นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 217

ตอนที่ 217 มันดังกัส

เมื่ออัลเบิร์ตมองดูชายชราที่อยู่ข้างหน้าเขาอาเบอร์ฟอร์ธก็แอบมองอัลเบิร์ตด้วย

ในสายตาของชายชราผู้นี้ซึ่งมีชีวิตอยู่มานานกว่าศตวรรษอัลเบิร์ตเป็นคนพิเศษอย่างไม่ต้องสงสัยนี่เป็นเด็กที่โตก่อนวัยอันควรเกินอายุของเขาไม่ว่าคําพูดหรือวาทศิลป์ของเขาจะเป็นเช่นไรพวกมันมีจุดมุ่งหมายอย่างมากไม่เหมือนที่เด็กจะพูดเลย

อาเบอร์ฟอร์ธ ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้กําลังทําอะไรอยู่ในตลาดมืด? แต่มันไม่เหมือนที่อัลเบิร์ตพูดไว้อย่างแน่นอนในตอนนี้แค่เข้ามาเพราะสนใจเพื่อดูว่าตลาดมืดเป็นอย่างไร

ถ้ามันเป็นเพียงเพราะความสนใจ เขาจะไม่ให้เกลเลี่ยนตัวเองง่ายๆ แม้ว่าครอบครัวของอีกฝ่ายจะรวยจริง ๆ พวกเขาก็จะไม่ทําอย่างนั้น

เกลเลียนเดียวก็ถือเป็นโชคดีสําหรับเด็กวัยอัลเบิร์ต แต่เด็กคนนี้ได้ทําเช่นนั้นใช้จ่ายมันง่ายๆซึ่งทําให้เขาดูแตกต่างมาก

เขาต้องการทําอะไร?

ซื้อขายกับคนในตลาดมืดจริงหรือ?

นี่เป็นเรื่องตลก

อาเบอร์ฟอร์ธเต็มใจที่จะเชื่อว่าอีกฝ่ายทําเช่นนั้นเป็นการชั่วคราว

แน่นอนว่าสิ่งที่เด็กต้องการทําต่อหน้าเขาไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย และอาเบอร์ฟอร์ธก็แค่อยากรู้อยากเห็น

เขาควรจะอยู่ที่บ้านเรเวนคลอ!

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าวีสลีย์จะเข้าเรียนที่บ้านกริฟฟินดอร์แล้ว

ชายชรานึกถึงชายคนหนึ่ง พี่ชายของเขา อัลบัส ดัมเบิลดอร์ ไม่นานหลังจากที่ดัมเบิลดอร์เข้าเรียนในโรงเรียนเขาได้แสดงความสามารถพิเศษด้านเวทมนตร์ของเขา บางที เด็กที่อยู่ข้างหน้าเขาอาจจะเป็นคนที่คล้ายคลึงกันก็ได้

มีความสามารถและทะเยอทะยาน

อาเบอร์ฟอร์ธคิดอย่างนั้น

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง นักเรียนฮอกวอตส์ก็เริ่มปรากฏตัวบนถนนในฮอกส์มด แต่ไม่มีใครสนใจสถานการณ์ในมุมที่ห่างไกล

แฮกริดไม่ได้ออกไปทันที เขาอยู่ในร้านหัวหมูเพื่อดูแลพวกอัลเบิร์ต เขากังวลมากที่จะทิ้งอัลเบิร์ตไว้ที่ร้านหัวหมูคนเดียว เพราะกลัวว่าผู้ชายคนนี้ที่ชอบสร้างปัญหาจะทําให้แมลงเม่าบางตัวได้ประโยชน์ไป

มีคนสองสามคนนั่งคุยกันบนโต๊ะไม้หยาบใกล้ประตูร้าน

ในช่วงเวลานี้ อัลเบิร์ตแนะนําแฮกริดและอาเบอร์ฟอร์ธเกี่ยวกับการ์ดพ่อมดของพวกเขาน่าเสียดายที่แฮกริดดูเหมือนไม่สนใจ แต่อาเบอร์ฟอร์ธสนใจการ์ดพ่อมดมาก และริเริ่มเล่นเกมกับเฟร็ด

