นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 176

ตอนที่ 176 ขว้างแมนเดรก(1)(2)

 

ตั้งแต่เริ่มฮอกวอตส์ ชีวิตในโรงเรียนของอัลเบิร์ตก็กลับมาเหมือนเดิม

 

เขาไม่ได้นอนดึกทุกวัน เข้านอนตรงเวลา และตื่นนอนตอนเจ็ดโมงเช้า

 

ในวันที่ฝนตก เขามักจะหย่อนตัวลงบนเตียง

 

เมื่อวานอากาศแจ่มใส เช้านี้ฝนเริ่มตกอีกครั้ง เขาไม่ได้แก้ตัวเรื่องเวลานอนอย่างแน่นอน

 

ตอนแปดโมงเช้า อัลเบิร์ตลงไปรับประทานอาหารกับเพื่อน ๆ ที่ชั้นล่างโต๊ะยาวของกริฟฟินดอร์มีข้าวโอ๊ต ปลาแฮร์ริ่งดอง และขนมปังสไลซ์อยู่มากแล้ว เช่นเดียวกับจานไข่ดาวสีทองและเบคอนทอด

 

ปลาเฮอริ่งดองยังไม่ได้หมัก หลังจากทอดในกระทะแล้วเนื้อจะแข็งและเค็มเล็กน้อย มันเหมาะสําหรับกินคู่ข้าวโอ๊ต

 

แน่นอน หลักฐานคือมันไม่ใส่น้ําตาลและนมลงในข้าวโอ๊ต

 

“อรุณสวัสดิ์ นายเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดไหม” แองเจลิน่าหยิบชามข้าวโอ๊ตกับนมขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามกับอัลเบิร์ต

 

หัวข้อนี้กระตุ้นความสนใจของนักเรียนโดยรอบอย่างรวดเร็ววิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด เป็นหลักสูตรยอดนิยมที่ฮอกวอตส์มาโดยตลอด

 

“เกิดอะไรขึ้น?” อัลเบิร์ตถาม

 

”ตามที่นักเรียนเรเวนคลอพูด ชั้นเรียนแรกของเรากําลังจะได้เรียนรู้วิธีจัดการกับบ็อกการ์ต” แองเจลิน่ากําลังเติมน้ําตาลลงในข้าวโอ๊ต

 

“เธอหมายถึงโรเจอร์เหรอ ฉันก็เคยได้ยินเขายังคงพูดถึงวิธีที่เขาจัดการกับบ็อกการ์ต” จอร์จขดริมฝีปากด้วยความรังเกียจ “อย่างที่ทุกคนรู้ดีว่า บ็อกการ์ตนั้นไม่ใช่ภัยคุกคาม กรณีที่แย่ที่สุดคือแค่ตกใจกลัว”

 

“บ็อกการ์ตจะกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่คนๆนั้นกลัว ว่ากันว่าเมื่อมีคนมากขึ้นมันก็จะไม่รู้ว่ามันควรจะเป็นอะไร” อัลเบิร์ตนึกขึ้นได้ ดูเหมือนว่าลูปินจะสอนเรื่องนี้พอตเตอร์อยู่ชั้นปีที่ 3 ว่าจะจัดการกับ บ็อกการ์ตยังไง อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาถึงการโกของล็อกฮาร์ตแล้ว เขาไม่ได้ใช้หนังสือเรียน เพื่อสอนตลอดทั้งภาคการศึกษา ดังนั้นจึงไม่ยากที่จะคาดเดาว่าพวกเขาจะเรียนล้าหลังหลักสูตร

 

“จู่ๆ ฮันก็อยากเห็นในสิ่งที่ฉันกลัว?” อัลเบิร์ตกัดแซนด์วิชปลาเค็มทําเองโดยนึกถึงสิ่งที่เขากลัว

 

“สอบตก?” แชนน่ากล่าวพลางเลิกคิ้ว

 

“ฉันคิดว่าเขาไม่เคยกังวลเกี่ยวกับปัญหาประเภทนี้เลย” ลี จอร์แดนกัดขนมปังและพูดอย่างเย้ยหยัน “ฉันคิดว่าเขาจะไม่มีเงิน นั่นคือเขากลายเป็นผีที่น่าสงสาร อืม ใช่ เขาจะกลายเป็นผีที่น่าสงสาร”

 

“ฉันชอบเงิน ใช่ แต่ฉันไม่เคยกลัวที่จะเป็นคนจน” อัลเบิร์ตพูดอย่างหงุดหงิด เพราะการเป็นพ่อมดเป็นเรื่องง่ายและมีระบบในการทําเงิน

