นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 218

ตอนที่ 218 กฎการซื้อขาย

อาเบอร์ฟอร์ธ อดไม่ได้ที่จะตะลึงเมื่อ อัลเบิร์ตพูดเรื่องนี้ แต่เขาไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะคิดแบบนี้จริงๆ มันคือการปรุงยาจากวัตถุดิบที่ได้จากตลาดมืด หรือต้องใช้ฝีมือและเทคโนโลยีที่ซับซ้อนเพื่อสร้างของวิเศษ เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่ได้ยินจากพ่อมดอายุน้อยอย่างอัลเบิร์ต แม้แต่ของเล่นตลกก็ไม่ใช่สิ่งที่เด็กสามารถทําได้ง่าย

อย่างไรก็ตาม เฟร็ด จอร์จ และลี จอร์แดนไม่คิดอย่างนั้น พวกเขาตระหนักดีถึงความสามารถของอัลเบิร์ต และคิดว่าคําพูดของอัลเบิร์ตมีเหตุผลมาก บางสิ่งบางอย่างไม่สามารถได้รับผ่านช่องทางที่ปกติ ดังนั้นพวกเขาสามารถไปที่ตลาดมืดได้เท่านั้น หากมีคนสามารถช่วยพวกเขาในด้านนี้จะช่วยประหยัดเวลาและปัญหาได้มาก โดยธรรมชาติ

อัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจจะดิ้นรนกับคําถามเหล่านี้ต่อไป เขามองไปที่อาเบอร์ฟอร์ธและถามว่า “ผมจะทําให้ผู้พิทักษ์พูดได้อย่างไร”

“บางที เธอควรควบคุมผู้พิทักษ์ให้มีเนื้อหนังได้ก่อน แล้วจึงพิจารณาคําถามนี้” อาเบอร์ฟอร์ธไม่ได้ตอบคําถามของเขา

“ผมคิดว่าผมจะสามารถควบคุมคาถาผู้พิทักษ์ให้มีเนื้อหนังได้ในไม่ช้า” อัลเบิร์ตพูดเบา ๆ ว่า: “ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราสามารถพูดคุยเกี่ยวกับวิธีทําให้ผู้พิทักษ์พูดก่อนที่หัวขโมยจะกลับมา วิธีการสื่อสารนั้นพิเศษมาก เท่าที่ผมรู้ ไม่มีบันทึกที่เกี่ยวข้องใน ห้องสมุด ถ้าเป็นไปได้ ผมไม่อยากพลาดโอกาสนี้”

อาเบอร์ฟอร์ธหรี่ตาลง ถ้าเขาไม่เคยสนใจคนที่อยู่ข้างหน้ามาก่อน เขาอาจจะโกรธและจะขับเขาออกจากร้านหัวหมูโดยตรง อย่างไรก็ตาม ความพิเศษของอัลเบิร์ตทําให้เขาสนใจ และอาเบอร์ฟอร์ธต้องการดูว่าเด็กชายคนนี้จะทําอะไรที่น่าอัศจรรย์ได้บ้าง

“ความรู้มีค่า” อาเบอร์ฟอร์ธพูดด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้ชายชราตัวน้อยดูเหมือนคนหาผลประโยชน์

“แน่นอน ว่าผมเชื่อถือได้” อัลเบิร์ตเข้าใจว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร เขาแค่ต้องการเงินไม่ใช่เหรอ

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตไม่ใช่คนโง่ เขายกมือขึ้นทั้ง2ข้างแล้วถามว่า “ราคานี้?(10เกลเลียน)”

“ตกลง” อาเบอร์ฟอร์ธ ลดความประหลาดใจบนใบหน้าของเขาอย่างรวดเร็วและพยักหน้า

“อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านั้น คุณต้องสอนให้ผมรู้วิธีทําให้ผู้พิทักษ์พูดก่อน แล้วจึงจ่ายให้คุณอีกวิเกลเลียนหลังจากที่ผมเรียนรู้มัน” อัลเบิร์ตพูดคําขอของเขา

“ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอเข้าใจมัน” อาเบอร์ฟอร์ธถามด้วยวาทศิลป์

“ผมคิดว่าจะทําได้ประมาณช่วงสิ้นปี แฮกริดจะเป็นพยานให้กับเรา” อัลเบิร์ตมองไปที่แฮกริดและพูดว่า “ไม่ว่าผมจะเชี่ยวชาญหรือไม่ก็ตาม ผมจะจ่ายอีก9เกลเลียนให้คุณ แต่คุณต้องบอกผมว่าจะทําให้ผู้พิทักษ์พูดได้อย่างไร”

“พ่อมดหลายคนไม่สามารถอัญเชิญผู้พิทักษ์ที่มีเนื้อหนังได้ตลอดชีวิต” อาเบอร์ฟอร์ธพูดอย่างมีความหมาย อย่างไรก็ตาม เขาเห็นด้วยและพบว่ามันน่าสนใจ

