นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 121

ตอนที่121 มองขาด

กริฟฟินดอร์ยังคงหมกมุ่นอยู่กับความสุขในการเอาชนะทีมฮัฟเฟิลพัฟ ตราบใดที่พวกเขาเอาชนะเรเวนคลออีกครั้ง กริฟฟินดอร์อาจชนะรางวัลควิดดิช

ปัจจุบันโอกาสชนะกริฟฟินดอร์สูงมาก ตราบใดที่สลิธีรินเอาชนะเรเวนคลอ หรือพวกเขาสามารถเอาชนะเรเวนคลอได้ ในที่สุดถ้วยรางวัลก็จะตกเป็นของกริฟฟินดอร์

เมื่อรับประทานอาหารเช้า ชาร์ลีนั่งตรงข้ามกับอัลเบิร์ต ศึกษากลยุทธ์ควิดดิชของเขา โชคดีที่ชาร์ลีกินอาหารเช้าเสร็จแล้วและจากไป ไม่อย่างนั้นอัลเบิร์ตจะไม่รู้ว่าพวกเขาจะต้องฟังเขาบ่นอีกนานแค่ไหน

หลังจากกินไส้กรอกบนจานแล้ว อัลเบิร์ตก็พูดกับลี จอร์แดนข้างๆ เขาว่า “ครั้งหน้า กินอาหารเช้าให้ห่างจากชาร์ลี กัปตันทีมควิดดิชที่กำลังจะบ้า มันแย่มาก”

“นายกำลังพูดถึงอะไร…” ลี จอร์แดนตอบเรียบๆ แล้วผลไม้ที่อยู่ตรงหน้าเขาก็เริ่มปล่อยควันดำหนาทึบ

“แค่กๆๆ นายทำอะไรเนี่ย!” อัลเบิร์ตสำลักไอแห้งๆ เนื่องจากมีควันหนัก เขาเอื้อมมือไปปิดปากและจมูกแล้วมองไปในทิศทางของควันดำ เขาคิดว่ามีไฟไหม้ แต่พบควัน มันออกมาจากผลไม้ที่โต๊ะของลี จอร์แดน

“ฉันแค่…แค่กๆ” ลีจอร์แดนสำลักและไอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ใบหน้าดำคล้ำยิ่งเข้มขึ้น

ผลไม้ยังคงเป็นสีดำรมควัน และลี จอร์แดนต้องใช้ชามเปล่าเพื่อปิดผลไม้ไว้ข้างใน แต่ควันสีดำก็ยังล้นจากใต้ชาม

“ว้าว ควันดำหนาจัง พวกนายทำอะไร” จอร์จเปิดฝาชามกลับด้าน และควันสีดำก็ระเบิดออกมาในทันใด ดึงดูดความสนใจจากกลุ่มคนจำนวนมาก

“ฉันแค่อยากจะลองว่าผลไม้ที่ถูกกัดสามารถฟื้นคืนมาได้หรือไม่” ลีจอร์แดน เกาหัวของเขาอย่างเชื่องช้า “ผลก็คือ เมื่อตอนที่ฉันฟุ้งซ่านโดยไม่ได้ตั้งใจ มันก็เป็นแบบนี้”

“นายกำจัดควันออกไปได้ไหม” ลี จอร์แดนหันไปขอความช่วยเหลือจากอัลเบิร์ต

“คาถาจะหยุดทันที” อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาและเคาะผลไม้ที่ยังคงพ่นควันอยู่ด้วยปลายไม้กายสิทธิ์ โดยใช้คำแก้คาถาทั่วไปกับผลไม้นั้น

ผลไม้ไม่ปล่อยควันดำอีกต่อไป แต่มันไหม้เกรียมไปทั้งผล ราวกับว่าถูกเผาเป็นถ่านด้วยไฟ

“เมื่อกี้นายใช้คาถาอะไร” อัลเบิร์ตหยิบส้อมจิ้มผลไม้ ซึ่งกลายเป็นขี้เถ้าสีเทาไหม้เกรียมอย่างรวดเร็ว

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” ลีจอร์แดนยังคงสับสน

“ว่าแต่ นายกำลังฝึกคาถาอะไรอยู่” จอร์จถามพลางหยิบขี้เถ้าขึ้นมาถูปลายนิ้วมือ

“คาถาซ่อมแซม” ลี จอร์แดนสารภาพอย่างตรงไปตรงมา

“นายสามารถฉีกหนังสือพิมพ์เพื่อฝึกฝนได้” อัลเบิร์ตเห็นคนใช้ผลไม้ฝึกคาถาซ่อมแซมเป็นครั้งแรก

