นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 143

ตอนที่143 การป้องกันเต็มรูปแบบ

เทศกาลอีสเตอร์กำลังใกล้เข้ามาอย่างเงียบๆ และอาจารย์ที่ฮอกวอตส์กำลังมอบหมายการบ้านในช่วงวันหยุดให้กับนักเรียนโดยปริยาย

บางที อาจารย์รู้ว่านักเรียนส่วนใหญ่ชอบขี้เกียจ ดังนั้นพวกเขาจึงใช้วิธีนี้เพื่อให้นักเรียนสามารถทบทวนการบ้านของตนได้ดีและหลีกเลี่ยงการสอบตกของปลายภาคที่ใกล้จะมาถึง

ที่ฮอกวอตส์ เมื่อเกรดสุดท้ายแย่เกินไป เป็นไปได้ที่จะซ้ำชั้นจริงๆ แม้ว่าจะไม่ค่อยเกิดขึ้นก็ตาม

“ไม่ต้องทบทวนเหรอ?” ลี จอร์แดนเพิ่งท่องการใช้เลือดมังกรทั้ง 12 ครั้ง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น เขามองไปที่อัลเบิร์ต ซึ่งกำลังยุ่งอยู่กับงานของตัวเอง และอดไม่ได้ที่จะถาม

“ฉันท่องแล้ว” อัลเบิร์ตพูดซ้ำการใช้เลือดมังกรทั้งสิบสองอย่างที่ลี จอร์แดนเพิ่งท่องโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง

“นายไม่ควรถามอัลเบิร์ต” เฟร็ดถอนหายใจและอาเจียน “ผู้ชายคนนั้นสามารถสอบได้ดีกว่าคุณแม้ว่าเขาจะไม่ได้ทบทวน แต่ทำไมพอเป็นเราต้องมาทบทวนล่วงหน้ามากกว่าหนึ่งเดือน”

“ฉันได้ยินว่าเพอร์ซี่บอกว่าศาสตราจารย์บรอดจะลาออกในช่วงกลางเดือนพฤษภาคม” จอร์จเอื้อมมือออกไปหาวแล้วมองอัลเบิร์ต “นี่เรื่องจริงเหรอ?”

“เอ่อ ก็จริงนะ” อัลเบิร์ตกล่าวว่ามันเป็นเรื่องจริง

“ฉันได้ยินมาว่าศาสตราจารย์บรอดออกข้อสอบปลายภาคเสร็จแล้ว” ดวงตาของจอร์จเป็นประกายด้วยความตื่นเต้น และเขาถามอย่างรวดเร็วว่า “นายมักจะวิ่งไปที่ห้องทำงานของศาสตราจารย์บรอด นายเคยเห็นไหม…”

“นายคิดมากเกินไปแล้ว” อัลเบิร์ตมองจอร์จอย่างไม่พูดอะไร “สำหรับฉัน ไม่สำคัญว่าจะแอบดูคำถามในการสอบหรือไม่ ทำไมฉันถึงต้องใช้ความพยายามพิเศษนี้เพื่อทำให้ตัวเองมีชื่อเสียงแย่จากการแอบดูคำถามในการสอบ”

“ถูกตัอง.” เฟร็ดกำลังฝึกกวัดแกว่งอย่างอ่อนแรง เขาไม่ชำนาญในการแปลงร่างมากนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะพูดเกินจริงถึงการเปลี่ยนแปลงของเผ่าพันธุ์ อย่างไรก็ตาม ฉันได้ยินมาว่านี่เป็นหนึ่งในการทดสอบที่จำเป็น

“มันน่าผิดหวังจริงๆ มันหายากที่จะได้พักร้อน ปล่อยให้พวกเราพักผ่อนกันง่ายๆ ไม่ได้เหรอ?” ลี จอร์แดนโยนหนังสือและเอนไปข้างอัลเบิร์ต “นายทำสร้อยข้อมือป้องกันอีกแล้วเหรอ?”

“อืม สร้อยข้อมือป้องกันที่ทำครั้งที่แล้วไม่ได้มาตรฐาน ฉันกำลังพยายามทำให้มันสมบูรณ์แบบ” อัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจจะปกปิดมัน “ฉันได้เรียนรู้สิ่งใหม่มากมายเมื่อเร็ว ๆ นี้และฉันก็สามารถใช้มันได้”

“ใหม่?” เฟร็ดเข้าใจคำนั้นอย่างถี่ถ้วน “ศาสตราจารย์บรอดเรียนรู้มันมาจากเขาหรอ การป้องกันอย่างลึกล้ำจากเวทมนตร์แห่งศาสตร์มืด?”

