นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 157.2

ตอนที่157 เรื่องนี้มันแน่นอนแล้ว(2)

“นายวางแผนที่จะจัดพิมพ์หนังสือสามเล่มหรอ?” อาเลีย มองอัลเบิร์ต ขึ้นๆ ลงๆ “หรือก่อนเรียนจบ? ว่าแต่นายวางแผนจะตีพิมพ์หนังสือเล่มไหน”

“นายไม่คิดว่าการได้ถ้วยแชมป์ 3 ถ้วยมันมากเกินไปเหรอ?” ลี จอร์แดนอดไม่ได้ที่จะบ่น

“ฉันคิดว่ามีความเป็นไปได้มากกว่า เมื่อเขาเข้าร่วมทีมกริฟฟินดอร์ในปีหน้า เขาอาจช่วยให้กริฟฟินดอร์ชนะรางวัลควิดดิชได้จริงๆ”

“อะแฮ่ม คําพูดพวกนั้น ฉันแค่พูดเล่นๆ พวกนายจริงจังกับมันจริงๆ เหรอ” อัลเบิร์ตพูดไม่ออกในทันใด เขาอดไม่ได้ที่จะบ่น เกรงว่าลี จอร์แดนจะบอกว่าคําพูดของเขาอย่างถูกต้องเสมอ

หากฉันแม่นมาก ฉันจะพูดให้ตัวเองแล้วบอกว่าฉันจะถูกลอตเตอรี่รางวัลที่ 1

ในเวลานั้น ฉันรวยในชั่วข้ามคืนและยังคงทํางานได้ดีในด้านการเงิน

“เป็นอะไรไป แคทรีน่า” อัลเบิร์ตยิ้มและทักทายเด็กสาวผมแดงที่อยู่ข้างหน้าเขาที่กําลังมองเขาคิ้วยความรังเกียจ

“ฉันพบว่านายเป็นคนโลภมาก ถ้าแฟนฉันอยากมีแฟนสามคน ฉันจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ” แคทรีน่ามองดูอัลเบิร์ตขึ้นลง “นายยังต้องการทําเงินเป็นจํานวนมากโดยไม่ต้องทํางานอีกหรอ”

อัลเบิร์ตไม่ได้สนใจคําพูดของแคทรีน่ามากนัก และพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกว่า “มันไม่ค่อยดีที่เธอมาที่นี้ เธอวางแผนที่จะมอบตัวหรอ”

“มีคนต้องการพบนาย” แคทรีน่าพูดขึ้นทันที

“โคร?”

“คุณสมิธ เขาเป็นเพื่อนของศาสตราจารย์บรอดและเป็นเพื่อนของพ่อฉัน เขาคงเคย ได้ยินเกี่ยวกับนายและอยากพบนาย” แคทรีน่ากล่าวความตั้งใจของเธอ

“สมิธ?” อัลเบิร์ตขมวดคิ้วเล็กน้อย

“เขาอยู่ทางออกทิศตะวันออกของสนามมากับฉัน” แคทรีน่า หันจากไปอย่างที่อัลเบิร์ตพูด มันไม่ค่อยดีที่เธอมาที่นี่

“โอ้!” อัลเบิร์ตได้ตอบกลับ ทุกครั้งที่ฉันได้ยินชื่อ สมิธ ฉันอดไม่ได้ที่จะนึกถึงบางสิ่งที่ไม่น่าพอใจ

*ชื่อตระกูลปู่พระเอกนะครับ

เมื่อออกจากอัฒจันทร์ เขาก็เดินไปที่ทางออก เขาสังเกตเห็นทั้งสองคนยืนอยู่ตรงนั้น คนหนึ่งคือคนรู้จักเก่าของอัลเบิร์ต อิซาเบล แม็กโดกัล และอีกคนควรเป็นมิสเตอร์สมิธ

“สวัสดี คุณแอนเดอร์สัน” สมิธก้าวไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มและทักทายอัลเบิร์ตตามความคิดริเริ่มของเขาเอง “ฉันชื่อโรเวนเนอร์ โรเวนเนอร์ สมิธ เธออาจไม่เคยได้ยินชื่อของฉัน แต่ฉันได้ยินบ่อยๆ เกี่ยวกับเธอจากโมรัคและบัดทําให้ฉันต้องการพบเธอ ผู้เชี่ยวชาญอักษรรูนที่อายุน้อยที่สุดในประวัติศาสตร์”

“ผู้เชี่ยวชาญอักษรรูน?”

