ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 64

“แกว้ก -“

เมื่อเงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้ากลับมีนกบินวนอยู่เหนือลานกว้าง

ฝูงนกรวมตัวกันมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกลายเป็นเหมือนน้ำวนที่งดงาม

หลี่เหนียนฟานเงยหน้าขึ้นและมองขึ้นพร้อมกับดวงตาที่ระลึกถึงอดีต

ข้าไม่ได้เห็นฉากแบบนี้มานานแล้ว มันน่าคิดถึงจริงๆ

ข้าจำได้ว่าตอนที่ทักษะพิณยังอยู่ในระดับที่สิบทุกครั้งที่ข้าเล่นพิณอาจทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ข้าค่อนข้างพอใจในตอนนั้นและข้าสงสัยว่าจะเป็นโอกาสที่ยิ่งใหญ่แบบไหนหลังจากถึงจุดสูงสุดที่พูดถึงจากระบบ

อย่างไรก็ตามหลังจากทะลุระดับที่สิบ เหตุการณ์เช่นนี้ก็หายไปแทน

หลี่เหนียนฟานสงสัยว่าระบบสุนัขจะเจงเขา

ฉินม่านหยุน อยู่ด้านข้างเขามองขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างว่างเปล่าด้วยดวงตาของนางส่องประกายและเต็มไปด้วยความเคารพบูชา เมื่อไหร่นางจะไปถึงระดับของปรมาจารย์

เมื่อเสียงพิณหายไป รอบข้างก็เงียบสงบ

ดวงตาของ เหยาเมิ่งจี้เต็มไปด้วยอารมณ์และความตื่นเต้น เขาได้เล่นพิณระดับเทพตัวนี้ มันก็เพียงพอที่จะมีชีวิตอยู่แล้ว

ขอบเจ้า หลี่กงซีที่ให้โอกาสเขา

เขาลุกขึ้นและมองไปที่ หลี่เหนียนฟ่านอย่างคาดหวังโดยหวังว่าจะได้รับคำแนะนำของ หลี่เหนียนฟ่าน

หลี่เหนียนฟ่านต้องการสั่งสอน เหยาเมิ่งจี้ แต่เมื่อได้เห็นผมหงอกของ หยาเมิ่งจี้มันยากที่จะบอกจริงๆ

เขาอายุเยอะมากแล้ว หลี่เหียนฟ่านจึงอยากรักษาหน้าของเขาไว้บ้าง

หลี่เหนียนฟ่านกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “เฒ่าเหยาเราจะไม่แสดงความคิดเห็นในวันนี้ เราจะพูดคุยกันโดยเสียงพิฯแทน”

”ขอรบกวน หลี่กงซี” เหยาเมิ่งจี้ก้าวออกไป

หลี่เหนียนฟานหันหน้าไปทางประตูลานบ้าน หันหลังให้สวนหลังบ้านและนั่งลงบนเบาะพร้อมกับเกู่ฉินในมือดวงตาของเขาสงบนิ่งเหมือนหวังชิงฉวน

เมื่อมีผู้ฝึกตนอยู่เคียงข้างมันไดีที่จะเล่นแบบเล่นๆ เจ้าต้องเล่นอย่างจริงจัง

เพียงแค่เล่น!

ในขณะนี้ เหยาเมิ่งจี้และ ฉินม่านหยุนรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของอารมณ์ของ หลี่เหนียนฟ่านในเวลาเดียวกันพวกเขามองไปที่ด้านหลังของ หลี่เหนียนฟ่านราวกับว่าพวกเขาเห็นประตูที่เต็มไปด้วยความผันผวนซึ่งค่อยๆเปิดออก

ด้วยการเปิดประตูทีละน้อยความรู้สึกอันผวนผันก็ตีข้ามาเกือบท่วมท้นพวกเขา

ในขณะนี้ ต้าเฮยซึ่งเดิมนอนหลับอยู่ในห้องได้ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว มันวิ่งออกจากประตูและทำท่าทางเหมือนตั้งใจฟัง

หลี่เหนียนฟานปรับสภาพยกมือขึ้นและกวาดกู่ฉินจากซ้ายไปขวา!

“ เก่งเก่ง!”

