นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 231

ตอนที่ 231 ใกล้หมึก

ข้อสงสัยของเขาไม่ได้รับคําตอบ และเขาก็ไม่สามารถได้รับโน้ตที่มีลายเซ็นของหนังสือต้องห้ามจากศาสตราจารย์ฟลิตวิค ซึ่งทําให้อัลเบิร์ตรู้สึกหดหู่อย่างมาก และเขาก็กังวลเล็กน้อยเกี่ยวกับแก่นแท้ของคาถาของศาสตราจารย์ฟลิตวิก มันเป็นคาถา

คาถาคืออะไร?

มันหมายถึงการกระทําที่มหัศจรรย์ของการระดมพลังเวทย์มนตร์ของโลกเวทย์มนตร์ เพื่อให้บรรลุผลที่คนธรรมดาไม่สามารถบรรลุได้

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตไม่ได้เจาะลึกเรื่องนี้ต่อไป เขาเชื่อว่าความรู้ของเขาเกี่ยวกับโลกเวทย์มนตร์นั้นจํากัดมาก ไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะสํารวจสิ่งเหล่านี้ในเชิงลึก แต่อาจทําให้ความคิดของเขาสับสน

บางทีเมื่อถึงจุดหนึ่ง เขาจะเข้าใจสิ่งเหล่านั้น

ก่อนจากไป ศาสตราจารย์ฟลิตวิคพูดกับเขาว่า: ไม่สําคัญว่าถ้าเธอไม่เข้าใจตอนนี้ เธอจะเข้าใจอย่างเป็นธรรมชาติในภายหลัง

แม้จะได้รับความช่วยเหลือจากระบบ แต่เวลาของอัลเบิร์ตในการติดต่อกับโลกเวทมนตร์ก็ยังสั้นเกินไป เขายังตระหนักดีว่าเขาวิตกกังวลเกินไป และบางครั้งการช้าลงก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

แน่นอน อัลเบิร์ตไม่ได้ต่อสู้กับปัญหานี้ต่อไป อันที่จริงมีเหตุผลอื่น เพื่อนร่วมห้องของเขามีปัญหา

ตามที่ลี จอร์แดนกล่าว เฟร็ดและจอร์จมีความขัดแย้งอันไม่พึงประสงค์กับเชสเซอร์สลิธีรินลูเซียนโบลบนทางเดินชั้นสองของปราสาท

ในระยะประชิด หลังจากที่จอร์จโดนคําสาปที่ไม่รู้จักโจมตี กระเทียมก็ขึ้นในหูของเขา โบลโดนคาถาขนดกโจมตี และมีขนจํานวนมากขึ้นที่จมูกของเขา

ทั้งสองฝ่ายถูกส่งไปยังห้องพยาบาลโรงเรียนแล้ว

“นายรู้สึกอย่างไร?” เมื่ออัลเบิร์ตและลี จอร์แดนไปห้องพยาบาลของโรงเรียนเพื่อไปเยี่ยมจอร์จ พวกเขาพบว่าผู้ชายคนนี้กําลังยิ้มและพูดคุยกับเฟร็ด

“ไม่ค่อยดี”

“มันวิเศษมาก” เฟร็ดปอกลูกอมแล้วโยนเข้าปาก ยิ้มและกระพริบตาไปที่อัลเบิร์ต

“ว่าแต่ นายไปสู้กับพวกนักเรียนสลิธีรินได้ยังไง” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย เขารู้ว่าฝาแฝดทั้งสองต้องการสร้างปัญหาให้กับนักเรียนสลิธีริน แต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

“เราบอกได้แค่ว่าโชคของเราไม่ค่อยดี!” เฟร็ดพึมพํา “เรากําลังเดินผ่านทางเดินชั้นสอง อีม ใกล้ห้องน้ําหญิงที่ถูกทิ้งร้าง ดูเหมือนนักเรียนอาวุโสของกริฟฟินดอร์หลายคน เราจะทําซ้ําเหตุการณ์เลวร้ายของปีที่แล้ว และสอนนักเรียนสลิธีรินอย่างรุนแรง แต่เราถูกโจมตีโดยบังเอิญเมื่อเราเดินอยู่”