ทันใดนั้น เขาจำได้ว่าวันนี้เขาไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ และเขาถามว่า “ใครในพวกนายที่เดลี่พรอเฟ็ตของฉัน”

“อยู่นี่.” เฟร็ดส่งพาดหัวข่าวของเดลี่พรอเฟ็ตถึงอัลเบิร์ต ซึ่งตอนนี้กำลังอ่านคอลัมน์ควิดดิช

“ข่าวหน้าหนึ่งคืออะไร” อัลเบิร์ตหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาเปิดดู

“ฉันเพิ่งอ่านหน้าแรกจบไป คอร์เนเลียส ฟัดจ์กลายเป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์” เฟร็ดกล่าว “ว่ากันว่ารัฐมนตรีคนใหม่นี้มักจะส่งนกฮูกจำนวนหนึ่งไปหาดัมเบิลดอร์ทุกเช้าเพื่อหารือเกี่ยวกับกระทรวงเวทมนตร์กับเขา ”

อัลเบิร์ตเปิดเดลี่พรอเฟ็ตเหลือบดูข่าวหน้าหนึ่ง และทันใดนั้นก็พูดว่า: “เขาเป็นคนฉลาดมาก”

“ทำไมนายพูดแบบนั้น.” จอร์จรู้สึกสับสน

“ในตอนแรก ฟัดจ์อาจไม่มั่นใจในความสามารถของตัวเองมากนัก” อัลเบิร์ตพูดโดยไม่ลังเล “และชื่อเสียงของดัมเบิลดอร์ก็สูงกว่าคนอื่น ฟัดจ์อยากให้ทุกคนรู้ว่าการตัดสินใจของเขาเกี่ยวข้องกับดัมเบิลดอร์”

“สิ่งนี้สามารถลดอคติในโลกเวทย์มนตร์ ให้เวลาเขาค่อยๆ ปรับตัวรับตำแหน่งรัฐมนตรี และให้ทุกคนเห็นว่าเขาทำงานอย่างหนักเพื่อเป็นรัฐมนตรี ความจริงแล้ว ชื่อเสียงของฟัดจ์หลังจากขึ้นสู่อำนาจไม่ได้เลวร้าย “

“ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า ฟัดจ์จะมีความมั่นใจมากขึ้นเรื่อยๆ นี่เป็นกระบวนการ ไม่มีใครสามารถเป็นรัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ได้ตั้งแต่แรก”

“มันสมเหตุสมผล” เฟร็ดพยักหน้าชื่นชม

ต่อมา อัลเบิร์ตรู้ว่าคอร์เนเลียส ฟัดจ์คืออะไร

การประเมินฟัดจ์ของอัลเบิร์ตคือ: เขาหลงใหลในอำนาจ

ระบบเลือกตั้งสี่ปีนั้นค่อนข้างสมเหตุสมผล

หากฟัดจ์ทำงานเป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์อย่างมีสติเป็นเวลาสี่ปีแล้วจึงลาออกและเข้ามาแทนที่เขา อัลเบิร์ตเชื่อว่าฟัดจ์นั้นน่ายกย่องอย่างยิ่งที่กระทรวงเวทมนตร์ แม้ว่าเขาจะไม่ใช่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์ เขาก็ยังสามารถทำธุระที่ดีได้

น่าเสียดายที่รัฐมนตรีว่าการกระทรวงเวทมนตร์ ยกเว้นการลาออกเองหรือถูกขับออกจากตำแหน่ง นอกจากนั้นมันก็เป็นระบบตลอดชีวิต

“เข้าใจการเปลี่ยนหนูกลายเป็นกล่องยานัตถุ์แล้วหรอ” แชนน่า ขัดจังหวะทันที: “ฉันได้ยินมาว่ามันจะใช้ในการทดสอบการแปลงร่าง”

“มีสี่เดือนก่อนสอบปลายภาค” เฟร็ดพับหนังสือพิมพ์และเหลือบมองแชนน่า “อย่าโวยวายสิ เรายังมีเวลาอีกนาน”

“ฉันได้ยินมาว่าถ้าใครทำข้อสอบได้ไม่ดี จะต้องซ้ำชั้น!” ชนากล่าวเตือน

“ฉันไม่เคยได้ยินว่ามีใครซ้ำชั้น” เฟร็ดส่ายหัวและพูดว่า: “ตราบใดที่เธออ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้ก่อนสอบ เธอจะไม่มีวันซ้ำชั้น”