“มันคือการใช้อักษรรูนโบราณ” อัลเบิร์ตไม่สนใจเพื่อนร่วมห้องที่เข้ามากวาดขี้เลื่อยเข้าไปในเตาผิง “นายไม่ทำการบ้านเหรอ ทุกคนในห้องนั่งเล่นก็กลับไปพักผ่อนแล้ว ไม่มีใครจะมาขัดขวางการบ้านของคุณ”

“ไม่ ฉันไม่รีบร้อนอยู่แล้ว” จอร์จบ่นพึมพำ

“นายล่ะไม่ทำการบ้านของตัวเองเหรอ” ลี จอร์แดนถามอัลเบิร์ตว่า “ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยเห็นนายไปห้องสมุดเพื่อทำการบ้าน แองเจลิน่าเองก็ถามเรื่องนี้ในตอนบ่าย”

“สิ่งนี้เขาไม่ต้องทำ อย่างน้อยเขาก็ไม่จำเป็นต้องทำการบ้านช่วงวันหยุดของวิชาการแปลงร่าง” จอร์จท้วงอย่างเคร่งขรึม “ศาสตราจารย์มักกอนนากัลละเลยการบ้านของอัลเบิร์ตเกือบทั้งหมด และวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดก็อาจจะเหมือนกัน”

“อ่า จริงเหรอ ทำไมฉันต้องทำการบ้านเยอะจัง” เฟร็ดบ่นอย่างไม่พอใจ

ทั้งสามคนไม่พอใจมากที่คิดว่าจะต้องทำการบ้านหนักในช่วงวันหยุดอีสเตอร์

“ถ้าคุณสามารถตีพิมพ์บทความในนิตยสารการแปลงร่าง นายก็ไม่จำเป็นต้องเขียนการบ้านวิชาการแปลงร่างแน่นอน” แชนน่าเพิ่งทำการบ้านในชั้นเรียนการแปลงร่างของเธอเสร็จและก็เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า .

บ่นและบ่นถึงแม้ฝาแฝดจะไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็ยังต้องทำการบ้านเว้นแต่พวกเขาต้องการให้อาจารย์กักบริเวณไว้

หากผลสอบออกมาไม่ดี การกลับบ้านหลังวันหยุดฤดูร้อนจะยิ่งยากขึ้นไปอีก

อัลเบิร์ตไม่ยุ่งเลย แต่เขาก็มีธุรกิจของตัวเองเช่นกัน

ในไม่ช้าก็มีการประกาศสร้อยข้อมือป้องกันแบบหยาบรุ่น 1.1 อย่างไรก็ตาม ผลกระทบของสร้อยข้อมือป้องกันยังคงอยู่ในระดับปานกลาง และตำราเวทมนตร์โบราณที่สลักไว้นั้นไม่มีผลเลย

ซึ่งหมายความว่ามันเป็นความล้มเหลว

อัลเบิร์ตเขียนไว้ใน “คู่มือการผลิตสร้อยข้อมือป้องกัน” ของเขา: สร้อยข้อมือป้องกันรุ่น 1.1 ล้มเหลวโดยสิ้นเชิง และผลกระทบที่ตั้งใจไว้เดิมไม่เป็นที่พอใจนัก แล้วก็ไม่ต่างจากเวอร์ชั่น 1.0

อันที่จริง อัลเบิร์ตหวังว่าทักษะการเล่นแร่แปรธาตุที่คล้ายกับกำไลป้องกันจะปรากฏในแผงทักษะของเขา อย่างไรก็ตาม ความหวังของเขาก็สูญหายไปอย่างไม่ต้องสงสัย

บางทีสร้อยข้อมือป้องกันที่อาจไม่ใช่รายการเล่นแร่แปรธาตุ

อัลเบิร์ตคาดเดา

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า อัลเบิร์ตรู้สึกได้ชัดเจนว่าต้นฉบับการเขียนของโมรัคเร็วขึ้น อย่างไรก็ตาม ส่วนที่สามของต้นฉบับนั้นค่อนข้างเกินความสามารถของเขาสำหรับอัลเบิร์ต แต่เนื้อหากลับทำให้เขาประหลาดใจ

แตกต่างจากส่วนที่แล้ว ส่วนที่ 3 ของต้นฉบับเป็นการใช้อักษรรูนโบราณเกี่ยวกับการใช้คาถา

คาถาผู้พิทักษ์ไม่ใช่คาถาโบราณเพียงอย่างเดียว

ราวกับจะอธิบายให้อัลเบิร์ตฟัง โมรัคบรรยายคาถาป้องกันอันทรงพลังไว้ในต้นฉบับของเขา

หากคุณแปลโดยตรง นั่นคือ – การป้องกันเต็มรูปแบบ

คาถาโบราณนี้คล้ายกับคาถาของเกราะป้องกัน หลังจากร่ายคาถา มันจะสร้างเกราะป้องกันที่มองไม่เห็นระหว่างคุณกับเพื่อนของคุณ สิ่งกีดขวางนี้ไม่ใช่ป้องกันจากทิศทางเดียว แต่ป้องกันตัวเองจากหลายมุม .

