ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 7

หลีเหนียนฟ่าน มองไปที่ ลั่วห่าวที่ลังเลจะพูดและถามด้วยความอยากรู้ว่า “มีอะไร?”

หลัวห่าวยิ้มอย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ไม่เป็นอะไร ข้าบอกว่าข้ารู้สึกสดชื่นมากแค่ไหนหลังจากที่ข้าเข้ามาในนี้ อากาศที่นี่สดชื่นมาก”

หลี่ เหนียนฟ่าน ยิ้มและพูดว่า “เชิญนั่ง”

ทั้งสามนั่งลง

“ ชาที่ปลูกยังไม่ถึงฤดูเก็บเกี่ยว ข้าทำได้แค่เสิร์ฟน้ำดื่มธรรมดาก่อน”

หลีเหนียนฟ่าน กล่าว

ไป๋ลั่วชวงตอบว่า: “ปรามาจารย์หลีช่างสุภาพ เราไม่คิดมาก”

หลี่เหนียนฟานยิ้มถือถ้วยแล้วรินน้ำสามแก้วจากเครื่องกรองน้ำให้ทั้งสามคน

“ขอบคุณหลี่กงซี” ไป๋ลั่วซวงหยิบน้ำขึ้นมา แต่รูม่านตาของนางก็หดลงทันทีและพูดด้วยความตกใจ: “ขอบังอาจถาม หลี่กงซี น้ำนี้คือสิ่งใด?”

“น้ำจากเครื่องกรองน้ำ” หลีเหนียนฟ่าน ตอบลวกๆ

มันคืออุปกรณ์วิเศษ!

ผู้ฝึกตนทั้งสามมึนงง ถ้วยที่ถืออยู่ต็มไปด้วยน้ำแต่พวกมันไม่ใช่น้ำธรรมดา แต่เป็นน้ำจิตวิญญาณ!

พลังวิญญาณที่บรรจุอยู่ในแก้วน้ำนั้นเทียบได้กับยาอายุวัฒนะระดับต่ำ!

เครื่องกรองน้ำนี้เป็นอุปกรณ์สวรรค์ชั้นยอดและน้ำธรรมดาจะกลายเป็นน้ำจิตวิญญาณทันทีที่ผ่านออกมา มันน่าเหลือเชื่อมาก!

หลี่เหนียนฟานเห็นว่าทั้งสามคนกำลังพูดคุยกัน เขาไม่รำคาญเพียงแต่พูดเบา ๆ : “ข้าจะไปที่สวนหลังบ้าน เจ้าสามารถดื่มน้ำจากเครื่องกรองน้ำได้”

หลี่เหนียนฟานเดินไปที่สวนหลังบ้านพร้อมแบกลูกปลาและเต่า ก่อนพูดว่า “เสี่ยวไป๋ไปจัดการซากเสือดาวและเตรียมทำอาหาร!”

ในห้องโถงเหลือเพียงสามผู้ฝึกตนที่มีดวงตากลมโตและหดเล็กอย่างกระสับกระส่าย

แม้ว่าจะโลภในเครื่องฟอกอากาศและเครื่องกรองน้ำ แต่พวกเขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะคิดขโมยเลยแม้แต่น้อย

หลัวห่าวกลืนน้ำลายและอุทาน:“ ปรมาจารย์ … ศิษย์น้องดูเหมือนว่าเราจะได้พบกับยอดคนของจริงแล้ว”

ไป๋ลั่วซวงพยักหน้าและหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า: “ผู้เชี่ยวชาญท่านนี้มีความรู้ความเข้าใจมากกว่าสิ่งที่เราเห็นก่อนหน้านี้แน่นอน!ถ้าเราทำได้ดี เราอาจสามารถเป็นเพื่อนกับปรมาจารย์ได้ มันจะเป็นพรที่ดีที่สุดของเราในชีวิตนี้! “

ฉินจู: “ศิษย์น้องไม่ต้องกังวลเราสามารถช่วยได้”

ในขณะนี้ ลั่วห่าวจ้องไปที่ถังขยะด้วยเท้าของเขาและอดไม่ได้ที่จะผงะ

มีม้วนบางอย่างอยู่ข้างในซึ่งดูเหมือนจะเป็นม้วนรูปภาพ

“ลั่วห่าวเจ้ากำลังทำอะไรอยู่อย่ายุ่งกับของของท่านปรมาจารย์!” หัวใจของ ไป๋ลั่วชวงกระชับและเตือนเขาสอย่างรวดเร็ว

“มันเหมือนถังขยะ”

ลั่วห่าวกล่าวพลางหยิบม้วนภาพออกมาอย่างระมัดระวังและค่อยๆคลี่ออกด้วยมือของเขา

เขาสงสัยเล็กน้อยเกี่ยวกับสิ่งที่ผู้เชี่ยวชาญโยนทิ้งไป

บนรอยเลื่อนของม้นม้สนภาพมีร่างค่อยๆโผล่ออกมา

รูปนี้เป็รการวาดด้านหลังของผู้ที่สวมหมวกไม้ไผ่และยืนบนเรือแคนูพร้อมถือดาบยาวในมือ

เส้นนั้นเรียบง่ายและดูเหมือนจะวาดแบบมั่วๆ

อย่างไรก็ตามทันทีที่เขาเห็นภาพลั่วห่าวก็ส่งเสียงกรีดร้องและเขาก็กระโดดขึ้นด้วยความตกใจและอุทานว่า “เจตนาดาบ! มีเจตนาดาบในภาพวาดนี้!”

