ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 75

ตูม!

ความรู้แจ้งแห่งเต๋เป็นเหมือนกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากอยูภายในใจของ หลินมู่เฟิง

แต่ปราณจำนวนมากมายมหาศาลก็พุ่งมาจากตันเถียนและหลั่งไหลไปทั่วร่างกายองเขา

มากเกินไป!

”จงสงบ!”

เขาเริ่มย่อยสิ่งที่ได้รับอย่างรวดเร็วและในขณะเดียวกันก็เตือนตัวเองในใจว่าอย่าสร้างปัญหาต่อหน้าปรมาจรย์

ในอีกด้านหนึ่ง หลินชิงหยุนมองไปที่ชามซุปตรงหน้านางอย่างเคร่งเครียดและตื่นเต้นมาก มันเป็นซุปที่มีโอกาสอยู่มากมายนับไม่ถ้วน ข้ากลัวว่าต่อให้ทั้งโลกของการฝึกตนก็จะไม่สามารถหาของล้ำค่ากว่าซุปปหม้อนี้ได้

นี่คือพลังของผุ้ยิง่ใหญ่เหรอ? เพียงน้ำซุปเพียงเล็กน้อยที่ไหลออกจากนิ้วมือก็เพียงพอแล้วที่จะเป็นประโยชน์ต่อคน ๆ หนึ่งไปชั่วชีวิต

นางค่อยๆหยิบช้อนแล้วตักซุปเข้าที่ริมฝีปาก

น้ำซุปที่เนียนละเอียดกระทบตามลิ้นของนางและทันใดนั้นรสชาติอันโอชะที่หาที่เปรียบมิได้ก็ระเบิดออกมา กระจายไปทั่ะทุกส่วนของร่างกาย ทำให้รูขุมขนทั่วร่างกระชับขึ้นและรู้สึกร่าเริง

“ กูตง.”

น้ำซุปที่เนียนละเอียดไหลลงลำคอทิ้งรสชาติอันลึกล้ำไว้ระหว่งาทางกลิ่นหอมชโลมทุกซอกทุกมุม

”แอ่ว-“

โพรงจมูกของหลินชิงหยุนอดไม่ได้ที่จะสูดหายใจ นางอดไม่ได้ที่จะหลับตาเพลิดเพลินไปกับความพอใจที่ไม่เคยมีมาก่อน

ในปากของนางยังคงมีเนื้ออยู่เล็กน้อยและการกัดเบา ๆ ของฟันของนางทำให้ดวงตาของนางสดใสขึ้น รสชาติที่นุ่มนวลอบออวลไปทั่วปาก

จากซุปเห็ดตุ๋นที่ปรุงอย่างช้าๆ เนื้อของนกอินทรีตัวโตได้รับการตุ๋นอย่างสมบูรณ์แบบ ความนุ่มและอร่อย ไม่กลืนยากเกินไปและรสไม่จืดเกินไป นางเพลิดเพลินไปกับความน่าพอใจ

อร่อย!

นางไม่รู้ว่าจะอธิบายซุปชามนี้อย่างไรดี นี้เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่าคำศัพท์ที่นางได้เรียนรู้มานั้นน้อยมาก

นางอดไม่ได้ที่จะกินครั้งที่สอ งใบหน้าสวๆยของนางก็แดงระเรื่อ

ปราณในร่างกายเริ่มสั่นและสมองก็ตกอยู่ในความว่างเปล่า

หลังจากนั้นไม่นานหลินมู่เฟิงก็กลับมามีสติอีกครั้งเมื่อมองไปที่หม้อซุป ความประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นในส่วนลึกของดวงตาของเขา

นี่คืออะไร?

นอกจากนี้เขายังสามารถเข้าใจว่าเขาสามารถเพิ่มปราณของเขาได้ หลังจากนั้นเขาก็ได้กินสมุนไพรมากมาย แต่ … ทำไมถึงมี วิถีเต๋า? !

แม้ว่าสัมผัสของเต๋านี้จะไม่เข้มข้นเท่าชาที่ข้าดื่มครั้งที่แล้ว แต่ก็มีมันอยู่ในหม้อที่อยู่ตรงหน้าข้า!

