นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 216.2

ตอนที่ 216 ร้านหัวหมู (2)

เสียงของเขาไม่ดัง แต่ก็เพียงพอให้ทุกคนในบาร์ได้ยิน

“ญาติของอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์?” เฟร็ดและคนอื่นๆ ประหลาดใจมาก พวกเขาหันไปมองผู้ดูแลบาร์ ในความคิดของนักเรียนส่วนใหญ่ ดัมเบิลดอร์ก็ไม่ต่างจากชายผู้ยิ่งใหญ่

“ทําไมพวกเธอถึงอยู่ที่นี่?” ข้างหลังพวกเขา ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยและน่าประหลาดใจก็ดังขึ้น

“อรุณสวัสดิ์แฮกริด” อัลเบิร์ตหันกลับมาทักทายแฮกริดด้วยรอยยิ้ม

“เธอไม่ควรมาที่นี่” แฮกริดมองดูอัลเบิร์ต ขมวดคิ้วและพูดว่า “และฉันจําได้ว่าเธอดูเหมือนจะ…”

“ยังไงก็เถอะ แฮกริด เจ้าของร้านหัวหมูเป็นญาติของอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์ใช่ไหม!” อัลเบิร์ตขัดจังหวะ สิ่งที่แฮกริดต้องการจะพูด

“อะไรนะ?” แฮกริดก็ผงะเช่นกัน เขาอาจไม่คิดว่าอัลเบิร์ตจะถามคําถามเช่นนี้ “ทําไมถึงถามแบบนี้ล่ะ”

“ตา แฮกริด” อัลเบิร์ตเตือน “พวกเขามีตาเหมือนกัน”

“โอ้ ดูเหมือนจะเป็นญาติกัน” แฮกริดพูดอย่างคลุมเครือ ดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะพูดถึงสิ่งเหล่านี้

“ทําไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่?” จอร์จยังคงขัดจังหวะต่อไป

“ฉัน…” แฮกริดไม่อยากตอบ

“คุณมาเอาอาหารของปุกปุยหรือไม่”

“ปุกปุยคืออะไร” เฟร็ดถามด้วยความสงสัย

“ลกสนัขตัวใหม่ของแฮกริด” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างเป็นกันเอง

“โอ้ แฮกริด นายช่วยชีวิตมันไว้หรือเปล่า” อาเบอร์ฟอร์ธมองแฮกริดอย่างแปลกใจ แน่นอนว่าเขารู้ว่าแฮกริดซื้อสุนัขสามหัวป่วยมาจากชาวกรีก แต่เขากลับแปลกใจยิ่งกว่าเดิม ความสัมพันธ์ของแฮกริดกับเด็กสี่คนตรงหน้าเขาดูดีมาก

“ตอนนี้ปุกปุยสุขภาพแข็งแรงมาก ฝนตกมาสักพักแล้ว มันไม่ชอบฝนเลย” แฮกริดพึมพําอย่างคลุมเครือ

“เราไปดูลูกสุนัขตัวใหม่ของคุณกันได้ไหม” เฟร็ดสังเกตเห็นท่าทางของอัลเบิร์ตและพูดต่อ

“อ้าว แล้วพวกนายมาทําไม” แฮกริดถามเสียงดัง

“วันนี้เป็นวันที่นักเรียนฮอกวอตส์มาฮอกส์มด” อัลเบิร์ตกล่าวอย่างเคร่งขรึม

“แน่นอน ฉันรู้ว่าวันนี้เป็นวันที่นักเรียนฮอกวอตส์มาฮอกส์มี้ด แต่นั่นเป็นวันสําหรับนักเรียนชั้นปีที่ 3 ขึ้นไป ฉันจําได้ว่าเธออยู่ชั้นปีที่ 2” แฮกริดอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “ฟิลชไอ้บ้านั้นปล่อยให้พวกเธอแอบออกมาได้จริงๆ”

“อย่าโกรธแฮกริด เราแค่ออกมาเดินเล่น ตอนนี้ฮอกส์มี้ดเต็มไปด้วยนักเรียนฮอกวอตส์ ที่นี่ปลอดภัยมาก” อัลเบิร์ตสบายใจขึ้น

“แต่เธอละเมิดกฎของโรงเรียน” แฮกริดจิ้มหน้าอกของอัลเบิร์ตและเตือน

“กฎมีไว้แหก คุณไม่คิดงั้นเหรอแฮกริด” อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่ใส่ใจ “และนี่ไม่ใช่เรื่องร้ายแรง”

แฮกริดตกตะลึง เฟร็ดและคนอื่นๆที่อยู่ข้างๆ ประหลาดใจและหุบปาก พวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีใครบางคนสามารถละเมิดกฎของโรงเรียนได้แถมยังภูมิใจกับมันอีก

“อิ่ม” แฮกริดแสร้งทําเป็นโกรธ “พูดมา มาทําอะไรที่นี่

“มาดูตลาดมืดในโลกเวทมนตร์กัน บอกตรงๆ ว่าผิดหวังนิดหน่อย” อัลเบิร์ตไม่ได้ปกปิดความผิดหวังบนใบหน้าของเขา แน่นอนว่ามันแสร้งทําเป็นแสดงให้แฮกริดดู

“เธอจะไปซื้ออะไรในตลาดมืด” แฮกริดถามอย่างระแวดระวัง

“ไข่สนอลลีแกสเตอร์” อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเล

“อยากเลี้ยงงูหรอ” แฮกริดประหลาดใจมาก และมองดูอัลเบิร์ตอีกครั้ง

“ผมไม่ใช่นักเรียนสลิธีริน ผมจะสนใจงได้อย่างไร” อัลเบิร์ตส่ายหัวและอธิบายว่า “ผมได้ยินมาว่าการกินไข่สามารถทําให้คนฉลาดขึ้นได้ ผมเลยจะซื้อมาลองชิมดูและดูว่ามันจะทําให้ฉลาดขึ้นได้ไหม”

