นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 185

ตอนที่ 185 สโมสรคาถา

ในอีกด้านหนึ่ง อัลเบิร์ตและแคทรีน่ากําลังเดินไปที่ชั้นเจ็ด คล้ายกับสถานการณ์ที่พวกเขาไปสโมสรแปลงร่างครั้งที่แล้ว

อย่างไรก็ตาม คราวนี้ตําแหน่งของทั้งสองฝ่ายสลับกันไป

“ไม่ทาย บอกฉันมาเลยว่า ห้องเรียนที่17 อยู่ที่ไหน” อัลเบิร์ตเห็นแคทรีนากําลังเตรียมจะพูดเขาจึงปฏิเสธและยัดสิ่งที่เธอต้องการจะพูดในตอนแรกกลับเข้าไปในท้อง

“นายแน่ใจหรือ โอเคมากับฉัน” แคทรีน่ามองอัลเบิร์ตด้วยความขุ่นเคือง ดูเหมือนเธอจะอารมณ์เสียเล็กน้อย แต่เธอก็พาเขาไปตามทางเดิน

ทั้งสองหยุดอยู่หน้ารูปปั้นแม่มดวัยกลางคน ซึ่งเป็นทางเข้าห้องเรียน 17

“อัลเบอร์ตา ทูทฮิลล์” แคทรีน่าแนะนําให้รู้จักกับอัลเบิร์ต “แม่มดผู้ชนะการประลองเวททั่วอังกฤษ ในปีค.ศ.1430”

“ในสมัยโบราณ มีพ่อมดแม่มดกี่คนที่อังกฤษ”

“นายต้องการจะสื่อถึงอะไร” แคทรีนากล่าวว่า

“ผู้คนต้องมองการณ์ไกล” อัลเบิร์ตกล่าว “อย่าเป็นเหมือนทอม”

” ทอม?”

อัลเบิร์ตขดริมฝีปากแล้วพูดว่า “แมวของฉัน”

“พูดให้คนเข้าใจหน่อยได้ไหม” แคทรีน่ารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีบางอย่างจะพูด แต่เธอไม่ เข้าใจว่าเขาต้องการจะพูดอะไร

อันที่จริง อัลเบิร์ตรู้จักเธอคนนี้ อัลเบอร์ตา ทูทฮิลล์ ใช้คาถาระเบิดเพื่อชนะเกมนี้

เขารู้จักชื่อนี้ได้อย่างไรหรอ?

แน่นอน ตอนที่เขาค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับคาถาระเบิด เขาเห็นการแนะนําของอัลเบอร์ตาทูทฮิลล์เพราะเขามีความทรงจําที่ดี จึงจําชื่อนี้ได้

“จะเข้าไปได้ยังไง” อัลเบิร์ตถามแคทรีน่า

” ต้องใช้รหัสผ่าน?

“รหัสผ่าน? เธอไม่ได้จะบอกว่า…. รหัสผ่านเป็นคาถาระเบิดใช่ไหม” อัลเบิร์ตมองแคทรีน่าอย่างสงสัย

“นายรู้จริงๆ” แคทรีน่าตกใจ เธอไม่คิดว่าอัลเบิร์ตจะเดาได้

“มันเป็นคาถาระเบิดจริงๆ” หลังจากที่อัลเบิร์ตเห็นว่าเขาพูดคาถาระเบิด แล้วรูปปั้นแม่มดก็ขยับไปด้านข้าง เผยให้เห็นทางเข้าที่ซ่อนอยู่ข้างหลังเธอ

พอเดินเข้าไปก็พบว่าเป็นห้องเรียนที่กว้างขวาง สภาพแวดล้อมที่นี่คล้ายกับสโมสรการแปลงร่างมาก เก้าอี้ถูกจัดวางในลักษณะกึ่งโค้ง

