นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 207

ตอนที่ 207 มันเป็นเวทย์มนตร์

“เฮ้ อัลเบิร์ต ลงมา!” ชาร์ลืมองขึ้นไปที่เงาดําที่บินขึ้นลงเหนือสนาม เขารู้สึกโล่งใจและทําอะไรไม่ถูก เมื่อเขาหันไปมองที่เฟร็ดและจอร์จที่อยู่ข้างๆ เขาทั้งสองก็หันไปทางอื่นทันทีและไม่ได้มองที่ชาร์ลี แสดงว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเขา

“เขาลงมาแล้ว” แองเจลิน่าพูดขึ้นทันที

ในสายตาของทุกคน อัลเบิร์ตกําลังล้มด้วยความเร็วที่เร็วมาก ซึ่งเร็วมากอย่างน่าอัศจรรย์ ราวกับว่าเขากระโดดลงจากเครื่องบินโดยตรงโดยไม่มีร่มชูชีพ ในชั่วพริบตา มันก็ใกล้ถึงพื้นแล้ว

“อะไร!”

“เขากําลังจะกระแทกพื้น”

ในความโกลาหล ไม่รู้ว่าใครเป็นคนกรีดร้อง และบางคนถึงกับหลับตาด้วยความสยดสยอง ทนไม่ได้ที่มองดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับอัลเบิร์ต

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตหยุดพุ่งทิ้งตัวลง เพียงไม่กี่ฟุตจากพื้นและดึงตัวขึ้นอีกครั้ง โมเมนตัมที่มาจากการพุ่งตัวลงมาปนกับลมแรง ทําให้ผมของทุกคนพลิ้วไหว

วินาทีต่อมา เสียงอุทานและเสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกัน

“โอ้พระเจ้า เขาทําได้อย่างไร” ใบหน้าของอาเลียซีด ฝาแฝดที่อยู่ข้างๆเธอส่งเสียงเชียร์อย่างดัง ขณะที่คอร์แม็ก แม็คลากเก้นซึ่งเป็นตัวสํารองก็กําหมัดแน่น

ไม่ว่าผู้เล่นจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม ทักษะการบินของอัลเบิร์ตนั้นเหนือกว่าคนส่วนใหญ่มาก การเคลื่อนไหวที่เสียงของเขาในตอนนี้ แม้แต่ชาร์ลีก็ยังไม่กล้าลอง และถ้าเขาลองมันจะต้องโดนพื้นอย่างแน่นอน อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตทําสําเร็จ สําหรับเขา การกระทําดังกล่าวดูเหมือนจะเป็นเพียงเกมที่น่าตื่นเต้น

ไม่กี่วินาทีต่อมา อัลเบิร์ตก็ค่อยๆลงมาอีกครั้ง หลังจากเท้าเหยียบพื้นแล้ว เขาก็หลับตาเพื่อเพลิดเพลินกับรสชาติอันยอดเยี่ยมของการบินด้วยความเร็วสูงด้วยไม้กวาด ไม้กวาด6ดาวนั้นดีกว่าที่เขาคาดไว้ เมื่อสัมผัสเบาๆ ไม้กวาดก็จะหมุนตามต้องการ

ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม้กวาดยังมีข้อบกพร่องอยู่บ้าง แต่อัลเบิร์ตก็ยังพอใจมากกับมัน

“ในการพุ่งตัวลงมานี้ ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันกําลังจะหยุดเต้นสักสองสามครั้งได้” แองเจลิน่าพูดด้วยรอยยิ้ม

“บินเก่งมาก” ชาร์ลียกกําปั้นขึ้นชกเบาๆที่ไหล่ของอัลเบิร์ต เหยียดแขนออกกอดคอแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มันเป็นโอกาสที่หายากที่จะมาที่สนามควิดดิชครั้งเดียว อย่าคิดที่จะปล่อยโอกาสหลุดลอยไปแบบนี้!”

