นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 216.1

ตอนที่ 216 ร้านหัวหมู (1)

หลังจากเข้าสู่เดือนพฤศจิกายน อากาศเริ่มหนาวมากและภูเขารอบๆ ปราสาทฮอกวอตส์ก็ถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาว

ในตอนเช้า ชั้นของน้ําค้างแข็งปรากฏบนหน้าต่าง อัลเบิร์ตคลุมปากหาว พลิกตัวและขดตัวอยู่บนเตียงและเขาก็ลุกขึ้นช้าๆ มีเสียงกรีดร้องอย่างสิ้นหวังจากหอพัก “อ้ากก ให้ตายเถอะทําไมวันนี้ฝนไม่ตก”

“จอร์จ หุบปาก” ลี จอร์แดนดึงผ้าปูที่นอนมาคลุมศีรษะของเขาและอดบ่นไม่ได้ “เช้าๆอย่าตะโกนเสียงดังสิ”

“มันหนาว ปิดหน้าต่าง” อัลเบิร์ตซึ่งซุกอยู่ใต้ผ้าห่มอดไม่ได้ที่จะพึมพํา

“วันนี้จะเข้าป่าไหม” เฟร็ดโผล่หัวออกจากเตียงแล้วถามพลางมองดูหน้าต่างที่ปิดอยู่ “อากาศแบบนี้เราจะเจอมูลคางคกกระโดดไหม”

“มันยากที่จะบอก” อัลเบิร์ตเสนอให้ “เราควรไปฮอกส์มีด จําร้านหัวหมูที่ฉันเคยพูดถึงได้ไหมว่ากันว่ามันเป็นพื้นที่ค้าขายในตลาดมืด วันนี้เป็นนักเรียนฮอกวอตส์ที่ไปฮอกส์ แม้เราจะบังเอิญไปเจอคนอื่นก็คงไม่เป็นไร”

อัลเบิร์ตดูค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ และไม่มีปัญหาในการแกล้งเป็นนักเรียนชั้นปีที่ 3 ใครที่ไม่รู้จักเขาจะไม่รู้ว่าเขาเป็นนักเรียนปีสอง

“ตลาดมืด? ฉันยังไม่เคยไปตลาดมืดเลย มันเป็นที่ไหนกัน?” ลีจอร์แดนเห็นด้วยกับข้อเสนอของอัลเบิร์ตทันทีแม้ว่าเขาจะไม่สามารถไปที่ป่าต้องห้ามเพื่อค้นหามูลคางคกกระโดดได้แต่เขาก็ได้ไปที่ตลาดมืดในฮอกส์ม็ดมันน่าสนใจจริงๆ

“ไม่รู้ แต่อย่าคาดหวังมากจะดีกว่า” อัลเบิร์ตอธิบายว่า “ฉันได้ยินเรื่องนี้มาจากแฮกริด”

“ไปฮอกมีดส์!”

หลังจากพูดคุยกันไม่กี่คํา พวกเขาก็ตัดสินใจไปฮอกส์มด

ในช่วงอาหารเช้า ทุกคนกําลังพูดถึงฮอกมีดส์และทุกคนดูตื่นเต้นมาก แต่มีนักเรียนระดับต่ํากว่าไม่กี่คนที่ตั้งใจฟังนักเรียนอาวุโสคนอื่น ๆ ที่พูดถึงหมู่บ้านพ่อมดแม่มดแห่งเดียวในสหราชอาณาจักรการพูดคุยเกี่ยวกับฮอกมีดส์เป็นสิ่งที่น่าสนใจและแปลกใหม่

หลังอาหารเช้า พวกเขาทั้งสี่เล่นการ์ดพ่อมดอีกสองรอบ หลังจากการย่อยอาหารเพียงเล็กน้อยพวกเขาก็ผ่านเส้นทางลับไปยังฮอกมีดส์ การเดินทางครั้งนี้ใช้เวลานาน เมื่อทั้งสื่ออกมาจากเส้นทางลับพวกเขาทั้งหม ดก็ถูกแช่แข็งจนตัวสั่น

“ไปที่ร้านไม้กวาดสามอันแล้วดื่มร้อนสักแก้วเพื่ออบอุ่นร่างกายก่อน” ข้อเสนอของอัลเบิร์ตได้รับการอนุมัติเป็นเอกฉันท์จากหลาย ๆ คน

คุณโรสเมอร์ทามองลูกค้าหนุ่มสี่คนด้วยความประหลาดใจ หันศีรษะและเหลือบมองนาฬิกากลไกที่อยู่ข้างๆ เธอและถามด้วยความประหลาดใจว่า “พวกเธอมาถึงก่อนนักเรียนคนอื่นๆ หรือ”

อัลเบิร์ตวางมือบนแก้วที่เติมบัตเตอร์เบียร์เพื่อให้มืออุ่น ยิ้มให้เจ้าของร้านแล้วพูดว่า “นี่เป็นความลับของเรานะครับ!”

