นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 221

ตอนที่ 221 ด้วยความมั่นใจ

*อิ้งและจีนเริ่มมาแบบนี้เลยนะครับเผื่อใครสับสน

“เธอเคยเห็นสิ่งเหล่านี้มาก่อนไหม”

ในสํานักงานป้องกันตัวจากศาสตร์มืดบนชั้นสองของปราสาทฮอกวอตส์ ศาสตราจารย์โรเวนเนอร์สมิธมองดูเนื้อหาของกระดาษในมือของเขา และมองขึ้นไปที่อัลเบิร์ตด้วยความประหลาดใจ นักเรียนหนุ่มตรงหน้าเขาเหลือบมองข้อความเวทมนตร์โบราณบนแผ่นหนังที่เขาให้ และเขาก็สามารถให้คําตอบได้ทันที

แม้ว่าอัลเบิร์ตจะประสบความสําเร็จอย่างดีในเรื่องอักษรรูนโบราณ ศาสตราจารย์สมิธ ก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแปลมันได้ตั้งแต่แรก ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือเขารู้หรือเคยเห็นมัน ท้ายที่สุดแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างศาสตราจารย์บรอดกับอัลเบิร์ตก็ดีมากเช่นกัน หากเขาได้แสดงบางสิ่งที่คล้ายกันให้อัลเบิร์ตเห็น ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกที่อีกฝ่ายสามารถแปลได้ตั้งแต่แรกเห็น .

“ครับผมเคยเห็นมาก่อน” อัลเบิร์ตยอมรับอย่างง่ายๆ ว่า “ศาสตราจารย์บรอดเคยขอให้ผมช่วยแปลสิ่งที่คล้ายกัน และเนื้อหาในนั้นก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนัก”

ศาสตราจารย์สมิธ จ้องไปที่กระดาษและตกอยู่ในความเงียบ พูดตามตรง ตอนนี้เขาอาย เพราะด้วยความเฉลียวฉลาดของอัลเบิร์ตแสดงว่าเขาเข้าใจมันจริงๆ แต่เขาได้แยกข้อความนี้มาจากข้อความเต็ม และเขาไม่ต้องการให้อีกฝ่ายรู้เนื้อหา

“ผมแนะนําให้คุณแสดงเนื้อหาทั้งหมดให้ผมดูเพื่อที่ผมจะได้แปลได้ดีขึ้น แน่นอน ถ้าไม่สะดวกก็ลืมไปซะ!” อันที่จริง อัลเบิร์ตสามารถเดาได้ว่าอักษรรูนโบราณมาจากไหน ใช่ แม้ว่าศาสตราจารย์สมิธ จะไม่เต็มใจที่จะแบ่งปัน แต่เขาก็สามารถเห็นมันได้เมื่อเขาเข้าไปในห้องคลังความรู้ของเรเวนคลอ ดังนั้นอัลเบิร์ตจึงไม่สนใจมาก นักว่าศาสตราจารย์สมิธ ยินดีที่จะแบ่งปันบันทึกอักษรรูนโบราณเหล่านี้กับเขาหรือไม่

“อีกไม่กี่วันฉันจะเขียนให้และเมื่อถึงเวลานั้นฉันจะขอร้องให้เธอช่วย” ศาสตราจารย์สมิธเงียบไปครู่หนึ่งและ ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว แม้ว่าเขาจะไม่ได้อ่อนแอในเรื่องอักษรรูนโบราณ แต่เมื่อเทียบกับอัลเบิร์ต ช่องว่างนั้นมีขนาดใหญ่เกินไป

อย่างน้อย ศาสตราจารย์สมิธ ก็เฝ้าดูอยู่ในห้องลับนั้นเป็นเวลานาน แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจความหมายของอักษรรูนโบราณที่เหลืออยู่บนผนัง