อัลเบิร์ตก็ได้พบกับคนรู้จักเช่นกัน

“นั่งได้ตามใจชอบเลย” แคทรีน่าพูดขณะเดินไปทางอิซาเบลและทิ้งอัลเบิร์ตไว้ที่ประตู

อย่างไรก็ตาม มีเก้าอี้เพียง 16 ตัวเท่านั้น

หลายคนมองมาที่อัลเบิร์ต เขาไม่สนใจสายตาของคนเหล่านั้น และตรงไปยังที่ที่มีคนนั่งไม่กี่คนรอให้งานเลี้ยงเริ่ม

เมื่อใกล้สามนาฬิกา ผู้คนในสโมสรก็ค่อยๆ มาถึง จํานวนของสโมสรนั้นมากกว่าจํานวนสโมสรการแปลงร่างเล็กน้อย โดยมีทั้งหมด 16 คน

อัลเบิร์ตยังพบคนรู้จักหลายคน ได้แก่ เทอร์เรนซ์ ฮิกส์แห่งสลิธีริน และซีกเกอร์สํารองสลิธีรินที่เผชิญหน้ากับอัลเบิร์ตในภาคเรียนที่แล้ว เขาเล่นเกมตามกฎ ความประทับใจของอัลเบิร์ตที่มีต่อเขายังคงไม่เลว

อีกคนคือกาเบรียล ทรูแมนจากฮัฟเฟิลพัฟ

“แน่นอน นายก็ได้รับเชิญเช่นกัน” เมื่อทรูแมนเข้ามาในห้องเรียนครั้งแรก เขาเห็นอัลเบิร์ตและเข้ามาทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

ศาสตราจารย์ฟลิตวิคจะอธิบายให้เราฟังเรื่อง “นวัตกรรมเวทย์มนตร์” ใช่ไหม อัลเบิร์ตเหลือบมองนิตยสารวิชาการในมือของทรูแมน และถามอย่างไม่แน่นอน

“นายรู้ได้อย่างไร?” ทรูแมนรู้สึกประหลาดใจ

อัลเบิร์ตพูดไม่ออกในทันที รู้สึกว่า สโมสรคาถา และ สโมสรการแปลงร่าง มีความคล้ายคล งกันมาก

“ไม่ต้องกังวล นายสามารถยืมจากศาสตราจารย์ฟลิตวิคได้ ถ้านายไม่มีนิตยสารเล่มนี้” ทรูแมนเอื้อมมือไปตบไหล่ของอัลเบิร์ตเพื่อปลอบเขา “ยิ่งกว่านั้น ส่วนใหญ่เขาจพให้เราฝึกคาถา”

ก่อนบ่ายสามโมง ศาสตราจารย์ฟลิตวิกรีบมาที่ห้องเรียน 17 ก่อนกําหนด เขาเหยียบเก้าอี้ยืนบนเก้าอี้สูง และพูดคุยกับทุกคนแบบเห็นหน้ากัน

“อย่างแรก เราขอแนะนําสมาชิกใหม่ เขาชื่ออัลเบิร์ต แอนเดอร์สัน” ศาสตราจารย์ฟลิตวิคก็ตะโกนออกมาเมื่อเขาอ่านชื่ออัลเบิร์ต และร่างกายของเขาก็ระเบิด เมื่อเปิดออก ดอกไม้ไฟและริบบินจํานวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้น ซึ่งทําให้ทุกคนตกใจ

วินาทีถัดมา ศาสตราจารย์ฟลิตวิคก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง และเสียงปรบมือก็ดังก้องไปทั่วทั้งห้องเรียน

“พิธีต้อนรับเป็นเช่นนี้หรือ” อัลเบิร์ตถามเสียงเบา

“ไม่ ครั้งนี้นายเป็นคนพิเศษ” ทรูแมนยิ้มและปรบมือให้กับทุกคน

ศาสตราจารย์ฟลิตวิคตบฝ่ามือสองครั้ง ดึงดูดความสนใจของทุกคน และกล่าวว่า ” หัวข้อของเราในวันนี้คือคาถาเงียบ”