“ดังนั้น…” ขณะที่เขาพูด เฟร็ดยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ “เมื่อฉันเห็นจอร์จถูกสาปแช่ง ฉันก็เลยหยิบไม้กายสิทธิออกมาแล้วจัดการผู้ชายคนนั้นลง”

อัลเบิร์ตมองไปที่ลี จอร์แดนอย่างไม่พูดอะไร พวกนายน่าเชื่อถือ? ฉันคิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

คนหลังดูไร้เดียงสา

“ปฏิกิริยาของศาสตราจารย์มักกอนนากัลเป็นยังไง” อัลเบิร์ตพูดต่อ “เธอจะลงโทษพวกนายไหม?”

“ศาสตราจารย์มักกอนนากัลโกรธมากจริงๆ แต่เธอไม่ได้กักบริเวณเราไว้” จอร์จกางมือออกด้วยท่าทางไร้เดียงสา

พวกเขาเป็นเพียงคนโชคร้ายที่ได้รับผลกระทบ? เป็นผู้บริทสุธิ์

อันที่จริงพวกเขาไม่ได้บริทสุธิ์ สามคนนี้ได้ยินแผนการของนักเรียนรุ่นพี่ที่กําลังเตรียมลงโทษผู้เล่นสลิธีริน ดังนั้นพวกเขาจึงลอบเข้ามาเตรียมตกปลาในน่านน้ําที่มีปัญหา จากนั้นฉากที่ผู้บริสุทธิ์ได้รับผลกระทบก็ปรากฏขึ้น ทั้งสามคนดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาเพื่อช่วยทําความสะอาดนักเรียนสลิธีรินสองคน

แน่นอน ในสถานที่สาธารณะอย่างห้องพยาบาลของโรงเรียน เป็นเรื่องปกติที่จะแสดงให้ออกว่าคุณนั่นเป็นผู้ บริสุทธิ์

“พวกนี้ก็มีเล่ห์เหลี่ยมเช่นกัน!” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะรู้สึกในใจ “น่าจะเป็นสิ่งที่เรียกว่า “ใกล้ชาด” และ “ใกล้หมึก” *(อยู่ใกล้คนแบบไหนจะมีนิสัยแบบนั้น)

เหตุการณ์นี้เป็นเรื่องใหญ่

ไม่มีทาง ภาคเรียนที่แล้วกลุ่มสี่คนลงโทษนักเรียนสลิธีรินอย่างรุนแรงพวกเขาทําหลายสิ่งหลายอย่าง

ในเวลานั้น หลายคนคิดว่านักเรียนของกริฟฟินดอร์ทํา แต่ไม่มีหลักฐาน นอกจากนี้ กริฟฟินดอร์เองก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนทํา เมื่อไม่พบผู้กระทําความผิด พวกเขาก็ทําได้เพียงปล่อยไป

แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป นักเรียนรุ่นพี่เหล่านั้นถูกจับโดยคนอื่นโดยตรง นอกเหนือจากเหตุการณ์ในภาคเรียนที่เลวร้าย ความสัมพันธ์ระหว่างวกริฟฟินดอร์และสลิธีรินก็ตึงเครียดขึ้นมาทันใด มันมีกลิ่นของดินปืนเล็กน้อย

สิ่งที่ทําให้อัลเบิร์ตตกตะลึงยิ่งกว่านั้นก็คือนักเรียนอาวุโสกริฟฟินดอร์ที่เข้ามาแทนที่พวกเขาอย่างสมบูรณ์ และกลายเป็นเป้าหมายของการโจมตี

สําหรับเฟร็ดทั้งสาม พวกเขาถูกลืมไปอย่างรวดเร็ว ท้ายที่สุดพวกเขากําลังทําตัวเป็นผู้บริสุทธิ์