“มันน่าสนใจจริงๆ” อาเบอร์ฟอร์ธพูดพร้อมกับมองดูการ์ดของดัมเบิลดอร์ “อย่างไรก็ตามหากเธอต้องการให้ทุกคนชอบควรทําการ์ดให้ดีที่สุดอย่างน้อยก็เพื่อทําให้การ์ดดูประณีตยิ่งขึ้น ไม่ใช่ผลิตภัณฑ์กึ่งสําเร็จ(ของ หยาบๆ)รูปแบบนี้”

“เราจะใช้เวลาห้าปีในการทําให้สมบูรณ์แบบและส่งเสริมเกมนี้” อัลเบิร์ตพูดขณะเก็บการ์ดพ่อมดเขาได้ยินเสียงแตกดังข้างนอกและมันดังกัสใช้การหายตัวเพื่อไปปรากฏตัวที่ด้านนอกร้าน

“อาเบอร์ฟอร์ธ” มอนดังกัสตะโกนจากประตูทางเข้า

“ทําไมเขาไม่เข้ามา” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะถาม

“ใครจะรู้?”

ต่อมา เฟร็ดและคนอื่นๆ ได้เรียนรู้เหตุผลจากแฮกริด เจ้าของร้านหัวหมูไม่ต้อนรับมันดังกัสที่ชอบขโมยของ

และดูเหมือนว่ามันดังกัสจะทําอะไรบางอย่างและถูกห้ามไม่ให้ก้าวเข้ามาในร้านหัวหมูตลอดไป

สําหรับความคับข้องใจระหว่างพวกเขา อัลเบิร์ตและเพื่อนๆ ไม่สนใจ

มันดังกัสมองไปที่อาเบอร์ฟอร์ธ และพูดว่า “โอ้อาเบอร์ฟอร์ธ พระเจ้า ฉันนึกว่าฉันได้ยินผิดไป”

“นั่นลูกค้าที่ฉันแนะนําให้นายรู้จัก” อาเบอร์ฟอร์ธ กล่าวโดยหันศีรษะไปทางอัลเบิร์ต

มันดังกัสหันไปมองอัลเบิร์ตหนุ่มก็ตกตะลึง จากนั้นจึงหันศีรษะและพูดกับอาเบอร์ฟอร์ธว่า “อย่าล้อเล่นน่าพูดตรงๆนะมันไม่ตลกเลย”มันดังกัสมองไปที่อาเบอร์ฟอร์ธ เขาโกรธมากตอนนี้เขากําลังกินอยู่และตกใจกับเสียงเรียกของอเบอร์ฟอร์ธ

“เขาไม่ได้ล้อเล่น” อัลเบิร์ตยังมองดูโจรที่ส่งกลิ่นเหม็นทันที

มังดังกัสเป็นคนอ้วนเตี้ยมีเคราและมีขาสั้นสองข้าง ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยกลิ่น บางที่อาจเป็นเพราะเขาชอบเข้าไปในตรอกหรือไม่ได้อาบน้ํามาหลายเดือนแล้ว

ในระยะสั้นๆอัลเบิร์ตไม่ชอบผู้ชายคนนี้มากนัก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า มันดังกัสดูเหมือนขโมยที่มีความสามารถ

“เขาต้องการไข่สนอลลีแกสเตอร์สองฟอง ถ้านายหามันมาให้ได้”

“ไข่สนอลลีแกสเตอร์เหรอ?” ดวงตาของ มันดังกัส เลื่อนไปมาระหว่างอาเบอร์ฟอร์ธ และ อัลเบิร์ต “นายรู้ไหมสิ่งนั้นเป็นที่นิยมมากในตลาดมืดและไม่ธรรมดาแต่ฉันสงสัยว่าเด็กคนนี้จะมีเงินเพียงพอไหม”

มันดังกัสรู้สึกโชคร้ายและหันหลังเดินจากไป

“บางที่เราควรสร้างความไว้วางใจก่อน” อัลเบิร์ตเริ่ม “แน่นอน แม้ว่าผมไม่คิดว่าจะมีความไว้วางใจในตลาดมีดมากนักแต่… ถ้าคุณได้ซื้อขายกันอีกสองสามครั้ง อย่างน้อยก็มีพื้นฐานสําหรับความไว้วางใจ”

“อีก2-3ครั้ง?” มังดังกัสหยุด หันกลับมาถามว่า “นายต้องการอะไร?”

