นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 139

ตอนที่139 การหายตัว

ประตูสำนักงานป้องกันตัวจากศาสตร์มืดถูกเคาะ

ศาสตราจารย์บรอดเปิดประตู มองไปที่อัลเบิร์ตนอกประตู และถามด้วยความสงสัย: “อัลเบิร์ต ชั้นเรียนการหายตัวจบแล้วหรือ”

“ยังเลย ผมมีอะไรจะถามคุณ”

“อะไรหรอ?” ศาสตราจารย์บรอดถามเมื่อสังเกตเห็นอาการประหม่าบนใบหน้าของอัลเบิร์ต

“ผมต้องการสัมผัสประสบการณ์การใช้การหายตัวว่าเป็นอย่างไร” อัลเบิร์ตสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่าเขาต้องการอะไร

“ทำไมเธอถึงมีความคิดแบบนั้น” โมรัค ละสายตาจากกระดาษและมองไปที่อัลเบิร์ตที่เข้ามาในห้อง

“บางทีคุณพูดถูก ผมเสียเวลาเปล่าไปกับการหายตัว แต่ผมยังอยากสัมผัสความรู้สึกที่จะใช้การหายตัวอยู่” อัลเบิร์ตลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดต่อ: “ผมยอมแพ้ไปชั่วขณะแล้ว เลยอยากเรียนรู้มันจากการลองใช้ดู”

ในห้องทำงานเงียบไปครู่หนึ่ง ศาสตราจารย์บรอดและโมรัคมองกันและกัน พวกเขาไม่เคยคิดว่าอัลเบิร์ตกำลังวางแผนที่จะพยายามควบคุมการหายตัว

“ตอนแรกมันไม่สะดวกที่จะใช้การหายตัวและความรู้สึกนั้นแย่กว่านั้น บางคนไม่สามารถปรับตัวและเลิกเรียนการหายตัวไปเลยเธอแน่ใจหรือว่าต้องการลอง?” ศาสตราจารย์บรอดถาม

“ใช่ครับ ผมแน่ใจ” อัลเบิร์ตรู้ว่าอีกฝ่ายตกลงกันแล้ว และหากเขาไม่สามารถบรรลุความสามารถของการหายตัวได้ เขาก็ควรยอมแพ้ชั่วคราว

“อัลเบิร์ต มีบางอย่างที่เธอต้องเข้าใจ” การแสดงออกของ โมรัค กลายเป็นเรื่องจริงจัง “แน่นอนว่าเธอไม่ได้รับอนุญาตให้ฝึกการหายตัว อย่างลับๆ เธอรู้ไหม”

อัลเบิร์ตพยักหน้าโดยบอกว่าเขาจะไม่ทำอย่างนั้น

“ดีแล้ว.” โมรัคพยักหน้าอย่างพึงพอใจ: “มากับฉันเถอะ ในฮอกวอตส์ใช้การหายตัวไม่ได้”

“ไม่ ฉันจะพาอัลเบิร์ตไปเอง แต่ก่อนหน้านั้น เธอต้องเข้าใจความรู้ก่อน” ศาสตราจารย์บรอดเริ่มสอนการหายตัวแก่อัลเบิร์ต

“ความจริงแล้วการหายตัวนั้นแบ่งออกเป็นสองส่วนคือ การหายตัว และ การปรากฏ ขั้นแรก เธอต้องใช้การหายตัวเพื่อทำให้ตัวเองหายไปจากตำแหน่งเดิม แล้วใช้การปรากฏเพื่อปรากฏขึ้นจากตำแหน่งที่เธอต้องการ การหายตัวนั้นซับซ้อนมาก นั่นคือเหตุผลว่าทำไมจึงจำเป็นต้องบรรลุถึงความเป็นผู้ใหญ่ก่อนที่จะอนุญาตให้มีการใช้งาน”

