะของเขา เขาไม่คิดว่าเขาจะประสบความสําเร็จได้ในครั้งเดียว

ต้องใช้ความพยายามหลายครั้งในการปรุงยาชนิดใดก็ได้ แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญด้านยาอัจฉริยะก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะประสบความสําเร็จในครั้งแรกที่เขาปรุงยาใหม่ ๆ

“ไม่ต้องกลัวเกี่ยวกับความเสี่ยง แค่เติมน้ำลงไปเล็กน้อยเพื่อเจือจาง” ลี จอร์แดน ปลอบโยน

“นี่เป็นความคิดที่ดี แม้ว่ายาอาจไม่ได้ผลเท่าขวดนี้ แต่ก็ยังช่วยให้สมองของนายมีความยืดหยุ่นมากขึ้นและได้ผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมในการสอบ” เมื่อเห็นสีหน้าตื่นเต้นของทั้งสามคน พวกเขาก็มั่นใจยิ่งกว่าอัลเบิร์ตเสียอีก

“หยุดฝัน พวกนายคิดว่าพวกนายสามารถดื่มยานี้ได้ทุกวันที่ไง” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะมองดูทั้งสามคนอย่างขาวโพลน “ดื่มบ้างเป็นบางครั้งบ้างก็ได้ถ้าพวกนายดื่มมันทุกวัน งั้นต่อไปถ้าไม่มียานี่พวกนายก็จะกลายเป็นคนไร้ประโยชน์จริงๆ”

“สิ่งที่ไม่ได้พูดเกินจริง!”

“หรือจะเอา น้ำยาสมองควายขวดนี้เป็นรางวัลชิงแชมป์กันดีล่ะ” จู่ๆ เฟร็ดก็เสนอขึ้นมาว่า “ฉันเชื่อว่าอัลเบิร์ตจะปรุงยานี้ได้ในอนาคต ตอนนี้เราต้องให้นักเรียนบางคนรู้ว่าเรา มีช่องทางพิเศษในการรับยาชนิดนี้ที่สามารถทําให้คนฉลาดได้ด้วยการดื่ม รางวัลสําหรับแชมป์เปี้ยนคือ10เกลเลียน จากนั้นราคาของน้ำยาสมองควายขวดนี้ตั้งไว้ที่10เกลเลียน”

“จู่ๆฉันก็พบว่านายมีศักยภาพที่จะเป็นนักเก็งกําไรเช่นกัน!” อัลเบิร์ตมองขึ้นและลงเฟร็ดและพูดด้วยรอยยิ้ม

วัตถุดิบของ น้ำยาสมองควายนั้นมีค่าและปรุงยาก แต่ราคาก็แพงมากเช่นกัน

แม้ว่าขวดน้ำยาสมองควายในมือของจอร์จ จะอยู่ได้เพียงสองสามชั่วโมงเท่านั้น แต่การจิบในช่วงเวลาวิกฤติก็สามารถแก้ปัญหาการทดสอบข้อเขียนของวิชาใดก็ได้ จริงๆแล้วมันค่อนข้างคุ้มค่าที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้

อย่างน้อยกับสิ่งนี้ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะสอบตกและมีปัญหากับอาจารย์

“ยานี้ต้องเป็นที่นิยมอย่างมากระหว่างนักเรียนชั้นปีที่ 5 ถึงชั้นปีที่ 7” เฟร็ดกล่าวต่อว่า “ฉันคิดว่าพวกเขาจะเต็มใจที่จะจ่ายเงินเพื่อเกรดที่ดูดี”

“สิ่งสําคัญคือพวกเขาต้องมีเกลเลียนอยู่ในกระเป๋า” อัลเบิร์ตพูดอย่างหงุดหงิด

“จะต้องมีเงินเก็บบ้างแหละ” ลี จอร์แดน อธิบาย

“เฟร็ด นายเปลี่ยนไป” จอร์จพูดอย่างขมขื่นว่า “ฉันไม่คาดคิดว่า…”