“ผมต้องการเกลือหนึ่งถัง ถ้าคุณหาได้”

อัลเบิร์ตหรี่ตา จ้องไปที่ดวงตาของมันดังกัส และหรี่ตาอย่างอันตราย

“ให้ตายสิ นายต้องการเกลือหนึ่งถังเพื่ออะไร” หลังจากที่มันดังกัสและ อัลเบิร์ต มองหน้ากัน เขารู้สึกอึดอัด เล็กน้อย เขาหลีกเลี่ยงโดยไม่เต็มใจ เด็กผู้ชายคนนี้ทําให้เขารู้สึกแปลกๆดวงตาของอีกฝ่ายและรอยยิ้มจางๆ ที่ มุมปากของเขาไม่ใช่สิ่งที่เด็กจะมีได้

เด็กคนนี้อ่านความคิดของฉันได้หรอ?

ความคิดไร้สาระดังกล่าวปรากฏขึ้นในหัวของมันดังกัส

“แค่รู้ว่าคุณจะได้เงินก็พอ 1เกลเลียน!” อัลเบิร์ตเสนอราคาของเขาอย่างใจเย็น

“ก็ได้ถังเกลือ รอฉันสัก15นาที” มันดังกัสบ่นว่า “ในตอนนั้น ถ้านายบอกว่ากําลังล้อเล่นกับฉันละก็นะ…”

เขาหุบปากเพราะอัลเบิร์ตหยิบเกลเลียนหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าของเขา

มันดังกัสใช้การหายตัวและรีบจากไป เขาเพียงต้องการรู้ว่าลูกค้ามีเงินหรือไม่ สําหรับผู้ที่ยินดีจ่ายเงินเพื่อซื้อถังเกลือไปทําไม มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับมันดังกัส

“เธอต้องการเกลือหนึ่งถังไปทําอะไร” แฮกริดถามด้วยขมวดคิ้ว มองไปยังสถานที่ที่มันดังกัสหายตัวไป

“ดองผัก” อัลเบิร์ตพูดติดตลก และคําพูดของเขาก็ไม่ได้โกหกจริงๆในระดับหนึ่ง

“มันไม่ตลกเลยสักนิด” แฮกริดเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“อืม การทําธุรกิจความร่วมมือเป็นสิ่งพื้นฐาน” อัลเบิร์ตอธิบาย

“เธอต้องรู้ด้วยว่าหัวขโมยนั้นไม่น่าเชื่อถือ” แฮกริดขมวดคิ้วลึกและอดไม่ได้ที่จะเตือนว่า: “ฉันไม่คิดว่าเธ อควรจัดการกับเรื่องแบบนั้น คนพวกนี้ในตลาดมีดชอบเอาของปลอมมาหลอกคนอื่น”

“ไม่เป็นไร ผมแค้นฝังหุ่นมากๆ” อัลเบิร์ตพูดเบาๆ

แค้นฝังหุ่น สิ่งนี้หมายความว่าอย่างไร

ความหมายที่แท้จริง?

“ไหนบอกว่าไม่เคยโกรธไง” เฟร็ดพูดด้วยดวงตาเบิกกว้างทันที

“ใช่ ฉันพูดเมื่อไหร่” อัลเบิร์ตปฏิเสธโดยตรงในสิ่งที่เขาพูด

“มันคืออัลเบิร์ตจริงๆ” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะพึมพํา

“นายต้องการเกลือไปทําอะไร” จอร์จถาม

อัลเบิร์ตไม่ตอบคําถามของจอร์จ แต่เขากลับพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่ว่าจะเป็นยาพิษ หรือทําเรื่องตลกหรือของวิเศษของบางอย่างก็ไม่มีในตรอกไดแอกอนมันดุงกัสจะส่งพวกมันมาให้เราได้”