 

“ฉันคิดว่าเพราะเขาไม่มีหนังสือให้อ่าน หรือไม่ก็เป็นคนธรรมดา” เฟร็ดพูดโดยไม่ลังเลว่า “ฉันเดิมพันด้วยคนุต(หน่วยเงิน)เลย”

 

“งั้นนายก็ต้องแพ้” อัลเบิร์ตยิ้มและยื่นมือให้เฟร็ด “ใครจะเดิมพันอีกไหม”

 

เฟร็ดปัดมือของอัลเบิร์ตออกและบ่นอย่างไม่พอใจ “ฉันยังไม่แพ้”

 

“ไม่ นายจะแพ้แน่” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะไม่รู้ได้ยังไงว่าฉันกลัวอะไร”

 

“ล้อเล่นเหรอ?” เฟร็ดแสร้งทําเป็นตกใจทําให้ทุกคนหัวเราะ

 

“ฉันคิดว่างานยุ่ง” จอร์จกล่าวว่า: “ท้ายที่สุดแล้ว อัลเบิร์ตมีชีวิตที่ดีกว่าใครๆ เขาไม่ต้องการที่จะยุ่งกับงานในอนาคตอย่างแน่นอน”

 

“นี่” อัลเบิร์ตเอามือแตะคาง ส่ายหน้าปฏิเสธ “ถ้ารวยก็ไม่ต้องไปทํางาน ไม่ต้องห่วงเรื่องงานยุ่ง ทําไมคนส่วนใหญ่ถึงทํางานล่ะ ถ้าไม่ใช่เพื่อเงิน มีคนเพียงไม่กี่คนที่ทํางานด้วยความชอบในความเป็นจริง”

 

“งั้น…จอร์จ เอาเงินมา” เฟร็ดพูดด้วยรอยยิ้ม

 

“อะแฮ่ม จริงสิ เมื่อไหร่เราจะเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด” จอร์จไอแห้งๆ และเปลี่ยนเรื่อง

 

“อย่าเปลี่ยนเรื่อง” เฟร็ดไม่พอใจ

 

“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะเดิมพัน” จอร์จท้วง “นายเข้าใจผิดแล้ว”

 

“ฉันจะเข้าใจผิดได้ยังไง เราเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน นายคิดอะไรอยู่ ทําไมฉันจะไม่รู้”

 

“คาบแรกของบ่ายคือวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด” แองเจลิน่าหยิบตารางเรียนออกจากกระเป๋านักเรียนของเธอ “ อย่างไรก็ตาม ฉันกังวลเล็กน้อยว่าอาจารย์คนนี้จะสอนได้ไม่จบ”

 

“แน่นอน ศาสตราจารย์ที่ฉลาดย่อมลาออกจากงานก่อนจะจบชั้นเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด” อัลเบิร์ตพูดอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีใครอยากโดนคําสาปและนําโชคร้ายมาให้ตัวเอง” 

 

” คําสาปนี้มันอะไรกัน” แชนน่าถามด้วยความสงสัย “รู้ไหม”

 

“อยากรู้เหรอ?” อัลเบิร์ตยิ้มอย่างชั่วร้าย “ฉันได้ยินข่าวลือมาบ้าง”

 

“พูดดีๆนะ อย่าลีลาน่า” แองเจลิน่ากระตุ้น

 

“ฉันได้ยินมาว่ามันเกี่ยวข้องกับคนที่คุณก็รู้ว่าใคร” อัลเบิร์ตกระซิบ

 

“คนที่คุณก็รู้ว่าใครสาปแช่งตําแหน่งนั้น” ดวงตาของทุกคนเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “นายไม่สามารถพูดเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ได้”

 

“นายรู้ได้อย่างไร?” ลีถามด้วยความสงสัย

 

“มันเป็นข่าวลือทั้งหมด” อัลเบิร์ตแสร้งทําเป็นลึกลับ “ยังมีข่าวลืออีกมากมายเกี่ยวกับคุณก็รู้ว่าใครอยากฟังไหม?”

