นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 146.2

ตอนที่146 อัลเบิร์ตโจมตี(2)

“เจ้ารู้จักแฮกริดไหม” เซนทอร์สีน้ำตาลแดงเปลี่ยนเรื่องทันที มันจำสุนัขของแฮกริดตั้งแต่แรก

“ใช่ ผมเป็นเพื่อนของแฮกริด ตอนแรกผมตั้งใจจะขอความช่วยเหลือจากเขา แต่แฮกริดไม่อยู่ในกระท่อมของเขาคืนนี้ ผมจึงทำได้แค่พาสุนัขของแฮกริดไปหาใครบางคนในป่าต้องห้ามเท่านั้น” อัลเบิร์ตเหล่ตามองไปที่เซนทอร์สีน้ำตาลแดง เขาพูดต่อ: “แฮกริดเคยพูดไว้ว่าตราบใดที่ผมอยู่กับเขี้ยว สิ่งมีชีวิตในป่าต้องห้ามจะไม่ทำร้ายผม”

“มากับข้าสิ เพื่อนของแฮกริด ข้าอาจจะรู้ว่าเพื่อนของเจ้าอยู่ที่ไหน” เซนทอร์สีน้ำตาลแดงหันหลังและเดินไปที่ป่า

“โรแนน!”  เบรนไม่พอใจกับพฤติกรรมของเพื่อนร่วมชาติของเขา

“เราไม่เคยโจมตีลูกม้า” โรแนนหยุดและหันกลับมาแล้วพูดว่า “ฉันเห็นประกายไฟสีแดงที่อีกด้านหนึ่งของป่า”

“ใช่ ถูกต้อง พวกเขาอาจจะมีปัญหาบางอย่าง!” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ประกายไฟสีแดงหมายความว่าเฟร็ดและจอร์จยังมีชีวิตอยู่

“ใช่ ยกเลิก!” อัลเบิร์ตยกเลิกบาเรียป้องกันโดยรอบและเดินตามรอยเท้าของเซนทอร์อย่างรวดเร็ว

“อย่างไรก็ตาม ข้าต้องเตือนเจ้าว่าป่าที่นั่นอันตรายมาก” โรแนนพูดกับอัลเบิร์ต “แมงมุมตัวใหญ่พวกนั้นจะกินสัตว์ที่เข้าไปในป่านั้น ข้าไม่แนะนำให้เจ้าเสี่ยง”

“ขอบคุณ แต่ผมจะไม่ทิ้งเพื่อนของผม” อัลเบิร์ตส่ายหัวและปฏิเสธความเมตตาของอีกฝ่าย “ผมจะรับผิดชอบต่อความประมาทของตัวเอง ถ้าผมถูกแมงมุมกิน มันจะเป็นความตายของผมเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”

“ตกลง!” โรแนนมองลึกๆ ไปที่อัลเบิร์ต พยักหน้าแล้วพูดว่า “มากับข้าเถอะ ยังห่างไกลจากที่นี่อยู่บ้าง”

ประมาณยี่สิบนาทีต่อมา อัลเบิร์ตยืนเหนื่อยอยู่ใต้ต้นไม้เพื่อพักผ่อน แม้ว่าโรแนนจะช้าลงแล้ว แต่เขาก็ยังต้องพยายามมากเพื่อไล่ตามเซนทอร์ให้ทัน

“จากที่นี่ มันคือพื้นที่ล่าของแมงมุมตัวใหญ่เหล่านั้น แต่ข้ายังไม่แนะนำให้เจ้าเสี่ยง”

“ขอบคุณนะโรแนน ผมจะจำคุณไว้ และความช่วยเหลือที่คุณให้ผม” อัลเบิร์ตโน้มตัวเล็กน้อยเพื่อแสดงความขอบคุณต่อเซนทอร์ที่อยู่ข้างๆ เขา

“ถ้าเจ้าพาเพื่อนกลับมาได้ ข้าจะพาเจ้าออกจากป่านี้” โรแนนพูดแล้วหันหลังเดินออกไป

อัลเบิร์ตมองไปที่แผ่นหลังของโรแนนที่หายตัวไป หันหลังเดินไปยังป่าข้างหน้า เขารู้ว่าเขาต้องระวังให้มากกว่านี้ เพราะที่นี่อันตรายกว่าที่อื่น

