นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 135

ตอนที่ 135: ถ้าคุณรู้สึกว่ามันมีประโยชน์ คุณต้อง…

นับตั้งแต่รู้จักโมรัค อัลเบิร์ตไม่อยากเชื่อเลยว่าชีวิตในโรงเรียนของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก

การขุดความลับของข้อความเวทย์มอักษรรูนลึกเกินไปทำให้เกิดภาระในสมองของอัลเบิร์ตอย่างมาก การแสดงออกได้ชัดเจนเลยคือจิตใจของอัลเบิร์ตค่อนข้างเฉื่อยชาในช่วงที่ผ่านมา

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์แบบนี้ยังคงมีข้อดีอยู่บ้าง

ค่าประสบการณ์ทักษะอักษรรูนของอัลเบิร์ตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่เหลือเชื่อ และเพิ่มขึ้นเกือบ 1,000 ค่าประสบการณ์ในเวลาไม่ถึงครึ่งเดือน

สิ่งที่สำคัญที่สุดคืออัลเบิร์ตรู้สึกว่าเขากำลังจะได้สัมผัสกับสิ่งที่เขาต้องการ คำพูดของโมรัคเรื่องการใช้อักษรรูนจริงๆ

หากเขาอัพเกรดทักษะอักษรรูนเป็นระดับ 3 เขาอาจจะสามารถควบคุมความรู้ส่วนนั้นได้ในเวลาอันสั้น แต่อัลเบิร์ตยังคงชอบที่จะใช้เวลามากขึ้นในพื้นที่นี้ แม้ว่าทักษะนั้นจะได้รับการอัปเกรดเป็นระดับ 3 โดยตรง ยังคงใช้เวลานานในการย่อย

ยิ่งไปกว่านั้น การใช้ประสบการณ์มากเกินไปในครั้งเดียวเพื่ออัพเกรดระดับทักษะนั้นเป็นภาระใหญ่สำหรับกลุ่มค่าประสบการณ์ และอัลเบิร์ตจะไม่เสี่ยงที่จะทำสิ่งนี้

สำหรับเขา การอัปเกรดทักษะโดยตรงเป็นระดับ 2 เป็นช่วงที่ยอมรับได้ในปัจจุบัน และต้องเป็นทักษะที่ใช้งานได้จริงในการทำเช่นนั้น

ค่าประสบการณ์ในแหล่งรวมค่าประสบการณ์ไม่เพียงแต่สงวนไว้สำหรับการยกระดับทักษะเศรษฐกิจและการเงินเท่านั้น แต่ยังรวมถึงไม้ตายและการรับประกันที่ใหญ่ที่สุดของอัลเบิร์ตอีกด้วย

มันคงไม่ดีแน่ถ้าใช้มันออกไปและไม่อาจเอามันคืนมาได้

“ช่วงนี้นายเป็นอะไรมากมั้ย ฉันเห็นนายเหนื่อยมากเลย” จอร์จกล่าวว่า

“ไม่เป็นไร มันแค่ทำงานมากเกินไปหน่อย ช่วยดันแยมส้มตรงนั้นให้ฉันหน่อย” อัลเบิร์ตกำลังวางไส้กรอกสองอัน ไข่ดาว และมะเขือเทศหั่นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าครึ่งลูกบนจานของเขา .

“นี่” จอร์จมองอัลเบิร์ตอย่างสงสัยและไม่ได้ถามอะไรอีก

หลังจากได้รับแยมส้มที่จอร์จมอบให้ อัลเบิร์ตก็ทาขนมปังแผ่นหนาเป็นชั้นหนา ตักเข้าปากแล้วกัดคำใหญ่ หยิบไดอารี่ออกจากกระเป๋าอย่างสบายๆ แล้วเริ่มอ่านสิ่งที่เคยบันทึกไว้ก่อนหน้านี้ . ดูว่ามีอะไรถูกลืมหรือไม่

