นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 123

ตอนที่123

แม้ว่าอัลเบิร์ตจะบอกความจริงอันโหดร้ายทั้งสามข้อ แต่ก็ยังล้มเหลวในการปัดเป่าความคิดของเฟร็ดและคนอื่นๆ ที่ต้องการสร้างโชคลาภ

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ทั้งสามคนเริ่มที่จะไปป่าต้องห้ามบ่อยๆ พยายามขุดเห็ดหิมะโดยหวังว่าจะได้รับโชคลาภ

อย่างไรก็ตามความจริงนั้นโหดร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย

ทั้งสามคนทำงานหนักเป็นเวลาหลายวัน แต่ไม่พบอะไรเลย และพวกเขาก็สร้างความรำคาญให้แฮกริดด้วยเพราะเข้าไปในป่าบ่อยๆ

แฮกริดมักจะบ่นให้อัลเบิร์ตฟังเกี่ยวกับเรื่องนี้ และเริ่มดำเนินการเตรียมที่จะขับไล่พี่น้องฝาแฝดออกจากป่า

เข้าสู่เดือนมีนาคม อากาศดีขึ้นอย่างรวดเร็ว หิมะในป่าเริ่มละลาย และหาเห็ดหิมะได้ในหิมะเท่านั้นและมันก็หายไปพร้อมกับหิมะ หลังจากยุ่งอยู่สองสามวัน พี่น้องวีสลีย์ซึ่งไม่พบอะไรเลยก็นั่งอยู่ในห้องสมุดอย่างกระสับกระส่าย

พวกเขาไม่ได้มีชีวิตที่ดีในทุกวันนี้ พวกเขาถูกจับโดยแฮกริดขณะเข้าไปในป่า และถูกส่งให้ศาสตราจารย์มักกอนนากัล

ผลลัพธ์สามารถจินตนาการได้ – การลงโทษ

เหตุการณ์นี้ทำให้ฟิลช์มีความสุขมาก ใบหน้าแก่ๆ ไม่ค่อยยิ้มได้แสดงรอยยิ้มที่น่ากลัว แต่ก็ทำให้ทั้งสามคนตกใจ

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาฟิลช์ ได้จัดการพวกเขา

“อย่าเศร้าไปเลย ชีวิตยังดีอยู่น่า” อัลเบิร์ตตบไหล่เฟร็ดอย่างสบายใจ และแนะนำว่า “วันเสาร์ ไปตกปลาในทะเลสาบกัน”

“ลืมมันไปเถอะ เรายังไม่อยากไป เราไม่ต้องการให้แฮกริดบ่นอีก” เฟร็ดยังคงบ่นว่าแฮกริดส่งตัวพวกเขาให้ศาสตราจารย์มักกอนนากัล

“ตกลง!” อัลเบิร์ตไม่ได้กล่าวอีก

“นายกำลังทำอะไรอยู่?” แองเจลิน่าวางปากกาขนนกลง เงยหน้าขึ้นแล้วถามด้วยความสงสัย: “ฉันจำได้ว่าการบ้านวิชาแปลงร่างของนายเสร็จไปนานแล้ว”

“การเขียนบทความสำหรับ [การแปลงร่างวันนี้]ครั้งล่าสุดของสโมสรการแปลงร่างศาสตราจารย์มักกอนนากัลให้เขียน” อัลเบิร์ตอธิบายอย่างเป็นกันเอง แต่เขาไม่รู้ว่ามันน่าทึ่งขนาดไหน

“นายบอกว่ามันถูกเขียนขึ้นสำหรับนิตยสารเหรอ?”

“เตรียมตีพิมพ์บทความของ[การแปลงร่างวันนี้]?” ไม่เพียงแค่แองเจลิน่าเท่านั้น แต่คนอื่นๆ ต่างก็ตกใจ

“ยัง? ต้นฉบับจะถูกส่งไปยังศาสตราจารย์มักกอนนากัลก่อน เธอจะลบและเลือกคนที่เหมาะสมและช่วยแก้ไขก่อนที่จะส่งไปยังนิตยสาร” วิทยานิพนธ์ของอัลเบิร์ตคือ: การนำการแปลงราสงไปใช้กับสนามรบอย่างไร

นี่คือจุดที่ดัมเบิลดอร์และศาสตราจารย์มักกอนนากัลเชี่ยวชาญ และเขาเพิ่งรวมสิ่งที่เขาเคยเห็นมาก่อนเข้ากับทฤษฎีการแปลงร่าง