ในขณะนี้ ไม่เพียงแต่แฮกริดเท่านั้น แต่แม้แต่อาเบอร์ฟอร์ธก็อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ

“อยากกินไข่สนอลลีแกสเตอร์หรอ?” ใบหน้าของแฮกริดกระตุกเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันคิดว่าเธอฉลาดพอแล้ว”

“แต่ไม่มีใครไม่อยากฉลาดกว่าเดิม” อัลเบิร์ตหันมามองที่เฟร็ดแล้วถามว่า “คุณอยากฉลาดกว่านี้ไหมล่ะ”

“แน่นอน”

“เห็นไหมล่ะ” อัลเบิร์ตยื่นมือไปทางแฮกริด จากนั้นมองไปที่เจ้าของบาร์แล้วถามว่า “นี่คือ…”

“อาเบอร์ฟอร์ธ ดัมเบิลดอร์” คนเฝ้าบารพูด

“คุณอาเบอร์ฟอร์ธไข่สนอลลีแกสเตอร์ราคาเท่าไหร่ครับ” อัลเบิร์ตถามอย่างสุภาพ

“การค้าไข่งูชนิดนี้ยังคงเติบโตอย่างต่อเนื่องในตลาดมืดเป็นเวลาหลายศตวรรษ” อาเบอร์ฟอร์ธชั่งใจ แล้วพูดว่า “มันหาซื้อยากหน่อย ใช้ประมาณ5เกลเลียนถึง10เกลเลียน”

“ถ้าได้สักหนึ่งหรือสองอันก็คงดี” อัลเบิร์ตยิ้มและเสนอราคาของเขาเอง “10เกลเลียนต่อหนึ่งอัน แน่นอนว่าอย่าหลอกผมด้วยของปลอม ผมยังมีสามัญสํานึกพื้นฐานอยู่”

อัลบัสเลิกคิ้วและมองอัลเบิร์ตอย่างลึกซึ้งโดยไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน

“อัลเบิร์ต…” แฮกริดอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เพื่อจัดการกับพวกในตลาดมืด เธอต้องคอยระวังตัวมากกว่านี้”

“แน่นอนผมรู้” อัลเบิร์ตกล่าวว่า “อย่างไรก็ตามเขาคือ ญาติของดัมเบิลดอร์ไม่ใช่หรือ ผมคิดว่าเขาควรได้รับความไว้วางใจในระดับหนึ่ง และเขาได้ในสิ่งที่เขาต้องการเท่านั้น”

“1เกลเลียน แล้วฉันสามารถแนะนําคนที่น่าเชื่อถือให้เธอได้ ถ้าเธอต้องการอะไร” จู่ๆ อาเบอร์ฟอร์ธ ก็ยกนิ้วขึ้นและพูดกับอัลเบิร์ต

“อาเบอร์ฟอร์ธ!” แฮกริดจ้องไปที่เจ้าของร้านหัวหมูอย่างไม่พอใจ

อัลเบิร์ตหยิบเหรียญทองหนึ่งเหรียญแล้วโยนให้อาเบอร์ฟอร์ธ

“เขาชื่อมันดังกัส” อาเบอร์ฟอร์ธมองอัลเบิร์ตด้วยความประหลาดใจ ซึ่งทําให้เขาประหลาดใจ

“มันดังกัส หัวขโมยตัวเหม็นนั่น?” แฮกริดไม่ชอบผู้ชายที่ชื่อมันดังกัส

“ชื่อเต็มของเขาคือ มันดังกัส เฟล็ทเชอร์” อาเบอร์ฟอร์ธกล่าว และในขณะที่เขาพูด เขาได้โบกไม้กายสิทธิ์ แล้วปล่อยเมฆสีขาวออกมา

“นั่นอะไร?” เฟร็ดและคนอื่นๆ มองไปที่แสงสีขาวที่หายไปและอดไม่ได้ที่จะถาม

“ควรเป็นคาถาผู้พิทักษ์” อัลเบิร์ตอธิบาย

“เธอรู้จักด้วย?” อาเบอร์ฟอร์ธรู้สึกประหลาดใจจริงๆที่อัลเบิร์ตรู้เกี่ยวกับคาถาผู้พิทักษ์ ซึ่งเป็นเวทมนตร์ขั้นสูงมาก

“ครับ ผมกําลังฝึกอยู่ แต่คุณจะปล่อยอะไรจากคาถาเมื่อกี้?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย เขารูโดยธรรมชาติว่าคาถาผู้พิทักษ์สามารถใช้ส่งข้อความได้

“บอกมันดังกัสให้มาเร็ว ๆ นี้” อาเบอร์ฟอร์ธอธิบาย

“ผมไม่เคยได้ยินมาว่าคาถาผู้พิทักษ์สามารถใช้ในการสื่อสารได้หรือ วิธีที่คุณคิดค้นมันขึ้นมา?” อัลเบิร์ตถาม ด้วยความสงสัย

“ไม่” อาเบอร์ฟอร์ธส่ายหัว

“งั้นคงต้องเป็นอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์ เขาสมควรที่จะได้เป็นอาจารย์ใหญ่” อัลเบิร์ตพึมพํากับตัวเองขณะแอบดูการเปลี่ยนแปลงในท่าทางของอาเบอร์ฟอร์ธ