ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 73

อาจจะเป็นที่ดาบ?

ไม่ใช่!

หลินมู่เฟิงมองไปที่ดาบปีศาจมาจากนั้นก็มองไปที่กองฟืน

ฟ่อ–

รูม่านตาของเขาหดตัวทันทีและแทบจะกระโดดขึ้นจากพื้น

มะ … ไม้วิญญาณ? !

เขารีบหยิบฟืนขึ้นมาและดูอย่างระมัดระวัง

ไม้วิญญาณมันคือไม้วิญญาณจริงๆ!

ข้าทำอะไรลงไปข้ากำลังตัดวิญญาณ!

นี่คือไม้วิญญาณที่เป็นวัสดุระดับสูงมากที่สามารถใช้ในการปรับแต่อาวุธวิเศษที่ใช้ป้องกั้นชั้นยอดได้มีคนมากมายที่ต้องการมัน แต่เขาไม่ต้องการ!

ไม่น่าแปลกใจที่ต้องใช้ดาบปีศาจเพื่อตัดไม้

นอกจากนี้หลี่กงซีใช้ไม้วิญญาณในการเผาไฟจริงหรือ?

นี่……

นี่คือโลกของผู้ยิ่งใหญ่?

เขาอดไม่ได้ที่จะแอบมองไปยังทิศทางของกองไฟ

หลินชิงหยุนกำลังช่วยจุดไฟด้วยการโยนไม้เข้าไปในกองไฟเป็นครั้งคราวจากนั้นก็ทำหน้ามุ่ยปากเพื่อเป่าไฟ

เปลวไฟ …

มันคือไฟของลูกแก้วมังกรเพลิง

!

เขาสั่นเทาและก็คิดอะรไบยางอย่างขึ้นมาได้

ข้าไม่ใช่ปรมาจารย์แห่งศาลาอมตะหลิงหยุนหรือ ข้าต้องการมาที่นี่เพื่อเป็นผู้ฝึกตนที่เยี่ยมยอด!

น่าเสียดายที่ผู้เชี่ยวชาญสามารถดูถูกข้าได้

เฮ้อ ช่างน่าเศร้า

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เปลี่ยนคิดของเขาและตัดสินใจเผชิญหน้ากับฟืนตรงหน้าเขาอีกครั้งและพยายามเป็นเล็งตำแหน่งที่เหมาะๆ
เขายกดาบปีศาจที่ร่วงหล่นดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย เขาควบคุมพลังวิญญาณในร่างกายของเขาเพื่อถ่ายเข้าไปในดาบปีศาจที่ร่วงหล่น

ยกมือขึ้นลง!

คลิก!

ไม้ถูกตัดขาด!

ในเวลาเดียวกันแรงต้านทานขนาดยักษ์ก็ออกมาจากดาบปีศาจที่ร่วงหล่นทำให้เขาคร่ำครวญและมือที่ถือดาบก็สั่นสะท้าน

หลินมู่เฟิงอดไม่ได้ที่จะอุทานในใจ: “ว่ากันว่าไม้วิญญาณมีสามารถสะท้อนการโจมตีได้ มันเป็นเรื่องจริง!”

โดยไม่กล้าที่จะชักช้าเขาตั้งฟืนให้ตรงยกดาบปีศาจที่ร่วงหล่นอีกครั้งและสับมันลง

คลิก!

เขาตัดได้เรียบเนียนอีกครั้ง

แรงโต้กลับมาอีกครั้งทำให้มือของเขาเริ่มรู้สึกชา

แม้แต่ผู้ฝึกตนก็ยังได้รับบาดเจ็บจากการสับไม้เช่นนี้!

แต่ดวงตาของหลินมู่เฟิงกำลังรู้สึกเข้าใจอะไรบางอย่าง

ข้าเข้าใจแล้ว!

ปรมาจารย์กำลังสอนข้าอย่างชัดเจน!

ลูกสาวของข้าไม่สุภาพมากตอนนี้นางต้องทำให้ผู้เชี่ยวชาญไม่พอใจและผู้เชี่ยวชาญก็ขอให้ข้าสับไม้ซึ่งจริงๆแล้วกำลังสอนบทเรียนให้ข้า!