“มีคนซ้ำชั้นจริงๆเหรอ?” จอร์จสนใจหัวข้อนี้

“ใคร?” ลี จอร์แดนก็อยากรู้เช่นกัน

“ไม่น่าจะมี”

อัลเบิร์ตขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาจำได้ว่ามีนักเรียนสลิธีรินที่ซ้ำชั้น แต่เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้เลย

“ฉันอิจฉาอัลเบิร์ตจริงๆ ผู้ชายคนนี้จะต้องได้คะแนนสูงในทุกการทดสอบ” ลี จอร์แดนพูดอย่างขมขื่น เขาไม่ชำนาญวิธีเปลี่ยนหนูให้เป็นกล่องยานัตถุ์

“ฉันอิจฉาอัลเบิร์ตจริงๆ ผู้ชายคนนี้จะต้องได้คะแนนสูงในทุกการทดสอบ” พี่น้องวีสลีย์พูดซ้ำพร้อมกัน

“หุบปากแล้วออกไปซะ” อัลเบิร์ตดุ

“อะแฮ่ม” มีเสียงคนดังขึ้น

อัลเบิร์ตหันไปมองคนที่มาและถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

“รอบต่อไปจะเป็นบ่ายสามโมงครึ่งวันเสาร์หน้า อย่าจำเวลาผิดนะ” อิซาเบลเตือน

“ทำไมจู่ๆ ก็เปลี่ยนเวลาล่ะ” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย

“การแปลงร่างวันนี้” ฉบับใหม่จะวางจำหน่ายสุดสัปดาห์นี้ และศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะอยู่ในนั้น……อย่างไรก็ตาม อย่าจำเวลาผิด “

“อ้อเข้าใจแล้ว.” อัลเบิร์ตมุ่งหน้าไป

“สโมสรของศาสตราจารย์มักกอนนากัลเป็นยังไงบ้าง” แชนน่าถามด้วยความสงสัย

“มันยาก.” อัลเบิร์ตคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ทั้งหมดนี้เป็นความรู้ที่ขยายออกไป ศาสตราจารย์มักกอนนากัลยังสนับสนุนให้เราเขียนถึงผู้เชี่ยวชาญในสาขานี้และติดต่อกับพวกเขาอย่างเป็นมิตร”

“นายเขียนไหม” ลี จอร์แดนถาม

“อย่าถาม” จอร์จพูดขึ้นทันที

“ทำไม?” หลายคนงงงวย

“ฉันไม่ต้องการ…” จอร์จถูกอัลเบิร์ตขัดจังหวะก่อนจะพูดจบ

“อย่ากังวล นายจะไม่ได้ยิน ไม่มีใครตอบฉัน” อัลเบิร์ตพูดอย่างใจเย็น

“ไม่หรอ”

“นายคาดหวังให้ใครเห็นคุณค่าจดหมายจากนักเรียนปีหนึ่ง”

“นายไม่เสียใจหรือไม่สนใจเลยหรอ”

“ไม่เป็นไร” อัลเบิร์ตพูดอย่างใจเย็น “เมื่อฉันเป็นผู้ชนะรางวัล “Transfiguration Today” Most Promising Newcomer Award พวกเขาจะตอบกลับฉัน”

“นายมองขาดจริงๆ”

“เอ่อ…ไปแล้วเหรอ?” อัลเบิร์ตหันศีรษะและเห็นอิซาเบลนั่งอยู่ข้างหลังเขา จู่ๆ ก็พูดไม่ออก

“ไปเถอะ เช้านี้มีวิชาสมุนไพรสองคลาส อย่าไปช้า” จอร์จยืนขึ้นและเตือน

ทั้งสี่ยืนอยู่ระหว่างทางไปเรือนกระจก มองดูฝนตกหนักข้างนอกและถามว่า “พวกนายเอาร่มมาด้วยหรือเปล่า”

“ไม่ได้เอามา”

หลายคนมองไปที่อัลเบิร์ต

“ฉันเชี่ยวชาญเทคนิคการอัญเชิญแล้ว ไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะไม่พกร่มมาด้วย” อัลเบิร์ตหยิบไม้กายสิทธิ์ของเขาและโบกมือ ปลายไม้กายสิทธิ์กลายเป็นร่มทันที

“แล้วเราควรทำไง” เฟร็ดถาม

“ตากฝนไปสิ” อัลเบิร์ตเดินไปที่เรือนกระจกภายใต้ร่มของเขา

หลังจากที่จอร์จทั้งสามมองหน้ากัน พวกเขาก็วิ่งไปทางอัลเบิร์ต และทั้งสี่ก็รวมตัวกันไปที่เรือนกระจกภายใต้ร่มคันเดียว