เขาไม่เข้าใจว่าความมั่นใจในตนเองของอัลเบิร์ตมาจากไหน แต่สิ่งนี้ไม่ได้ป้องกันเขาจากข้อตกลงนี้กับอัลเบิร์ต

“ภายใต้สถานการณ์ปกติ ถ้าไม่สามารถเรียกผู้พิทักษ์ให้มีร่างกายได้ นั่นหมายความว่าพวกเขาไม่เคยพยายามฝึกคาถาผู้พิทักษ์เพียงพอ” อัลเบิร์ตกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

“เธอกําลังพูดเรื่องอะไร ฉันไม่เข้าใจ” แฮกริดยังคงสับสนเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม เฟร็ดและคนอื่นๆ ไม่น่าเชื่อว่าอัลเบิร์ตเต็มใจที่จะใช้เงิน10เกลเลียนเพื่อเรียนรู้คาถาบางอย่าง จากผู้ชายที่ดูไม่ค่อยน่าเชื่อถือนัก

ที่ไร้สาระกว่านั้นคือพวกเขาตกลงกันจริงๆ

มันดังกัสไม่ปล่อยให้ทุกคนรอนานเกินไป และรีบกลับอย่างรวดเร็ว โดยยังคงถือถังเกลือเล็กๆ อยู่ในมือ และเขาก็ส่งถังให้อัลเบิร์ตโดยตรง

“คุณเป็นคนที่ไม่จริงใจจริงๆ” อัลเบิร์ตเหลือบมองเกลือในถังเล็กๆ ไม่เอื้อมมือไปหยิบ แต่มองดูมันดัง กัสด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์แล้วกล่าวว่า “ทําธุรกิจต้องซื่อสัตย์ แม่ในตลาดมืด ความสัมพันธ์นี้จะรักษาไว้ได้ไม่นานก็เถอะ”

“นายล้อฉันเล่นเหรอ!” มันดังกัส ดูหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เขาก็หุบปากทันทีที่ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา เพราะเขาแปลกใจที่พบว่าไม้กายสิทธิ์ของเขาถูกทําให้กระเด็นโดยเด็กที่อยู่ข้างหน้าเขา เฟร็ดและคนอื่นๆ ก็ดึงไม้กายสิทธิ์ออกมา ในวินาทีแรกที่เขาชักไม้กายสิทธิออกมาแล้วชี้มาที่เขา พวกเขาดูกระตือรือร้นที่จะลองคาถา

“ต้องใช้อีกห้าถัง บางที่คุณควรเปลี่ยนเป็นถังที่ใหญ่กว่า” อัลเบิร์ตยังคงยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา เตือนมันดังกัสด้วยความใจดี

“นายเก่งนะ เจ้าหนู” มันดังกัสหยิบไม้กายสิทธิ์ที่อัลเบิร์ตทําให้กระเด็นทิ้งไป และใช้การหายตัวกแล้วก็หายไป

“นายว่าผู้ชายคนนั้นได้เกลือมาจากไหน” จอร์แดนมองไปที่สถานที่ที่มันดังกัส หายตัวไป หันไปถามอัลเบิร์ต

“สิ่งนั้นสําคัญด้วยหรอ ของในตลาดมืดไม่เคยใสสะอาด” อัลเบิร์ตเดาได้เลยว่าถังเกลืออาจถูกมันดังกัส ขโมยมาจากที่ไหนสักแห่ง อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตไม่สนใจที่มาของสิ่งเหล่านี้ และเขาก็พร้อมที่จะซื้อของในตลาดมืด

หลังจากนั้นไม่นาน มันดังกัสก็กลับมาพร้อมกับถังเกลือขนาดใหญ่ในมือของเขา

“เกลเลียนของคุณ” อัลเบิร์ตวางเกลเลียนไว้ในมือของมันดุงกัสแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทําธุรกิจง่ายๆแบบนี้ไม่ดีเหรอ?”

หลังจากที่มันดังกัสเห็นเกลเลี่ยนความไม่พอใจของเขาก็หายไป

มันเป็นเรื่องที่ดีสําหรับเขา เกลือและถังไม้หาได้จากมักเกิ้ล และใช้เวลาเพียงไม่นานในการหาเกลเลียน

อย่างไรก็ตาม ในไม่ช้า มันดังกัสก็เห็นฉากที่ทําให้เขาเงียบ และอัลเบิร์ตโบกไม้กายสิทธิ์เพื่อร่ายคาถาลงบนถังเกลือ

ครู่หนึ่งเขาเงยหน้าขึ้นและพูดว่า “ดูเหมือนว่าคุณไม่ได้ใช้คาถาคัดลอกเพื่อคัดลอกเกลือ”