มันช่างน่าเหลือเชื่อ!

วิถีเต๋า ไร้ค่าสำหรับผู้เชี่ยวชาญหรือ?

เขามองไปที่หม้ออีกครั้ง ดวงตาของเขาเบิกกว้างพยายามค้นหาแหล่งที่มาของ วิถีเต๋า

นกอินทรีภูเขาตัวนี้ไม่ใช่แน่นอน ไม่ใช่เป็นสมุนไพรหรือของเหลวซวนปิงพันปีและไม่ควรเป็นน้ำจิตวิญญาณเหลือเพียงเห็ดและเครื่องเคียงอย่างหัวหอมเท่านั้น!

ฟ่อ–

การคาดเดานี้ทำให้หนังศีรษะของเขาด้านชาและขนทั้งตัวของเขาก็ลุกชัน

เขาพยายามระงับความตกใจในใจกรอกชามอย่างระมัดระวังและจงใจตักเห็ดเล็กน้อย

คราวนี้เขาไม่กล้าที่จะดื่มอย่างลวกๆ แต่จิบเล็กน้อยแล้วกลืนเห็ดเข้าปาก

เห็ดจะนุ่มมากเมื่อแช่ในซุปและรสชาติส่วนใหญ่จะรวมอยู่ในซุปแม้ว่ามันจะยังคงอร่อย แต่ก็ไม่ดีไปกว่าซุป

หลินมู่เฟิงไม่ได้กังวลเรื่องรสชาติ แต่กัดเห็ดเบา ๆ

”พัฟ -“

เมื่อเห็ดแยกออกเป็นสองส่วนความรู้สึกลึกลับก็ห่อหุ้มหลินมู่เฟิงทันทีทำให้สมองของเขาปลอดโปร่ง

นี่นี่นี่ …

เห็ดนี้มี วิถีเต๋า จริงหรือ? !

เขาตกตะลึงเ ขาคิดว่าสิ่งที่ธรรมดาที่สุดในซุปหม้อนี้คือเห็ดและหัวหอมสีเขียว แต่มันเป็นสิ่งที่พิเศษที่สุดที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

เห็ดและหัวหอมสีเขียวมีวิถีเต๋า

นี่คือสิ่งที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนในชีวิติ!

เฮ้ ความรู้แจ้งในเต๋าของข้าต้องได้รับการพัฒนจริงๆ เนื่องจากเป็นสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญปลูกมันจะธรรมดาไปได้อย่างไร?

”ผู้เฒ่าหลิน มันไม่ดีเหรอเจ้ากินช้ามาก” หลี่เหนียนฟานพูดกับพวกเขาด้วยความประหลาดใจ

เขาไม่รู้ว่าพวกเขากำลังคิดอะไรอยู่ หลินมู่เฟิงเพียงแค่กระดกกินและค้างเป็นเวลานานในขณะที่หลินชิงหยุนก็ยิ่งทำท่าเกินจริง นางจิบและเบิกตาตกตะลึง

หลินมู่เฟิงสั่นสะท้านไปทั้งตัวและหัวใจของเขาก็กระตุก “ไม่ แน่นอนซุปนี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ข้าเคยกินมา รสแค่ค้างอยู่ในคอใช่ เพราะมันดีมากหลังจากกินเสร็จข้าก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึวรสชาตที่อยู่ในลำคอ “

หลินชิงหยุนพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า“ ใช่หลี่กงซีเรามีรสชาติที่ค้างอยู่ในลำคอ มันอร่อยมากเราไม่สามารถทำให้ตัวเองหยุดหลงใหลได้”

“ ไม่เป็นไรถ้าเจ้าชอบก็ดีแลว แต่ก็ยังไม่สายเกินไปที่จะเพลิดเพลินหลังจากกินเสณ้จ” หลี่เหนียนฟานยิ้ม

ถ้าเป็นผู้ที่มีวัฒนธรรม

การกินก็เหมือนกับการดื่มชาและต้องใช้เวลาสักพัก

อย่างไรก็ตามสิ่งนี้สะท้อนให้เห็นถึงความเคารพต่ออาหารและผู้คนอย่างเต็มที่

หลินมู่เฟิงและ หลินชิงหยุนไม่สามารถช่วยแสดงสีหน้ายุ่งเหยิงบนใบหน้าของพวกเขาหลังจากได้ยินคำพูดของ หลี่เหนียนฟ่าน

ถ้าเจ้ากินช้าเจ้าจะดูไม่สุภาพต่อหน้าปรมาจารย์ แต่เจ้าก็ไม่สามารถกินเร็วได้อยู่ดี!

