นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 228

ตอนที่ 228 สิ้นสุด

คืนฤดูหนาวมาถึงเร็วมาก และตอนห้าโมงเย็น ท้องฟ้าก็หรี่ลงอย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม ฮอกวอตส์วันนี้ค่อนข้างพิเศษ สนามควิดดิชยังคงสว่างไสว เพื่อให้เกมดําเนินต่อไปอาจารย์ของฮอกวอตส์ได้จุดไฟรอบสนาม

บนอัฒจันทร์ อัลเบิร์ตรัดเสื้อคลุมหนาของเขาให้แน่นเพื่อต้านทานอากาศหนาวในตอนกลางคืนเมื่อเทียบกับสถานการณ์ของอัลเบิร์ตผู้ชมที่อยู่รอบๆอยู่ในสถานการณ์ที่แย่กว่านั้นและพวกเขาก็หิวอยู่แล้วเพราะไม่ได้รับประทานอาหารกลางวัน

อย่างไรก็ตามผู้ชมยังคงทนต่อความหิวและความหนาวเย็นด้วยความกระตือรือร้นที่อัลเบิร์ตไม่เข้าใจและยังคงนั่งบนอัฒจันทร์ดูเกมควิดดิชต่อไป

อย่างไรก็ตาม ผู้ชมไม่ใช่คนที่โชคร้ายที่สุดในที่เกิดเหตุ แต่เป็นผู้เล่นที่ยังคงโบยบินอยู่บนท้องฟ้านั้นต้องวุ่นวายอยู่กับลมหนาวมานานแล้ว

ลมบนที่สูงจะหนาวมากและยิ่งหนาวในตอนกลางคืน โดยเฉพาะผู้เล่นหน้าใหม่ที่ประหม่าในตอนเช้าและไม่ได้กินอะไรมากความแข็งแกร่งทางร่างกายเพียงเล็กน้อยของพวกเขาหมดไปเพราะความหนาวเย็นแล้วและตอนนี้พวกเขาหิวกระหายน้ำและหนาวเหน็บ

ผู้บรรยายลี จอร์แดน ผู้ซึ่งอยู่ในอารมณ์ที่สูงส่ง ได้สูญเสียความปรารถนาแรกเริ่มของเขาในขณะนี้เสียงของเขาแหบเพราะการบรรยายอย่างต่อเนื่องด้วยความช่วยเหลือของศาสตราจารย์มักกอนนากัลเขาต้องใช้ เวทมนตร์เสียงอันดังเพื่อดําเนินการต่อคู่นี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นบททดสอบที่รุนแรงสําหรับลจอร์แดนซึ่งเป็นบรรยายเป็นครั้งแรก

“ดูสิ พวกเขาทั้งหมดพบลูกสนิชแล้วและตามทัน!” ลี จอร์แดนตะโกนจากอัฒจันทร์ “ปัจจุบันคะแนนระหว่า งกริฟฟินดอร์และเรเวนคลออยู่ที่ 210 ต่อ 270 เรเวนคลอเป็นผู้นําชั่วคราวแต่ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ขยายช่องว่างออกไปทั้งหมดใครก็ตามที่จับลูกสนิชได้สามารถนําชัยชนะมาสู่ทีมของเขาได้”

การต่อสู้เพื่อลูกสนิชทองคํากําลังดําเนินไปอย่างดุเดือดเหนือสนาม และซีกเกอร์จากทั้งสองฝ่ายแทบรอที่จะจบเกมยาวนี้ไม่ไหว

ไม่มีทาง มันกินเวลาหลายชั่วโมง และผู้เล่นทุกคนเหนื่อยมาก

“ทั้งสองฝ่ายเร่งและพุ่งทะยาน โอ้ พวกเขากําลังจะกระแทกพื้น พระเจ้า พวกเขากระแทกพื้นฉันหวังว่าพวกเขาจะไม่เป็นไร” ลี จอร์แดนตะโกนด้วยความหวาดกลัว “เดี๋ยวก่อนอ้ากซีกเกอร์ของเรเวนคลอจับลูกสนิชได้”

ไม่มีใครสนใจสิ่งที่ดี จอร์แดนพูดในตอนนี้ เพราะเสียงเชียร์ดังขึ้นในสนาม และผู้คนต่างโห่ร้องเพื่อชัยชนะของเกมนี้