“เจ้าไม่ควรช่วยเขา” เบรนมองที่โรแนนอย่างไม่พอใจ

“เขาเป็นเพื่อนของแฮกริด” โรแนนมองไปที่ทิศทางของอัลเบิร์ตและพูดเบา ๆ ว่า “แม้ว่าเราจะไม่ช่วยเขา เขาก็จะทำแบบเดิม”

“ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกเขา”

“เราไม่เคยโจมตีลูกม้า(นักเรียน)” โรแนนพูดซ้ำ

นี่เป็นข้อตกลงโบราณระหว่างเผ่าเซนทอร์ในป่าต้องห้ามและฮอกวอตส์

“ลูกม้าตัวนั้นไม่ได้อ่อนแออย่างที่เจ้าคิด และเจ้าควรจะได้เห็นมัน” โรแนนยืนอยู่บนที่โล่ง มองขึ้นไปบนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว พึมพำกับตัวเอง: “เขาเป็นคนพิเศษ ใช่ พิเศษ”

ทั้ง โรแนน และ เบรน เห็นว่าถ้าพวกเขากำลังจะทำอะไรบางอย่างกับอัลเบิร์ต อีกฝ่ายก็จะโต้กลับอย่างแน่นอน

อย่างที่อัลเบิร์ตพูด เขาไม่มีความมุ่งร้ายและยกการตัดสินใจให้เซนทอร์

ฝ่ายหลังเลือกที่จะอยู่อย่างสงบสุข

ดังที่โรแนนกล่าว เซนทอร์ไม่เคยโจมตีนักเรียนฮอกวอตส์

…

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อเข้าสู่ระยะการเคลื่อนที่ของแมงมุมยักษ์แปดตา อัลเบิร์ตต้องเกร็งประสาทและมองดูสภาพแวดล้อมรอบตัว

เนื่องจากเซนทอร์พามาที่นี่ เขี้ยวจึงไม่สามารถติดตามตำแหน่งของเฟร็ดผ่านกลิ่นได้อีกต่อไป

อัลเบิร์ตลังเลว่าจะยิงประกายไฟสีเขียวขึ้นไปบนท้องฟ้าหรือไม่ แต่เขากังวลว่าการทำเช่นนั้นจะดึงดูดแมงมุมยักษ์แปดตา

ทันใดนั้น เขี้ยวก็เห่าไปที่ด้านหลังของอัลเบิร์ต

“การป้องกันเต็มรูปแบบ!” อัลเบิร์ตใช้คาถาปกป้องเขาและยาย่าจากบาเรียป้องกันทันที แมงมุมตัวใหญ่ปรากฏขึ้นข้างหลังอัลเบิร์ตโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า กระแทกเข้ากับบาเรียป้องกันด้วยฟันและกรงเล็บของมัน และไม่สามารถดำเนินการใดๆ ต่อไปได้

เขี้ยวยังคงเห่า อัลเบิร์ตหันหัวช้าๆ จ้องเขม็งไปที่สัตว์ประหลาดที่ปรากฏต่อหน้าเขา หัวใจของเขาหยุดเต้นไม่กี่ครั้ง

ไม่เหมือนกับแมงมุมตัวเล็ก ๆ ที่ฉันเคยเห็นมาก่อน แมงมุมตัวนี้มีขนาดใหญ่เท่าม้า มีแปดขา แมงมุมยักษ์สีดำและมีขนดก ขาขนาดใหญ่ของมันเคลื่อนตัว ทำให้เกิดเสียงที่น่าขนลุก

“ฉันเกลียดแมงมุม” อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะพึมพำกับดวงตาทั้งแปด ในไม่ช้า เขาพบว่ามีภารกิจใหม่ปรากฏขึ้นบนระบบของเขา

[โต้กลับด้วยความโกรธ]

ดูเหมือนว่าคุณจะได้พบกับการโจมตี ถึงเวลาที่จะให้โต้กลับแก่ผู้โจมตี กำจัดแมงมุมยักษ์แปดตา และให้เจ้าตัวใหญ่ขนปุยรู้ว่าคุณไม่ง่ายที่จะยุ่งด้วย