“ด้วยความยินดีครับ” อัลเบิร์ตยิ้ม

“ไปทําธุระของเธอเถอะ!” ศาสตราจารย์สมิธบอกเขาให้ออกไป

อัลเบิร์ต

จะพยักหน้าให้ศาสตราจารย์สมิธ หันหลังและออกจากสํานักงานป้องกันตัวจากศาสตร์มืด

“ศาสตราจารย์สมิธมาที่ฮอกวอตส์เพื่อคลังความรู้เรเวนคลอหรือเปล่า” อัลเบิร์ตยืนอยู่ที่ปลายทางเดิน มองดูสายฝนที่ตกตระหง่านอยู่ข้างนอก

“นายว่าฝนที่ตกหนักนี้จะหยุดเมื่อไหร่” ไม่นานหลังจากนั้น เสียงของเฟร็ดก็ดังขึ้นในหูของเขา

“ใครจะรู้?”

“ถ้าพลาดครั้งนี้ เดาว่าปีนี้คงไม่มีโอกาสได้เข้าป่าเพื่อหามูลคางคกกระโดดอีกแล้ว” จอร์แดน มองไปในทิศทางของป่าต้องห้ามและหันไปมอง อัลเบิร์ตไม่เพียงแค่เขาเท่านั้น แต่พี่น้องวีสลีย์ที่อยู่นั่นก็ด้วย พวกเขามองไปที่อัลเบิร์ต

“อย่ามองฉันแบบนั้น ฉันจะไม่รีบเข้าไปในป่าในวันที่ฝนตกเช่นนี้” อัลเบิร์ตแกะห่อแล้วยัดลูกอมแข็งเข้าปาก และยักไหล่ “ดังนั้น พวกนายควรยอมแพ้”

เขามองไปรอบๆ และตรวจดูให้แน่ใจว่าไม่มีใครอีกแล้ว และพูดต่อว่า “เดียว ฉันจะไปเอามันมาจากเรือนกระจกหมายเลข 3 หรือร้านขายยาในตรอกไดแอกอน”

ในวันที่ฝนตกเช่นนี้ เป็นสิ่งที่คุณสามารถออกไปข้างนอกได้ก็ต่อเมื่อคุณมีปัญหาทางจิตใจเท่านั้น ในสภาพอากาศแบบนี้ อัลเบิร์ตต้องการกลับไปที่ห้องนั่งเล่นส่วนกลาง นั่งข้างเตาผิง อ่านหนังสือ และเพลิดเพลินกับวัน สบายๆ ที่ฝนตก นั่นคือชีวิตที่ควรทํา

“ตอนนี้ห้องนั่งเล่นเต็มไปด้วยผู้คน” จอร์จเตือนด้วยรอยยิ้มราวกับว่าเขาสามารถอ่านความคิดของอัลเบิร์ตได้อย่างรวดเร็ว

พูดตามตรง สําหรับผู้เล่นควิดดิช ฝนแค่นี้ไม่มีอะไรเลยจริงๆ ผู้เล่นควิดดิชทุกคนฝึกฝนทั้งเวลาฝนตกหรือแดดออก

แต่…พูดถึงเรื่องนี้

จอร์จมองอัลเบิร์ตด้วยสายตาแปลก ๆ

ผู้ชายคนนี้… เกลียดฝนหรือเปล่า?

ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยสงสัยว่าอัลเบิร์ตไม่เต็มใจที่จะเป็นผู้เล่นควิดดิชอย่างเป็นทางการเพราะ… เขาไม่ต้องการบินในสนามควิดดิชเพื่อฝึกซ้อมในสภาพอากาศที่ฝนตก

ในวันที่ฝนตก อัลเบิร์ตชอบอยู่ริมเตาผิงและอ่านหนังสือ

“งั้นก็ไปที่ห้องโถงเพื่อทําการบ้านในสัปดาห์นี้ให้เสร็จ” อัลเบิร์ตปลอบโยนอย่างสบายๆ: “บางที นี่อาจเป็นแค่ฝนเล็กๆ และอีกไม่นานก็หยุดแล้ว ก่อนที่ฝนจะหยุด…”

อัลเบิร์ตเสียใจที่ได้พูดคําเหล่านี้ เพราะคําพูดของเขาเป็นจริงแล้ว มันเป็นแค่ฝนปอย ฝนมาและไปเร็วมาก เวลาประมาณบ่ายสองโมง มันก็หยุดลงอย่างสมบูรณ์และท้องฟ้าก็เริ่มแจ่มใส