ทันใดนั้นพลังเสียงก็ที่ไพเราะก็ดังออกมามันทรงพลังราวกับว่าการทิ้งก้อนหินลงในทะเลสาบที่สงบ ความเงียบสงลบถูกทำลายจากคลื่นระลอก

ทั้ง ฉินม่านหยุนและ เหยาเมิ่งจี้สั่นอย่างรุนแรง กล้ามเนื้อของพวกเขาเกร็งโดยไม่ได้ตั้งใจราวกับว่าพวกเขากำลังเผชิญหน้ากับศัตรูคนสำคัญ

รูม่านตาของพวกเขาเริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ และพวกเขาก็มองดูด้วยความสยดสยองเมื่อสัมผัสที่สั่นสะเทือนของโลกล้นออกมาจากร่างของ หลี่เหนียนฟ่านเหมือนคลื่นทะเล

ในขณะนี้หลี่เหนียนฟานเป็นเหมือนทะเลแห่งความรู้สึกของเต๋า น้ำทะเลที่หลั่งไหลออกมาทำให้โลกทั้ง เต็มไปด้วยวิถีเต๋า

แข็งปกร่งเกินไป!

พวกเขาไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือไม่พวกเขารู้สึกว่าหลี่เหนียนฟานได้โผล่ออกมาจากโลกนี้แล้วโดยเขาเป็นจุดศูนย์กลางของโลก ราวกับนักบุญที่เผยแพร่เต๋าไปทุกมุมโลก

ราวกับเขาเหลืออยู่เพียงคนเดียวในโลกและความอิสระ!

เสียงของพิณดูเหมือนจะเป็นจุดสุดยอดที่ไม่มีที่สิ้นสุดตั้งแต่เริ่มต้น แต่มันก็ยิ่งเร็วมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยไม่ผ่อนคลายลงแม้แต่น้อย

ต้าจีก็อยู่ในที่ที่นางถูกห่อหุ้มไปด้วยเตาที่ไม่มีที่สิ้นสุดนี้และวิญญาณของนางก็ถูกดึงเข้าสู่อีกโลกหนึ่ง

ภาพของสนามรบถูกฉายอยู่เบื้องหน้าพวกเขา

ทั้งสองกองทัพต่อสู้กันอย่างเด็ดขาด ซูมันมีกลองทอง ดาบและหน้าไม้และเสียงม้าและม้า … คนที่ได้ยินในตอนแรกตื่นเต้นตกใจและอดไม่มีที่จะร้องไห้

แม่ทัพกอง ทหารเดินเท้า ซุ่มโจมตี ศึกเล็ก ศึกใหญ่ …

เสียงของพิณเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา

อารมณ์ของเขายังคงฝังลึกลงในภาพ

ความมุ่งมั่น, ความไม่เต็มใจ, ความไม่ย่อท้อ, ความสิ้นหวัง, ความตาย, การร่ำไห้, อารมณ์ที่นับไม่ถ้วนรวมตัวกันและในที่สุดก็รวมตัวเป็นสัมผัสที่ชั่วร้าย!

วิถีเต๋านี้นี้มีชื่อว่า … สงคราม!

ตูม!

สมองของ เหยาเมิ่งจี้และคนอื่น ๆ ว่างเปล่าในเวลาเดียวกันและการรับรู้ของพวกเขาในเหตุการณ์นี้ พวเขาเหมือนลูกอ๊อดตัวเล็ก ๆ ในมหาสมุทรที่เล็กเกินไปที่จะมองเห็น

หัวใจของ เหยาเมิ่งจี้เต็มไปด้วยความขมขื่นปรากฎว่า หลี่กงซีไม่ต้องการแสดงความคิดเห็นในตอนนี้ แต่ทักษะการเล่นพิณของเขาแย่มากและแย่มากซึ่ง หลี่กงซีไม่อยากที่จะแสดงความคิดเห็น

ในตอนนี้เขารู้แล้วว่ากบก้นบ่อคืออะไร

ตอนแรกเขาคิดว่าแม้ทักษะการเล่นพิณของเขาจะไม่สุดยอด แต่เขาก็เข้าข้ามพ้นประตูของมือพิณที่ยอดเยี่ยมแล้ว จนถึงตอนนี้เขาไม่รู้ว่าตัวเองนั้นไร้สาระขนาดไหน

ข้ากลัวว่าข้ายังไม่ถึงระดับเริ่มต้น!

