นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 144.1

ตอนที่144 ไข่อีสเตอร์(1)

ในช่วงวันหยุดอีสเตอร์ นักเรียนฮอกวอตส์บางคนจะเลือกกลับไปใช้เวลาช่วงวันหยุดกับครอบครัว

อัลเบิร์ตไม่ได้กลับบ้าน

ท้ายที่สุดแล้ว การสิ้นสุดภาคการศึกษากำลังใกล้เข้ามา และวันหยุดฤดูร้อนกำลังใกล้เข้ามา

นอกจากนี้ในช่วงวันหยุดเทศกาลอีสเตอร์มีนักเรียนกลับไปไม่มากนักซึ่งเกี่ยวข้องกับการบ้านหนักในวันหยุดที่อาจารย์มอบหมายให้นักเรียนก่อนวันหยุด

ไม่ว่าคุณจะกลับบ้านหรือไม่ก็ตาม คุณต้องทำการบ้านในช่วงวันหยุดพักร้อน และคุณจะไม่สามารถยืมหนังสือในห้องสมุดโรงเรียนเมื่อคุณกลับบ้านได้

แม้ว่าการบ้านในวันหยุดส่วนใหญ่จะเป็นเพียงการจัดทำโดยอาจารย์เพื่อให้นักเรียนสามารถเตรียมตัวสำหรับการสอบได้

เดซี่รู้สึกผิดหวังที่อัลเบิร์ตไม่ได้กลับบ้านในช่วงวันหยุด แต่ก็ยังส่งไข่อีสเตอร์ให้เขา

ในวันอีสเตอร์ เชอร่านำไข่อีสเตอร์มาให้อัลเบิร์ต และรูปถ่ายก็รวมอยู่ในแพ็คเกจด้วย

อัลเบิร์ตหยิบภาพขึ้นมาแล้วยิ้ม

ในภาพ ทอมกำลังนั่งยองอยู่ในตะกร้าที่มีไข่อีสเตอร์และกำลังพยายามฟักไข่

ไม่รู้ว่าทำไม อัลเบิร์ตมักจะรู้สึกว่าฉากนี้มันดูมีความสุขมาก

อย่างไรก็ตาม ทอมดูเหมือนจะอ้วนขึ้นอีกแล้ว

มันคือภาพลวงตาหรือเปล่าเนี่ย

เชอร่าซึ่งถูกทิ้งอยู่ร้องเรียกอัลเบิร์ตอย่างไม่พอใจ

“ขอโทษๆ” อัลเบิร์ตหยิบถั่วนกฮูกออกจากกระเป๋าเสื้อคลุมแล้วป้อนให้เชอร่าทันที เขาแกะไข่อีสเตอร์ออกจากกล่อง ทำลายเปลือกช็อกโกแลตแล้วใส่ชิ้นหนึ่งเข้าไปในปากของเขา

เช่นเดียวกับอีสเตอร์ในอดีต เดซี่จะซื้อไข่อีสเตอร์ในร้านขายขนมที่คุ้นเคย เปลือกทำจากช็อกโกแลต และข้างในเป็นท๊อฟฟี่รสช็อกโกแลตที่อัลเบิร์ตโปรดปราน

“นายอยากได้ท๊อฟฟี่ไหม” อัลเบิร์ตส่งไข่ครึ่งฟองที่มีท๊อฟฟี่ให้เพื่อนร่วมห้องของเขา

“นายลองไข่อีสเตอร์ของฉันด้วย” ลี จอร์แดนใช้เล็บงัดไข่อีสเตอร์ขนาดเท่าไข่นกกระจอกเทศ ซึ่งเต็มไปกด้วยช็อกโกแลต

“โอ้ จริงๆแล้วมันเป็นช็อกโกแลต” อัลเบิร์ตบีบฟัดจ์ชิ้นหนึ่งแล้วโยนมันเข้าปาก เขาอดรู้สึกไม่ได้

“ไม่อย่างนั้นนายคิดว่ามันจะอะไร” ลีจอร์แดน อดไม่ได้ที่จะกลอกตาไปที่อัลเบิร์ต

“ลูกอมหลากรส” ฝาแฝดพูดพร้อมกัน

“บ้าจริง ใครมันจะเอาลูกอมหลากรสมาใส่ในไข่อีสเตอร์” ลีอดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมา “พวกนายอยากกินไหม”

“แน่นอน.” เฟร็ดกินช็อกโกแลต บีบช็อกโกแลตทอฟฟี่แล้วโยนเข้าปาก พึมพำ “จอร์จ นายคิดว่าแม่จะส่งไข่อีสเตอร์ให้เราไหม”

“บางทีเธออาจจะลืม” จอร์จกล่าวว่า “เธอยุ่งมากเลย”