หลังจากบินอย่างมีความสุขเป็นเวลาทั้งวัน อัลเบิร์ตก็กลับไปที่ห้องนั่งเล่นของกริฟฟินดอร์กับทุกคนหลังจากเสร็จสิ้นการฝึก พวกเขาเข้าไปในห้องนั่งเล่นและพบว่าผู้คนต่างพากันคุยเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง และใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“เกิดอะไรขึ้น?” อัลเบิร์ตถามลีจอร์แดน ผู้ชายคนนี้กําลังนั่งข้างเตาผิงและเล่นการ์ดพ่อมดกับแชนน่า

“สุดสัปดาห์แรกในฮอกส์มด” ลีจอร์แดนชี้ไปที่ประกาศบนกระดานข่าวและกระพริบตาไปที่ทั้งสามคน “ช่วงต้นเดือนพฤศจิกายน

เที่ยวฮอกส์วอด!

ทั้งสามคนยิ้มอย่างรู้ทัน ฮ็อกมดไม่ได้เป็นอะไรสําหรับทั้งพวกเขา ตราบเท่าที่พวกเขาต้องการ พวกเขาสามารถไปที่ฮอกส์มีดผ่านทางลับได้ตลอดเวลา

“มันไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลย” เฟร็ดยิ้มและยักไหล่ ทั้งสามกลับมาที่หอพักและอาบน้ํา เมื่อพวกเขากลับมาที่ห้องนั่งเล่น จอร์จไม่รู้จะไปเอาหนูมาจากไหน

“นายไปเอาหนูมาจากไหน” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย ตกลงมาบนหนูที่จอร์จถืออยู่

“เดาสิ?” มีรอยยิ้มมุ่งร้ายอยู่ที่มุมปากของจอร์จ

“สัตว์เลี้ยงของเพอร์ซี่?” อัลเบิร์ตเอื้อมมือหยิบคุกกี้ออกจากกระเป๋า หลังจากแกะกระดาษห่อแล้ว เขาก็ยื่นคุกกี้ให้หนู

สแคบเบอรส์(ชื่อหนู) กินอย่างมีความสุข ไม่น่าแปลกใจเลย เขาเป็นคนคนหนึ่ง แม้ว่าเขาจะยังคงเป็นหนูอยู่ ตอนนี้ แต่เขาคงอยากจะกินอาหารดีๆ สักชิ้นบ้าง

“หนูตัวนี้ดูได้รับความทุกข์มาเยอะนะ” อัลเบิร์ตส่งเสียงเรื่อยๆ กวาดมองอุ้งเท้าหน้า และนิ้วเท้าหายไป “อายุขัยไม่ควรยาวเกินไป อายุขัยเฉลี่ยของหนูคือ 3 หรือ 4 ปี มันอายุมากแล้ว ฉันสงสัยว่าฤดูร้อนหน้าจะรอดไหม”

“อืม ไปที่นั่นเลยไหม” เฟร็ดไม่สนใจอายุขัยของหนู และถามเสียงต่ําว่า “ก่อนที่เพอร์ซี่จะค้นพบมัน รีบทํามันให้เสร็จดีกว่า”

“โอเค” อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ของเขาและโบกมือ กระดาษห่อบิสกิตกลายเป็นกรงเรียว อัลเบิร์ตวางหนูไว้ และทิ้งคุกกี้ไว้ก่อนที่จะใส่ลงในถุง

ทั้งสี่คนรีบออกจากห้องนั่งเล่นกริฟฟินดอร์และรีบไปที่ห้องต้องประสงค์

“ไม่เป็นไร ไม่มีใครแล้ว” อัลเบิร์ดเหลือบดูแผนที่และดูชื่อปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์บนนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างรื่นรมย์

เนื่องจากอัลเบิร์ตพบว่ามีภารกิจใหม่ๆ บนแผงภารกิจมากขึ้น ซึ่งน่าพอใจจริงๆ!

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตไม่รีบร้อนไปดูภารกิจฝนระบบ แต่เข้าไปในห้องต้องประสงค์ ซึ่งกลายเป็นห้องว่างที่มีผนังเพียงสี่ด้านและประตูเดียว และไฟก็ถูกจุดอยู่บนผนัง

“โอเค มาเริ่มกันเลย!”

