นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 112

ตอนที่112 ใครอยู่ที่นี่

ทั้งสามผลักรูปของสุภาพสตรีอ้วนและเดินออกมา

“ใครกันล่ะ ฉันกำลังจะออกไปอยู่แล้ว” หญิงอ้วนลืมตาขึ้น มองเงาสามเงาที่หายไป และพึมพำอย่างไม่พอใจ

อัลเบิร์ตทั้งสามไม่พูดอะไร และเดินไปอย่างรวดเร็วในทางเดิน ตรงไปยังทางเดินที่มีพรมไม้ยักษ์ตีบาร์นาบัสอยู่

“ที่ที่นายพูดถึงคือที่นี่หรือ” จอร์จมองไปที่ผนังตรงข้ามกับผ้าม่านและถามเสียงต่ำ

“ใช่ ที่นี่ นายต้องมีสมาธิและการคิดเกี่ยวกับสถานที่ที่ต้องการ และเดินผ่านกำแพงสามครั้ง และประตูจะปรากฏขึ้นบนกำแพง” อัลเบิร์ตเรียกให้แฝดทั้งสองยืนเคียงข้างกัน จากนั้นจึงเริ่มตั้งสมาธิและเตรียมตัว เปิดทางเข้าห้องต้องประสงค์

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาเดินผ่านกำแพงสามครั้ง เขาพบว่าไม่มีประตูปรากฏบนกำแพง

“ไม่มีประตู?” เฟร็ดและจอร์จมองอัลเบิร์ตด้วยความสงสัย

อัลเบิร์ตมองไปที่ผนังตรงข้ามกับผ้าม่านและเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่ฝาแฝดทั้งสองจะพูดได้อีกครั้ง เขาก็ยื่นมือออกไปและผลักพวกเขาเพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนออกจากที่นี่โดยเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น?”

หลังจากที่ทั้งสามเดินไปข้างหน้าเป็นระยะทางหนึ่ง เฟร็ดก็หยุดและถามด้วยความสงสัย “นายทำอะ…”

“มีคนอยู่ข้างใน มีคนอยู่ในห้องต้องประสงค์” อัลเบิร์ตกล่าวอย่างแน่วแน่ว่า “เราไม่สามารถเปิดประตูจากภายนอกได้ เว้นแต่นายจะเดาได้ว่าคนที่อยู่ในนั้นอยู่ห้องแบบไหน”

“แน่ใจนะว่าไม่ใช่วิธีเปิดมันผิด” จอร์จถามด้วยความสงสัย

“เป็นไปไม่ได้ ฉันเคยไปมาหลายครั้งแล้ว” อัลเบิร์ตส่ายหัว “และฉันก็ไม่จำเป็นต้องหลอกพวกนาย การทำแบบนั้นไม่มีความหมายอะไรเลย”

ฝาแฝดทั้งสองมองหน้ากันและคิดว่าอัลเบิร์ตไม่จำเป็นต้องพูดเล่นในเวลานี้ และดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ล้อเล่นด้วย

“นายคิดว่าใครอยู่ข้างใน” จอร์จถามด้วยความสงสัย

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นคู่รักกันก็ได้ ท้ายที่สุดแล้ว ที่นี่เป็นที่ที่เหมาะสำหรับการออกเดทของคู่รัก และจะไม่มีใครมายุ่งด้วย” อัลเบิร์ตพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “อย่างไรก็ตาม น่าจะมีไม่กี่คนที่รู้จักที่นี่”

“ทำไม?” เฟร็ดถามอย่างสงสัย

“นายยินดีที่จะแบ่งปันความลับกับคนจำนวนมากหรอ” จอร์จอดไม่ได้ที่จะกลอกตา

“ถูกตัอง” อัลเบิร์ตกล่าวว่า “ห้องต้องประสงค์เป็นสถานที่ที่มหัศจรรย์ ไม่ว่านายต้องการสถานที่แบบไหน มันจะจัดหาที่ให้นาย”

“วิเศษขนาดนั้นเลยเหรอ?” ทั้งสองพูดพร้อมกัน

“มิฉะนั้น?” อัลเบิร์ตกระซิบ “ลองอีกครั้งก็ได้ ถ้านายไม่เชื่อฉัน”