“แม่ไม่เคยลืมไข่อีสเตอร์ของพวกนาย” เพอร์ซีเดินมาที่นี่ ยื่นไข่อีสเตอร์ให้เฟร็ดและจอร์จ จากนั้นจึงหันไปหาอัลเบิร์ตแล้วพูดว่า “ศาสตราจารย์บรอดขอให้ฉันเตือนนาย ไปหาเขาตอนหกโมงเย็น อย่าจำเวลาผิด”

“หกโมงเย็น” ลีจอร์แดนทวนซ้ำอย่างสับสน

“เป็นคำเชิญ” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างเป็นกันเองว่า “ศาสตราจารย์บรอดเชิญฉันไป อันที่จริง ฉันไม่รู้ว่าศาสตราจารย์ชวนฉันไปทำอะไร ฉันคิดว่าน่าจะเป็นงานเลี้ยงน้ำชายามบ่าย”

“นายเคยเห็นใครดื่มชายามบ่ายตอนหกโมงเย็นไหม” จอร์จกลอกตาอย่างอดไม่ได้ “มันไร้สาระมาก”

“ก็นายไม่อยากบอกเรานี่” เฟร็ดจ้องมาที่เขา มองอัลเบิร์ตด้วยความไม่เชื่อ “ฉันเดาว่ามันต้องเป็นงานเลี้ยงหรืออะไรสักอย่าง”

“ฉันมักจะได้รับเชิญจากศาสตราจารย์บรอดให้ดื่มชา และอย่างมากที่สุดฉันก็จะได้ดื่มชาอีกครั้ง”

“ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆ ที่ได้ยินนายพูดแบบนี้” ลีจอร์แดนพึมพำ

“หลังจากที่ฉันกลับมา ฉันจะบอกพวกนายว่ามันเป็นงานเลี้ยงหรืองานเลี้ยงน้ำชา” อัลเบิร์ตไม่ได้ต่อสู้กับเรื่องนี้เช่นกัน

แน่นอนว่าเขารู้ว่าเขาได้รับเชิญให้เข้าร่วมอะไร

ที่เรียกว่าชุมนุมวิชาการ

“ยังไงก็ตาม นี่คือลูกบอลเดินได้ใช่ไหม” ลี จอร์แดนชี้ไปที่ไข่ที่ดูเหมือนลูกบอลเดินอยู่ในมือของเฟร็ด

“เปิดดูซิว่าข้างในมีอะไร” อัลเบิร์ตเตือน

“ชาร์ลีต้องบอกครอบครัวว่าเราจะเป็นได้เป็นบีตเตอร์” จอร์จเปิดไข่ชั้นนอก และมันก็ได้กลิ่นนม

ไข่สองฟองนั้นเต็มไปด้วยท๊อฟฟี่รสนม ซึ่งเห็นได้ชัดว่าทำโดยคุณนายวีสลีย์

“ ชิมกันไหม” เฟร็ดโยนทอฟฟี่เข้าปาก เคี้ยวทอฟฟี่อย่างช้าๆ และพึมพำอย่างคลุมเครือ “ก็อร่อยดีนะ”

อัลเบิร์ตและลี จอร์แดน ต่างหยิบทอฟฟี่หนึ่งอันจากกองทอฟฟี่แล้วโยนเข้าปาก เคี้ยวแล้วได้รสนมข้นๆเต็มปาก

รสชาติไม่เลว ฉันกินเยอะไปแล้ว

“ดูนั่นสิ” จอร์จร้องอุทาน “แชนน่าเป็นอะไรไป?”

อัลเบิร์ตเงยศีรษะขึ้นและเห็นแชนน่าผู้ถูกหนังสือ กระเป๋านักเรียน และขวดหมึกทุบศีรษะอย่างรุนแรง เขาหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาโบกมือเบาๆ เพื่อยกเลิกคาถาของมาดามฟินซ์

“เธอโอเคไหม” อัลเบิร์ตเดาได้อยู่แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

“แค่ในห้องสมุด” แชนน่าพูดอย่างหายใจไม่ออก “ฉันลืมไป ฉันกินในห้องสมุดไม่ได้”

แน่นอนว่าถูกมาดามฟินซ์ไล่ออกมา

“ขอบคุณนะอัลเบิร์ต” ชั่วครู่หนึ่ง ในที่สุดแชนน่าก็ทำใจสบายๆ ได้“มันอึดอัดจริงๆ อยากกินช็อกโกแลตสักหน่อยไหม?”