ความจำของอัลเบิร์ตนั้นแข็งแกร่งมาก ใช่ แต่หลังจากที่เขาทำเรื่องต่างๆ อย่างจริงจังแล้ว เขามักจะลืมเรื่องอื่นๆ

“ดูสมุดบันทึกของนายอีกแล้วหรอ” เฟร็ดพูดด้วยรอยยิ้มว่า “อ้อ ตอนบ่ายมีเรียนการหายตัว ไปดูไหม”

****หายตัวคืคาถาที่ใช้วาร์ปไปนั่นแหละครับ

“ฉันจำได้ครั้งสุดท้ายในคลาสการหายตัวเด็กผู้ชายคนหนึ่งของฮัฟเฟิลพัฟถูกแยกชิ้นเป็นส่วนๆ” ลีจอร์แดน ยิ้มและพูดถึงความสนุกของ คลาสการหายตัว

“มันเป็นรอยแยก ไม่ใช่ศพ” แองเจลิน่าที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเหลือบมองลี จอร์แดนด้วยความรังเกียจและแก้ไข “อย่าใช้คำหยาบคายนี้ผิดที่”

“ฉันจำได้ว่าคนๆ นั้นชื่อเฟกี” ลี จอร์แดน กล่าว

“นั่นมันฟิโก้” อัลเบิร์ตกัดไข่ดาว แก้ไขข้อผิดพลาดของคู่ต่อสู้อย่างอ่อน

“นายรู้ได้ยังไง?” ลี จอร์แดนถามอย่างไม่มั่นใจ “ฉันจำได้…”

“คราวที่แล้ว ฉันเจอเพื่อนฮัฟเฟิลพัฟในห้องสมุด..แค่กๆ” อัลเบิร์ตเทน้ำฟักทองหนึ่งอึกเข้าปาก เหลือบมองที่ไข่ดาวบนส้อมแล้วเอาออกชั่วคราว พักไว้พร้อมรับประทานในภายหลัง

“นายยังมีเพื่อนฮัฟเฟิลพัฟด้วยหรอ” อาเลียอยากรู้ว่าอัลเบิร์ตยังรู้จักนักเรียนของฮัฟเฟิลพัฟด้วย ผู้ชายคนนี้มีเพื่อนมากมาย!

“ใช่ไม่กี่คน” อัลเบิร์ตไม่เห็นด้วย

“ฉันจำได้… ผู้ชายที่ต่อยพรีเฟ็คเรเวนคลอเป็นครั้งที่แล้ว ดูเหมือนเขาจะเรียกว่า…”

“นั่นมันทรูแมน” เฟร็ดเริ่มเตือน “ฉันพบว่าความจำของนายแย่มาก”

“ใครจะจำของพวกนี้ได้เป็นพิเศษกัน” ลี จอร์แดน ตั้งรับ

เมื่อพูดถึงทรูแมน พี่น้องวีสลีย์ก็มองไปที่อัลเบิร์ตด้วยกันและถามเสียงต่ำว่า “คราวที่แล้ว นายใช่คนที่ให้ความคิดกับทรูแมนในเรื่องนั้นหรือเปล่า”

อัลเบิร์ตไม่ตอบ แสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน เขาพลิกสมุดต่อ จ้องมองไปที่บันทึก แล้วเงยหน้าขึ้นมองจอร์จแล้วถามว่า: “ฉันซ่อมมันไม่ได้” ชีวประวัติของยูริก” น่ะ อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่านายเอาหนังสือไปคืน นายซ่อมและเอาไปคืนแล้วหรอ?