“อืม ความลับ!” คุณโรสเมอร์ทาพูดกับตัวเองว่า “ฉันคิดว่าควรไปเตรียมตัว อีกไม่นานที่นี่คงจะยุ่งมาก”

“นายว่าอีกนานไหมกว่านักเรียนชุดแรกจะมาถึง?” เฟร็ดนั่งข้างเตาผิงและอุ่นตัวเอง

“ยังไงก็มาไม่ทันเราหรอก” ลี จอร์แดนจิบเครื่องดื่มจิบหนึ่งหรี่ตาลงอย่างสบายใจแล้วพูดว่า “ถ้าเพียงแต่ฉันจะเอากลับไปดื่มช้าๆได้นะ”

“นี่เป็นความคิดที่ดี” อัลเบิร์ตถามคุณโรสเมอร์ทาโดยหันศีรษะ”ผมต้องการซื้อบัตเตอร์เบียร์หนึ่งถัง”

“ไม่ได้หรอก” คุณโรสเมอร์ทาเพียงแค่ปฏิเสธ“ฉันไม่ต้องการให้อาจารย์ใหญ่ฮอกวอตส์เขียนจดหมายถึงฉันและบ่นว่านักเรียนบางคนเมามายที่โรงเรียน”

“แค่นี้มันยังทําให้เมาได้อยู่หรือ”อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะพิมพ์

“น่าเสียดาย

“ฉันรู้ว่าฉันสามารถหา บัตเตอร์เบียร์จํานวนมากได้จากที่ไหน”อัลเบิร์ตพูดอย่างลึกลับหลังจากรอให้เจ้าของร้านออกจากเคาน์เตอร์

“ร้านหัวหมู?” เฟร็ดเดาได้ทันทีว่าอัลเบิร์ตหมายถึงอะไร

อัลเบิร์ตพยักหน้า แสดงว่าเฟร็ดพูดถูก

หลังจากดื่มบัตเตอร์เบียร์และร่างกายอบอุ่นแล้วผู้คนสองสามคนก็ลุกขึ้นและทิ้งร้านไม้กวาดสามอันไว้ด้านหลังแล้วเริ่มมองหาร้านหัวหมูรอบๆ ฮอกส์ม็ด ควรเป็นบาร์หรือโรงแรมที่ค่อนข้างห่างไกลและควรอยู่ข้างทางเดินด้วยไม่ควรดูดีมากป้ายแขวนควรเป็นหัวหมู

ฮอกมีดส์เป็นหมู่บ้านเล็กๆ มีพ่อมดไม่มากในตัวเองมีคนไม่กี่คนที่พบที่ตั้งของร้านหัวหมูก่อนที่นักเรียนฮอกวอตส์จะมาถึง

“อยู่ที่นี่?” จอร์จชี้ไปที่ป้ายไม้ที่ขาดรุ่งริ่งซึ่งมีหัวหมูอยู่ข้างหน้าเขาและพูดกับเพื่อนๆ ของเขาอันที่จริงพวกเขาไม่ได้ใช้เวลามากนักพวกเขาเพียงแค่เดินไปรอบ ๆ หมู่บ้านจากนั้นเปลี่ยนจากที่ทําการไปรษณีย์บนถนนหลักไปเป็นถนนเล็กๆถัดจากนั้นและพบร้านหัวหมูในทันที

อัลเบิร์ตแสร้งทําเป็นว่าเขาเพิ่งผ่านมา เหลือบมองเข้าไปข้างในแล้วเดินเข้ามา ร้านมีขนาดเล็กมืดและสกปรกมากและอากาศก็มีกลิ่นแรงของเนื้อแกะซึ่งคล้ายกับตลาดมืดในการเดาของเขา

สิ่งสําคัญที่สุดคือไม่มีลูกค้า นั่นคือเหตุผลที่อัลเบิร์ตพาพวกเฟร็ดเข้ามา

“สกปรก” จอร์จพึมพําอย่างช่วยไม่ได้

“ที่นี่คือตลาดมืด?” ด้วยสีหน้าผิดหวัง ลี จอร์แดนปิดปากอย่างเชื่อฟังหลังจากถูกอัลเบิร์ตจ้องมอง