“ทำไมจะไม่เชื่อล่ะ” เฟร็ดกล่าวว่า “ต่อจากนี้ไปที่นั่นคือฐานทัพลับของเรา”

“นายคิดวิธีใช้งานมันหรือยัง” อัลเบิร์ตถาม

“อืม…” จอร์จคิดอยู่ครู่หนึ่ง “อย่างน้อย เมื่อเราออกไปข้างนอกตอนกลางคืน เราไม่ต้องกังวลว่าจะถูกทิ้งไว้ข้างนอก”

“นายคิดได้แค่นี้หรอ” เฟร็ดดูถูก

“แล้วนายล่ะ?” อัลเบิร์ตถาม

“ฉัน…ยังไม่ได้คิดเลย” เฟร็ดพึมพำ

“นายยังมีหน้ามาว่าฉันอีกนะ” จอร์จดูหมิ่น

“แล้วนายล่ะ?” ทั้งสองมองที่อัลเบิร์ตด้วยกัน

“ฉัน?” อัลเบิร์ตหยุดชั่วคราว “ในอนาคต ฉันสามารถปรุงยา ฝึกเวทมนตร์ หาที่เงียบๆ ทำการบ้าน หรือทำอะไรสักอย่าง สามารถมาทำที่นี่ได้”

“นายสามารถมาหาห้องน้ำได้ที่นี่เมื่อนายกลั้นไม่ไหว”

“ไม่เป็นไรเกรงใจ…แล้วอย่างใช้มาเดทกันล่ะ”

“ไหนพูดสิ นายมีผู้หญิงที่นายชอบไหม แล้วนายพร้อมที่จะปล่อยจอร์จทิ้งไว้คนเดียวแล้วหรอ” อัลเบิร์ตถามอย่างชอบธรรม

“ทำไมนายถึงบอกว่าฉันเป็นคนถูกทอดทิ้งเนี่ย” จอร์จดูพูดไม่ออก

“อย่าสร้างปัญหา” เฟร็ดอดไม่ได้ที่จะกลอกตาแล้วเบือนหน้าหนี: “ไปที่อื่นก่อนเถอะ เรารู้ทางลับที่ซ่อนอยู่มากมาย ไปห้องสมุดกันทีหลัง!”

“โอเค เป็นความคิดที่ดี” อัลเบิร์ต เห็นด้วยกับข้อเสนอของฝาแฝดทั้งสองและอาจใช้โอกาสนี้ในการปรับปรุงความคืบหน้าในการสำรวจฮอกวอตส์

สำหรับคนที่ใช้ห้องต้องประสงค์ อัลเบิร์ตไม่คิดว่าเป็นคู่รักบางคู่ แม้ว่าจะไม่สามารถตัดความเป็นไปได้นี้ออก แต่เขามีความคิดอื่น ๆ อยู่ในใจ

ใครน่าสงสัยที่สุดในฮอกวอตส์?

คำตอบคือ ศาสตราจารย์ด้านการป้องกันตัวจากศาสตร์มืดอย่างไม่ต้องสงสัย

แม้ว่าบัด บรอดจะทิ้งความประทับใจที่ดีให้กับอัลเบิร์ต ซึ่งใครใช้ให้ศาสตราจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดทุกคนน่าสงสัยกันล่ะ:

ตั้งแต่ลูกสมุนของโวลเดอมอร์ นักเขียนนอกคอก คนโกหก มนุษย์หมาป่า อดีตมือปราบมารจอมปลอม สายลับจากกระทรวงเวทมนตร์ที่จงใจมองหาสิ่งต่างๆ มิสเตอร์ดับเบิ้ลเอเย่นต์ ไปจนถึงพี่น้องผู้เสพความตายคนสุดท้าย

อันที่จริง อัลเบิร์ตคงสงสัยศาสตราจารย์บรอดเพราะพวกเขาเคยเจอศาสตราจารย์บรอดที่นี่

มันอาจจะเป็นลูกน้องของโวลเดอมอร์อีกครั้ง?