ไข่อีสเตอร์ของแชนน่าเต็มไปด้วยช็อกโกแลตรสชาติต่างๆ และเธอเพิ่งกินมันในห้องสมุดก่อนที่เธอจะถูกขับออกจากห้องสมุดโดยมาดามฟินซ์

ไข่อีสเตอร์มีขนาดใหญ่มาก มีป้ายโฆษณาชัดเจน และซื้อในร้านขายขนมอย่างอัลเบิร์ต

อัลเบิร์ตกินฟัดจ์ชิ้นหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยรสสตรอเบอรี่

“ตราบใดที่เธอไม่ถูกมาดามฟินซ์จับได้ เธอก็จะไม่เป็นไร” อัลเบิร์ตขยิบตาให้แชนน่า “ฉันมักจะแอบกินลูกอมในห้องสมุด”

“นั่นเป็นความคิดที่ดี.” แชนน่าหัวเราะคิกคัก

“เฮ้ อย่าจิกสิ” อัลเบิร์ตรู้สึกเจ็บที่ข้อศอกและรีบดึงมือออกทันที

“นกฮูกของนายเป็นอะไร” แชนน่ามองเชอร่าอย่างสงสัย

“มันกระตุ้นให้ฉันเขียนคำตอบ” อัลเบิร์ตพึมพำ เขาหยิบปากกาขนนกออกจากกระเป๋าและเริ่มเขียนถึงครอบครัวโดยไม่ลืมบอกนีย่าว่าอย่าเลี้ยงทอมอ้วนเกินไป

เมื่อเห็นนกฮูกบินหนีไป อัลเบิร์ตก็จดจ่อทบทวนอีกครั้ง

เมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาได้จดจ่ออยู่กับอักษรรูนโบราณ และมักจะรู้สึกไม่เป็นระเบียบเล็กน้อยในวิชาอื่นๆ และคุณฟุสโก้ไม่ได้ตอบจดหมายใดๆ

“นายกำลังคิดอะไรอยู่” แชนน่าถาม เลิกคิ้วขึ้น ไม่พอใจเล็กน้อยที่อัลเบิร์ตรู้สึกฟุ้งซ่านเมื่อพูดกับเธอ

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันสงสัยว่าเหลือการบ้านที่ยังไม่ได้เท่าไหร่” อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“นายมีคุณสมบัติน้อยที่สุดที่จะพูดแบบนี้” เฟร็ดพูดอย่างตะกุกตะกัก

“ไปเถอะ เรามีอะไรต้องทำกันทีหลัง” จอร์จและเฟร็ดรีบจากไป

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ เฟร็ดและจอร์จมักจะทำตัวลึกลับ และพวกเขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร” อัลเบิร์ตถอนสายตาและพูดคุยเรื่องการบ้านกับแชนน่าต่อไป

อาจารย์กล่าวว่าหัวข้อเหล่านั้นมีความสำคัญมาก เช่น การสอบภาคบังคับ ลีจอร์แดน สนใจเรื่องเหล่านี้มาโดยตลอด ซึ่งจะทำให้เขาเข้าใจง่ายขึ้นมาก

“ใกล้จะถึงเวลาแล้ว ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”

อัลเบิร์ตหยิบนาฬิกาพกออกมา เหลือบมองที่ตัวเลขที่ชี้บนนาฬิกา ลุกขึ้นแล้วพูดกับคนรอบข้าง

“เขากำลังจะไปไหน?” แชนน่า มองไปที่แผ่นหลังของอัลเบิร์ตและถามอย่างสงสัย “เรากำลังจะไปกินข้าวเร็วๆ นี้”

“ศาสตราจารย์บรอดส่งจดหมายเชิญให้เขา” ลีจอร์แดนแยกบันทึกในชั้นเรียนและอธิบายอย่างไม่เป็นทางการว่า “เชิญอัลเบิร์ตไปทานอาหารเย็น”

“ศาสตราจารย์บรอด?”

“ไม่รู้เหรอ?” ลี จอร์แดนรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยต่อความโชคดีของอัลเบิร์ตและกระซิบว่า “อัลเบิร์ตเป็นนักเรียนที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของศาสตราจารย์บรอด “

“ฉันคิดว่าเป็นศาสตราจารย์มักกอนนากัล” แชนน่าพูดด้วยความประหลาดใจ

“เมื่อไม่นานมานี้ อัลเบิร์ตจะวิ่งไปที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์บรอดทุกสัปดาห์” ลี จอร์แดนเริ่มเปิดเผยเรื่องเล็กน้อยเกี่ยวกับอัลเบิร์ตให้แชนน่าฟัง

“ใครเห็นเฟร็ดกับจอร์จบ้าง” แองเจลิน่าขัดจังหวะการสื่อสารระหว่างทั้งสองขณะที่เธอนั่งอยู่ในที่นั่งว่างของอัลเบิร์ต

“เธอบอกว่าเฟร็ดกับจอร์จหรอ”

ตอนนี้ยาวกว่าตอนปกติ2เท่านะครับเลยขอแบ่งตอนต่อไปถ้ามันยาวเกินไปก็จะแบ่งแบบนี้ครับ