นอกจากนี้ไม่น่าแปลกใจที่ หลี่กงซีจะปฏิเสธที่จะเล่นทั้งหมดในครั้งเดียว เขากลัวว่าจะทำร้ายข้า!

ด้วยท่าทางเล็กน้อยเช่นนี้ หลี่กงซีจะสามารถฆ่าเขาง่ายๆ

เขาไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรได้บ้าง แต่หลี่กงซีให้คำชี้แนะแล้ว!

ในขณะนี้ร่างกายของ ฉินม่านหยุนสั่นอย่างรุนแรงใบหน้าสวยของนางซีดเผือด “อาจารย์นั่น … นั่นคือ … “

เหยาเมิ่งจี้ยังขยายรูม่านตาของเขาด้วยการกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากและไม่สามารถแม้แต่จะพูดได้

ในสวนหลังบ้านร่างสีทองทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้าและลำตัวยาวเป็นเหมือนด้ายสีทองที่เชื่อมระหว่างสวรรค์และโลกและแรงกดดันอันยิ่งใหญ่ปกคลุมมันทำให้ทุกคนไม่สามารถขยับตัวและวั่นไปด้วยตวามกลีว

“ มันคือ … มังกร!” ต้าจีรู้สึกมาตลอดว่าสวนหลังบ้านไม่ใช่สิ่งธรรมดามั มีความลับมากมายที่ข้าไม่สามารถค้นพบได้ในตอนนี้ในที่สุดข้าก็ได้เห็นส่วนปลายของภูเขาน้ำแข็ง

หลังจากนั้นต้นไม้ใหญ่ก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลาเดียวกันและในทันใดนั้นพวกมันก็ยืนออกจากสวนหลังบ้านและกลายเป็นต้นไม้ยักษ์สูงตระหง่านพุ่งตรงไปบนท้องฟ้า!

และพวกมันยังบิดลำต้นไปกับเสียงพิณดูเหมือนกำลังเต้นรำอย่างมีความสุข แต่ฉากที่เห็นไม่สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้

”ฟ่อ–“

ต้นไม้เหล่านี้แข็งแกร่งพอที่จะฆ่าจักรพรรดิอสูรจันทร์สีเงิน”

เหยาเมิ่งจี้และ ฉินม่านหยุนรู้สึกว่าสมองของพวกเขากำลังจะแตกและพวกเขากลัวมากจนไม่กล้าหายใจ

ในที่สุดพวกเขาก็รู้ว่าหลี่เหียนฟ่าน มีต้นไม้วิญญาณและไผ่เต๋ามากมายขนาดไหน

”ว้าว!”

ทันใดนั้นบ่อน้ำในสวนหลังบ้านก็แตกออกเป็นพื้นที่น้ำขนาดใหญ่และเต่าตัวโตก็ขุดออกมาอย่างรวดเร็วมันหันหน้าไปทางพิณ และนอนอยู่บนฝั่งอย่างเงียบ ๆ

แม้ว่า ต้าเฮยจะยังคงนอนอยู่บนพื้น แต่หูทั้งสองข้างของก็ยกสูงขึ้นเหมือนกระต่าย

หยกกระบี่อมตะ ลูกแก้วมังกรเพลิง ดาบปีศาจที่ร่วงหล่น มาและซวนปิงพันปีเปล่งแสงที่แตกต่างกันออกไปในเวลาเดียวกัน

แม้แต่สมนไพรที่ดีที่สุดที่เพิ่งปลูกขึ้นมาก็ยังสั่นไหวอย่างรุนแรง!

!

แม้แต่ ต้าจียังรู้สึกชาที่หนังศีรษะของนางบ้านที่นางอาศัยอยู่มาหลายวันเป็นแบบไหนกันแน่?

แม้แต่โลกของเทพก็ยังไม่น่ากลัวขนาดนี้ใช่มั้ย?

ไม่ต้องพูดถึง ฉินม่านหยุนและ เหยาเมิ่งจี้พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองด้วยความกลัวในการดำรงอยู่ที่น่าสะพรึงกลัวไปพร้อมกับเสียงของพิณ สมองของพวกเขาตกอยู่ในความว่างล่าและไม่ยากที่จะเป็นลม

ส่วนฝูงนกที่บินมาดึงดูดก่อนหน้านี้ได้พากันหนีไปไหนก็ไม่รู้แล้ว