สีหน้าของอัลเบิร์ตแข็งทื่อเล็กน้อย แต่เขาพยายามยิ้มอย่างสุภาพและเตือนว่า “ผมไม่เคยคิดว่าผมเป็นผู้เชี่ยวชาญอักษรรูน ผมเพิ่งรู้เพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับอักษรรูนโบราณ”

“ความอ่อนน้อมถ่อมตนไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แต่ความเจียมตัวที่มากเกินไปจะทําให้เธอดูหน้าซื่อใจคิด” โรเวนเนอร์ เตือนด้วยรอยยิ้ม

คําพูดเหล่านี้ช่างตรงใจของสองสาว ใช่แล้ว นี่คือผู้ชายหน้าชื่อใจคด

“หน้าซื่อใจคดหรอ” อัลเบิร์ตไม่ได้โกรธและถามกลับว่า “คุณเคยเห็นเด็กวัยสิบสองปีที่เป็นผู้เชี่ยวชาญอักษรรูนไหม”

“ฮ่าฮ่า คุณแอนเดอร์สันเป็นคนที่น่าสนใจ ใช่อย่างที่เธอพูด ไม่มีใครเรียกเด็กอายุสิบสองปีว่าผู้เชี่ยวชาญอักษรรูนได้” โรเวนเนอร์ มองอัลเบิร์ตด้วยความสนใจ “ฉันคิดว่าเราจะมีหัวข้อที่เหมือนกันมาก คุยกันระหว่างเดินเถอะ”

ผู้ชายคนนี้ต้องการทําอะไร? อัลเบิร์ตรู้สึกงงเล็กน้อย แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโรเวนเนอร์สมิธเป็นผู้เชี่ยวชาญ

เป็นเรื่องปกติที่เพื่อนของผู้เชี่ยวชาญจะเป็นเพื่อนกับผู้เชี่ยวชาญ

“ นี่คือสิ่งที่เรียกว่าผู้เชี่ยวชาญและปรมาจารย์ทุกคนชอบสรรเสริญกันเมื่อพวกเขาพบกันหรือไม่” ปากของอิซาเบลกระตุก

ทั้งสองคนไม่รู้ความคิดของอิซาเบล พวกเขากําลังเดินและพูดคุยกัน และพบว่ามีบางหัวข้อที่พวกเขาสามารถพูดคุยกันได้

อะไรที่ทําให้โรเวนเนอร์แปลกใจคืออัลเบิร์ตจะได้รับมอบหมายให้ไปกริฟฟินดอร์โดยหมวกคัดสรร?

“กริฟฟินดอร์ไม่ได้แย่” อัลเบิร์ตไม่สนใจเลยและเตือนว่า ไม่ใช่เบิลดอร์ได้รับมอบหมายให้เป็นกริฟฟินดอร์ด้วยหรือ”

“ถูกต้อง” โรเวนเนอร์ ไม่ได้เข้าไปพัวพันกับเรื่องนี้มากเกินไป หัวข้อที่เขาพูดคุยกับอัลเบิร์ต ค่อยๆเกี่ยวข้องกับเรื่องอื่นๆ

อัลเบิร์ตรู้สึกประหลาดใจกับขอบเขตการคุยของโรเวนเนอร์ แต่เขาไม่รู้ว่าโรเวนเนอร์ ประหลาดใจยิ่งกว่าเขา เดิมที่เขาไม่รู้อัลเบิร์ตมีความเข้าใจอันลึกซึ้งของตนเองในด้านต่างๆมากขนาดนี้

รู้ไหม อัลเบิร์ตอยู่แค่ปีแรกที่ฮอกวอตส์ นอกจากอัจฉริยะแล้ว โรเวนเนอร์ไม่รู้จริงๆ ว่าจะใช้อธิบายเด็กชายตรงหน้าเขาอย่างไร