ไป๋ลั่วชวงฉินจู มองไปที่ม้วนหนังสือในเวลาเดียวกัน

เมื่อมองแวบเดียวพวกเขาดูเหมือนจะรวมอยู่ในม้วนภาพรู้สึกโดดเดี่ยวเย็นชาและเย่อหยิ่งกล้าหาญสิ้นหวังและอื่น ๆ อารมณืเหล่านั้นเกือบจะครอบงำพวกเขา

ในขณะนี้พวกเขาดูเหมือนจะอยู่ในโลกเดียวกับนักดาบ ความตั้งใจของดาบอันสง่างามผุดขึ้นมาจากนักดาบและพวกเขาไม่สามารถแม้แต่หายใจได้

หากคนธรรมดามองไปที่ภาพวาดนี้พวกเขาอาจไม่มีปฏิกิริยาที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ แต่ทั้งสามคนเป็นศิษย์ของนิกายหมื่นดาบอมตะซึ่งฝึกฝนวิชาดาบมาแต่แรก พวกเขามีความไวต่อเจตนาของดาบมาก

พวกเขาเข้าใจแนวคิดทางศิลปะของภาพวาดนี้อย่างคลุมเครือ นักดาบในภาพคนนี้กำลังล่องเรือไปตามนัดและการต่อสู้ขั้นแตกหักกำลังรออยู่อีกฟากหนึ่งของแม่น้ำ!

“!”

ลั่วห่าวม้วนภาพคืนอย่างรวดเร็วและทั้งสามคนก็ตื่นขึ้น แค่ชั่วครู่เท่านั้นกลับมีเหงื่อไหลโทรมตามหลังพวกเขา

“คนที่อยู่ในภาพนี้เป็นใครกัน แค่ภาพด้านหลังเพียงอย่างเดียวก็มีเจตนาดาบที่แข็งแกร่งเช่นนี้แม้จะอยู่ไกลเกินไป ก็ทำให้ของเราเกือบแย่” ฉินจู กล่าวด้วยความกลัว

ไป๋ลั่วซวงไม่รู้วิธีอธิบายความรู้สึกของนางอย่างไรดีอีกต่อไปก่อนตัวสั่น: “นี่ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดที่สำคัญคือมีคนวาดมันได้และ … ทิ้งมันลงถังขยะ!”

ลั่วห่าว: “ภาพวาดนี้มีค่าสำหรับช่างซ่อมดาบของเรา!”

ตอนนี้ หลีเหนียนฟ่าน ได้กลับมาแล้วและเสี่ยวไป๋เดินเข้าไปในครัวพร้อมกับแบกร่างของเสือดาวและกำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหาร

หลี่ เหนียนฟ่าน มองไปที่การแสดงออกของทั้งสามคนและอดไม่ได้ที่จะถามว่า “มีอะไรเหรอ?

ไป๋ลั่วชวงหยิบม้วนภาพและพูดอย่างเชื่องช้า: “ขออภัยเรานำสิ่งของของท่านออกมาดูโดยไม่ได้รับอนุญาต”

“ไม่เป็นไรนี่เป็นเพียงภาพร่างที่ข้าวาดแบบลวกๆและมันก็ถูกทิ้งไปแล้ว” หลีเหนียนฟ่าน ยิ้มอย่างไม่แยแส

ด้วยคำพูดเหล่านี้ตำแหน่งของ หลีเหนียนฟ่าน ในหัวใจของทั้งสามได้รับการยกระดับอย่างน่าตกใจ

ภาพร่างที่เขาวาดดมีเจตนาของดาบที่ยิ่งใหญ่ นี่มันเป็นขอบเขตอะไร อาจเป็นนางฟ้าในตำนานหรือไม่?

ฉินจู มองไปที่ หลีเหนียนฟ่าน อย่างคาดหวังและพูดอย่างประหม่า: “ปรามาจารย์หลี ข้าไม่รู้ว่า ข้าสามารถตัดความรักไปจากมันได้ไหมและโปรดมอบภาพวาดนี้ให้เราได้หรือเปลา”

หลัวห่าวและไป๋ลั่วซวงกลั้นหายใจและช่วยไม่ได้ที่กำหมัดทั้งสองข้างรอคำตอบเหมือนนักเรียนที่รอผลการสอบ

เมื่อเห็นการแสดงออกของทั้งสาม หลีเหนียนฟ่าน ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีคนที่รักการวาดภาพในหมู่ผู้ฝึกฝน

เขาโบกมือและพูดว่า “มันไม่ใช่แค่ภาพร่างเหรอเอาไปเถอะ”

“ขอบคุณหลี่กงซี!”