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเราจริงๆ” เฟร็ดยื่นมือไปที่อัลเบิร์ตด้วยใบหน้าที่ไร้เดียงสา “อย่างที่นายรู้ ช่วงนี้กลุ่มคนสลิธีรินค่อนข้างจะหยิ่งผยอง หลายคนมองดูพวกเขาแล้วคิดว่าต้องสอนบทเรียนให้พวกเขา แต่คนเหล่านั้น ทําไม่ได้ดีนัก ก็แค่นั้นแหละ”

“นายกําลังพูดเรื่องอะไร?” แองเจลิน่าและอาเลียก็เข้ามา

“ไม่มีอะไร.” จอร์จปิดเรื่อง

“ฉันได้ยินมาว่านักเรียนรุ่นพี่ถูกกักบริเวณไว้หนึ่งสัปดาห์ เดิมทีสเนปวางแผนที่จะกักบริเวณพวกเขาไว้หนึ่งเดือน ดูเหมือนว่าเขาจะคิดว่าภาคเรียนที่แล้วมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับพวกเขา แต่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลไม่เห็นด้วย” แองเจลิน่าเหลือบมองอัลเบิร์ตที่กําลังจดจ่ออยู่กับการบ้าน และพูดด้วยความประหลาดใจว่า “นายรีบทําการบ้านด้วยเหรอ?”

“ไม่ เขากําลังวางแผน” เฟร็ดอธิบายพลางส่ายหัว

“แผนอะไร?”

“การวางแผนเกมการ์ดพ่อมด ตอนนี้สโมสรของเรามีสมาชิกเกือบสี่สิบคน อัลเบิร์ตวางแผนที่จะจัดเกมแข่งขันการ์ดพ่อมด”

“มีรางวัลอะไรไหม” อาเลียถามด้วยความสงสัย

“มีสิ” ลี จอร์แดนพยักหน้า

“มันคืออะไร?” แองเจลิน่ายังคงถามต่อ ไม่เคยคิดเลยว่าพวกเขาจะจัดการแข่งขันด้วยซ้ํา

“ยังไม่ได้กําหนด อาจจะเป็นเกลเลียน สมุดโน้ต หรืออย่างอื่น น่าจะเป็นรางวัลเชิงสัญลักษณ์”

“แน่นอน มันอาจจะเป็นบัตเตอร์เบียร์ถังใหญ่ก็ได้” เฟร็ดพูดต่อ

“อัลเบิร์ตกําลังจะเปลี่ยนการ์ดพ่อมดให้เป็นประเพณีของฮอกวอตส์ ฉันคิดว่านี่เป็นความคิดที่ดี” ลี จอร์แดน กล่าวด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อยว่า เขาจะกลายเป็นผู้บรรยายเกมนี้

“จะเริ่มเมื่อไหร่” แองเจลิน่าถามด้วยความสงสัย เธอรู้สึกว่าสิ่งนี้อาจจะน่าสนใจมาก นอกจากการแข่งขันควิดดิชแล้ว ทางโรงเรียนไม่มีกิจกรรมที่เหมาะสมอื่นๆ

“แข่งรอบคัดเลือกก่อนแล้วจึงเหลือผู้เล่นสี่คนสุดท้ายให้แข่งขัน สามอันดับแรกจะได้รับรางวัล” อัลเบิร์ตอธิบายว่า “เราเป็นผู้จัดเตรียมการ์ดพ่อมด ผู้เข้าร่วมสามารถรวมการ์ดได้อย่างอิสระ แต่มีโอกาสเดียวเท่านั้น”

“นายเป็นคนใจกว้างมาก”

ใครจะเป็นผู้จ่ายรางวัล?

โดยธรรมชาติแล้วคือผู้จัดงาน

อันที่จริง ตราบใดที่การ์ดวิซาร์ดได้รับความนิยม ความพยายามเพียงเล็กน้อยนี้ก็เทียบไม่ได้กับกําไรในอนาคต

สิ่งมีชื่อเสียงต้องใช้เวลาในการสะสม และนักเรียนฮอกวอตส์จะกลายเป็นกลุ่มผู้บริโภคหลักของการ์ดพ่อมดในอนาคตอันใกล้