อัลเบิร์ตกล่าวถึงสถานการณ์ของการแข่งขันควิดดิชครั้งนี้ สงครามชักเย่อระหว่างสองฝ่ายยังคงดําเนินต่อไป และดูเหมือนว่ามีความเป็นไปได้สูงที่จะล่าช้าไปจนถึงค่ำ

“ทําไมลุงโรเวนเนอร์ถึงอยากเจอผู้ชายคนนั้น” แคทรีน่ารู้สึกสับสน เธอคิดว่าโรเวนเนอร์ มาเพื่อข้อมูลที่พ่อของเธอทิ้งไว้ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น

“ฉันไม่รู้ ไม่ต้องกังวลกับพวกเขา เราควรจะกลับไปที่อัมจันทร์เพื่อดูเกมต่อ” อิซาเบลเหลือบมองที่ด้านหลังทั้งสองคน และพาน้องสาวของเธอออกไป

พูดตามตรง การสื่อสารระหว่างอัลเบิร์ตกับสมิธไม่ค่อยเป็นมิตรกับคนส่วนใหญ่

ในสายตาของพี่น้องแม็กโดกัล ทั้งสองเริ่มพึมพัมเมื่อพวกเขาพบกัน และทําให้พวกเธอปวดหัว เพราะคําพูดที่ไม่อาจเข้าใจได้

เกมนี้กินเวลาจนถึง2ทุ่ม และในที่สุดชาร์ลีที่เหนื่อยล้าก็จับลูกสนิชได้ด้วยความโชคดี ไม่มีใครคิดว่าคําทํานายของอัลเบิร์ตจะเป็นจริง ขณะนั้นเขาพูดว่า

บางที หลังจากที่การกักบริเวณของพวกนายจบลง เกมอาจจะยังไม่จบ

ชัยชนะเป็นของกริฟฟินดอร์

อันที่จริงสองประโยคนี้เป็นจริงจริงๆ

การกักบริเวณเฟร็ดและจอร์จกินเวลาจนถึง 1 ทุ่มเท่านั้น ทั้งสองไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยซ้ำ แต่พวกเขารีบไปดูเกมเพื่อดูตอนจบ

“นี่เป็นเกมที่ยอดเยี่ยม” โรเวนเนอร์พูดกับอัลเบิร์ตตัวรอยยิ้มว่า “ยินดีด้วย”

“ขอบคุณครับ”

“ฉันไปก่อนนะ” โรเวนเนอร์หันกลับแล้วเดินออกไปก่อนจะหันหลังกลับ “เราจะได้พ บกันใหม่เร็วๆนี้ ฉันรอคอยการตอบกลับจากเธอ”

“โอเค”

อัลเบิร์ตมองไปที่การจากไปของโรเวนเนอร์ และจ้องมองไปที่กลางสนาม สมาชิกทีมกริฟฟินดอร์กอดกัน ชาร์ลีหยิบถ้วยรางวัลขึ้นสูงแล้วประกาศให้ทุกคนทราบว่า กริฟฟินเตอร์คว้าถ้วยควิดดิชได้แล้ว

อัลเบิร์ตเห็นศาสตราจารย์มักกอนนากัลมองด้วยท่าทางโล่งใจ ส่วนนักเรียนเรเวนคลอผิดหวัง และนักเรียนสลิธีรินที่มืดมน

เขาก้าวไปข้างหน้าและเดินไปที่สนาม

ด้านนอกสนามโรเวนเนอร์กําลังเดินอยู่บนสนามหญ้า ดัมเบิลดอร์ก็โผล่มายืนข้างๆเขา

“เป็นยังไงบ้าง?” ดัมเบิลดอร์ยิ้ม

“เกมควิดดิชที่ยอดเยี่ยม” โรเวนเนอร์ไม่ได้กล่าวชมเชย “ฉันเห็นด้วย”

“เยี่ยมมาก” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างร่าเริง “ไปทานอาหารเย็นที่ห้องโถงด้วยกันไหม”

“ไม่ ฉันรีบร้อนสักหน่อย ฉันควรกลับไปได้แล้ว” หลังจากออกจากดัมเบิลดอร์ โรเวนเนอร์ก็เดินไปทางฮอกส์มี้ด