นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 142

ตอนที่142 “วิธีแก้เวทมนตร์”

“คำตอบของเวทมนตร์ที่สมบูรณ์” เป็นหนังสือที่แปลกมาก สองสามหน้าแรกเกี่ยวกับการติดตามเวทย์มนตร์, พูดถึงเวทย์มนตร์ของเอลฟ์, ยังพูดถึงเวทย์มนตร์ของก็อบลินและแม้แต่เวทย์มนตร์ของพ่อมด แต่ระบบเวทย์มนตร์ทั้งสามนั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงและไม่สามารถใช้ในระดับสากลได้

ผู้แต่ง “คำตอบของเวทมนตร์ที่สมบูรณ์” เชื่อว่าพลังวิเศษของพ่อมดมาจากมรดกของเลือด…

แต่ที่จริงแล้ว ในสายตาของอัลเบิร์ต ผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ซึ่งไม่เป็นที่รู้จักนั้นสับสนจริงๆ เพราะเขาไม่ได้พูดอะไรอย่างชัดเจนในกองคำที่คลุมเครือและน่าเบื่อนี้ …

บางทีผู้เขียนหนังสือเล่มนี้อาจต้องการพูดถึงบางสิ่งอย่างลับๆ แต่ตอนนี้บันทึกดังกล่าวไม่มีความหมาย แม้ว่าบางคนจะตีความมันได้โดยบังเอิญแต่เขาจะเชื่อไหมว่ามันคือความจริง?

แล้ว?

จะเชื่อไหม?

คุณเชื่อได้ไหม

อย่างน้อย อัลเบิร์ตเองก็ไม่เชื่อ

ความมหัศจรรย์ของเวทมนตร์ไม่ได้เกิดขึ้นโดยคาถา แต่โดยเจตจำนงซึ่งเป็นอุดมคติ

โดยไม่คำนึงถึงการใช้คาถา ไม้กายสิทธิ์ หรือท่าทาง พวกเขาเพียงแต่เสริมความแข็งแกร่งให้กับกระบวนการร่ายคาถา ทำให้พ่อมดสามารถควบคุมเวทมนตร์ได้ละเอียดยิ่งขึ้น และเสริมความแข็งแกร่งของพลังแห่งเวทย์มนตร์

เท่าที่อัลเบิร์ตรู้ ทอม หรือโวลเดอมอร์ ทำได้ก่อนเข้าโรงเรียน เขาใช้เจตจำนงของเขาเพื่อบิดเบือนความเป็นจริงเพื่อให้ได้ผลของเวทมนตร์ มันดูหยาบ  และไม่มีความสวยงาม เหมือนกับพ่อมดโบราณส่วนใหญ่

แม้ว่าพวกเขาจะทราบถึงการใช้คาถา ท่าทาง และไม้กายสิทธิ์เพื่อเพิ่มพลังของพวกเขา แต่พ่อมดเหล่านี้ยังคงติดอยู่ในแนวความคิดในพื้นที่ที่มีพลังทำลายล้างสูง เอฟเฟกต์ที่โดดเด่นกว่า หรือพื้นที่ที่น่าสะพรึงกลัวอื่นๆ

หยาบคายและตรงไปตรงมา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเวทมนตร์เหล่านั้นทรงพลังมาก ใช้งานยาก หรือแม้แต่รุนแรง และบางครั้งก็ควบคุมไม่ได้

คาถาเพลิงปีศาจเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุด มนต์ดำโบราณนี้ยังคงเป็นคาถาที่พ่อมดศาสตร์มืดหลายคนชื่นชอบและถึงแม้จะไม่ค่อยได้ใช้ก็ตาม

ใช้ด้วยความระมัดระวัง ไม่งั้นคุณเป็นพ่อมดที่ถูกไฟที่รุนแรงของคุณเองกลืนกิน… ความตายอันน่าสลดใจของพ่อมดแห่งศาสตร์มืด

คาถาเพลิงปีศาจถูกเรียกว่า เพลิงปีศาจโดยมีเหตุผล เวทมนตร์นี้ยากต่อการควบคุม และผู้ร่ายมักจะตกเป็นเหยื่อรายแรก

เมื่อเปรียบเทียบกับสมัยโบราณ เวทมนตร์ที่อันตรายเหล่านั้นกำลังหายไป แทนที่ด้วยเวทมนตร์ที่ซับซ้อนกว่า ซึ่งรู้จักกันตั้งแต่วิวัฒนาการของคาถาปลดล็อค ตั้งแต่การเปิดประตู การเตะประตู ไปจนถึงการเปิดประตู

