นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 140

ตอนที่140 เชื่อในวิสัยทัศน์ของตัวเอง

“ฉันคิดว่าพวกนายมักจะลึกลับในช่วงหลังๆ นี้”

ทันทีที่อัลเบิร์ตเข้ามาในหอพัก เขาสังเกตเห็นว่าเฟร็ดสามคนที่ยังคงพูดเสียงต่ำอยู่ก็หยุดพูดทันที เห็นได้ชัดว่ามีบางอย่างที่เขาไม่อยากให้เขารู้

“นายกล้าพูดว่าเราลึกลับ?” จอร์จระงับความปรารถนาที่จะบ่นและกลอกตาไปที่อัลเบิร์ต

“ใช่ ๆ!” เฟร็ดพยักหน้าเห็นด้วย

“นายทำอะไรกับศาสตราจารย์บรอด” ลี จอร์แดน ถามเชิงโวหาร นี่เป็นความตั้งใจที่ชัดเจนที่จะเปลี่ยนเรื่อง!

“ช่วยศาสตราจารย์บรอดจัดเอกสารบางอย่าง อย่างที่นายรู้ อักษรรูนโบราณของฉันนั้นดี” อัลเบิร์ตไม่ได้โกหก แค่ทำให้คำพูดของเขาคลุมเครือมากขึ้น

“ฉันเชื่อว่าไม่จริงทั้งหมด” เฟร็ดขมวดคิ้ว

“เมื่อกี้พวกนายคุยอะไรกัน?” อัลเบิร์ตถามกลับ

“นายคิดว่าอะไร?”

“พวกนายจะไปหาสมบัติลับของกริฟฟินดอร์เหรอ?” อัลเบิร์ตมองดูคนสองสามคนด้วยความสงสัย เขาไม่ลืมแผนที่ขุมทรัพย์กริฟฟินดอร์

“อืม มาด้วยกันมั้ย” ลี จอร์แดนถาม

“เจ้าคนทรยศ” เฟร็ดโบกมือให้ลี จอร์แดนอย่างไม่พอใจ

“ด้วยความช่วยเหลือจากอัลเบิร์ต โอกาสในการประสบความสำเร็จของเราจะสูงขึ้น ป่าต้องห้ามไม่ปลอดภัย” ลี จอร์แดนไม่เห็นด้วยกับความคิดเห็นของคนสองคน ในความเห็นของเขา อัลเบิร์ตมีความน่าเชื่อถือมากกว่าฝาแฝด

“ลืมมันไปซะ!” อัลเบิร์ตส่ายหัวและปฏิเสธ “ฉันคิดว่าพวกนายไม่ควรเข้าไปในป่า แฮกริดดูโกรธมากและระวังที่จะถูกลงโทษ”

“ฉันบอกแล้วว่าเขาไม่สนใจแน่นอน” จอร์จบ่นพึมพำ “เมื่อเข้าไปในป่า ตราบใดที่แฮกริดหาไม่เจอ”

“ฉันรู้ว่านายจะพูดแบบนี้มานานแล้ว แต่อย่าเข้าไปลึกเกินไป ว่ากันว่ามีฟาร์มเพาะพันธุ์แมงมุมยักษ์แปดตาอยู่ในป่าต้องห้าม และได้เลี้ยงแมงมุมยักษ์แปดตาอย่างระมัดระวัง .” อัลเบิร์ตไม่แปลกใจเลย และเตือนเขาอย่างไม่ตั้งใจ

“ถ้านายไม่พูด ก็ไม่มีใครคิดว่านายโง่นะเพื่อน” เฟร็ดบ่นอย่างไม่พอใจ และชายคนนั้นก็พูดเรื่องแย่ๆ ได้ถูกต้องตลอด

“ตกลง.” อัลเบิร์ตหยิบบันทึกของโมรัคออกจากกระเป๋าของเขาและเริ่มอ่าน

“นี่คืออะไร?” จอร์จถามเมื่อใกล้เข้ามา

“เพื่อนของศาสตราจารย์บรอดให้ฉันยืมบันทึกเกี่ยวกับอักษรรูนโบราณ” อัลเบิร์ตพลิกหน้าไปสองสามหน้าและพบว่ามีจดหมายฉบับหนึ่งที่ศาสตราจารย์บรอดเขียนถึงโมรัค เขาเคยเจอศาสตราจารย์บรอดมาก่อนหรือไม่?

“รู้สึกเหมือนศาสตราจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดปฏิบัติต่อนายเป็นอย่างดีมาก” ลี จอร์แดนรู้สึกอิจฉาเล็กน้อย

“ความสัมพันธ์ของเราดีจริงๆ”

“ไม่ ไม่ มันน่ากลัว” จอร์จแก้ไข

“โอ้.” อัลเบิร์ตบอกว่าเขารู้

อย่างไรก็ตาม อัลเบิร์ตเชื่อว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองฝ่ายขึ้นอยู่กับระดับของการแลกเปลี่ยนความรู้ คนสองคนที่เก่งเรื่องอักษรรูนโบราณสื่อสารกันได้ และอีกคนในฐานะรุ่นพี่ ให้ความช่วยเหลือแก่รุ่นน้องของเขา

อย่างที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลบอก ให้ติดต่อสื่อสารกับพ่อมดที่มีชื่อเสียงเหล่านั้นอย่างเป็นมิตร และเขากับศาสตราจารย์บรอดก็แค่เป็นแบบนั้น

ท้ายที่สุดมีความสัมพันธ์ระหว่างอาจารย์และนักเรียนทั้งสองฝ่าย

จากสมุดบันทึกเล่มนี้ ไม่ยากเลยที่จะเห็นว่าความสัมพันธ์ระหว่าง ศาสตราจารย์บรอด และ โมรัค นั้นคล้ายคลึงกับสถานการณ์ของเขาเอง อักษรรูนโบราณที่กล่าวถึงในจดหมายโต้ตอบหรือเนื้อหาที่เกี่ยวข้องที่เหลือจากการโต้ตอบกับพ่อมดคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ในสมุดบันทึก

เนื้อหาในส่วนนี้ไม่ได้ยากเกินไปสำหรับอัลเบิร์ต แต่เป็นนิยายที่แปลกใหม่ ทำให้เขาสามารถขยายขอบเขตอันไกลโพ้นได้

อาจเป็นเวลาหลายปีแล้วตั้งแต่ครึ่งหลังของสมุดบันทึก และ โมรัคก็สำเร็จการศึกษาจากฮอกวอตส์แล้ว

โมรัคบันทึกไว้ว่าจู่ๆ เขาได้รับคำสั่งให้รับเอกลักษณ์พิเศษ เข้าถึงเอกสารโบราณกองหนึ่ง และเริ่มเรียนรู้คาถาโบราณบางอย่าง

“อัตลักษณ์พิเศษ?” อัลเบิร์ตยังคงมองลงมา

โมรัคได้เริ่มเชี่ยวชาญในการใช้อักษรรูนโบราณเพื่อท่องคาถาแล้ว

“ฉันรู้สึกได้ถึงความพิเศษ!”

โมรัคทิ้งประโยคดังกล่าวไว้ในสมุดบันทึกของเขา

“มันดึกแล้ว นายยังอยากตื่นอยู่หรือเปล่า” เฟร็ดพึมพำอย่างสับสน “ระวังตื่นสายนะ”

“ฉันก็จะนอนแล้วเหมือนกัน ราตรีสวัสดิ์” อัลเบิร์ตคลุมผ้าห่ม ปิดไฟ และผล็อยหลับไปบนเตียง

วันรุ่งขึ้น เมื่ออัลเบิร์ตตื่นก็สิบโมงเช้าแล้ว

คนอื่นๆ ในหอพักก็ออกไป อัลเบิร์ตยืดเอวของเขา พิงหมอน หยิบสมุดบันทึกที่เขาอ่านไม่จบเมื่อคืนนี้และอ่านต่อ

โมรัค เริ่มสัมผัสกับเวทย์มนตร์โบราณคาถาเหล่านี้มีพลังมาก แต่ก็ไม่ได้บอบบางเกินไป

มีชื่อของคาถาอยู่บนสมุดบันทึก แต่ไม่มีคาถาและท่าทางเหลืออยู่ ซึ่งทำให้อัลเบิร์ตผิดหวังเล็กน้อย

หน้าต่อไปเป็นเรื่องเกี่ยวกับแง่มุมนี้ รวมถึงการคาดเดาของโมรัคเกี่ยวกับอักษรรูนโบราณ

จากบันทึก ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเห็นการวิจัยและสำรวจคุณลักษณะพิเศษของอักษรรูนโบราณของ โมรัค แต่กลับไม่พบสิ่งใดเลย

อัลเบิร์ตสังเกตเห็นสิ่งหนึ่งที่กล่าวถึงในจดหมายแลกเปลี่ยนระหว่างโมรัคและดัมเบิลดอร์ พวกเขากำลังคุยกันเรื่องดัมเบิลดอร์ทำให้ผู้พิทักษ์พูด

ขออภัย ไม่มีเนื้อหาต่อไป และบันทึกข้อความต่อไปนี้ไม่ได้กล่าวถึงเรื่องนี้อีก ยิ่งกว่านั้น สมุดโน๊ตนี้ควรมีเนื้อหาต่อ