“ไม่ได้ซ่อมแต่เราคืนไปแล้ว มาดามฟินซ์ไม่ได้สังเกตเลย” ใบหน้าของจอร์จดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อย

***แก้ไข้ชื่อบรรณารักษ์ห้องสมุด เป็น มาดามฟินซ์นะครับ

“ในตอนนั้น เราตัดสินใจอย่างกล้าหาญ” เฟร็ดอธิบายว่า “เราฉีกหน้านั้นจนหมด ตราบใดที่เราไม่เปิดไปที่หน้านั้น เราจะไม่ถูกค้นพบ”

“โชคดีของพวกนายนะ” อัลเบิร์ตดูพูดไม่ออก เขาคิดว่าฝาแฝดทั้งสองจะซ่อมหนังสือและส่งคืน เขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ ตราบใดที่มาดามฟินซ์ไม่พบมัน

“ฉันไม่รู้ว่าใครจะเป็นผู้เคราะห์ร้ายที่ได้หนังสือไป และจะเอาเรื่องพวกนาย”

“อะแฮ่ม มันไม่เกี่ยวอะไรกับเราเลย” การแสดงออกของฝาแฝดค่อนข้างอึดอัด

จอร์จเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว: “ว่าแต่ บ่ายโมงไปดูคลาสหายตัวกันไหม”

“ไปกันเถอะ ฟังชั้นเรียนแล้วไม่เลวเลย เราสามารถเรียนรู้อะไรบางอย่างได้เสมอ” อัลเบิร์ตกล่าวว่า เขาต้องการดูว่าเขาสามารถทำให้รายการทักษะของเขาปรากฏในลักษณะนี้ได้หรือไม่

โดยพื้นฐานแล้ว ทุกครั้งที่ ไวน์กี้ เทคคอส มาที่ฮอกวอตส์เพื่อสอนคลาสสอนการหายตัว อัลเบิร์นจะดูและบันทึกความรู้บางอย่างที่จำเป็นต้องเชี่ยวชาญ มีสาม D’s (โน้ตสามตัว) ที่ เทคคอสกล่าวถึงในหนังสือเล่มเล็กของเขา

จะดีมากถ้าได้ลองด้วยตัวเอง

น่าเสียดายที่นักเรียนปีแรกไม่สามารถลงทะเบียนได้ มิฉะนั้น พวกเขาสามารถฝึกการหายตัวภายใต้การแนะนำของใครบางคน ซึ่งจะช่วยเรื่องความปลอดภัยและประสิทธิภาพการเรียนรู้ของการหายตัวอย่างไม่ต้องสงสัย

“คิดอะไรอยู่หรอ?” แชนน่าขัดจังหวะ

“เขาอาจจะหดหู่อีกครั้งว่าทำไมนักเรียนชั้นปี1ไม่สามารถลงทะเบียนเรียนคลาสการหายตัวได้” จอร์จได้บอกถึงความคิดที่เขาได้เห็นผ่านอัลเบิร์ตแล้ว

“โอกาสแบบนี้หายาก อย่างไรก็ตาม การหายตัวยากเกินไปสำหรับนักเรียนปีแรก เราไม่มีพลังเวทย์มนตร์เพียงพอที่จะสนับสนุนตัวเองเพื่อทำเวทย์มนตร์นี้ให้สำเร็จ” แม้ว่าอัลเบิร์ตจะพูดอย่างนั้น แต่จริงๆ แล้วเป็นเรื่องยากมากที่จะๆไม่เศร้า เขาแตกต่างจากคนอื่น ๆ เขาไม่มีปัญหาดังกล่าว ตราบใดที่เขาเชี่ยวชาญทักษะ เขาสามารถควบคุมการหายตัวได้ทันทีผ่านค่าประสบการณ์เมื่อใดก็ได้

“นายสามารถใช้เวทย์มนตร์โกงได้!” เฟร็ดกระซิบ

“อย่าโง่น่า นายคิดว่าสิ่งนั้นสามารถหลอกศาสตราจารย์มักกอนนากัลได้หรอ” อัลเบิร์ตกลอกตาไปที่เฟร็ด

“ถึงจะเรียนรู้ได้ก็ใช้ไม่ได้ เวทมนตร์ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน” จอร์จพูดอย่างจริงจัง