อันที่จริง อัลเบิร์ตไม่คิดว่าบทความของเขาจะสามารถตีพิมพ์ใน [การแปลงร่างวันนี้]ได้ อย่างไรก็ตาม การเขียนบทความนี้ไม่ได้ไร้ประโยชน์ หลังจากอ่านแล้ว ศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะทบทวนอย่างจริงจังและเขียนความเห็นของเธอในตอนท้าย มุมมองและการประเมินผลเพื่อช่วยให้นักเรียนใน สโมสรการแปลงร่างก้าวต่อไป

ทุกครั้งที่คุณเขียนสิ่งนี้ หลังจากอ่านจบ ทฤษฎีการแปลงร่างของอัลเบิร์ตจะพัฒนาขึ้นอย่างมาก นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่อัลเบิร์ตตั้งใจเขียนมัน

“จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่าสโมสรการแปลงร่างของศาสตราจารย์มักกอนนากัลนั้นยิ่งใหญ่มาก” แชนน่าชื่นชม อัลเบิร์ต ที่ได้รับเชิญให้เข้าร่วมสโมสรการแปลงร่าง “ไม่รู้ว่าสโมสรการแปลงร่างของศาสตราจารย์มักกอนนากัลยังรับคนอีกไหม”

“ก็แค่ลืมมันไป” อาเลีย เทน้ำเย็นลงบน แชนน่า “มันเป็นไปไม่ได้ เว้นแต่เธอจะโดดเด่นเป็นพิเศษในด้านนี้ ไม่อย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกเชิญเข้าไป”

“ฉันแค่คิดเกี่ยวกับมัน การแปลงร่างที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลสอนตอนนี้นั้นยากมากพอแล้ว ฉันไม่มีเวลาเรียนรู้การแปลงร่างที่ยากกว่านี้ และฉันไม่ต้องการเขียนบทความที่ไม่รู้ว่าจะมีเซลล์สมองมีกี่เซลล์ที่กำลังจะตาย.” Shanna บ่น

ถ้ามันทำให้เซลล์สมองตายจำนวนมากได้จริงๆ

อัลเบิร์ตรู้สึกเสมอว่าความรู้ของเขาไม่เพียงพอ ท้ายที่สุด สิ่งที่เขาเขียนหลังจากผ่านไปสองสามวันก็ยังไม่สามารถทำให้เขาพอใจได้มากนัก อัลเบิร์ตตัดสินใจมอบกระดาษให้ศาสตราจารย์มักกอนนากัล ส่วนเรื่องที่จะตีพิมพ์ในนิตยสารนั้นเขาไม่สนใจจริงๆ

อัลเบิร์ตเองก็รู้ดีว่าความรู้ในปัจจุบันของเขาเกี่ยวกับการศึกษาการแปลงร่างนั้นเพียงพอที่จะจัดการกับบทเรียนการแปลงร่างในช่วงไม่กี่ปีที่จะถึง

หากไม่มีภารกิตที่เกี่ยวข้อง เขาไม่มีแผนที่จะใช้ค่าประสบการณ์กับมันมากกว่านี้ในตอนนี้

ในระดับหนึ่ง การบรรลุผลสำเร็จไม่ใช่ความคิดที่ดี

อันที่จริง อัลเบิร์ตพยายามสร้างแรงบันดาลใจให้ภารกิจเกิดขึ้น แต่เขาก็ไม่ประสบความสำเร็จ

“เสร็จแล้วเหรอ?” อาเลียพูดด้วยอารมณ์ “ความเร็วของนายยังคงน่าทึ่งเช่นเคย”

“ฉันใช้เวลาหลายวันกว่าจะเสร็จ”

“ขอฉันดูได้ไหม?” อาเลียเปลี่ยนเรื่อง

อัลเบิร์ตไม่ปฏิเสธ และส่งแผ่นหนังข้ามโต๊ะ ตามที่เขาคิด อาเลียกลับกระดาษแผ่นนั้นก่อนที่จะมองดู

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอไม่เข้าใจ

เป็นเรื่องยากเกินไปสำหรับนักเรียนที่จะสำรวจและศึกษาเวทมนตร์ในเชิงลึก พวกเขาเรียนรู้และเชี่ยวชาญในสิ่งพื้นฐานที่สุดเป็นหลัก

จะขุดลึกลงไปหรือไม่เป็นการกระทำส่วนตัว

เมื่อนักเรียนฮอกวอตส์สำเร็จการศึกษา จะมีนักเรียนกี่คนที่สามารถฝึกคาถาถึงระดับ 2 ของทักษะในระบบได้?