“ฉันจะรู้สึกถึงความพิเศษของมันบ้างได้ไหมนะ” อัลเบิร์ตลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของศาสตราจารย์บรอด

โมรัคมา แต่เขาดูเหนื่อยเล็กน้อย

“อ่านจบแล้วเหรอ?” โมรัค สังเกตเห็น Albert ถือสมุดบันทึกของเขา

“ครับผมอ่านจบแล้ว แต่น่าเสียดายที่ผมยังไม่พบสิ่งที่ต้องการ มันควรจะมีอีกครึ่งหนึ่งในสมุดบันทึกใช่ไหม” อัลเบิร์ตถามอย่างสงสัย

“ไม่มีแล้ว” โมรัคพูดพร้อมส่ายหัว

“ไม่มี?” อัลเบิร์ตแปลกใจเล็กน้อย อีกฝ่ายกลับปฏิเสธจริงหรือ?

“ก็ฉันแค่ล้อเล่นนิดหน่อยน่ะ” โมรัค พูดด้วยรอยยิ้ม: “อย่างไรก็ตาม มันไม่มีอีกแล้ว เธอต้องรู้ ทำไมอักษรรูนจึงมีพลังเวทย์มนตร์?”

“คุณหมายถึงพลังเวทย์มนตร์ถูกฉีดเข้าไปเมื่อแกะสลัก?” อัลเบิร์ตกล่าวว่าการคาดเดาของเขา

“ใช่ แต่ไม่ถูกต้อง” โมรัค พูดเบา ๆ ว่า “ฉันไม่สามารถบอกคำตอบที่แท้จริงแก่เธอได้ เพราะความรู้ของฉันอยู่บนพื้นฐานของความเข้าใจในอักษรรูน หากเธอไม่สามารถไปถึงระดับนั้นได้ มันคงยากที่จะเข้าใจ และใช้มัน”

อัลเบิร์ตเงียบและฟังโมรัคอย่างเงียบ ๆ

“เธอต้องใช้อักษรรูนอย่างชำนาญ ตามด้วยพลังเวทย์มนตร์ที่แข็งแกร่งเป็นรากฐาน จากนั้นเธอต้องใช้คาถาโบราณอย่างชำนาญ” โมรัค กล่าวว่า “นี่คือสามขั้นตอนที่ฉันทำ”

“ขั้นแรก เธอทำได้แล้ว แต่พลังเวทย์ของยังไม่แข็งแกร่งพอ และเธอยังไม่คุ้นเคยกับการใช้เวทย์มนตร์โบราณ แต่โชคดีที่เธอได้สัมผัสอุปสรรค์นั้นแล้ว และอีกไม่นานเธอจะก้าวข้ามมันขึ้นไป”

ปากของอัลเบิร์ตกระตุก เขาเกลียดคำพูดที่คลุมเครือเช่นนี้

คุณไม่ใช่ไม้กายสิทธิ์นะ

บอกฉันอย่างชัดเจน!

มิฉะนั้น เพียงแค่ใส่ประสบการณ์ของเขาลงในทักษะของอักษรรูน ให้อัปเกรดเป็นระดับ 3 โดยตรง จากนั้นจะไม่มีปัญหามากมาย

ในเวลานี้ อัลเบิร์ตนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “ศาสตราจารย์บรอด ขอใบรับรองหน่อยได้ไหม ผมต้องการยืมหนังสือเกี่ยวกับอักษรรูนโบราณในบริเวณหนังสือต้องห้าม”

“ได้สิ!” ศาสตราจารย์โบรดเห็นด้วยจริงๆ เขาหันกลับมาและเขียนบนกระดาษว่า: อนุญาตให้คุณอัลเบิร์ต แอนเดอร์สันยืมหนังสือเกี่ยวกับอักษรรูนโบราณในพื้นที่ต้องห้าม —— บัดด์บรอด

“ขอให้โชคดี.” อัลเบิร์ตบ่นพึมพำ และทิ้งโน้ตไว้ให้ศาสตราจารย์บรอด

“ทำไมไม่บอกเขา” ศาสตราจารย์บรอดถามด้วยความสงสัย

“จะมีประโยชน์อะไรเล่า ฉันยังไม่ได้บอกนายหรอ ถ้าไม่ได้เรียนรู้มันด้วยตัวเอง บอกไปนายก็จะคิดว่าฉันหลอกนาย” โมรัคเหลือบมองศาสตราจารย์บรอดและพูดต่อ “อัลเบิร์ตเป็นอัจฉริยะ เราแค่ต้องให้คำแนะนำบางอย่างแก่เขา นายควรเชื่อในวิสัยทัศน์ของตัวเอง”