จากคำอธิบายของโมรัคอัลเบิร์ตรู้สึกว่าเขาถูกห่อด้วยหนังสือเดินทางที่ทำลายไม่ได้

หากคาถาเกราะป้องกันเป็นคาถาที่มีความยากปานกลาง ดังนั้น “การป้องกันเต็มรูปแบบ” จึงเป็นคาถาที่ซับซ้อนและยากมากอย่างไม่ต้องสงสัย

อัลเบิร์ตพยายามครั้งหนึ่งภายใต้สายตาของศาสตราจารย์บรอด แต่ก็ล้มเหลว

อันที่จริง ความพยายามของอัลเบิร์ตในการร่ายคาถาด้วยอักษรรูนโบราณล้มเหลวทั้งหมด และครั้งหนึ่งเขาเคยถามศาสตราจารย์บรอดว่าทำไม

คำตอบของศาสตราจารย์บรอดคือ: พลังเวทย์มนตร์ของเขาไม่แข็งแรงพอที่จะรองรับคาถาโบราณที่ทรงพลังเหล่านี้ และความเข้าใจและการประยุกต์ใช้มันเป็นเพียงส่วนเล็กๆเพียงเท่านั้น

ดวงตาของศาสตราจารย์บรอดดูเคร่งขรึมอย่างยิ่ง และเขาสามารถมองเห็นปัญหาของอัลเบิร์ตได้ในพริบตา อัลเบิร์ตขาดประสบการณ์

ไม่ว่าอัลเบิร์ตจะฉลาดแค่ไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเรียนรู้มันในทันที เวทมนตร์โบราณนั้นยากต่อการควบคุมมากกว่าเวทมนตร์ที่ใช้อยู่ในขณะนี้

บางทีถ้ามีคนรับผิดชอบในการสอนอัลเบิร์ต หลังจากฝึกฝนสักสองสามเดือน เขาก็จะสามารถเชี่ยวชาญคาถาได้

ในฐานะศาสตราจารย์ด้านการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ศาสตราจารย์บรอดเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้อย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขาไม่มีแผนที่จะสอนอัลเบิร์ต

ทั้งศาสตราจารย์บรอดและโมรัคคิดว่าอัลเบิร์ตควรถูกทำให้ช้าลง และหลังจากที่อัลเบิร์ตซึมซับความรู้เกี่ยวกับอักษรรูนแล้ว เขาจะได้รับคำแนะนำเกี่ยวกับวิธีการใช้คาถาโบราณเหล่านั้น

เร่งรีบมากเกินไปไม่ใช่สิ่งที่ดีสำหรับชายหนุ่ม

บางครั้งคนก็ต้องการความอดทน

ในมุมมองของศาสตราจารย์บรอด คาถาเกราะป้องกันที่ควบคุมได้ง่ายกว่าและใช้ได้จริงมากกว่านั้นย่อมเหมาะกับอัลเบิร์ตอย่างไม่ต้องสงสัย

“ฉันแนะนำให้เธอพัฒนาศักยภาพของคาถานี้ต่อไปแทนที่จะจ้องไปที่คาถาโบราณเหล่านั้น” ศาสตราจารย์บรอดอธิบายว่า “พ่อมดได้พัฒนาคาถาที่หลากหลายบนพื้นฐานของต้นฉบับ”

“คาถาเกราะป้องกันรุ่นพัฒนา?” อัลเบิร์ตถามอย่างสงสัย

“ดูเหมือนว่าเธอได้ศึกษาคาถาเกราะป้องกันแล้ว” ศาสตราจารย์บรอดพยักหน้า “นี่เป็นการใช้ขั้นสูง”

อัลเบิร์ตไม่ได้เรียน แต่ดูหนัง

ในการต่อสู้ของฮอกวอตส์ที่ริเริ่มโดยศาสตราจารย์ฟลิตวิคและเสร็จสิ้นโดยอาจารย์หลายคน เกราะป้องกันเวทย์มนตร์ที่แทบจะทำลายไม่ได้เป็นจุดเด่นของภาพยนตร์

“คุณรู้หรือไม่ว่าทำไมคาถาโบราณเหล่านั้นถึงไม่เป็นที่นิยมในตอนนี้?” ศาสตราจารย์บรอดถามขึ้นทันที