เมื่อคิดออกแล้วแทนที่จะรู้สึกไม่สบายใจเลยเขาก็ถอนหายใจยาว ๆ อย่างโล่งอก

เนื่องจากผู้เชี่ยวชาญได้สอนบทเรียนให้กับเขาความไม่พอใจของเขาจะคลี่คลายลงเล็กน้อยนี่เป็นสิ่งที่ดี!

เจ้าต้องตัดไม้ให้ดีและมุ่งมั่นที่จะสร้างความพึงพอใจให้กับปรมาจารย์!

เขาไม่กล้าที่จะพักอีกต่อไปและยังคงยกดาบปีศาจที่ร่วงหล่นต่อไปและสับมันลง

คลิก!

คลิก!

ไม้วิญญาณถูกตัดขาดเป็นสองท่อนและใบหน้าของหลินมู่เฟิงก็เริ่มมีเม็ดเหงื่อ

แม้ว่าเขาจะทำร้ายตัวเอง แต่จิตใจของเขาก็สบายใจขึ้นเรื่อย ๆ และความม่พอใจของผู้เชี่ยวชาญน่าจะลดลงมื่อเห็นว่าข้าจริงใจมาก

มือของเขาเริ่มสั่นเล็กน้อยและ7-8 ส่วนของพลังงจิตวิญญาณของร่างกายของเขาก็หมดลง เขาเหนื่อยยิ่งกว่าหลังจากการต่อสู้ครั้งใหญ่

นอกจากความเหนื่อยล้าทางร่างกายแล้วหัวใจของเขาก็สั่นสะท้านด้วยเช่นกัน

นี่คือไม้วิญญาณทั้งหมดข้าโชคดีพอที่สามารถสับไม้วิญญาณได้ด้วยการเป่าครั้งเดียวนี่ก่อนหน้านี้ … ข้าคิดไม่ถึงเลย!

มันเหมือนกับความฝัน

ใครจะกล้าอวดรวยกับข้าอีกในอนาคต ข้าคือคนที่ตัดไม้วิญญาณ!

หลี่เหนียนฟานอยู่ไม่ไกลและเมื่อเขาเห็นใบหน้าของหลินมู่เฟิงซีดและมีเหงื่อออกทั่วเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

อะไร? แค่สับฟืนเองไม่ใช่เหรอ

เป็นไปได้ไหมที่ชชายชราพึ่งต่อสู้กับศัตรูมา
เขามีบาดแผลอะไรหรือเปล่า?

หลี่เหนียนฟานรีบพูดว่า: “ผู้เฒ่าหลินพอเถอะมานั่งที่นี่ไ ม่ต้องตัดอีกแล้ว”

”เดี” หลินมู่เฟิงดีใจมากและดูเหมือนว่าความโกรธของ หลี่กงซีจะหายไป

ในเวลานี้มือของเขาที่ถือดาบปีศาจที่ร่วงหล่นนั้นเป็นสีแดงแล้วมีรอยปลิแตกเล็กน้อยและพลังวิญญาณในร่างกายของเขาก็เหลือน้อยมาก

เขามาที่โต๊ะโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาก็ได้กลิ่นหอมแรงลอยมาจากหม้อทันที

“ กูตง.”

ทันทีที่กลิ่นหอมเข้าจมูกหลินมู่เฟิงก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงคอ น้ำลายในปากของเขาก็เริ่มหลั่งออกมาอย่างรวดเร็ว

กลิ่นดี!

มันหอมมาก?

หลังจากเข้าสู่วิถีฝึกตน เขามีความรู้สึกอยากกินอาหารเป็นครั้งแรก

สายตาของเขาอดไม่ได้ที่จะตกไปที่หม้อ

หม้อปรุงอาหารถูกปิดด้วยฝาหม้อเหลือมีเพียงรูเล็ก ๆ ที่มีควันสีขาวพวยพุ่งออกมาและไอน้ำที่เกาะฝาทำให้เกิดเสียงเล็กน้อย

เปลวไฟด้านล่างกำลังลุกไหม้และไว้วิญญาณก็เริ่มกลายเป็นขี้เถ้า

เมื่อเห็นฉากที่หรูหราเช่นนี้ปากของหลินมู่เฟิงก็กระตุกอีกครั้ง

หลินชิงหยุนนั่งยองๆจ้องไปที่หม้อปรุงอาหารโดยไม่กระพริบตาน้ำลายในปากของนางไม่เคยหยุดและคอของนางก็หดลงเป็นครั้งคราวมันมาจากที่นางกลืนน้าลาย

