นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 113

ตอนที่113 ถูกพบ

“คาถาล่องหนควรอยู่ได้สองสามชั่วโมง หรืออาจจะสั้นกว่านี้ อย่างไรก็ตาม เอฟเฟกต์จะค่อยๆ หายไป ให้ความสนใจกับการเปลี่ยนแปลงในร่างกายของพวกนายด้วย” อัลเบิร์ตเตือนเมื่อเขาใช้เวทมนตร์คาถากับเฟร็ดว่า “ถ้าเป็นถูกจับเพราะคาถาล้มเหลว อย่าโทษฉันนะ”

“ฉันเชื่อมั่นในตัวนาย เพราะนายกล้าที่จะใช้มันกับตัวเอง” เฟร็ดไม่ได้คำนึงถึงเรื่องนี้ ในความเห็นของเขา อัลเบิร์ตกล้าที่จะใช้มันกับตัวเอง ซึ่งหมายความว่าผลของคาถาได้รับการการันตี

“ฟิลช์ถูกปลุกตามที่คาดไว้ เขาลุกขึ้นและพร้อมที่จะมาจับใครซักคน” จอร์จที่จ้องไปที่แผนที่ของสถานที่นั้นทันที เตือนเขาทันทีเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าฟิลช์เริ่มลงมือ

“พบอาจารย์คนอื่นไหม” อัลเบิร์ตถาม นอกจากนี้ยังมีภารกิจที่เกี่ยวข้องกับฟิลช์อยู่ด้วย ถ้าฟิลช์เป็นที่มาเพียงคนเดียว อัลเบิร์ตก็ไม่เกรงใจที่จะทำภารกิจให้สำเร็จอย่างราบรื่น

“ยังหาไม่เจอเลย ฟิลช์ควรค้นที่ชั้นสามก่อน ไปที่ชั้นสี่แล้วส่งเสียงที่นั่น แล้ว…”

หลังจากที่ทั้งสามคนมารวมกันแล้ว พวกเขาก็เริ่มทำตามแผนเดิม

ที่ทางเดินบนชั้นสาม ฟิลช์สวมเสื้อคลุมหนา ๆ อารมณ์ไม่ดี เพราะเขาพบว่าตัวเองออกมาอีกครั้ง พวกนักเรียนที่เร่ร่อนตอนกลางดึกไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน แม้แต่พิฟส์ก็หายตัวไป

ฟิลช์ฟื้นพลังงานอย่างรวดเร็ว เพราะเขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบ และเสียงก็อยู่ใกล้ที่นี่มาก

ผู้ชายคนนั้นยังอยู่ใกล้ ๆ เขาไม่สามารถหลบหนีได้แน่

ฟิลช์กัดฟันไล่แล้วเร่งตามให้ทัน และเมื่อเขาผ่านโค้งไป เขาก็เห็นแสงที่หายไปในมุมนั้นด้วย

“แกหนีไปไม่ได้หรอก” ฟิลช์บ่น ถือตะเกียงน้ำมันและไล่ตามเขา

อย่างไรก็ตาม ฟิลช์ที่ไล่ตามมาพบว่าเป้าหมายของเขาหายไป

ถูกต้องหายไป!

ฟิลช์กล้าตบหน้าอกเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีทางลับอยู่ใกล้ ๆ ผู้ชายที่น่ารังเกียจคนนั้นซ่อนตัวอยู่ที่ไหน?

“นี่คืออะไร?” ฟิลช์เดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวเมื่อเขารู้สึกว่าเขาเหยียบอะไรบางอย่าง ขยับเท้าแล้ววางตะเกียงไว้ ใบหน้าของเขาก็มืดมนทันที

ฉันเหยียบระเบิดมูลใหญ่!

ฟิลช์เงยหน้าขึ้นอย่างโกรธจัด ยกตะเกียงน้ำมันขึ้นแล้วมองไปรอบๆ เขามองหาไอ้เวรที่กำลังเล่นกับเขาอยู่

อย่างไรก็ตาม ฟิลช์ไม่ทราบว่าคนที่เขากำลังมองหากำลังนั่งยองๆ อยู่ที่มุมทางเดิน พยายามกลั้นหายใจและกลั้นหัวเราะอยู่

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคาถาล่องหนของอัลเบิร์ตช่วยให้เฟร็ดซ่อนตัวจากดวงตาของฟิลช์ได้สำเร็จ

ฟิลช์ไม่ได้อยู่กับที่นาน เพราะเขาได้ยินเสียงกระทบกันของชุดเกราะตกลงมาจากพื้น

ผู้ชายคนนั้นวิ่งขึ้นไปข้างบนเหรอ?

