นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 214

ตอนที่ 214 ฤดูใบไม้ร่วงที่ยุ่งเหยิง

“นี่ฉัน… เป็นอะไรไป?”

สเนปลืมตาสลัว ตื่นจากความง่วง มองดูผังห้องที่คุ้นเคยตรงหน้าเขา และหลับตาลงอีกครั้งเพื่อระลึกถึงเศษเสี้ยวของความทรงจํา

“เมื่อคืนดูเหมือน…ฝันร้ายเหรอ?” สเนปเอาหลังมือปิดตา พยายามนึกเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ เขาจําได้ว่าได้ยิน เสียงร้องแปลกๆแล้ว… เขาจําอะไรไม่ได้เลย

สิ่งเหล่านั้นไม่มีอยู่ในความทรงจําเลย สเนปจําได้แค่เพียงเสียงร้อง แล้วเขาก็หมดสติไป เกิดอะไรขึ้น?

ขณะที่สเนปยังคงคิดเกี่ยวกับเหตุผล ทันใดนั้น เขาก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่มุมห้องและกระเด้งตัวออกจากเตียง เขาตระหนักว่าเขาหลับจริงๆ จนถึงเก้าโมงเช้า

นี่เป็นบาปที่ให้อภัยไม่ได้สําหรับอาจารย์ปรุงยาที่เรียกร้องตัวเองอย่างเคร่งครัด

สเนปรีบลุกขึ้นและสวมเสื้อคลุม เอื้อมมือออกไปตบหน้าที่กระตุก แล้วรีบไปที่ห้องเรียนปรุงยา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าศาสตราจารย์วิชาปรุงยามาสาย

ในไม่ช้าการมาสายของสเนปก็แพร่กระจายไปทั่วปราสาทฮอกวอตส์

นี่ถือได้ว่าเป็นข่าวใหญ่ที่หายาก นึกไม่ถึงว่าคนอย่างสเนปจะมาสอนสาย?

เป็นของใหม่หายากในรอบสิบปี

เหตุการณ์นี้ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงในการแพร่กระจายเกือบทั่วทั้งฮอกวอตส์ และมันก็น่าตื่นเต้นยิ่งกว่าการจับกุมนักเรียนสลิธีรินที่โง่เขลาในตอนเช้า

ไม่มีทาง มันยากสําหรับทุกคนที่จะจินตนาการว่าจะมีอะไรแบบนั้นเกิดขึ้น

แน่นอนว่าไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้อย่างเปิดเผย ไม่มีใครอยากถูกจับโดยสเนปและกลายเป็นไก่ที่ถูกฆ่า และทุกคนสังเกตเห็นว่าสเนปมีสีหน้ามืดมนราวกับมีคนติดหนี้เขาอยู่หนึ่งหมื่นเกลเลียน

“ช่างเป็นวันที่ยุ่งจริงๆ!” อัลเบิร์ตปิดปากหาวและกินขนมปัง ฟังกลุ่มสาวที่ชอบนินทาพูดถึงสิ่งที่น่าสนใจ

เมื่อคืนมีคนพูดถึงเรื่องหลอนๆอยู่ใต้ดินของปราสาท บางคนบอกว่าเสียงร้องแปลกๆ จริงๆ แล้วเป็นเสียงร้องของเมอร์เทิลในห้องน้ําบนชั้นสอง คนอื่นๆ บอกว่าอาจเป็นเพราะพีฟส์ที่กําลังเล่นตลก แน่นอนว่ามีบ้างคนพูดถึงสิ่งอื่น…อย่างไรก็ตาม ทุกคนพูดถึงสถานการณ์นี้ อัลเบิร์ตยินดีที่จะแสดงความคิดเห็นในฉากนี้

