นักเล่นแร่แปรธาตุแห่งฮอกวอตส์ - ตอนที่ 111

ตอนที่111 แลกเปลี่ยนความลับ

กลางดึก อัลเบิร์ตเพิ่งตื่นจากการหลับใหล และสภาพแวดล้อมของเขาก็มืด เขาไม่สามารถระบุเวลาได้ แต่เขาสามารถสัมผัสได้ถึงการหายใจเบาๆ ของเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ รอบตัวเขา

อัลเบิร์ตลงจากเตียงอย่างเงียบ ๆ เตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้า ทันใดนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหูของเขา

“เราคิดว่านายจะนอนจนถึงเช้า”

“ใช่แล้ว จอร์จ นายแพ้” เฟร็ดนั่งลงที่ขอบเตียงและมองดูพี่ชายฝาแฝดของเขาด้วยรอยยิ้ม “ฉันพูดไปนานแล้วว่าอัลเบิร์ตจะตื่น”

“อืม นายชนะแล้ว” จอร์จรู้สึกหดหู่เล็กน้อยและพยักหน้า

“สวัสดีตอนดึก” อัลเบิร์ตสวมเสื้อสเวตเตอร์ให้ตัวเอง มองดูเพื่อนร่วมห้องทั้งสองแล้วถามว่า “ไปด้วยกันไหม”

“แน่นอน.”

“น่าเสียดายที่ลี จอร์แดนเผลอหลับไปจริงๆ!”

“ฉันควรทำยังไงดี นายอยากให้เขาตื่นไหม”

ทั้งสองจุดไม้กายสิทธิ์ ยกไปที่เตียงอีกข้างหนึ่ง มองดูเพื่อนร่วมห้องที่กำลังหลับอยู่ และส่ายหัวพร้อมกัน: “ยอมแพ้ เขาไม่ตื่น!”

“งั้นก็อย่าปลุกเขาสิ” อัลเบิร์ตสวมเสื้อผ้าหนาๆ คลุมตัวเอง ห่อผ้าพันคอที่นีย่าให้รอบคอ และเตือนเขาว่า “ตอนกลางคืนอากาศหนาวมาก แต่งตัวให้เรียบร้อย ใส่เสื้อผ้าหนาๆ เดี๋ยวจะเป็นหวัด!”

“พวกเราเตรียมพร้อมแล้ว” นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คู่แฝดจะเดินทางตอนกลางคืน พวกเขามีประสบการณ์มากกว่าอัลเบิร์ต

ทั้งสามคนลงไปข้างล่างอย่างเงียบๆ ห้องนั่งเล่นส่วนกลางของกริฟฟินดอร์ว่างเปล่า และไฟก็ดับไปนานแล้ว

“ตอนนี้ฉันจะใช้เวทย์มนตร์ให้?” อัลเบิร์ตปรับเสื้อคลุมกันหนาวของเขาสั้น ๆ แล้วยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและพูดกับฝาแฝดที่อยู่ข้างๆ เขาว่า “เดี๋ยวก่อน เมื่อออกไปอย่าไปไกลนัก”

“นายกำลังจะไปไหน?” เฟร็ดถามด้วยความสงสัย “ไม่ใช่เขตหนังสือต้องห้ามหรอ?”

“ใช่ ฉันจะไปยืมหนังสือที่นั่น” อัลเบิร์ตไม่ได้ปฏิเสธการเข้าไปในพื้นที่หนังสือต้องห้าม ลดเสียงของเขา “หนังสือคาถาและ… “น้ำยานำโชค ” หรือหนังสือยาอื่นๆ จริงๆ แล้วฉันสนใจน้ำยานำโชค มาก บันทึกที่เกี่ยวข้องสามารถพบในบริเวณหนังสือต้องห้ามอย่างแน่นอน”

“นายจะปรุงน้ำยานำโชค เหรอ?” แฝดมองหน้ากันแล้วพูดพร้อมกัน

“ตอนนี้ยังค่อนข้างยากอยู่บ้าง แต่มันเป็นไปได้อย่างแน่นอนในอนาคต ฉันมั่นใจในระดับการปรุงยาของฉัน” อัลเบิร์ตมีระบบ ดังนั้นเขาจึงมีความมั่นใจอย่างเป็นธรรมชาติ