“ดีจริง ๆ ที่มีเกลเลียน(เงิน)” เฟร็ดยักไหล่แล้วพูดว่า: “โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ได้เห็นอัลเบิร์ตฉันก็พบว่าผู้คนที่มีเกลเลียนย่อมมีความสุข พวกเขาสามารถใช้มันทําตามความปรารถนาของพวกเขาจริงๆ”

“นายจะเข้ากระทรวงเวทมนตร์หลังจากสําเร็จการศึกษาหรือไม่” ขณะที่เขาพูด เฟร็ดมองไปที่พี่ชายฝาแฝดของเขา

“ลืมมันไปเถอะ คนเราต้องการเงินจริงๆ” จอร์จร่วงโรยทันที และพยักหน้าเห็นด้วยกับคําพูดของเฟร็ดทันที

“โอเค ถึงฉันจะคิดว่ามันเร็วไปหน่อย..” อัลเบิร์ตจัดระเบียบความคิดแล้วพูดว่า “เมื่อฉันกลับมาจากวันหยุดคริสต์มาส ฉันจะเริ่มลองทํา น้ำยาสมองควาย พวกนายมีหน้าที่รับผิดชอบการขาย ส่วน ค่าคอมมิชชั่น…ถ้าขายได้ไขวดก็ได้มเกลเลียน” เมื่อถึงจุดนี้ อัลเบิร์ตพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆและพูดต่อว่า “หรือเราจะประหยัดเงินและใช้สร้างเป็นร้านค้าหลังจากเรียนจบมันจะเป็นทุนเริ่มต้น”

ท้ายที่สุด อัลเบิร์ตกําลังจะเปิดร้านแบรนด์พ่อมดในอนาคต และเขากําลังวางแผนที่จะพาเพื่อนร่วมห้องสามคนมาเปิดร้านด้วยกัน

“ค่าคอมมิชชั่นหนึ่งขวดต่อไเกลเลียน?” ทั้งสามคนก็เบิกตากว้างทันที

ท้ายที่สุด อัลเบิร์ตมีหน้าที่ผลิตยา และวัสดุยาก็ถูกซื้อโดยอัลเบิร์ตเอง และอัลเบิร์ตเองก็เป็นคนรับความเสี่ยงหากพวกเขาขายน้ำยาสมองควายได้หนึ่งขวด ก็จะได้รับค่าคอมมิชชั่น1เกลเลียนนั่นเป็นปริมาณที่น่าตกใจสําหรับพวกเขาจริงๆ

อย่างไรก็ตาม เมื่ออัลเบิร์ตพูดถึงการเปิดร้านด้วยกันหลังจากเรียนจบ ทั้งสามคนก็สับสนเล็กน้อยตอนนี้มันอยู่ไกลเกินไปสําหรับพวกเขา

“ในตอนนั้น ฉันจะเปิดร้านขายอุปกรณ์ป้องกันศาสตร์มืดที่เชี่ยวชาญด้านการป้องกันศาสตร์มืดหนังสือและสิ่งอื่น ๆ” อัลเบิร์ตยังคงพูดถึงแผนการในอนาคตของเขาต่อไป: “บางทีฉันอาจจะกลับไปที่ฮอกก์ได้ในอนาคตและกลายเป็นศาสตราจารย์กิตติมศักดิ์”

“ศาสตราจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด นายกล้าลองด้วยหรอ?” ทั้งสามคนอดไม่ได้ที่จะอาเจียน พวกเขาทั้งหมดรู้ว่าตําแหน่งนี้ถูกสาปและใครจะอยากเป็นคนโชคร้าย

“เราต้องการเปิดร้านของตลก” ฝาแฝดมองหน้ากันแล้วพูดพร้อมกัน

“นอกจากนี้ยังมีร้านค้าแบรนด์พ่อมดอีกด้วย” ลี จอร์แดน แนะนํา

“ดี เราสามารถเปิดร้านในตรอกไดแอกอนและขายสามอย่างในร้านด้วยกัน” อัลเบิร์ตเดินออกไป “เรื่องนี้เราจะหารือกันในภายหลังก่อนหน้านั้นเรายังต้องการเกลเลียนจํานวนมากเป็นทุนเริ่มต้น”