สําหรับนักเรียนสลิธีรินที่ฟิลช์จับได้ ทุกคนต่างจับตาดูความตื่นเต้นมากขึ้น อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นว่าวิบ้าน สลิธีรินถูกหักคะแนน นักเรียนจากอีกสามบ้านก็อารมณ์ดีราวกับว่าพวกเขาได้ดื่มบัตเตอร์เบียร์เป็นต้นๆ

เฟร็ดผู้รู้ความจริงอดหัวเราะไม่ได้ พวกเขาทั้งหมดรู้ดีว่านักเรียนสลิธีรินผู้เคราะห์ร้ายคนนี้คือแพะรับบาปขอ งอัลเบิร์ตอย่างไม่ต้องสงสัย

อย่างไรก็ตาม พวกเขามีความสุขที่ได้เห็นฉากนี้ ไม่มีอะไรน่ายินดีไปกว่าการได้เห็นผู้ชายที่น่ารังเกียจถูกลงโทษ

“นายว่า เมื่อไหร่ที่สเนปรู้ว่าเขาทําของหาย” เฟร็ดและคนอื่นๆ มองดูแมนเดรกที่อัลเบิร์ตเอาเข้ามาในห้อง ต้องประสงค์ จอร์จที่อยู่ข้างๆ เขาทนไม่ไหว เขากุมท้องของเขาและหัวเราะ

“ไม่ช้า สเนปควรสงสัย เว้นแต่พวกเขาจะพบว่าแมนเดรกหายไปจากเรือนกระจก แต่ฉันคิดว่าศาสตราจารย์สเปราต์จะค้นพบในไม่ช้านี้ ท้ายที่สุดแล้ว พืชวิเศษที่เธอต้องดูแลก็มีมากเกินไปและเธอต้องสอนนักเรียนทุกวัน เธอจะมีเวลาจําได้อย่างไรว่ามีกระถางกี่ใบ” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างไม่ใส่ใจ

“มันสมเหตุสมผล” จอร์จเช็ดน้ําตาจากหางตาและพยักหน้า “ถ้าศาสตราจารย์สเปราต์ปลูกแต่หญ้าแมนเดรก ปัญหาต่างๆจะหมดไป แต่มีหลายอย่างที่เธอต้องดูแล และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะจําได้ทั้งหมด”

“นายจะคืนแมนเดรกต้นนี้ไหม” ลี จอร์แดนถามขึ้นทันใด ด้วยความสามารถของอัลเบิร์ต ย่อมมีวิธีส่งแมนเดรกกลับไปอย่างเงียบๆ ตราบใดที่แมนเดรกถูกส่งคืน โดยพื้นฐานแล้วจะไม่มีข้อบกพร่องอะไรในเรื่องนี้ และแม้ว่าสเนปจะสงสัยว่าเสียงร้องนั้นมาจากแมนเดรก เขาก็ไม่มีหลักฐาน

“ไม่ สิ่งนี้ยังมีประโยชน์สําหรับฉัน” อัลเบิร์ตกําลังเตรียมที่จะทําให้มันเป็นของมนต์ดํา ส่วนปัญหาเรื่องเกลือ เขาเชื่อว่าเขาสามารถแก้ไขได้อย่างแน่นอน

เพราะเกลือราคาไม่แพงเลย

“แล้วถ้าสเนปเดาได้ล่ะ” จอร์จถาม เขาเชื่อว่าสเนปไม่ได้โง่ เพียงติดตามข่าวลือในปราสาท และไปที่ศาสตราจารย์สเปราต์เพื่อยืนยัน แล้วสิ่งเหล่านี้จะเชื่อมโยงกันในไม่ช้า อาจไม่ใช่ใน1-2วัน แต่มันจะถูกค้นพบอย่างแน่นอน

“เขาจะทําอะไรได้ เขาทรมานนักเรียนทุกคนไม่ได้ ยิ่งกว่านั้น นักเรียนธรรมดาไม่มีความสามารถในการเอาแมนเดรกมาอย่างเงียบๆ จากเรือนกระจกและทําให้สเนปสลบ สเนปมีคาถาที่จะป้องกันห้องของเขา นายคิดว่า นักเรียนชั้นปีที่สองสามารถทําลายคาถาคุ้มครองเหล่านั้นและบุกเข้าไปในห้องทํางานของเขาได้หรือไม่?”