ที่มุมปากนางมีน้ำลายไหลย้อยออกมาโดยไม่รู้ตัว

แม้ว่าต้าจีมักจะกินอาหารอร่อย ๆ แต่หญิงสาวก็จ้องมองไปที่หม้อปรุงอาหารแสดงความคาดหวัง

หลังจากนั้นไม่นานหมอกที่ลอยออกมาจากหม้อปรุงอาหารก็เยอะขึ้นมากและฝาก็เริ่ม “แตก”

“ ใกล้จะถึงแล้ว” หลี่เหนียนฟานยิ้มเล็กน้อยแล้วเปิดฝา

ทันใดนั้นควันสีขาวหนาทึบพวยพุ่งออกมาจากหม้อปกคลุมหม้อปรุงอาหารทำให้ผู้คนต้องหลับตา

สิ่งที่ตามมาคือกลิ่นที่รุนแรง

กลิ่นหอมกลมกล่อมลอยเข้ามาในปากตามด้วยรูจมูกราวกับว่ามันกลายเป็นสารกระตุ้นความอยาก

“ ฉ่า!”

ทั้งสามเช็ดน้ำลายที่มุมปากของพวกเขาและจ้องเขม็งตรงไปที่หม้อ

หมอกค่อยๆสลายไปและซุปสีทองก็ค่อยๆปรากฏต่อหน้าทุกคนเมื่อข้าจับจ้องดวงตาของข้ามันเป็นชั้นของน้ำมันที่ลอยอยู่บนซุปสีขาวราวกับหิมะ

หม้อรยงคงให้ความร้อนทำให้น้ำซุปเดือดและมชในหม้อมีเนื้อ”นกอินทรี”ลอยขึ้นลง

น้ำลายบนปากของ หลินชิงหยุนไม่สามารถหยุดได้อีกต่อไปและมันก็เริ่มไหลลงมาที่มุมปากของนางหากไม่ใช่เพราะมีปรมาจารย์นางคงกระโจนลงไปแล้ว

หลินมู่เฟิงไม่ได้ดีไปกว่ากันนักลูกกระเดือกของเขายังคงขึ้นลงอยู่ตลอดและเขาพยายามควบคุมตัวเองให้ดีที่สุด

ในขณะเดียวกันเขาก็มองดูทุกอย่างในหม้ออย่างสงสัยว่ามันคืออะไรที่มีกลิ่นหอมมากขนาดนี้

เขารู้ว่าน้ำทั้งหมดในซุปนี้เป็นน้ำจิตวิญญาณ

ด้านบนของซุปมีเห็ดและต้นหอมจำนวนเล็กน้อยนอกจากนี้ยังมีดอกไม้แปลก ๆ ที่ดูพิเศษ

หือ? ข้ารู้สึกคุ้นเคยดี

มันคือ … สมุนไพรอมตะ? !

หัวของหลินมู่เฟิงหดตัวลงทันทีจ้องมองดอกไม้และพืชแปลก ๆ และจิตใจของเขาก็สั่นสะท้าน

สมองของเขาราวกับถูกระเบิดเปิดรับความรู้ใหม่ๆ

ตุ๋นสมุนไพรอมตะในน้ำซุป? !

ดูเหมือนว่าหลี่กงซีปลูกสมุนไพรเหล่านี้ไม่เพียงแต่สำหรับทำยาเท่านั้น แต่ยังใช้ปรุงอาหารด้วย!

ใช่แล้ว แม้ว่าสมุนไพรอมตะเหล่านี้จะมีค่าในโลกแห่งฝึกตน ในสายตาของหลี่กงซีก็คงไม่ต่างจากดอกไม้และพืชทั่วไป

แต่เขาตกใจยิ่งกว่าเดิมเมื่อเขามองไปที่ส่วนประกอบที่สำคัญที่สุดในหม้อ – นกอินทรีตัวใหญ่!

เขาเห็นหัวที่มีขนาดไม่เล็กหลับตาลงอย่างสงบและเนื้อสุกเต็มที่

สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือปากของอินทรีนี้มันมีส่วนปลายเป็นสีเงินจริงๆ

พระเจ้า!

จักรพรรดิปีศาจจันทร์สีเงิน? !