มีทางลับใกล้ ๆ ที่เขาไม่รู้หรือไม่?

“เป็นไปไม่ได้.”

ฟิลช์เชื่อว่าไม่มีใครรู้ทางลับของฮอกวอตส์ได้ดีไปกว่าตัวเขาเอง

เขารีบไล่ตามไปยังทิศทางที่เสียงนั้นมา ยังคงกระซิบอยู่ในปากว่า “แกหนีไม่พ้น ฉันจะจับมันและฟาดมันแรงๆ อย่างแน่นอน”

หลังจากฝีเท้าของฟิลช์หายไป เฟร็ดก็เริ่มหอบ และเขารู้สึกราวกับว่าเขาหายใจไม่ออก

ฟิลช์รีบวิ่งไปที่ทางเดินเกราะบนชั้นสี่ผ่านท่างลับให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาพบหมวกเพียงใบเดียวหล่นลงกับพื้น

เสียงมันเพิ่งดังจากการตกลงมา

เมื่อฟิลช์เดินเข้าไป และเขาก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคยอีกครั้ง

ใช่แล้ว กลิ่นของระเบิดมูลขนาดใหญ่ ระเบิดมูลขนาดใหญ่ตกลงบนรองเท้าของเขา ฟิลช์ก็ตอบสนองทันทีและไล่ตามตรงไปข้างหน้า

เขารู้อยู่แล้วว่าเขากำลังถูกล้อเลียน

มันเป็นนักเรียนที่น่ารังเกียจหรือ พิฟส์กันแน่?

“พิฟส์ ออกไปจากฉัน ฉันรู้ว่านายกำลังล่องหน ออกไปจากฉัน!” ฟิลช์หน้าแดงก่ำ ดูเหมือนภูเขาไฟกำลังจะปะทุ และเฟร็ดซึ่งซ่อนตัวอยู่ข้างๆ มองอย่างตื่นเต้น เมื่อมองไปยังทิศทางที่ฟิลช์หายตัวไป เขาไม่เคยคิดเลยว่าฟิลช์จะโทษพิฟส์ในเรื่องนี้ได้จริงๆ

นี้เป็นสิ่งที่ดี

อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้ชอบทั้งสองฝ่าย จะดีกว่าถ้าพวกเขาสามารถตีกันเอง

ในอีกทางเดินหนึ่ง อัลเบิร์ตปิดนาฬิกาพกและใช้เวทมนตร์ส่งเสียงแตกหลังจากเวลาผ่านไปโดยประมาณ เมื่อเขากำลังจะออกจากที่เกิดเหตุ ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าอันรวดเร็วเดินเข้ามาใกล้ที่นี่

“แย่แล้ว”

อัลเบิร์ตรีบกลั้นหายใจและซ่อนตัวอยู่ที่มุมห้อง

ไม่กี่วินาทีต่อมา แสงสีซีดก็ปรากฏขึ้นในสายตาของอัลเบิร์ต และศาสตราจารย์บัด บรอดซึ่งสวมเสื้อคลุมสีม่วงเดินมาทางนี้ เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและมองไปรอบ ๆ จ้องมองที่อัลเบิร์ตซ่อนอยู่ครู่หนึ่ง

“มันจบแล้ว.” อัลเบิร์ตรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วขึ้น เขาไม่แน่ใจว่าคาถาล่องหนของเขาจะหลอกศาสตราจารย์บรอดได้หรือไม่

ฟิลช์ก็วิ่งมาทางนี้เช่นกัน

“ศาสตราจารย์ คุณได้ยินเสียงอะไรไหม” ฟิลช์พูดอย่างโกรธจัด “มีนักเรียนที่เดินออกมาตอนกลางคืน ฉันคิดว่าพวกเขามีมากกว่าหนึ่งคน”

อัลเบิร์ตได้กลิ่นเหม็น และเขากล้าพูดว่านี่เป็นสิ่งที่ดีที่พี่น้องฝาแฝดทำ พวกเขาก็ขว้างระเบิดมูลใส่ฟิลช์จริงๆ