น้ำยานำโชค เป็นสิ่งที่ดี เขาจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ

“เป็นไปได้ไหมที่นายวางแผนที่จะสร้างโชคลาภด้วยการขายน้ำยานำโชค ในอนาคต” ฝาแฝดมองหน้ากัน “ฉันกล้าพูดนะว่าจะขายดี เมื่อเป็นอย่างนั้น อย่าลืมมารับเราสร้างโชคลาภไปด้วยกัน”

“นี่เป็นความคิดที่ดี นายสามารถขายมันได้ในราคา 20 เกลเลียนหรือสูงกว่านั้นในคำสั้นๆ” อัลเบิร์ตบ่นว่า “แต่ยาของนายทั้งคู่แย่มากเลยนะ คาดว่านายจะทำได้แต่ยาพิษ”

“……!”

“ยี่สิบเกลเลียน!”

น้ำเสียงของฝาแฝดดังขึ้นทันที ราวกับว่าพวกเขาได้ยินบางสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ โดยไม่สนใจคำพูดครึ่งหลังของอัลเบิร์ตโดยสิ้นเชิง

“มูลค่าของน้ำยานำโชคนั้นสูงมาก แต่ก็ทำได้ยากเช่นกัน และกระบวนการก็ซับซ้อนมาก ว่ากันว่ามีเพียงผู้เชี่ยวชาญปรุงยาขั้นสูงเท่านั้นที่สามารถทำได้ มันขาดตลาดและประเมินค่าไม่ได้ แน่นอนว่าคนส่วนใหญ่ต่างต้องการ “โชคดี” อัลเบิร์ตเตือนว่า “อย่างไรก็ตาม การปรุงมันซับซ้อนมาก เมื่อมันผิดพลาด ผลที่ตามมาจะเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ไข แม้แต่อาจารย์ก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่ามันจะสำเร็จ ความล้มเหลวหมายถึงสามเดือนของการทำงานหนักนั้นสูญเปล่า มันบ้าไปแล้ว”

อันที่จริง อัลเบิร์ตรู้ว่าน้ำยานำโชคไม่สามารถนำ “โชคดี” มาให้ได้อย่างแท้จริง แต่เขาต้องการผลของน้ำยานำโชค และการดื่มก็เทียบเท่ากับการเพิ่มบัฟอันทรงพลังให้กับตัวเขาเอง

ในระดับหนึ่ง ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีในฐานะ “โชคดี”

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขามีระบบและค่าประสบการณ์มากมาย แค่เขามีทักษะก่อน เมื่อจำเป็น เขาสามารถเปลี่ยนร่างกายและกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญได้ทันที

น้ำยานำโชคกระตุ้นความสนใจของฝาแฝดอย่างไม่ต้องสงสัย ยาวิเศษที่สามารถทำให้ผู้คนโชคดี และสามารถขายได้เงินจำนวนมาก ถ้าเชี่ยวชาญจริงๆ ก็แปลว่ามีโชคลาภ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ตั้งใจแสวงหาความมั่งคั่ง แต่ก็ชัดเจนเช่นกัน ฐานะยากจนเป็นอย่างไร.

ถ้ามีเงินได้ก็ไม่มีใครอยากจน

“โอเค ฉันจะใช้คาถา” อัลเบิร์ตมองไปที่ทั้งสองคนและถามว่า “ใครจะมาก่อน”

“ไม่ นายไม่จำเป็นต้องใช้เวทย์มนตร์ เรามีวิธีที่ดีกว่านี้”

“วิธีที่ดีกว่า?” อัลเบิร์ตรู้ดีว่าพวกเขาหมายถึงอะไรกับสิ่งที่เรียกว่าวิธีที่ดีกว่า แต่คราวนี้เขาควรแสร้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย

“ใช้นี่สิ” ฝาแฝดทั้งสองเอาแผ่นหนังเก่าออกจากกระเป๋าแล้วเขย่าต่อหน้าอัลเบิร์ตราวกับเป็นสมบัติ

“นี่คืออะไร?” อัลเบิร์ตลดเสียงลง โดยจงใจทำให้น้ำเสียงของเขาดูน่าสงสัย เกรงว่าเขาจะเปิดเผยข้อบกพร่องใดๆ เขาจึงทำเป็นไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแผนที่