“จังหวะช้า การร่ายคาถาที่ยาว?” อัลเบิร์ตเลิกคิ้วขึ้น

“ใช่.” ศาสตราจารย์บรอดพยักหน้า “โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการดวลของพ่อมด การใช้เวทมนตร์ที่ยืดหยุ่นเป็นสิ่งสำคัญที่สุด นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมคาถาเกราะป้องกันธรรมดาจึงเป็นที่นิยม”

“คุณใช้คาถาป้องกันโบราณนั้นเพื่อแสดงให้ผมเห็นได้ไหม” อัลเบิร์ตถามขึ้นทันที

ศาสตราจารย์บรอดเลิกคิ้วขึ้น แต่ก็ยังไม่ปฏิเสธ เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและโบกไปมารอบตัวเขา

ในขณะนั้น อัลเบิร์ตสังเกตเห็นความปั่นป่วนในอากาศ ราวกับว่าสิ่งกีดขวางที่มองไม่เห็นรายล้อมศาสตราจารย์บรอด

“ผมสัมผัสมันได้ไหม” อัลเบิร์ตถาม

“แน่นอน.”

“มันน่าทึ่ง.” อัลเบิร์ตยื่นมือออกและผลัก เขาพบว่ามีสิ่งที่มองไม่เห็นขวางฝ่ามือของเขาอยู่ “แต่ผมจำได้ว่า “การป้องกันเต็มรูปแบบ” ดูเหมือนจะเป็น …

“มันเป็นเวทย์มนตร์ที่ใช้ปกป้องพื้นที่เฉพาะ การใช้คาถานี้เกินจินตนาการของเธอในตอนนี้” ศาสตราจารย์บรอดเห็นความคิดของอัลเบิร์ตและพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ต้องกังวล เธอยังเด็กและต้องเรียนรู้สิ่งต่างๆ มากกว่านี้”

อัลเบิร์ตเงียบไป เพราะนี่ไม่ใช่คาถาป้องกันแบบโบราณ แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเหมาะสมกว่าสำหรับเขาที่จะใช้ในตอนนี้

ศาสตราจารย์บรอดเดาความคิดของเขาออก

“เอาน่า นี่ก็เพื่อตัวเธอเอง” ศาสตราจารย์บรอดพูดขึ้นในทันใด เขาหยิบจดหมายเชิญจากกระเป๋าของเขาแล้วยื่นให้อัลเบิร์ต

“นี่คืออะไร?” อัลเบิร์ตรู้สึกประหลาดใจ และศาสตราจารย์บรอดจะส่งจดหมายเชิญให้เขาโดยตรง

“แน่นอนว่านี่คือจดหมายเชิญ” ศาสตราจารย์บรอดกล่าวว่า “เป็นการส่วนตัว โมรัคตั้งใจที่จะเชิญเพื่อนสองสามคน พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านอักษรรูนโบราณ”

“เขาชวนผมไปทำไม” อัลเบิร์ตงง

“เพราะตอนนี้เธอเป็นผู้เชี่ยวชาญครึ่งนึง ผู้เชี่ยวชาญที่อายุน้อยที่สุด เชื่อฉันเถอะว่าต้องมีหลายคนที่มีความสุขมากที่ได้พบเธอ” ศาสตราจารย์บรอดพูดด้วยรอยยิ้มว่า “มันจะเริ่มไม่นานหลังจากนี้ และมีพวกเลือดบริสุทธิ์เข้าร่วมด้วย”

“ผม…ผู้เชี่ยวชาญ?” อัลเบิร์ตยังคงสับสนเล็กน้อย ในชีวิตก่อนหน้านี้ ผู้เชี่ยวชาญไม่ใช่คำศัพท์ที่ดี โดยเฉพาะผู้ที่ปรากฏตัวทางโทรทัศน์

ในประโยคเดียวในแต่ละครั้ง ไม่มีเวลาสำหรับผู้เชี่ยวชาญที่จะพูดคุยกับคุณทางทีวีในสหรัฐอเมริกา

ด้วยเหตุผลบางอย่าง อัลเบิร์ตคิดว่านี่เป็นเรื่องผิดปกติเล็กน้อย

เท่าที่เขารู้ พ่อมดมักจะไม่มีสถานะที่สูงส่งในโลกเวทมนตร์ก่อนจะถึงวัยผู้ใหญ่ พวกมันถูกกำหนดให้เป็นลูกไก่ วัตถุแห่งการปกป้อง

ผู้เชี่ยวชาญอายุสิบสองปี?

อัลเบิร์ตรู้สึกตลกนิดหน่อย ไม่ใช่เพราะเขาไม่เห็นด้วยกับคำพูดของศาสตราจารย์บรอด แต่โลกเวทย์มนตร์ที่เขารู้จักก็เป็นแบบนี้