“ทำไม?” แชนน่าถามอย่างสงสัย

“นี่คือสิ่งที่กระทรวงเวทมนตร์กำหนด ว่ากันว่าเราจะได้รับการเตือนอย่างรุนแรงในครั้งแรก และอาจถูกไล่ออกในครั้งที่สอง แม้ว่าเราจะไม่ถูกไล่ออกโดยบังเอิญ เราก็จะถูกปรับเป็นเงินจำนวนมาก ” จอร์จพูดอย่างจริงจังและเตือน

“นายรู้ได้ยังไง?” แชนน่าถามพร้อมกับขมวดคิ้ว “ฉันใช้มันที่บ้านในช่วงวันหยุดคริสต์มาสโดยไม่ได้รับการเตือน?”

“นั่นเป็นเพราะเธอไม่ได้รับแจ้งอย่างเป็นทางการ” เพอร์ซีนั่งถัดจากจอร์จและตอบคำถามของแชนน่าให้เขา “หลังจากได้รับการแจ้งเตือนอย่างเป็นทางการจากกระทรวงเวทมนตร์ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน เธอจะไม่สามารถใช้งานได้เว้นแต่เธอจะเป็นผู้ใหญ่เมื่ออายุ 17 ปี”

“เท่าที่ฉันรู้ เธอจะไม่ถูกเตือนถ้าเธอใช้เวทย์มนตร์ในพื้นที่ที่มีพ่อมดหนาแน่นอย่างตรอกไดแอกอน มันน่าจะใช้ได้สำหรับพ่อมดเลือดบริสุทธิ์ที่จะใช้มันที่บ้าน” อัลเบิร์ตกระซิบ “กระทรวงเวทมนตร์ไม่รู้ว่าใครเป็นคนใช้”

“นายรู้ได้ไงหรอ” แชนน่าจ้องที่อัลเบิร์ตอย่างสงสัย ในขณะที่เพอร์ซี่รู้สึกเขินเล็กน้อยที่อยู่ถัดจากเธอ

“เนื่องจากทรูแมนผู้เคราะห์ร้ายเกือบจะถูกไล่ออกจากโรงเรียนในเหตุการณ์นี้” อัลเบิร์ตขมวดคิ้วอย่างดูถูก “ฉันสนใจคำถามนี้เป็นพิเศษ และต่อมาก็ถามนักเรียนรุ่นพี่บางคนฉันได้เรียนรู้ว่ากระทรวงเวทมนตร์ใช้สิ่งที่เรียกว่าไหมเวทย์มนตร์เพื่อค้นหาและตรวจสอบสภาพแวดล้อมของเรา ตราบใดที่ เมื่อเราใช้เวทย์มนตร์ในพื้นที่มักเกิ้ล กระทรวงเวทมนตร์จะส่งจดหมายเตือนถึงเราได้”

“ถ้านายใช้เวทย์มนตร์ในตรอกไดแอกอนหรือสถานที่ที่พ่อมดอาศัยอยู่ กระทรวงเวทย์มนตร์ก็จะไม่รู้ว่าใครเป็นคนใช้หรอ” แชนน่าถามอย่างสงสัย

“ใช่นั่นแหละ” อัลเบิร์ตมุ่งหน้าไป

“มันไม่ยุติธรรมเกินไป” แชนน่าพูดอย่างโกรธเคือง

“ครอบครัวพ่อมดต้องพึ่งพาการกำกับดูแลอย่างมีสติของครอบครัว” เพอร์ซี่อธิบายด้วยอาการไอแห้งๆ

“ถ้ามันมีประโยชน์จริงๆ ทำไมกระทรวงเวทมนตร์ต้องออกกฎหมายมากมายขนาดนี้” แชนน่าเยาะเย้ย

“ฉันชอบที่เธอพูดนะ” อัลเบิร์ตหัวเราะอย่างควบคุมไม่ได้ “เธอคิดยังไงเกี่ยวกับปรัชญา?”