 

“มาคุยกันเถอะ” เฟร็ดเองก็อยากรู้เช่นกัน เขารู้ว่าอัลเบิร์ตมีเพื่อนมากมาย และไม่น่าแปลกใจที่เขาจะรู้เรื่องมากมาย

 

“เอาล่ะ พวกนายอย่าเล่าเรื่องนี้ต่อนะ” อัลเบิร์ตกล่าวอย่างลึกลับ

 

“มีข่าวลือว่าคนที่คุณก็รู้ว่าใครขโมยมงกุฎของเรเวนคลอ”

 

“มีข่าวลือว่าคนลึกลับ(คนที่คุณก็รู้ว่าใคร)สามารถสื่อสารกับงูได้ ลูกหลานผู้ยิ่งใหญ่ของสลิธีริน ๆ”

 

“มีข่าวลือว่าคนลึกลับเป็นอมตะ”

 

“มีข่าวลือว่าบุคคลลึกลับเคยเปิดห้องแห่งความลับ”

 

“มีข่าวลือว่าชายลึกลับคนนี้เคยดํารงตําแหน่งพรีเฟคของสลิธีริน”

 

“มีข่าวลือว่าชายลึกลับคนนั้นถูกคาดหวังให้ดํารงตําแหน่งรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์”

 

“ข่าวลือ…”

 

“ทําไมรู้สึกเหมือนว่านายกําลังไร้สาระมากขึ้นเรื่อยๆ ในขณะที่พูด” แชนน่าขัดขึ้น “ไปเถอะ อย่าช้า วิชาสมุนไพรตอนเช้าจะเรียนกับนักเรียนฮัฟเฟิลพัฟ”

 

“เหลืออีกสิบห้านาทีน่าจะทัน” เฟร็ดพูดโดยไม่ลังเล “เรายังเล่นการ์ดพ่อมดได้อยู่”

 

ขณะที่อัลเบิร์ตกําลังดูไพ่ทั้งสองใบ ชาร์ลีเดินมาทางนี้และแนะนําเป็นพิเศษว่า “บ่ายนี้จะมีการคัดเลือกควิดดิช อย่าลืม”

 

“เข้าใจแล้ว.” ทุกคนพูดพร้อมกัน

 

ชาร์ลีทักทายทุกคนและรีบจากไป

 

“นายไม่ได้ซื้อไม้กวาดใช่มั้ย!” พี่น้องวีสลีย์มองดูอัลเบิร์ตด้วยกัน

 

“ถึงสั่งไปก็ไม่ได้เร็วขนาดนั้น” อัลเบิร์ตยื่นมือออกไปอย่างช่วยไม่ได้

 

หลังจากที่เฟร็ดและลี จอร์แดนเล่นไพ่พ่อมดอีกรอบ ทุกคนก็ไปที่เรือนกระจกด้วยกัน เวลาของพวกเขาเหมาะสมแล้ว และศาสตราจารย์สเปราต์กําลังเปิดประตูเรือนกระจก สําหรับนักเรียนฮัฟเฟิลพัฟที่มาถึงก่อนพวกเขา พวกเขาโดนฝนอยู่พักหนึ่งนอกเรือนกระจก

 

อัลเบิร์ตเดินตามฝูงชนเข้าไปในเรือนกระจก

 

“วันนี้เราจะเปลี่ยนกระถางต้นแมนเดรก” ศาสตราจารย์สเปราต์นํากล่องกระดาษขนาดใหญ่ที่มีที่ปิดหูกันหนาวที่มีสีต่างกันมากกว่า 20 คู่ เธอมองไปรอบ ๆ และถามว่า “ใครรู้ไหมว่าทําไม เราถึงต้องการที่ปิดหูเหล่านี้”

 

“การได้ยินเสียงร้องของต้นแมนเดรกจะฆ่าผู้คน” อัลเบิร์ตเห็นว่าไม่มีใครตอบ เขาจึงเริ่มพูดว่า “แน่นอน ต้นแมนเดรกอ่อนเหล่านี้จะทําให้คนสลบเพียงไม่กี่ชั่วโมง

 

“ดีมาก กริฟฟินดอร์ได้5คะแนน” ศาสตราจารย์สเปราต์พยักหน้าอย่างพึงพอใจและถามต่อว่า “ตอนนี้ใครบอกลักษณะของแมนเดรกให้ฉันฟังได้บ้าง”

 

เธอกวาดตามองไปทางนักเรียนในเรือนกระจก และสุดท้ายก็ตกลงที่อัลเบิร์ต

 