อัลเบิร์ตที่เพิ่งเขียนการบ้านของเขาไปได้เพียงครึ่งเดียว คงถึงเวลาที่จะออกไปพร้อมกับทั้งสามคนเพื่อค้นหามูลคางคกกระโดดในป่าต้องห้าม

เห็ดนี้มีความสําคัญเป็นพิเศษสําหรับทั้งสี่คน เพื่อศึกษาเรื่องนี้ ทั้งสี่คนได้ใช้เวลาและแรงกายในการค้นหาข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับมูลคางคกกระโดดและหาวิธีที่จะจับมันและวิธีแปลงมูลคางคกกระโดดให้กลายเป็นเกลเลียนในปีการศึกษานี้

ดังนั้น เฟร็ดและอีกหลายคนจึงยอมพยายามเป็นอย่างมาก และพวกเขาก็ไม่ต้องการที่จะละทิ้งความคิดนี้ไปง่ายๆ

เช่นเดียวกับการปลูกกระเทียมในปีที่แล้ว ตราบใดที่เวลาผ่านไป คาดว่าอีกไม่นานเรื่องนี้ก็จะถูกลืม!

“แฮกริดน่าจะอยู่ในกระท่อมของเขา แต่เราควรเดินไปรอบ ๆ ป่าจากด้านข้าง” คราวที่แล้วเฟร็ดพูดถึงทางเข้าป่าต้องห้ามซึ่งอยู่ไกลจากกระท่อมของแฮกริดและไม่ง่ายที่แฮกริดจะรู้

“อย่าคิดว่าเราไม่เตรียมพร้อม” จอร์จพูดอย่างลึกลับว่า “เรารู้ว่ามีหลายที่ที่อาจมีโอกาสพบมูลคางคกกระโดดได้”

“จําครั้งสุดท้ายที่เราเข้าไปในป่าได้ไหม” เฟร็ดเสริม: “เส้นทางที่เราผ่าน…”

“พวกนายคิดจะใช้เรื่องไร้สาระเหล่านี้เพื่อหลอกฉันจริงๆ หรือ ฉันไม่ได้ตามพวกนายเข้าไปในป่าต้องห้ามครั้งสุดท้ายหรือไง” อัลเบิร์ตได้รองเท้ากันฝนมาคู่หนึ่งแล้วสวมให้ตัวเอง

ฝนเพิ่งตกดินก็เปียกชื้นและเป็นโคลน อัลเบิร์ตไม่ต้องการสร้างความวุ่นวาย เขาจึงดึงผ้าคลุมศีรษะขึ้นเพื่อคลุมศีรษะเพื่อไม่ให้ฝนที่หลงเหลืออยู่ในป่ามาตกใส่ร่างกายและทําให้เสื้อผ้าเปียก

“เราควรจะกลับก่อนห้าโมงเย็นดีกว่า ค่ําคืนในฤดูหนาวมาถึงเร็วมาก” อัลเบิร์ตมองดูนาฬิกาพกในมือและพูดกับเฟร็ดว่า “ยังมีเวลาอีกสองชั่วโมงครึ่ง”

“เวลาน่าจะเพียงพอ ถ้าเราโชคดีพอ”

“นายเอาน้ํายานําโชคมาหรือเปล่า” เฟร็ดถามเสียงเบา นี่คือที่มาของความมั่นใจของพวกเขา อัลเบิร์ตที่ดื่มน้ํายานําโชคนั้น โชคดีมาก เขาไม่ต้องกังวลว่าจะไม่พบมูลคางคกกระโดด

“เอามา” อัลเบิร์ตค่อนข้างทําอะไรไม่ถูก เขาพยายามจะดื่มมันให้น้อยลงขณะที่เขายังไม่สามารถปรุงมันเอง

“อาจใช้เวลาเพียงสองหรือสามชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว” หลี่เฉียวตันปลอบโยน

อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตาและจิบเครื่องดื่ม มันจะแม่นยําขนาดนั้นได้อย่างไร?