เวทมนตร์ได้รับการขัดเกลามากขึ้นและพลังของมันก็เล็กลงมากเช่นกัน

คาถาเรืองแสงถูกประดิษฐ์ขึ้นโดย เลวิน่า มองค์สแตนลี่ย์ ในศตวรรษที่ 18 เท่านั้น ก่อนหน้านั้น พ่อมดอาจเคยใช้ไฟนิรันดร์ นั่นคือไฟโบราณ

อย่างที่เราทุกคนทราบดี ไฟนิรันดร์เป็นเวทมนตร์ขั้นสูง เพราะมีพ่อมดเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถทำได้

อันที่จริง ในบันทึกของการค้นพบเวทมนตร์โบราณที่จำกัดของอัลเบิร์ต คาถาไฟนิรันดร์ ถูกค้นพบ ถือว่าเป็นเวทมนตร์ที่ล้ำหน้ามากและไม่สมเหตุสมผล

คาถาไฟนิรันดร์สิ่งที่ใช้ร่ายมันคืออักษรรูน ก่อนร่ายคาถาต้องทำด้ามจับ ที่จับมักจะต้องแกะสลักด้วยอักษรรูนโบราณซึ่งเป็นคาถาของมัน

ใช่ คาถาไฟนิรันดร์ พ่อมดจะต้องแกะสลักไว้บนด้ามเพื่อเสริมพลังแห่งเวทมนตร์ และทำให้มั่นใจว่าเปลวไฟจะลุกโชนตลอดไป

เมื่อเขาเห็นสิ่งนี้ อัลเบิร์ตรู้สึกราวกับว่าเขาจับอะไรบางอย่างได้ ดวงตาของเขาเหลือบไปที่กำไลไม้ของเขา จากนั้นเขาก็อ่านต่อไป

“คำอธิบายที่สมบูรณ์ของเวทมนตร์” ไม่ได้กล่าวถึงอักษรรูน บางทีพ่อมดในยุคนั้นอาจใช้คำพูดแบบนี้ ดังนั้นจึงเข้าใจได้ไม่ยากว่าไม่มีบันทึก

อย่างไรก็ตาม เนื้อหาของหนังสือเล่มนี้ยังคงเป็นปริศนาสำหรับอัลเบิร์ต

อย่างน้อย เขาได้อ่านเกือบหมดแล้ว และไม่มีอะไรมากที่เขาสามารถเข้าใจได้จริงๆ ไม่ใช่ว่ามีปัญหากับการแปล แต่เขารู้สึกถึงระยะห่างระหว่างทั้งสองฝ่าย บางทีอาจจะเหมาะสมกว่าที่จะอธิบายช่องว่างระหว่างรุ่นในยุคนั้น

อัลเบิร์ตใช้เวลานานมากในการอ่านหนังสือเล่มนี้ให้จบ เมื่อเขาพลิกหน้าสุดท้าย เวลาก็มาถึงอย่างเงียบ ๆ ในเดือนเมษายน

ส่วนที่สองของต้นฉบับของโมรัคกำลังจะถูกแก้ไข และได้เข้าสู่ขั้นตอนการแก้ไขขั้นสุดท้ายแล้ว พูดตามตรง มันเร็วกว่าที่อัลเบิร์ตคาดไว้

อัลเบิร์ตเคยถามโมรัคว่าจะมีใครซื้อหนังสือเล่มนี้ไหม

เนื่องจากแม้แต่ศาสตราจารย์บรอดและอัลเบิร์ตก็ไม่เข้าใจอย่างถ่องแท้ หนังสือเหล่านี้หลายคนคงไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริง และคำตอบที่ได้รับจากพ่อมดผู้โด่งดังนี้คือ Silent Book Company ตกลงที่จะช่วยจัดพิมพ์หนังสือเล่มนี้

ต่อมา ศาสตราจารย์บรอดบอกกับอัลเบิร์ตเป็นการส่วนตัวว่า โมรัค จ่ายค่าพิมพ์ทั้งหมดของหนังสือเล่มนี้ พ่อมดที่มีชื่อเสียงไม่เคยขาดแคลนเงิน และราคาของหนังสือเล่มนี้ก็แพงมาก เห็นได้ชัดว่าไม่มีความคาดหวังว่าจะขายให้กับพ่อมดธรรมดาตั้งแต่ต้น

หลังจากฟังอัลเบิร์ต เขาก็รู้สึกพูดไม่ออก เขาจะพูดอะไรเกี่ยวกับความคิดของคนรวยได้บ้าง?