อันที่จริง สภาพแวดล้อมโดยรอบมืดมาก เฟร็ดและจอร์จไม่สังเกตเห็นสีหน้าของอัลเบิร์ต

“แผนที่ นายจำสิ่งดีๆ ที่เราทั้งคู่ได้รับจากลิ้นชัก “ของต้องห้ามที่ถูกยึดและอันตรายมาก” ของฟิลช์ได้ไหม เฟร็ดเตือน

“โอ้ นี่คือสิ่งที่พวกนายได้จากฟิลช์ แผ่นหนังเก่าเหรอ” อัลเบิร์ตยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและย้ายไปที่กระดาษแผ่นเก่า ไม่มีอะไรบนมัน

“มันใช้เวทมนตร์ล่องหนหรือหมึกล่องหน?”

“นี่คือแผนที่ แผนที่ของฮอกวอตส์ ต้องใช้รหัสผ่านพิเศษ แต่นายพูดถูก มันสามารถซ่อนข้อมูลภายในได้” จอร์จยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นและคลิกบนแผนที่ พลางพึมพำ “ข้าพเจ้าขอสาบานว่าข้าพเจ้าไม่ได้ทำความดีใดๆ เลย”

“ข้าพเจ้าไม่ได้ทำอะไรดีๆเลย เหรอ?” อัลเบิร์ตรู้สึกอยากจะหัวเราะเล็กน้อย แต่เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันไม่ได้ทำอะไรดีเลยจริงๆ”

ในไม่ช้าการเปลี่ยนแปลงก็ปรากฏขึ้นบนแผนที่ หมึกและเส้นที่เชื่อมต่อกันจำนวนนับไม่ถ้วนได้ร่างแผนที่ของปราสาท

“เป็นแผนที่ที่วิเศษมาก เราเห็นเจตนาดีของผู้จัดทำไม่ใช่เรื่องยาก” อัลเบิร์ตกระซิบ “นอกจากนี้ยังมีเวทมนตร์การติดตามขั้นสูงอีกด้วย”

“เวทมนตร์อะไรนะ?” จอร์จถามด้วยความสงสัย

“การเวทย์มนตร์ติดตาม” อัลเบิร์ตอธิบาย “ผู้สร้างใช้เวทมนตร์ติดตามบนแผนที่ และความสำเร็จของเขาก็ไม่ใช่ธรรมดาเลย”

“ใช่ เขาจะทำเครื่องหมายตำแหน่งของทุกคนในปราสาท” เฟร็ดกะพริบตาใส่อัลเบิร์ตและกล่าวว่า “หลังจากเวลาเที่ยงคืน ฟิลช์ก็ลุกขึ้นและลาดตระเวนไปรอบๆ จริงๆ เขาพยายามจะจับเรา น่าเสียดายที่ตอนนั้น…นายยังไม่ตื่นในตอนนั้น เขาจึงวิ่งไปมาโดยเปล่าประโยชน์ .”

“งั้น… ที่พวกนายรู้ว่าตำแหน่งของทางลับต่างๆ มันเกี่ยวข้องกับแผนที่นี้ด้วยเหรอ?” อัลเบิร์ตถามพลางหรี่ตาลง

“ใช่ เรารู้จากแผนที่ตัวกวน” พี่น้องฝาแฝดกระซิบ: “อย่าบอกลีจอร์แดนเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนนี้”

“ฉันรู้ ” อัลเบิร์ตแสดงความเข้าใจของเขา “อย่างไรก็ตาม ฉันคิดว่ามีความลับบางอย่างในโรงเรียน ที่พวกนายคงไม่รู้”

“ความลับอะไร?” แฝดพูดพร้อมกัน

“ตู้ไม้กวาดที่พวกนายกำลังมองหาอยู่” อัลเบิร์ตกล่าวอย่างลึกลับ

“นายพบตู้ไม้กวาดหรอ”

“นั่นไม่ใช่ตู้เก็บไม้กวาด มากับฉัน” อัลเบิร์ตยิ้มอย่างลึกลับ “พวกนายจะต้องประหลาดใจแน่”