“บางที่เราควรตั้งชื่อร้านนั้นให้ดังกึกก้องก่อน” จู่ๆ ลี จอร์แดนก็เสนอว่า “เรียกมันว่าบิ๊กโฟร์ดีไหมชื่อนี้เป็นไง”

“นายไม่คิดว่าชื่อนี้น่าเกลียดเหรอ?” เฟร็ดโต้กลับทันที: “คนที่ไม่รู้จักจะคิดว่าหัวเราใหญ่!”

“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องด่วน ฉันจะพูดถึงมันในภายหลัง ยังไงก็ตาม เรื่องนี้ยังอีกยาวไกล เราค่อยมาตั้งชื่อดีๆกัน”อัลเบิร์ตกระตุกมุมปาก ไอ และขัดจังหวะการโต้เถียงของพวกเขามุ่งความสนใจไปที่รากแมนเดรกในมือของเขา

“นายจะใช้สิ่งนี้เป็นสร้อยข้อมือป้องกันหรอ” จอร์จใส่การ์ดพ่อมดที่เพิ่งทําเสร็จแล้วกลับเข้าไปในกล่องและตอนนี้ทั้งสามคนกําลังเรียนรู้ที่จะออกแบบการ์ดพ่อมดเพื่อช่วยอัลเบิร์ต

“ใช่ รากแมนเดรกที่โตแล้วสามารถใช้ทําเครื่องรางต่างๆ หลังจากการตากแห้ง ซึ่งสามารถต้านทานคําสาปชั่วร้ายและมนต์ดําได้อย่างมีประสิทธิภาพ” อัลเบิร์ตอธิบายว่า: “สําหรับสิ่งที่ถูกตัดออกยังสามารถใช้เพื่อปรุงยาได้”

อันที่จริง อัลเบิร์ตได้เปลี่ยนชุดอักษรรูนและไม้หลายชุดแล้ว แต่สร้อยข้อมือป้องกันที่ผลิตได้นั้นธรรมดามาก

วันนี้อัลเบิร์ตไม่ได้เตรียมทําสร้อยข้อมือป้องกัน แต่พยายามทําเครื่องรางพิเศษ สิ่งที่เขาคิดจะสลักไว้คือยูนิคอร์นที่ขนาดเท่านิ้วหัวแม่มือ เป็นทั้งเครื่องรางและเครื่องประดับที่น่ารัก

นี่คือของขวัญวันเกิดสําหรับอิซาเบล

อัลเบิร์ตไม่รู้ความชอบของอิซาเบล ดังนั้นเขาจึงเดินตามทางของเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ

“ฉันคิดว่าสร้อยข้อมือป้องกันที่นายทําก่อนหน้านี้นั้นดีมากแล้ว” จอร์จมองสร้อยข้อมือป้องกันของอัลเบิร์ตที่ทําไว้นานแล้ว

“ถึงนายจะพูดอย่างนั้น ฉันก็ไม่ให้นายเล่นหรอก” อัลเบิร์ตพูดขึ้นทันที เฟร็ดและลี จอร์แดนอดหัวเราะไม่ได้

“ทักษะการแกะสลักของนายดีขึ้นเรื่อยๆ” ลี จอร์แดน ถามพลางมองดูการแกะสลักไม้ที่ขึ้นรูป “นี่อะไรน่ะม้า?”

“ยูนิคอร์น” อัลเบิร์ตชี้ไปที่ยูนิคอร์นและบอก

“ของขวัญคริสต์มาสให้น้องสาวนายเหรอ” เฟร็ดยังจําได้ว่าอัลเบิร์ตได้ให้กริฟฟินเมื่อปีที่แล้ว

“อืม ของขวัญวันเกิด” อัลเบิร์ตตอบแบบไม่เจาะจง แต่เขากําลังคิดว่าสิ่งนี้มีค่ามากแค่ไหน