“ต้นแมนเดรกหรือที่รู้จักในชื่อรากแมนเดรก เป็นยาฟื้นฟูที่ทรงพลัง” อัลเบิร์ตเพียงท่องเนื้อหาในตําราเรียน “ใช้รักษาผู้ที่ถูกเปลี่ยนรูปหรือถูกสาปให้กลับคืนสู่สภาพเดิม มันยังคงเป็นส่วนผสมสําคัญของยาแก้พิษมากที่สุด แน่นอนว่าแมนเดรกนั้นอันตรายมากว่ากันว่าพ่อมด ที่ใช้แมนเดรกเพื่อป้องกันพ่อมดแห่งความมืดที่บุกเข้าไปในลานบ้านของเขาเพราะเขาจะขว้างมันออกไป สิ่งที่ได้คือแมนเดรกที่โตเต็มที่ซึ่งนําไปสู่ความตายของพ่อมดแห่งความมืดในที่เกิดเหตุ”

 

“ถูกต้อง +10 ดังที่คุณแอนเดอร์สันกล่าว แมนเดรกเป็นอันตราย และเสียงของมันเป็นอันตรายถึงชีวิต” ศาสตราจารย์สเปราต์เห็นความกังวลของทุกคนและสบายใจ: “แน่นอน ต้นแมนเดรกของเราที่นี่ยังเล็กอยู่ และอย่างมากที่สุดเมื่อได้ยินเสียงร้องของมันก็จะหมดสติไปหลายชั่วโมง”

 

“นายกินหนังสือเข้าไปในท้องหรอ?” ลี จอร์แดนพูดติดตลก บางครั้งเขาก็อิจฉาสมองของอัลเบิร์ต

 

“นายรู้จักฉันจริงๆ” อัลเบิร์ตแสร้งทําเป็นแปลกใจ “อยากลองมั้ย แต่จิ้มซีอิ้วจะอร่อยกว่า”

 

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ ความอยากอาหารของฉันไม่เท่าของนาย” เขาพูดอย่างขุ่นเคือง

 

พี่น้องฝาแฝดหัวเราะกัน

 

“เอาล่ะ ทุกคนมาหยิบที่ปิดหูกันหนาว” ศาสตราจารย์สเปราต์กล่าวกับทุกคน

 

ทุกคนต่างแห่กันไปที่ตําแหน่งของศาสตราจารย์สเปราต์ และลี จอร์แดนก็ช่วยอัลเบิร์ตคว้าที่ปิดหูสีเทาด้วย

 

อัลเบิร์ตหยิบที่ปิดหูและกล่าวขอบคุณ

 

“ตอนนี้ฉันก็เข้าใจแล้วว่าทําไมเอฟเฟกต์การ์ดของศาสตราจารย์สเปราต์ถึงเป็นการขว้างหญ้าแมนเดลาใส่ศัตรู” ลีจอร์แดนพึมพํา ” อย่างไรก็ตาม ผลของมันควรเปลี่ยนไป บางทีมันควรจะกลายเป็นรูปลักษณ์ ภายหลังเป็นการเหมาะสมกว่าที่จะฆ่าอีกฝ่ายโดยตรง”

 

“นายกําลังทําลายสมดุลของเกม” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

 

“เมื่อฉันบอกให้พวกเธอสวมที่ปิดหู เธอต้องปิดหูให้แน่น ฉันไม่ต้องการให้ใครเป็นลมเพราะไม่ได้สวมที่ปิดหู” ศาสตราจารย์สเปราต์พูดพร้อมชูนิ้วโป้งแล้วพูดต่อ : “เมื่อถอดที่ปิดหูออกได้อย่างปลอดภัย ฉันจะชูนิ้วโป้งแบบนี้”

 

” พืชสีเขียวและสีม่วงตรงหน้าเธอคือแมนเดรก หน้าที่ของพวกเธอคือเปลี่ยนกระถางให้พวกมัน” เธอชี้ไปที่กระถางกันลึกแถวหนึ่งแล้วพูดว่า ” เอาล่ะ ตอนนี้ทุกคนสวมที่ปิดหูได้แล้ว” 

 

หลังจากที่อัลเบิร์ตสวมที่ปิดหู เสียงภายนอกก็หายไป

 

“ฉันไม่รู้ว่ามีเครื่องบันทึกเสียงอยู่ในโลกเวทมนตร์หรือเปล่า” อัลเบิร์ตมองดูต้นแมนเดรกที่อยู่ข้างหน้าเขา และพิมพ์ในใจว่า “ถ้าแมนเดรกสามารถเก็บเสียงเอาไว้ได้ มันจะเป็นนักฆ่าที่มองไม่เห็นแน่นอน ดีกว่าระเบิดซะอีก”