“นักเรียนที่ออกมาตอนกลางคืน?” ศาสตราจารย์บรอดเลิกคิ้ว เหลือบมองที่ตำแหน่งของอัลเบิร์ต และพูดว่า “ฉันไม่เห็น ฉันเพิ่งมาดูหลังจากได้ยินเสียง รองเท้าของคุณเป็นอย่างไรบ้าง เกิดอะไรขึ้น”

“ระเบิดมูลใหญ่ เป็นไปได้มากที่ผีพิฟส์จะสร้างมันขึ้นมา ผู้ชายคนนั้นล่องหนได้” ฟิลช์อธิบายอย่างโกรธจัด

“พิฟส์?” ศาสตราจารย์บรอดพูดซ้ำอย่างมีความหมาย และเขาก็ชี้ไม้กายสิทธิ์ของเขาเบา ๆ เพื่อขจัดคราบบนรองเท้าของฟิลช์

“ขอบคุณครับ” ฟิลช์กล่าวอย่างซาบซึ้ง

“ไปกันเถอะ คุณไปหาที่นั่น ผมจะไปดูด้วย ถ้านักเรียนคนนั้นส่งเสียงดังอีก เขาคงไม่ไปไกลหรอก” ศาสตราจารย์บรอดชี้ไปอีกทางหนึ่ง

“โอเค คืนนี้เราต้องจับพวกมันให้ได้” ฟิลช์เดินไปรอบๆ และไล่ตามมุมห้อง และศาสตราจารย์บรอดก็หันหลังและจากไป

อัลเบิร์ตได้ยินเสียงของบรอดพูดอย่างคลุมเครือ: “อย่าทำแบบนี้อีกล่ะ”

อัลเบิร์ตไม่คิดว่านี่เป็นภาพลวงตา และศาสตราจารย์บรอดก็พบเขา อย่างไรก็ตาม ศาสตราจารย์ปล่อยเขาไปจริงๆ ซึ่งทำให้อัลเบิร์ตประหลาดใจ

หลังจากที่ทั้งสองจากไป อัลเบิร์ตก็เร่งฝีเท้าของเขาและจากไปและไปยังสถานที่ที่ตกลงกันไว้เพื่อพบกับพี่น้องฝาแฝด

ส่วนที่ว่า ทำไมศาสตราจารย์บรอดถึงปรากฏขึ้นในทันใด?

เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นคนที่เข้ามาในห้องต้องประสงค์จริงๆ?

อัลเบิร์ตไม่ได้คิดเรื่องนี้อีกต่อไป และหลังจากสลัดความคิดอื่นๆ ในใจออกแล้ว เขาก็ไปยังจุดนัดพบด้วยความระมัดระวัง

“นายไม่เป็นไรนะ” จอร์จถามอย่างเป็นห่วง “ฉันเพิ่งรู้ว่าศาสตราจารย์บรอดก็ปรากฏตัวด้วย เขาไม่เห็นนายใช่ไหม?”

“ไม่ เขาเห็นแล้ว แต่เขาปล่อยฉันไป” อัลเบิร์ตพูดอย่างหมดหนทาง “ให้เฟร็ดกลับมาเร็วๆ ไปที่ชั้นแปดกันเถอะ”

“ไปทำอะไรที่ชั้นแปด” จอร์จถามอย่างงุนงง “ไปที่ห้องต้องประสงค์ มันควรจะเป็นไปได้ที่จะเข้าไปที่นั่นตอนนี้ ถ้าเป็นไปได้ให้ซ่อนตัวอยู่ที่นั่นซักพัก”

“เมื่อฟิลช์กลับมาพักผ่อน เราจะไปห้องสมุด “อัลเบิร์ตต้องการแน่ใจว่าคนที่อยู่ในห้องต้องประสงค์เมื่อครู่คือศาสตราจารย์บรอด

“ตกลง.” จอร์จก็รู้ด้วยว่าคืนนี้จบลงแล้ว ไม่ควรส่งเสียงดังมากเกินไป

“นายกับเฟร็ดตกลงกันที่ไหน”

“เขามาเร็ว ๆ นี้” จอร์จกล่าวว่า

“อัลเบิร์ต นายโอเคไหม” ไม่นานหลังจากนั้น เฟร็ดที่กำลังจะนำผู้คนออกไป รีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร ออกไปกันก่อนเถอะ” อัลเบิร์ตขัดขึ้น “ฟิลช์ยังตามหาเราอยู่ แน่นอนว่ายังมีศาสตราจารย์บรอดด้วย คาถาล่องหนไม่สามารถซ่อนจากดวงตาของเขาได้”