“ระยะการหายตัวมีขีดจำกัด เมื่อระยะการหายตัวเพิ่มขึ้นก็จะยากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อการหายตัว พ่อมดต้องมีความเข้าใจถึงจุดหมายปลายทางเป็นอย่างดี เมื่อระยะทางไกลเกินไปก็อาจ นำไปสู่การแยกส่วน บาดเจ็บสาหัส และถึงแก่ชีวิต”

“สิ่งที่ฉันจะพาเธอไปคือการวาร์ปกลุ่ม มันเป็นประเภทของการหายตัว มันหมายถึงคนที่สามารถหายตัวได้ และคนที่ไม่สามารถใช้การหายตัวสามารถวาร์ปไปด้วยกันได้”

อัลเบิร์ตบอกว่าเขาจำได้

ทั้งสองออกจากสำนักงานด้วยกัน เดินผ่านห้องโถง ลงบันไดหิน และเดินออกไปนอกปราสาท

ชั้นเรียนกายหายตัวในห้องโถงยังคงดำเนินต่อไป นักเรียนรุ่นพี่หลายคนยังคงฝึกซ้อมอย่างหนัก อัลเบิร์ตแตกต่างจากพวกเขา ตราบใดที่เขาสามารถเรียนรู้ทักษะการหายตัวได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ฮอกวอตส์ไม่สามารถใช้ได้และเราต้องออกจากแถวนี้ ปกติเราแค่เข้าไปในป่า” ศาสตราจารย์บรอดรู้ว่าอัลเบิร์ตไม่ต้องการสัมผัสกับการหายตัวในห้องโถง

ดังนั้น ทางเลือกที่ดีที่สุดในขณะนี้คือป่าต้องห้าม

ทั้งสองมาที่ป่าต้องห้ามอย่างเงียบๆ มันเงียบและไม่มีใครรบกวนพวกเขา

“จับมือฉันไว้ อย่าปล่อย” ศาสตราจารย์โบรดเตือนว่า “ฉันจะพาเธอหายตัวไปยังที่โล่งซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่กี่ฟุต มันกำลังจะเริ่มต้นแล้ว!”

อัลเบิร์ตสังเกตเห็นว่าบริเวณโดยรอบกลายเป็นสีดำสนิท และความรู้สึกบีบที่รุนแรงมาจากทุกทิศทุกทาง ในเวลานี้ อัลเบิร์ตรู้สึกว่าเขาถูกบีบอัดโดยพลังที่มองไม่เห็น และดวงตาของเขาถูกบีบกลับเข้าไปในหัวของเขา รู้สึกเหมือนถูกยัดเข้าไปในท่อยางแคบๆ และกำลังจะบีบมันออกมา

ทุกอย่างจบลงแล้ว อัลเบิร์ตสูดอากาศบริสุทธิ์ เขาและศาสตราจารย์ Brod ปรากฏตัวในที่โล่งห่างออกไปไม่กี่ฟุต

“ฉันรู้สึกคลื่นไส้” อัลเบิร์ตปิดปากและบังคับอาการคลื่นไส้ในท้องของเขาให้สงบ แต่ในไม่ช้าเขาก็วิ่งไปที่ต้นไม้และเริ่มอ้วก

ศาสตราจารย์บรอดมองไปที่อัลเบิร์ตที่เกาะอยู่บนต้นไม้และปิดปาก และปลอบโยนว่า “ความรู้สึกแบบนี้ต้องค่อยๆ ปรับตัว”

“มันรู้สึกแย่มาก!” อัลเบิร์ตบ่นพึมพำ แต่เขากลับมีความสุขอย่างรวดเร็วอีกครั้ง เพราะแผงทักษะนั้นมีทักษะการหายตัวขึ้นจริงๆ

เมื่อคุณอารมณ์ดีแล้ว คุณจะมีพลังงาน และอารมณ์ด้านลบแบบเดิมบางส่วนจะค่อยๆ เอาชนะ

“รู้แล้วใช่ไหมว่าทำไมเราไม่ปล่อยให้เธอเรียนรู้มันเร็วเกินไป” ศาสตราจารย์บรอดส่ายหัว