“ฉันรู้ว่าพวกเธอยังใหม่ต่อการใช้คาถาโดยไม่ร่าย” ศาสตราจารย์ฟลิตวิคพูดต่อหลังจากที่ทุกคนเงียบ “โดยทั่วไปหลักสูตรนี้สามารถเรียนรู้ได้ในชั้นเรียนพัฒนาคาถาชั้นปีที่หกของคุณเท่านั้น”

“แน่นอน คาถาเงียบไม่ได้ยากอย่างที่คิด”

“ประโยชน์ของการควบคุมคาถาเงียบคืออะไร”

“ถ้าคุณไม่ร่ายคาถาออกมาดัง ๆ เมื่อใช้เวทมนตร์ คุณสามารถบรรลุผลที่ไม่คาดคิดได้” ศาสตราจารย์ฟลิตวิกถามและตอบตัวเอง

“พ่อมดบางคนรู้สึกว่าการใช้คาถาเงียบจะทําให้พลังของคาถาอ่อนลง และพวกเขาไม่เต็มใจที่จะใช้มัน” ศาสตราจารย์ฟลิตวิกยิ้ม “อย่างที่เรารู้ พ่อมดพวกนี้กําลังหาข้อแก้ตัวให้ตัวเอง”

หลายคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังๆ

” พ่อมดหลายคนพบว่าคาถาเงียบยากเกินไป นั่นเป็นเพราะพวกเขาไม่มีสมาธิและจิตตานุภาพเพียงพอเมื่อใช้คาถาเงียบ”

“เอาล่ะ ฉันจะบอกความลับให้ฟัง” ศาสตราจารย์ฟลิตวิคกล่าวอย่างลึกลับ “พ่อมดผู้รอ บรู้มักจะเก่งคาถาเงียบ นี่เป็นหนึ่งในทักษะที่จําเป็นของพวกเขา”

“ตอนนี้ ทุกคนลองใช้เวทมนตร์ที่ถนัดที่สุด” ศาสตราจารย์ฟลิตวิคบอกกับทุกคน “และลองพูดคาถาในใจ ถึงโกงไปก็ไม่มีค่าอะไร มาเริ่มกันเลย”

เมื่อทุกคนฝึกซ้อม ศาสตราจารย์ฟลิตวิคเริ่มลาดตระเวนฝูงชน สังเกตนักเรียนฝึกเงียบๆและชี้แนะเป็นครั้งคราว

อัลเบิร์ตเห็นทรูแมนปิดปากแน่นและรู้สึกอยากจะหัวเราะเล็กน้อย อีกฝ่ายดูเหมือนจะระงับการยั่วยวนอย่างหนักและไม่ยอมให้ตัวเองร่ายคาถาเบาๆ

อัลเบิร์ตพยายามอย่างเต็มที่ที่จะตั้งสมาธิและขจัดอิทธิพลภายนอกทั้งหมด ขณะนั่งสมาธิกับ คิดถึงแสงวูบวาบแล้วร่ายคาถาในใจ แล้วเขาก็โบกไม้กายสิทธิ์

เขาทําสําเร็จ

สถานการณ์ดูยากที่จะจินตนาการได้น้อยลง และอัลเบิร์ตไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแต่เขาประสบความสําเร็จในการจุดไม้กายสิทธิ์โดยไม่พูดอะไรสักคํา

“นายทําสําเร็จหรอ?!!” สีหน้าของทรูแมนถูกแทนที่ด้วยความประหลาดใจ เขาจ้องที่อัลเบิร์ตอย่างว่างเปล่า เขาไม่เคยคิดว่าอัลเบิร์ตจะสามารถใช้คาถาเงียบ ได้อย่างง่ายดาย

แม้ว่าคาถาเรืองแสงจะไม่ใช่เวทมนตร์ที่ยากเกินไป แต่… ไม่ต้องสงสัยเลย มันไม่ง่ายที่จะประสบความสําเร็จ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสําหรับนักเรียนชั้นปีต้นๆ

“ก็ไม่ยากอย่างที่คิด แค่ต้องฝึกฝนและฝึกฝนให้มาก” อัลเบิร์ตพบว่าเขายังคงใช้คาถาเรื่องแสงโดยไม่ร่ายในใจไม่ได้