“นายดูเหนื่อยๆนะ” แชนน่ากระซิบ

“สำหรับบทความนี้ มันต้องใช้ความพยายามอย่างมาก บอกได้เพียงว่าฉันยังไม่ถึงระดับนั้น” อัลเบิร์ตเริ่มเก็บหนังสือเตรียมเข้าครัวเพื่อพักผ่อนกับน้ำชายามบ่าย

มันจะดีกว่าถ้าสามารถกินเค้กได้

“ถ้านายไม่ใช่ระดับนั้น แล้วเราอยู่ที่ระดับไหนกัน?” ลี จอร์แดนพึมพำ

อัลเบิร์ตไม่สนใจเขาและถามตัวเองว่า: “มีใครไปครัวไหม”

“ฉัน!” เฟร็ดก็ลุกขึ้นพร้อมที่จะไปกับอัลเบิร์ต

“ไปเถอะ การบ้านของนายยังไม่เสร็จเลย” จอร์จขัดคำอธิษฐานอันงดงามของเฟร็ดอย่างโหดเหี้ยม “ไปเถอะ ไม่รู้ว่าอีกนานไหมกว่าจะเขียนเสร็จทีหลัง ระหว่างที่ทุกคนอยู่ที่นี่ทำเสร็จ นายจะต้องทำการบ้านให้เสร็จทีหลังคนเดียว”

เฟร็ดนั่งลงอย่างหดหู่อีกครั้งและทำการบ้านต่อ

“แล้วเจอกัน”

ออกจากห้องสมุด เดินผ่านทางเดิน จากบันไดเลื่อนไปยังชั้นหนึ่ง และผ่านห้องโถง ฟิลช์ซึ่งถูกถูพื้น จ้องอยู่นาน แต่อัลเบิร์ตไม่สนใจเลยและไป ตรงไปยังห้องครัวด้านล่าง.

อัลเบิร์ตมาเยี่ยมครัวบ่อยๆ เอลฟ์ประจำบ้านต้อนรับเขาอย่างอบอุ่นและเสิร์ฟเขาด้วยชานมและพาย

“ขอบคุณ.” อัลเบิร์ตพูดด้วยรอยยิ้ม คำขอบคุณของเขาทำให้พวกเอลฟ์ประจำบ้านตื่นตระหนกอยู่เสมอ แต่เขารู้ว่าเจ้าตัวเล็กพวกนี้ชอบได้ยินคนอื่นพูดแบบนั้น

“คุณกำลังเตรียมอาหารเย็นเหรอ?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย

“ค่ะ” เอลฟ์ประจำบ้านพยักหน้า

“ไม่คิดจะนั่งคุยกันหน่อยเหรอ?” อัลเบิร์ตกัดพายและจิบชานมอีกจิบ เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและถามว่า “ฉันสนใจทุกอย่างที่นี่หรือ รวมถึงการคุณด้วยเด็กน้อย”

“เป็นเกียรติของฉัน”

“นั่งลงเถอะ” อัลเบิร์ตถาม “คุณชื่ออะไร?”

“คาร์ล่า” เอลฟ์ประจำบ้านกล่าว

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือนั่งเถอะ” อัลเบิร์ตชี้ไปที่เก้าอี้แล้วพูดเบาๆ

เอลฟ์ประจำบ้านไม่เต็มใจที่จะนั่งลงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่ออัลเบิร์ตเห็นสิ่งนี้ เขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะบังคับกัน แต่ถามด้วยความสงสัย: “เวทมนตร์ของคุณพิเศษมาก ฉันเห็นว่ามันไม่เหมือนกับเวทมนตร์ที่เราใช้”

“ใช่ค่ะ เราใช้เวทย์มนตร์ต่างกัน” เอลฟ์ประจำบ้านลังเลเล็กน้อย และดูเหมือนไม่เต็มใจที่จะพูดถึงหัวข้อนี้

“คุณใช้เวทย์มนตร์ของเราได้ไหม” อัลเบิร์ตเห็นเอลฟ์ประจำบ้านสั่นศีรษะซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่เขาไม่ยอมพูด เขาก็เลยเปลี่ยนเรื่อง “เอาล่ะ มาเปลี่ยนหัวข้อกันเถอะ คุณช่วยทำไข่เจียวกระเทียมได้ไหม ?”

“ไข่เจียวกระเทียม?” คาร่าพูดซ้ำด้วยความงงเล็กน้อย

“ไข่เจียวกระเทียม…” อัลเบิร์ตเริ่มบอกพวกเอลฟ์ประจำบ้านถึงวิธีทำไข่เจียวกระเทียม พยายามลวงทักษะการทำอาหารของเอลฟ์ประจำบ้านเหล่านี้