ไม่ใช่แค่มันดังกัสที่เงียบ แต่เฟร็ดและคนอื่นๆ มองอัลเบิร์ตด้วยความประหลาดใจ

“แปลกหรอ มันไม่แปลกหรอก มันเป็นเรื่องปกติของคนในตลาดมืด การระวังตัวไม่ผิด” น้ําเสียงของอัลเบิร์ต ยังราบเรียบมาก ราวกับว่าเขาควรจะทําเช่นนี้อยู่แล้ว

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้า มันดังกัสใช้คําคาถาคัดลอก?” อาเบอร์ฟอร์ธถามด้วยความสงสัย และฉากนั้นทําให้ความรู้ของเขาเกี่ยวกับอัลเบิร์ตถูกพลิกกลับไปหมด

“คุณคิดว่ามันจะเป็นยังไงหรอครับ?” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้ม

ความเงียบรอบตัวเขายาวนานขึ้น และไม่มีใครคิดว่ามันเป็นรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“นี่คือผู้ชายที่มีโหดร้ายและน่ากลัวมาก” อาเบอร์ฟอร์ธคิดอย่างนั้น

“ยังไงก็ตาม ผมหวังว่าคุณจะไม่สะกดรอยตาม ถ้าผมต้องการอะไร ผมจะติดต่อคุณผ่านนกฮูก อ้อ คุณชื่อมันดังกัสใช่ไหม ผมจําชื่อคุณได้” ขณะพูด อัลเบิร์ตหยิบกระดาษโน้ตออกจากกระเป๋า และจดชื่อมันดังกัสลงไปจริงๆ

มันดังกัส อดไม่ได้ที่จะปาดเหงื่อเย็นเยียบของเขา เขาแอบสาปแช่งความร้ายกาจของอัลเบิร์ต โชคดีที่ตอนนี้เขาไม่ได้คิดจะใช้คาถาคัดลอกไม่เช่นนั้นเขาจะไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เขาจําอีกสิ่งหนึ่งได้และถูฝ่ามือแล้วพูดว่า “ถ้านายต้องการไข่สนอลลีแกสเตอร์ ฉันจะหาทางหามาให้ได้แน่นอนว่าราคาไม่ถูก”

“ถ้าคุณเจอ คุณสามารถเขียนจดหมายถึงผมและชื่อของผมคืออัลเบิร์ต” อัลเบิร์ตกล่าวว่า “ยังไงก็ตาม ผมต้องการแค่สองฟองเท่านั้น”

“มันดังกัสเห็นด้วยจริงๆ” แฮกริดคิดว่ามันน่าเหลือเชื่อ

“เขาหาเงินจากผมได้ง่ายๆ ทําไมเขาถึงจะไม่ตกลงล่ะ” อัลเบิร์ตพูดพลางขมวดคิ้ว “พวกเขาทําเพื่อเงินไม่ใช่หรือ?”

“เธอไม่กลัวว่ามันดังกัส จะหลอกเธอด้วยของปลอมหรือสินค้าที่มีข้อบกพร่องหรอ”อาเบอร์ฟอร์ธ ถามด้วยวาทศิลป์ นี่เป็นเรื่องปกติมากในตลาดมืด

“ผมค่อนข้างแค้นฝังหุ่น” อัลเบิร์ตกล่าว “ถ้ามันดังกัสทําแบบนั้นจริงๆ ผมก็ไม่รังเกียจที่จะทําให้เขาเข้าใจว่าทําไมดอกไม้ถึงมีสีแดง และทําไมพระอาทิตย์ขึ้นจากทิศตะวันออก”

“นี่มันแย่มาก” อาเบอร์ฟอร์ธถูกทําให้สําลัก(อึดอัด) แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจความหมายของคําเหล่านั้น แต่เขารู้ดีถึงทัศนคติของอัลเบิร์ต

“ถึงเวลาที่เราจะต้องกลับกันแล้ว” แฮกริดพูดขึ้นทันทีว่า “ฉันจะส่งพวกเธอกลับ อย่าคิดที่จะอยู่ที่นี่”

“โอ้ แฮกริด เรามีเรื่องอื่นอีก” จอร์จพูดอย่างเฉยเมย

“ไม่ พวกเธอต้องกลับไป ไม่อย่างนั้นฉันจะบอกศาสตราจารย์มักกอนนากัลเกี่ยวกับเรื่องนี้และบอกเธอว่า พวกเธอแอบมาที่ฮอกส์มีด และฉันคิดว่าเธอจะกักบริเวณพวกเธอไว้อย่างแน่นอน” แฮกริดพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“เราจะตามคุณไปดูปุกปุย” ลี จอร์แดนพูดขึ้นทันที

“ไม่ พวกเธอต้องกลับไปที่ปราสาทเดี๋ยวนี้” แฮกริดยืนยัน

“โอเคๆ อย่าโกรธไปเลยแฮกริด”