รางวัล: ค่าประสบการณ์ 1,500 ทักษะที่ได้รับ: คาถาขับไล่แมงมุม

“คาถานี้มาได้ทันเวลามาก” อัลเบิร์ตบ่น เขาเปิดแผงทักษะทันทีและเพิ่มคาถาหายตัวเป็นระดับ 2 จากนั้นเอื้อมมือไปหยิบเขี้ยวที่กำลังคร่ำครวญและใช้คาถาเพื่อหายไปในสถานที่

แมงมุมยักษ์แปดตาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เหยื่อที่อยู่ตรงหน้าก็หายไป

ในเวลาต่อมา อัลเบิร์ตปรากฏตัวห่างออกไป 50 ฟุต เขาระงับความรู้สึกไม่สบายที่เกิดจากการหายตัว กวัดแกว่งไม้กายสิทธิ์และตะโกนเสียงดังว่า “สลบ !”

เปลวไฟสีแดงกระทบแมงมุมตัวใหญ่

คาถาโคม่าไม่ได้มีผลมากนัก แต่มันทำให้แมงมุมยักษ์แปดตาโกรธมากขึ้น

“สลบ! อุปสรรค! สลบ!”

แมงมุมยักษ์แปดตาได้กระโจนมาทางด้านนี้แล้ว และคาถาอันน่าทึ่งและคาถาสกัดมีผลบางอย่าง ทำให้ความเร็วในการเคลื่อนที่ช้าลง

“การป้องกันเต็มรูปแบบ” อัลเบิร์ตใช้บาเรียป้องกันอีกครั้งเพื่อห่อหุ้มตัวเอง

แมงมุมแปดตาชนศีรษะของมันกับบาเรียป้องกัน ทำให้มันล้มลงอีกครั้ง

อัลเบิร์ตสัมผัสได้ถึงความโกรธของแมงมุมยักษ์แปดตาจากดวงตาสีดำทั้งแปด และขาที่แหลมคมก็มาสกิดกัน ราวกับจะบอกเขาว่ามันจะกินเขาซะ

คาถาไม่ได้มีผลอะไรกับมันมากนัก พลังเวทย์ของฉันอ่อนแอเกินไป หรือแมงมุมตัวใหญ่เกินไป หรือพลังป้องกันเวทย์ของมันแรงเกินไป?

หากเพิ่มเวทย์มนตร์ถึงระดับ 2 เอฟเฟกต์อาจจะดีกว่า แต่… อัลเบิร์ตเหลือบมองที่ค่าประสบการณ์ และเขาจะเรียนรู้คาถาขับไล่แมงมุม ในภายหลังอย่างแน่นอน

ทางที่ดีควรแก้ไขโดยไม่ต้องอัปเกรด

จุดอ่อนของแมงมุมคืออะไร?

บาซิลิสก์?

และนอกจากนี้ยังมี……

ขา?

ท้ายที่สุด  มันมีแปดขา

คาถาสะดุด…คาถาสกัดขา…คาถาขาอ่อน…และคาถาเต้นรำ…

หวังว่าคาถาเหล่านี้จะได้ผล

อัลเบิร์ตปรากฏตัวอีกครั้งพร้อมกับการหายตัว เขายอมรับว่าเวทย์มนตร์มีประโยชน์อย่างยิ่ง แต่ความรู้สึกไม่สบายที่เกิดจากการใช้นั้นเลวร้ายเกินไป

แมงมุมยักษ์แปดตามองไปรอบๆ ทันทีหลังจากพบว่าเหยื่อหายไปอีกครั้ง แต่เสียงของอัลเบิร์ตก็ดังขึ้นแล้ว

ทารันทัลเลกร้า!

คาถาเต้นรำกระทบเท้าแมงมุมยักษ์แปดตา ทำให้มันเต้นแท็ปโดยไม่ตั้งใจ

คาถานี้ให้ผลดีอย่างไม่ต้องสงสัย

เห็นได้ชัดว่าแมงมุมไม่รู้ว่าจะเต้นแท็ปยังไง ตอนนี้มันเลยดูเหมือนเป็นตะคริวที่ขาทั้งสองข้างและตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้