 

ในโลกเวทมนตร์ อาจมีคนที่ปกป้องพ่อมดด้วยไม้กายสิทธิ์ แต่ไม่มีใครสนใจแน่ ๆ ว่าคุณกําลังถือระเบิดมืออยู่หรือไม่

 

แน่นอนว่ายิ่งไม่มีใครสนใจว่าคุณกําลังถือเครื่องบันทึกเสียงอยู่หรือไม่

 

“ หรือหาโอกาสถามดูดี”

 

ศาสตราจารย์สเปราต์สวมที่ปิดหู พับแขนเสื้อ จับใบแมนเดรกให้แน่น แล้วดึงออกจากกระถาง

 

มีเสียงกรีดร้องในห้องเรียน

 

แน่นอน เพราะทุกคนสวมที่ปิดหูกันหนาว ไม่มีใครได้ยินคนอื่นกรีดร้อง

 

สิ่งที่ถูกดึงออกมาจากดินไม่ใช่รากหญ้าเหมือนบีท แต่เป็นทารกที่มีผิวสีเขียวอ่อนซึ่งศาสตราจารย์สเปราต์จับศีรษะไว้

 

ทันทีที่คนตัวเล็กถูกดึงออกมา เขาก็ตะโกน

 

ตอนนี้ทุกคนรู้แล้วว่าอัลเบิร์ตพูดอะไรเกี่ยวกับ ” เสียงร้อง” ของแมนเดรก

 

ศาสตราจารย์สเปราต์หยิบกระถางขนาดใหญ่ยัดแมนเดรกลงไป แล้วฝังไว้อย่างรวดเร็วด้วยปุ๋ยหมักและดินชื้น เหลือเพียงใบที่โผล่ออกมา

 

เธอตบโคลนที่มือ ยกนิ้วโป้งให้ทุกคน แล้วถอดที่ปิดหูออก

 

“ฉันขอย้ําอีกครั้งว่า ต้องสวมที่ปิดหูในภายหลัง” ศาสตราจารย์สเปราต์เตือนเสียงดังว่า “ฉันไม่คิดว่าพวกเธอจะอยากพลาดวิชานี้ กลุ่มสี่คน กระถางดอกไม้ใหญ่และปุ๋ยหมักอยู่ในถุงตรงนั้น”

 

แน่นอน อัลเบิร์ตเป็นกลุ่มที่มีสี่คน หลังจากที่ทุกคนสวมที่ปิดหูแล้ว ศาสตราจารย์สเปราต์ก็ส่งสัญญาณว่าทุกคนสามารถเริ่มได้

 

การดึงหญ้าแมนเดรกออกจากดินเป็นงานใช้แรง ไม่ง่ายอย่างที่ศาสตราจารย์สเปราต์ทํา

 

มันยากยิ่งกว่าการดึงหัวไชเท้าในทุ่งนาและหญ้าแมนเดรกก็ยังไม่เต็มใจที่จะถูกดึงออกจากดิน

 

ลีจอร์แดน เสียพลังงานไปมากแต่ก็ล้มเหลว ในที่สุดเฟร็ดก็ช่วยดึงมันออกมา สิ่งที่แย่ที่สุดคือแมนเดรกไม่เต็มใจที่จะกลับไปหลังจากที่ออกมา มันบิดร่างกายเตะและโบกมือด้วยหมัดเล็กๆ ทําให้ดูเหมือนคนมีชีวิตที่ไม่อยากถูกยัดเข้าไปในโลงศพ

 

“มันตลกใช่มั้ย” เฟร็ดยิ้มและจิ้มหญ้าแมนเดรกที่แก้มที่พยายามจะกัดนิ้วของเขา

 

โชคดีที่เขาสวมถุงมือหนังมังกร

 

จอร์จอดหัวเราะไม่ได้เมื่อเห็นสิ่งนี้

 

ลี ไม่ยิ้ม เขากําลังแข่งขันกับหญ้าแมนเดรกที่กําลังขวางกระถางด้วยเท้า และไม่ต้องการยัดลงในกระถาง

 

สําหรับอัลเบิร์ต เขาใช้วิธีที่รุนแรงโดยตรงในการบีบต้นแมนเดลาลงในกระถางดอกไม้ และฝังมันอย่างรวดเร็วด้วยดินและปุ๋ยหมักที่ชื้นอย่างรวดเร็ว ซึ่งทําให้การปลูกใหม่สําเร็จในครั้งแรก