“พ่อมดส่วนใหญ่พาลูกไปไหนมาไหนด้วยการหายตัวหรือไม่” อัลเบิร์ตค่อนข้างไม่น่าเชื่อ สำหรับเด็ก ไม่ต้องสงสัยเลยว่านี่คือหายนะ เพราะรู้ว่าความสามารถในการต้านทานของเขานั้นสูงกว่าคนอื่นๆ มาก

“ไม่ ปกติพ่อแม่ไม่ทำแบบนั้น” ศาสตราจารย์บรอดส่ายหัวและกล่าวว่า “ภายใต้สถานการณ์ปกติ พวกเขาจะใช้วิธีที่สะดวกกว่า เช่น ผงฟลู“

“ฉันจะไม่พยายามฝึกคาถาแบบนี้โดยเด็ดขาด” อัลเบิร์ตพึมพำ

“ฉลาดมาก” ศาสตราจารย์บรอดพอใจกับความรู้ในตนเองของอัลเบิร์ต

อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้ว่าอัลเบิร์ตไม่จำเป็นต้องพยายามฝึกฝนการหายตัว เพราะเขาเชี่ยวชาญการหายตัวแล้ว

หากมีความจำเป็นจริงๆ อัลเบิร์ตจะเพิ่มคาถาเป็นระดับ 2 ได้โดยตรง

“อัลเบิร์ต เธอแอบเข้าไปในป่าหรอ?” เมื่ออัลเบิร์ตเพิ่งเดินออกจากป่า เขาถูกจับโดยแฮกริดที่โกรธจัด

“ศาสตราจารย์บรอด คุณมาที่นี่ทำไม”

“เอาล่ะ คุณแอนเดอร์สันกับฉันมาที่ชายป่าเพื่อทำการทดสอบเวทย์มนตร์” ศาสตราจารย์บรอดอธิบายอย่างไม่เป็นทางการ

“โห กลายเป็นแบบนั้นเหรอ”

แม้จะได้รับคำอธิบายจากศาสตราจารย์บรอด แฮกริดมองอัลเบิร์ตอย่างสงสัยเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “เมื่อเร็ว ๆ นี้ ฝาแฝดวีสลีย์กำลังแอบเข้าไปในป่า และพวกเขาเกือบจะทำให้ฉันแทบบ้า จำไว้ว่าความสัมพันธ์ของเธอดี เธอควรเตือนพวกเขา อย่าปล่อยให้พวกเขาทำเรื่องโง่ ๆ ป่าลึกไม่ปลอดภัยเลย

“อะแฮ่ม ผมรู้แล้วครับ” อัลเบิร์ตไอแห้ง ๆ และสัญญาอย่างรวดเร็ว . . .

อันที่จริง อัลเบิร์ตรู้ด้วยว่าเขาไม่สามารถหยุดการผจญภัยของพี่น้องวีสลีย์ในป่าต้องห้ามได้

หลังจากอำลาแฮกริด ทั้งสองก็เดินไปที่ปราสาทต่อไป ระหว่างทาง ศาสตราจารย์บรอดนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ “ฉันได้ยินมาว่ามีแหล่งเพาะพันธุ์แมงมุมยักษ์แปดตาในสหราชอาณาจักร และเป็นไปได้มากว่าจะอยู่ในป่าต้องห้าม”

“แมงมุมยักษ์แปดตา?”

“ครั้งหนึ่ง พ่อมดผู้โด่งดังพยายามค้นหาฐานเพาะพันธุ์แมงมุมยักษ์แปดตา ต่อมาเขาก็หายตัวไปในป่าต้องห้าม” ศาสตราจารย์บราวเดอร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อกล่าวเช่นนี้ “พวกนั้นอันตรายมาก”

อัลเบิร์ตกล่าวว่าไม่ออกความเห็น เขารู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฐานการผสมพันธุ์ที่ศาสตราจารย์บรอดกำลังพูดถึง มันคือเรื่องของแฮกริด