อัลเบิร์ตและผู้ชมกริฟฟินดอร์คนอื่นๆ รีบวิ่งไปที่สนาม ผู้เล่นกริฟฟินดอร์และเรเวนคลอถูกล้อมอยู่แล้ว

สภาพของซีกเกอร์ทั้งสองค่อนข้างแย่ ทั้งคู่ล้มลงและถูกนําตัวส่งห้องพยาบาลของโรงเรียนโดยใช้เปลหามโดยศาสตราจารย์มักกอนนากัลที่รีบวิ่งเข้ามา

“ไม่ต้องห่วง ชาร์ลีจะไม่เป็นไร” อัลเบิร์ตปลอบพี่น้องฝาแฝดอย่างนุ่มนวล สองพี่น้องก็ไม่ค่อยสบายเหมือนกันพวกเขาตัวสั่นด้วยความหนาวเย็นเบื้องบน และดูเหมือนจะแสดงสัญญาณของความอ่อนแอ

“กินอะไรก่อนสิ” อัลเบิร์ตหยิบลูกอมออกมาแล้วยื่นให้ฝาแฝดทั้งสอง หยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาเพื่อขจัดความชื้นและความเย็นออกจากพวกเขา

“ขอบคุณ ขอบคุณ!” เฟร็ดพูดอย่างเหนื่อยหน่าย เขาไม่ได้ปฏิเสธการช่วยเหลือของอัลเบิร์ต อันที่จริงเขาเกือบจะหมดแรงแล้ว

“ฉันไม่คิดว่าเกมนี้จะอยู่ได้นานขนาดนี้”

ทั้งสี่รีบกลับไปที่ปราสาท นั่งบนโต๊ะอาหารที่มีผู้คนพลุกพล่าน กินซุปข้าวโพดนึ่งชามหนึ่งก่อนจะพูดถึงเรื่องอื่น

“ฉันจําได้ว่านายบอกว่าเกมจะกินเวลานาน” จู่ๆ ล จอร์แดนก็เงยหน้าขึ้นมองอัลเบิร์ตขณะกินมันฝรั่งทอด

“ฉันไม่ได้พูดอย่างนั้น อย่ามาใส่ความฉัน” อัลเบิร์ตให้ลี จอร์แดนโกรธจัด “ฉันแค่พยายามทําให้พวกเขากินมากขึ้นเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้หมดแรงในการเล่น”

“ความหมายก็เหมือนกัน” ลี จอร์แดน กล่าว

“ผลสุดท้ายก็แพ้” น้ำเสียงของจอร์จค่อนข้างหนัก พวกเขาซ้อมหนักมาก แต่ในที่สุดก็แพ้เกม

“ชาร์ลีทําดีที่สุดแล้ว” อัลเบิร์ตกล่าวว่า

“ฉันรู้ เขาแค่โชคไม่ดี” เฟร็ดรู้สึกหดหูเล็กน้อย เรเวนคลอชนะเกม มันเป็นแค่โชค ในขณะนั้นซีกเกอร์ของคู่ ต่อสู้พุ่งไปกับชาร์ลี และทั้งสองฝ่ายต่างก็มีความตั้งใจที่จะชะลอความเร็วลงเมื่อทั้งสองกระทบพื้นคู่ต่อสู้กัน จับลูกสนิชได้จริง

เมื่อพูดถึงโชค หลายคนมองอัลเบิร์ตทีละคน ผู้ชายคนนี้โชคดีมากถ้าหาก…

พวกเขาไม่ได้คิดเรื่องนี้ต่อ ไม่มีคําว่าถ้าหากในโลกนี้

หลังจากรับประทานอาหารบางอย่าง อัลเบิร์ตและผู้เล่นกริฟฟินดอร์ได้ไปที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนเพื่อไปเยี่ยมชาร์ลีที่ได้รับบาดเจ็บกัปตันได้รับการดูแลจากมาดามพอมฟรีย์สถานการณ์ไม่ค่อยดีนักและต้องค้างคืนในห้องพยาบาลของโรงเรียน .