“เธอรู้สึกยังไงเกี่ยวกับส่วนที่สามของต้นฉบับ” ศาสตราจารย์บรอดถามโดยนำต้นฉบับที่อัลเบิร์ตมอบให้ไปทิ้ง

“มันยาก มันยากกว่าเนื้อหาของส่วนแรกและส่วนที่สอง และมันยากที่จะเข้าใจ” อัลเบิร์ตหัวเราะเยาะตัวเอง “ส่วนที่สามของต้นฉบับเกี่ยวข้องกับการใช้อักษรรูนเพื่อร่ายคาถา แต่น่าเสียดาย แทบไม่มีนักเรียนคนไหนที่เข้าใจมัน ได้”

แม้แต่นักเรียนที่สามารถได้ O(ยอดเยี่ยม) ในการประเมินของวิชาอักษรรูนโบราณ ก็ยังต้องหาพจนานุกรมเพื่อแปลประโยคทีละประโยคเมื่ออ่านหนังสือเล่มนี้

จุดเริ่มต้นสูงเกินไป

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตเห็นอย่างอื่น และโมรัคใช้คาถาโบราณสองสามคำเพื่อวิเคราะห์

คาถาผู้พิทักษ์เป็นหนึ่งในนั้น เป็นหนึ่งในคาถาป้องกันที่มีชื่อเสียงและทรงพลังที่สุดที่พ่อมดรู้จัก

บันทึกที่เกี่ยวข้องของคาถาผู้พิทักษ์สามารถพบได้บนภาพพิมพ์แกะไม้หรือม้วนกระดาษโบราณ พ่อมดโบราณใช้คาถานี้มาเป็นเวลานาน แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นคาถาที่ซับซ้อนและยากมากที่จะร่าย

ว่ากันว่าพ่อมดที่สามารถเรียกผู้พิทักษ์ทางกายภาพมักจะได้รับเลือกให้เป็นสมาชิกสภาพ่อมด

จนถึงปัจจุบัน คาถาผู้พิทักษ์ได้รับการเปลี่ยนแปลงบางอย่างแล้ว ได้รับการแปลเป็นคำศัพท์ที่เหมาะสมกับตัวช่วยสร้างปัจจุบันมากขึ้น ว่ากันว่าพลังนั้นลดลงเล็กน้อยเช่นกัน แต่อัลเบิร์ตคิดว่ามันไร้สาระ

ในการใช้คาถาผู้พิทักษ์ให้สำเร็จ ผู้ร่ายมนตร์ต้องจดจ่อกับการระลึกถึงความทรงจำที่มีความสุขที่สุดที่พวกเขาคิดได้ ยิ่งมีความทรงจำที่ดีเท่าไร ผลของคาถาก็ยิ่งแข็งแกร่งเท่านั้น

ในอดีต พ่อมดจะเรียกผู้พิทักษ์ได้ยาก ส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับยุคของพวกเขา มันไม่ใช่วัยที่มีความสุขอย่างแน่นอน ยุคกลางอันมืดมิดไม่ได้เกิดขึ้นเพื่ออะไร หากไม่มีความทรงจำที่มีความสุขเพียงพอในการรองรับผู้พิทักษ์ที่ถูกเรียกตัวไปด้วย จะไม่แข็งแรงพอแม้ร่างกายจะรักษาไว้ยังไม่ได้

นอกจากนี้ พ่อมดในยุคนั้นส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับพ่อมดแห่งศาสตร์มืด หากพวกเขาใช้ศาสตร์มืดมากเท่าไหร่  หัวใจของพวกเขาก็จะได้รับผลกระทบมากเท่านั้น

อัลเบิร์ตพยายามใช้คาถาผู้พิทักษ์ครั้งนี้ล้มเหลว แต่ไม้กายสิทธิ์ก็ปล่อยหมอกบางๆออกมา

สำหรับการพยายามใช้อักษรรูนเวทย์มนตร์โบราณเพื่อร่ายคาถา ไม้กายสิทธิ์ของเขาไม่ตอบสนองโดยตรง

ตามที่ศาสตราจารย์บรอดบอก เขาออกเสียงสะกดผิดหรือผิดที่น้ำเสียง