เราจะต้องไม่ทำให้ผู้เชี่ยวชาญไม่ชอบ!

พวกเขากัดฟันและเร่งความเร็วในการกินทันที

สิ่งนี้ทำให้วิถีเต๋า และปราณสะสมในร่างกายมากขึ้นเรื่อย ๆ ไม่มีเวลาย่อยมันทำให้ร่างกายร้อนรุ่มและสมองของพวกเขาคำรามและพวกเขาไม่สามารถยึดมั่นกับมันได้ .

อย่างไรก็ตามพวกเขาไม่กล้าแสดงมันทำได้เพียงแค่กัดฟันและกลั้นมันไว้

พวกเขาถึงขีเจำกัด พวกเขาเหงื่อออกมากหายใจเร็วหน้าแดงไปหมดและหัวของพวกเขาก็ยังเวียนหัวอยู่เล็กน้อย

แม้ว่าปฏิกิริยาของพวกเขาจะรุนแรงขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พวกเขาจะเหงื่อออกมากหลังจากดื่มซุป

หลี่เหนียนฟานก็รู้สึกอุ่นไปทั่วร่างเช่นกันดังนั้นจึงไม่รู้สึกแปลกใจอย่างแน่นอน แต่มองไปยังหม้อซุปที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งทำหน้ามุ่ยและพึมพำ:“ ตอนนี้มีทีวีอยู่ด้วย แต่น่าเสียดายที่ยังมีไม่มีตู้เย็น ซุปยังเหลืออยู่ครึ่งหม้อ ได้แต่เทน้ำซุปทิ้งเท่านั้น “

ตู้เย็น?

คำใบ้!

คำใบ้มาแล้ว!

ถึงเวลาที่ข้าต้องลงมือแล้ว!

การหายใจของหลินมู่เฟิงยิ่งเร็วขึ้นและเขาสูกหายใจเข้าลึก ๆ บังคับให้ปราณที่สับสนวุ่นวายในร่างกายของเขาสงบลงและพูดด้วยเสียงแหบ“ ปรมาจารย์หลี่ตู้เย็นคืออะไร?

หลี่เหนียนฟานพูดอย่างลวกๆว่า: “มันเป็นเพียงอุปกรณ์สำหรับเก็บอาหารเท่านั้นมันมีผลในการแช่แข็งและสามารถใช้เพื่อยืดระยะเวลาการเก็บรักษาอาหารได้”

”แค่นั้นหรือ.”

หลินมู่เฟิงพยักหน้าอย่างกะทันหันและในทันใดนั้นก็นึกถึงสิ่งประดิษฐ์หลายชิ้นที่มีผลแช่แข็งก็ปรากฏขึ้นในใจของเขา

อย่างไรก็ตามหลังจากนั้นเขาก็ส่ายหัวและกำจัดสิ่งประดิษฐ์วิเศษเหล่านี้ออกไป

อุปกรณ์วิเศษเหล่านี้ระดับต่ำเกินไปสำหรับผู้เชี่ยวชาญและไม่ต่างจากขยะและไม่สามารถมอบให้ได้

ข้อเสนอแนะของผู้เชี่ยวชาญไม่เคยง่ายขนาดนี้ต้องมีความหมายลึกซึ้งและข้าต้องคิดถึงมัน

ตู้เย็น ตู้เย็น …

เขาจำคำนี้ไว้ในใจอย่างเงียบ ๆ และผู้เชี่ยวชาญก็มอบความไว้วางใจให้เขาเขาไม่กล้าที่จะละเลยแม้แต่น้อยและถือเป็นงานที่สำคัญที่สุดในใจทันที