“เมื่อวานฝนตกไม่ได้ตก เลยไม่มีรอยเท้าบนพื้น” อัลเบิร์ตกะพริบตามองทั้งสามคนและยิ้ม “ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อคืนสุภาพสตรีอ้วนไม่ได้อยู่ที่นั้น แม้ว่าสเนปจะสงสัยว่าเป็นสิ่งที่นักเรียนกริฟฟินดอร์ทํา แต่เขาไม่สามารถถามข้อมูลจากสุภาพสตีอ้วนได้”

“เว้นแต่ว่าสเนปใช้สัจจะเซรุ่มกับนักเรียนทุกคน แต่กระทรวงเวทมนตร์จํากัดการใช้สัจจะเซรุ่ม และวัตถุดิบที่จําเป็นสําหรับสร้างสัจจะเซรุ่มนั้นมีค่ามาก แม้ว่าเขาต้องการเตรียมตัวมากกว่านี้ มันก็ยากมาก “โอ้พระเจ้า นายคิดไว้หมดแล้วหรอ”เฟร็ดอดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง

“แน่นอน “อัลเบิร์ตกล่าวต่อ:”ตอนนี้ พวกนายเป็นข้อบกพร่องเพียงอย่างเดียว ฉันไม่คิดว่าสเนปจะสงสัยพวกนาย แต่พวกนายต้องแสร้งทําเป็นว่าไม่รู้อะไรเลยและอย่าพูดถึงมันเลย พูดง่ายๆก็คือ อย่าไปดึงดูดความ สนใจของสเนป”

“เรารู้ว่าต้องทําอะไร” ทั้งสามคนมองหน้ากันแล้วยิ้ม

“ถ้าเขาหาคนร้ายไม่เจอ สเนปจะต้องโกรธแน่นอนทั้งสื่อดหัวเราะไม่ได้

“ว่าแต่ เมื่อไหร่เราจะออกไปหามูลคางคกกระโดด”

“อาทิตย์นี้ถ้าฝนตก เราจะออกไปหามูลคางคกกระโดด”อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า: “หลังเลิกเรียนวิชาปรุงยาในตอนบ่าย ไปที่ห้องสมุดเพื่อหาข้อมูลเกี่ยวกับมูลคางคกกระโดด”

– หนังสือ “สมุนไพรและเห็ดวิเศษพันชนิด” มีเนื้อหาเบื้องต้นเกี่ยวกับมูลคางคกกระโดด แต่ยังไม่สมบูรณ์ พวกเขาต้องหาหนังสือชื่อ “สารนุกรมเห็ดมีพิษ” ในห้องสมุดซึ่งค่อนข้างปลอดภัย มันมีวิธีการหยิบและจัดเก็บ

“จําไว้ แสร้งทําเป็นไม่รู้อะไรเลย และอย่าให้สเนปสนใจพวกนาย“ก่อนออกจากห้องต้องประสงค์ อัลเบิร์ตบอกอีกครั้ง

ไม่มีทาง พวกเขาจะไปเรียนวิชาปรุงยาในภายหลังเขาต้องเน้นย้ํา

“พวกเรารู้” ทั้งสามพูดด้วยสีหน้าจริงจัง จากนั้นทุกคนก็หัวเราะอีกครั้ง

“โอเค โอเค ฉันคิดว่าพวกนายควรหัวเราะให้เพียงพอก่อนออกไปข้างนอก” อัลเบิร์ตปิดหน้าของเขาอย่าง ช่วยไม่ได้ด้วยรอยยิ้มจาง ๆ ที่มุมปากของเขา