อัลเบิร์ตเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ แต่รีบกำจัดความคิดนี้อย่างรวดเร็ว

หากพวกเขาเป็นผู้เสพความตาย น้อยคนจะยินดีคุยกับพ่อมดมักเกิ้ล ท้ายที่สุด เป็นความจริงที่เถียงไม่ได้ว่าผู้เสพความตายเกลียดพ่อมดมักเกิ้ล

“ทางนี้…” เฟร็ดนำทาง ทั้งสามหยุดอยู่หน้ารูปปั้นอัศวิน และทั้งสองแสดงให้อัลเบิร์ตรู้วิธีใช้รหัสผ่านเพื่อเปิดทางลับ

ตลอดเวลาที่เหลือ ทั้งสามคนเดินไปรอบ ๆ ปราสาท อัลเบิร์ตพอใจมากกับความคืบหน้าของการสำรวจในปัจจุบัน หลังจากที่จอร์จแสดงเส้นทางลับที่นำไปสู่ปราสาทแก่เขา เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าซิเรียส แบล็กแอบเข้าไปในปราสาทผ่านช่องทางลับนี้ในอีกไม่กี่ปีต่อมา

“พิฟส์อยู่บนชั้นสาม เราควรใช้มันปลุกฟิลช์” เมื่อเฟร็ดหยุดดูแผนที่ จู่ๆ เขาก็เสนอว่า “คงจะน่าสนใจมากถ้าให้ฟิลช์ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปรอบๆ หลังจากเขานอนได้ไม่นาน”

ทั้งสองมองอัลเบิร์ตด้วยกัน และรอความคิดเห็นของเขา

“ก็ได้ แต่พวกนายจะซ่อนที่ไหน อย่าบอกนะว่าพวกนายกำลังจะไปเล่นซ่อนหากับฟิลช์ในปราสาท” อัลเบิร์ตเห็นด้วย

“เราสามารถสร้างปัญหาให้กับฟิลช์ได้ และมีคาถาของนายด้วย เขาจับเราไม่ได้แน่” เฟร็ดหยิบระเบิดมูลออกมาจากกระเป๋าและกะพริบตาใส่อัลเบิร์ต , ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนี้จะพร้อมแล้ว

“แล้วนายจะทำอะไรน่ะ”

“พวกนายล่องหนก่อนแล้วค่อยมาใช้ให้ฉัน” เฟร็ดรีบไปทันที

“มาเร็ว!” อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและเคาะหัวจอร์จเบาๆ คนหลังตัวสั่นและรู้สึกประหลาดใจที่พบว่าร่างกายของเขาผสานเข้ากับสภาพแวดล้อมของเขา

“มันเจ๋งมาก” จอร์จตรวจร่างกายของเขาด้วยความช่วยเหลือของคาถาเรืองแสง และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ฉันกล้าพูดได้ว่าต่อให้ฉันยืนอยู่ใต้จมูกของฟิลช์ เขาก็จะจับฉันไม่ได้อย่างแน่นอน”

“ดีกว่าที่จะไม่เสี่ยง  คาถาล่องหนของฉันไม่ได้ดีขนาดนั้น” อัลเบิร์ตเตือนเขาหลังจากใช้เวทมนตร์คาถากับตัวเองเขาพูดว่า “ถ้าฟิลช์ตั้งใจมองจริงๆ เขาก็ยังสามารถหามันเจอได้”

ทันทีที่ทั้งสองพูดกันสองสามคำ พวกเขาได้ยินเสียงคำรามของพิฟส์จากอีกฟากหนึ่งของทางเดิน “นักเรียนที่ไม่หลับไม่นอนนอน!!! พวกเขาเดินไปมาในตอนกลางคืน!!!“

“คราวที่แล้ว ตอนที่เราออกไปข้างนอกตอนกลางคืน เราได้พบกับพิฟส์ผู้ชายคนนั้นทำแบบนั้นเหมือนกัน” จอร์จกะพริบตาใส่อัลเบิร์ต อย่างไรก็ตาม เขาลืมไปว่าเขามีเวทมนตร์ล่องหนอยู่บนร่างกายของเขา และคนอื่นๆ ก็ไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของเขาได้เลย

ไม่นาน เฟร็ดก็รีบวิ่งมาที่นี่อย่างเร่งรีบ แล้วถูกมือของจอร์จจับ และลากเข้าไปในทางลับหลังภาพเหมือน

“เยี่ยมมาก ฉันหาพวกนายไม่เจอเลย” เฟร็ดมองดูร่างของทั้งสองคน และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “อัลเบิร์ต รีบใช้มันกับฉัน”