อย่างไรก็ตาม ชาร์ลีไม่ได้อยู่คนเดียว เพราะมีอีกคนอยู่กับเขา สิ่งเดียวที่น่าเสียใจคือผู้โชคดีของเรเวนคลอที่บาดเจ็บกับชาร์ลีไม่ใช่ผู้หญิง

ทันทีที่พวกเขาออกจากห้องพยาบาลของโรงเรียน ทั้งสี่คนได้พบกับศาสตราจารย์สมิธที่ทางเดิน

“อัลเบิร์ต ฉันกําลังมองหาเธอพอดี” ศาสตราจารย์สมิธ กล่าวทักทายอัลเบิร์ตถึงสํานักงานป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

“ของคราวที่แล้วที่พูดถึง” เขายื่นกระดาษให้อัลเบิร์ต ซึ่งเป็นสิ่งที่อัลเบิร์ตเห็นในวันนี้ในห้องต้องประสงค์

แน่นอนว่าศาสตราจารย์สมิธ ก็เคยไปที่นั่นเช่นกัน

“นี่คือประวัติศาสตร์ของฮอกวอตส์” อัลเบิร์ตพูดหลังจากอ่านเนื้อหาในกระดาษสักครู่

“ฉันรู้” ศาสตราจารย์สมิธพยักหน้า “คิดว่าพวกมันเป็นคนพิเศษไหม?”

“พิเศษ?” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่มีอะไรพิเศษ นี่เป็นชิ้นส่วนของประวัติศาสตร์ คล้ายกับที่ผมเคยเห็นในห้องสมุด”

ศาสตราจารย์สมิทดผิดหวังเล็กน้อย แม้ว่าอัลเบิร์ตจะได้ผลเช่นเดียวกับเขา

“ถ้าคุณยืนกรานที่จะให้พูดอะไร …” อัลเบิร์ตลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และถามว่า “สถานการณ์ของพ่อมดโบราณเลวร้ายจริงหรือ?”

อันที่จริง อัลเบิร์ตรู้ดีอยู่แล้ว เขาแค่กวนใจศาสตราจารย์สมิธ

“ไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ศาสตราจารย์สมิธ อธิบายว่า “ในสมัยนั้นความรู้เรื่องเวทมนตร์ไม่ได้สรุปเหมือนที่เราทําพ่อมดข้ามแม่น้ำโดยการสัมผัสหิน ความรู้มีค่ามากและหนังสือหนังแกะก็คุ้มค่าพอๆกับรายได้ของบารอนสําหรับหนึ่งปีหรือมากกว่านั้น ในยุคนั้น พ่อมดหลายคนไม่ได้มีเวทมนตร์หลายประเภทโดยเฉพาะพวกพ่อมดที่อยู่ใน สถานการณ์ที่เลวร้ายจากพวกมักเกิ้ลพวกเขาไม่มีวิธีปล่อยพลังเวทย์มนตร์ และวิธีการใช้”

ไม่มีไม้กายสิทธิ์ นับประสาอะไรกับวิธีการใช้เวทมนตร์ การมีพลังเวทย์มนตร์นั้นไม่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย มักเกิ้ลกลัวอํานาจนี้ เมื่อค้นพบแล้วจะถือว่าพวกเขาเป็นสัตว์ประหลาด สามารถจินตนาการตอนจบได้ เช่นเดียวกับการเรียนรู้เองของโวลเดอมอร์ และท้ายที่สุดมีเพียงไม่กี่คนที่ใช้เวทย์มนตร์ได้อย่างคร่าวๆ

“ผู้ก่อตั้งฮอกวอตส์ทั้งสี่นั้นยอดเยี่ยมมากอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อนับพ่อมดที่มีพลังอํานาจอย่างพวกเขา มันมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น และพวกเขาก็เต็มใจที่จะแบ่งปันความรู้กับผู้อื่นอย่างไม่เห็นแก่ตัว” ศาสตราจารย์สมิธกล่าวด้วยอารมณ์

“ผมคิดว่ามันเป็นยุครุ่งเรืองแห่งเวทมนตร์” อัลเบิร์ตพึมพํา “เวทมนตร์โบราณและทรงพลังของฮอกวอตส์…”

“เธอพูดถูกจริงๆ ในยุคนั้นมีเวทย์มนตร์ที่ทรงพลังมากมาย แม้ว่าร่องรอยของเวทย์มนตร์โบราณเหล่านั้นจะยังพบได้จนถึงทุกวันนี้ แต่ก็ไม่มีใครมีโอกาสใช้มัน…บางทีดัมเบิลดอร์อาจทําได้ เวทมนตร์โบราณบางอย่า แต่กรณีดังกล่าวมีไม่มากนัก” ศาสตราจารย์สมิธขมวดคิ้วเล็กน้อย อันที่จริงเขาทราบปัญหาบางอย่างแล้วแต่เขาไม่รู้ว่าจะแก้มันได้ยังไง