อัลเบิร์ตกระตุ้นให้ทุกคนสวมที่ปิดหู จากนั้นจึงเอาสแค็บออกจากกระเป๋านักเรียน

“ทําไมไม่ใส่” อัลเบิร์ตมองไปที่ลี จอร์แดนอย่างสงสัย

“แมนเดรกเด็ก อย่างมากที่สุดก็จะอยู่ทําให้สลบ?” จอร์แดนไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก “แล้วนายก็ไม่ได้ ไม่ใส่มันด้วยหรือ”

“ฉันใส่ที่อุดหู” อัลเบิร์ตหยิบที่อุดหูของเขาออกมา

“ถ้าฉันเป็นลม อย่าลืมพาฉันไปห้องพยาบาลของโรงเรียนด้วย” ดูเหมือนว่าลี จอร์แดนกําลังวางแผนที่จะทดสอบพลังของเสียงร้องของแมนเดรกด้วยตัวเอง

ทั้งสามมองหน้ากัน

อัลเบิร์ตไม่ลังเลอีกต่อไป แมนเดรกนี้อายุ อย่างน้อยก็สองสามเดือน เสียงร้องของมันคงไม่รุนแรงขนาดนั้น

เมื่อทุกคนพร้อม อัลเบิร์ตก็สวมที่อุดหู และหยิบไอเท็มเวทย์ในตร์ที่บรรจุเสียงแมนเดรกออกมาจากกระเป๋าของเขา

เขายกมือไปทางทุกคน ทําท่าทางสาม สอง หนึ่ง จากนั้นกดสวิตช์เพื่อเปิด และเสียงที่รุนแรงก็ดังขึ้นในห้องทันที

เสียงที่ดังทะลุถูกขยายออกมาดังนับครั้งไม่ถ้วน และแม้แต่อัลเบิร์ตก็ได้ยินเสียงนั้นคลุมเครือ แต่เขาไม่รู้สึกอยากจะเป็นลม

ล จอร์แดนขมวดคิ้วเล็กน้อย เอามือปิดหูเพื่อต้านทานเสียงร้องของแมนเดรก เขารู้สึกวิงเวียนเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้เป็นลม

อย่างไรก็ตาม สแคบเบอรส์ที่โชคร้ายก็หมดสติไป อาจเป็นเพราะเสียงร้องดังเกินไป

วินาทีถัดมา เสียงร้องก็หายไปจากห้อง

อัลเบิร์ตกระตุ้นให้ทุกคนถอดที่ปิดหู เขามองไปที่ลี จอร์แดนและถามว่า “เป็นไง”

“ดูเหมือนว่าจะมีผลบางอย่างฉันรู้สึกเวียนหัว” ลี จอร์แดน กล่าว

“เสียงร้องของแมนเดรกเป็นอันตรายถึงชีวิต มันควรจะเกี่ยวข้องกับคําสาปบางชนิดที่มีอยู่ในเสียง อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ฉันบันทึกเสียงร้องและเล่นซ์ มันหมายความว่าพลังของคําสาปลดลงอย่างมาก มันอ่อนแอลง” อัลเบิร์ตอธิบาย

หลักการเดียวกับบาซิลิสก์ ตาของมันสามารถฆ่าคนได้ แต่หลังจากที่ตาถูกหักเหด้วยกระจกแล้ว พลังของพวกมันก็จะอ่อนลงและสามารถทําให้ผู้คนกลายเป็นหินได้เท่านั้น และเสียงร้องของแมนเดรกสามารถฆ่าผู้คนได้จริง แต่มันก็ยังไม่โตพอ ความแข็งแกร่งของมันเองไม่แข็งแรงพอ และมันอ่อนแอลงอย่างมาก และการขาดพลังของมันก็สามารถเข้าใจได้

เสียงร้องของแมนเดรกมันเป็นเวทย์มนต์คําสาปอย่างแท้จริง และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเสียง นี่เป็นเรื่องปกติมาก

“ไปกันเถอะ เราควรส่งหนูที่น่าสงสารตัวนี้กลับไปก่อนที่เพอร์ซี่จะรู้” อัลเบิร์ตไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีกับสามพี่น้อง

ต้องบอกว่าแก่นแท้ของสแคบเบอรส์ยังคงเป็นพ่อมด การใช้มันเพื่อทําการทดลองนี้อาจถือเป็นการตัดสินใจที่ไม่ดีนัก