ทันทีที่เขาเข้าไปในร้านหัวหมู เฟร็ดและคนอื่นๆ ก็เริ่มมองไปรอบๆ บริเวณบาร์ มันเป็นโลกที่แตกต่างจากร้านไม้กวาดสามอัน

สิ่งสกปรกหนาทึบกองอยู่ตามหน้าต่างหลายบาน แสงจากภายนอกแทบจะส่องเข้าไปในบาร์แทบไม่ได้และหัวเทียนบางดวงก็ถูกจุดบนโต๊ะไม้หยาบๆ ทั้งสองข้าง

“ที่นี่อึดอัดจริงๆ” อัลเบิร์ตกดความหงุดหงิดในใจ ไม่มีทางอื่น มีสิ่งสกปรกสะสมอยู่ใต้เท้าของเขาเป็นเวลาหลายศตวรรษ เมื่อมองแวบแรก เขาคิดว่าพื้นดินเป็นโคลนอัดแน่น ทําให้อัลเบิร์ตนึกถึงถนนมูลในยุคกลางของ ยุโรปโดยตรง ซึ่งน่าขยะแขยงจริงๆ

“อยากได้อะไร” เจ้าของบาร์เอนตัวออกจากประตูหลังและทักทายพวกเขาพลางพึมพํา

“ที่นี่คือบาร์?” อัลเบิร์ตมองดูชายชราร่างสูงผอมบางที่อยู่ข้างหน้าเขาและถามอย่างไม่แน่ใจ

“ใช่” ชายชราผมหงอกเคราขาวตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“เราสามารถซื้อบัตเตอร์เบียร์ถังเล็กๆ จากที่นี่ได้ไหม” อัลเบิร์ตถามอีกครั้ง พวกเขาเพิ่งดื่มบัตเตอร์เบียร์แต่พวกเขาไม่ได้วางแผนที่จะดื่มที่นี่ต่อนอกจากนี้ความสะอาดของร้านหัวหมูนั้นแย่กว่าที่คาดไว้

“1เกลเลียน” ชายคนนั้นก้มลงและดึงถังไม้โอ๊คสกปรกขนาดเล็กมีฝุ่นออกจากใต้เคาน์เตอร์แล้ววางลงบนบาร์อีกครั้ง

“ที่นี่ “อัลเบิร์ตหยิบเกลเลียน ออกจากกระเป๋าของเขาแล้ววางลงบนเคาน์เตอร์ที่หยาบ

“มันหนัก” จอร์จเอื้อมมือออกไปและขยับถัง แต่พบว่าถังขนาดเล็กนั้นหนักเล็กน้อย

บาร์เทนเดอร์ใส่เงินที่อัลเบิร์ตมอบให้เขาลงในลิ้นชักเก็บเงินไม้เก่า และลิ้นชักไม้จะเลื่อนเปิดโดยอัตโนมัติและกลืนเงินเข้าไป

เขาหยิบเศษผ้าสกปรกออกแล้วเริ่มเช็ดแก้วไวน์ และมองดูคนสีคนด้วยความสนใจ ราวกับว่าพวกเขาจัดการกับถังไวน์ขนาดเล็กหนักๆ นี้อย่างไร

“ขยับออกไปก่อน” อัลเบิร์ตยื่นมือดันจอร์จ ดึงไม้กายสิทธิ์ออกจากกระเป๋า โบกมือไปที่ถังเบียร์ขนาดเล็กและร่านคาถาทําให้มันลดขนาดลงอย่างมากจากนั้นเขาก็หยิบถังเบียร์เล็กๆขึ้นมาใส่ในกระเป๋าเสื้อคลุมของเขา

“ทําไมฉันคิดไม่ได้นะ” จอร์จเอื้อมมือออกไปและตบที่หลังศีรษะของเขา และอดพึมพัมไม่ได้

“ไปกันเถอะ” อัลเบิร์ตทักทายทุกคนออกจากร้าน เขาไม่อยากอยู่ที่นี่

“นายรู้สึกไหมว่าเจ้าของบาร์ค่อนข้างดูคุ้นเคยราวกับว่าฉันเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง” ลี จอร์แดนพูดขึ้นทันที

“ฉันเองก็รู้สึกเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง” เฟร็ดและจอร์จเห็นด้วย

อัลเบิร์ตเหลือบมองที่บาร์และพึมพํา: “น่าจะเป็นญาติของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์”