ทั้งสามคนดีใจมากเมื่อได้ยินคำพูดนั้นและตื่นขึ้นมาด้วยกันด้วยความตื่นเต้น

ภาพวาดนี้จะต้องถูกส่งไปยังจงเมิ่นโดยเร็วที่สุด!

พวกเขารู้ว่ามันเป็นเรื่องสำคัญมากและไม่กล้าที่จะรอช้า

ไป๋ลั่วซวงโค้งคำนับหลี่เหนียนฟานด้วยความเคารพและกล่าวว่า “นายน้อยหลี่ขอบคุณสำหรับความเมตตา แต่พวกเราสามคนกำลังจะกลับไปที่นิกายและถามไห่ฮั่น”

ไม่รอกินข้าวเหรอ?

“นายน้อยหลี่พวกเราสามคนกำลังรีบไป พวกเราเลี้ยงอาหารเย็นครั้งหน้าและเรียนเชิญปรมาจารย์หลี่เพื่อขอโทษ!” ไป๋ลั่วชวงกล่าว

หลี่ เหนียนฟ่าน พยักหน้า “เอาล่ะเจอกันครั้งหน้า”

“ ปรมาจารย์หลี่ลาก่อน!”

พวกเขาทั้งสามชื่นชมภาพวาดอย่างแท้จริงและรีบลงจากภูเขาอย่างรีบเร่ง

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของทั้งสามคน หลีเหนียนฟ่าน ก็ส่ายหัว แต่เดิมเขาได้เตรียมอาหารเป็นเนื้อเสือดาว ทั้งสามคนไม่มีวาสนาดีmuj0twfhdbo

ในเวลาเดียวกันที่เชิงเขา.

เงาที่สวยงามสองคนกำลังเดินไปที่ภูเขา

ผู้หญิงสองคนเดินไปมาระหว่างภูเขาและป่าราวกับวิญญาณในภูเขา

หนึ่งในนั้นคือ ลัวซือหยูและคนที่มากับนางคือผู้หญิงที่สวมชุดสีม่วงเอวที่เรียวยาวของนางถูกมัดด้วยกลุ่มเมฆและผ้าไหมสีน้ำเงินของนางก็ถูกหวีเหมือนซาลาเปา มีผมที่เฟื่องฟูและสง่างามด้วยผมกิ๊บปะการังเจ็ดสมบัติมีลักษณะเหมือนชบาและมีความโกรธและศักดิ์ศรีระหว่างคิ้วราวกับเทพธิดาผู้สูงศักดิ์

เมื่อเทียบกับ ลัวซือหยูแล้วผู้หญิงในชุดกระโปรงสีม่วงก็เหมือนกับลูกพีชที่สุกแล้ว

ผู้หญิงในชุดกระโปรงสีม่วงคอยฟังคำพูดของ ลัวซือหยูตลอดทางและในที่สุดก็พูดว่า: “ซือหยู เจ้าแน่ใจหรือไม่ว่าเจ้าไม่ได้ฝัน?”

แตงโมที่มีจิตวิญญาณมหัศจรรย์ที่มีสัมผัสแนวทางแห่งเต๋าและปรมาจารย์สันโดษมันดูราวกังเรื่องราวที่สร้างขึ้นมา

ลัวซือหยูดึงผู้หญิงในชุดกระโปรงสีม่วงและพูดว่า: “แม่ข้าค่อนข้างแน่ใจว่าไม่ใช่ความฝัน! ท่านก็เห็นว่าข้าได้สร้างรากฐานแล้วนี่ไม่ใช่ของปลอมหรือ?”

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีม่วงยังคงสงสัยเล็กน้อยและนางกล่าวว่า: “ถ้าเป็นอย่างที่เจ้าพูดจริงๆ เขาคงเป็นผู้เชี่ยวชาญทเร้นลับ”

“แม่ตามข้าขึ้นไปบนภูเขาข้าสัญญาว่า ท่านต้องตกใจถ้าท่านได้เห็นมัน!” ลัวซือหยูไม่สามารถรอต่อไปได้

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีม่วงถอนหายใจเบา ๆ แน่นอนว่านางรู้ว่าลูกสาวกำลังทำอะไร

นางต้องการที่จะผลักดันการแต่งงานของนางออกไป แต่ตอนนี้นางเห็นความหวังแล้วแน่นอนว่านางต้องเข้าใจมันอย่างแน่วแน่

ในฐานะแม่ของ ลัวซือหยูนางไม่ต้องการผลักลูกสาวลงไปในหลุมไฟด้วยซ้ำ แต่นางอยู่ในราชวงศ์และไม่สามารถช่วยได้ ข้าหวังว่าผู้เชี่ยวชาญคนนี้จะช่วย ซือหยู ได้จริงๆ