ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 63

เหยาเมิ่งจี้ รู้สึกอยากตบหน้าตัวเองสักสองครั้ง

หลี่กงซีคือใคร การดำรงอยู่ที่เหนือธรรมชาติและคำพูดของเขาคืออาญาสิทธิ์สวรรค์!
ง
ซวนปิงพันปีสามารถต่อต้านเขาได้แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าหลี่กงซีมันควรจะอ่อนน้อมถ่อมตน

เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้รับความชื่นชอบจากหลี่กงซี มันจะเป็นไปได้ยังไงที่มันยังจะให้ซวนปิงหนึ่งหยดในทุกๆสิบปีแก่หลี่กงซี?

ฉินม่านหยุนตกใจมากที่นางไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรและนางเลือกแค่ะยืนอย่างนอบน้อมและเป็นนักฟังที่ดี

หลี่เหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า “ถ้าเจ้าไม่ได้ติดค้างหลี้บุญคุณข้า ข้าก็ไม่สามารถเอาของของเจ้าไปได้เฉยๆ มาคุยกันเถอะเจ้าต้องการอะไร”

ฉินม่านหยุนรู้จักลั่วซือหยูและมีโอกาสแปดส่วนที่ชายชราคนนี้ก็รู้จัก ลั่วฮวงและ ไป๋หวู่เฉินพวกเขาน่าจะยังเป็นคนในแวดวงวรรณกรรมหลังจากฟังเรื่องเล่าของเขา พวกเขาก็อยากรู้อยากเห็น พวกเขาจึงมาที่นี่เพื่อชื่นชมโคลงกลอน

ความกระตือรือร้นดังกล่าวมันแสงให้เห็นถึงความปราถนาของเขา

การมาเยี่ยมเยือนของผู้คนทางวรรณกรรมไม่มีอะไรมากไปกว่าการมาดูกลอนหรือการวาดภาพหรือเล่นหมากรุกและดื่มชา

แม้ว่า หลี่เหนียนฟ่านจะเป็นคนธรรมดาแต่เขาก็ยังมีค่าในทางวรรณกรรม เพราะเขาได้รับการฝึกฝนจากระบบปีศาจมาถึง 5 ปี

เป็นเรื่องยากที่จะพบกลุ่มผู้ฝึกตนที่เป็นมิตรเช่นนี้หากเขาสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับพวกเขาผ่านการแลกเปลี่ยนทางวรรณกรรมความปลอดภัยของเขาในโลกแห่งการฝึกตนจะดีขึ้นอย่างมาก

ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาเหล่านี้เป็นคนใหญ่คนโตในโลกแห่งการฝึกตนระดับไหน แต่มันจะดีกว่าถ้าข้าเกาะต้นขาของพวกเขาไว้

ไม่ว่าจะเป็นยาวิเศษหรือสมุนไพรในสนามหรือเหตุการณ์ที่ผู้ฝึกตนบินไปทั่วท้องฟ้าหากไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์ระหว่างตัวเขากับผู้ฝึกตนสิ่งเหล่านี้จะแก้ไขได้ง่ายขนาดนี้ได้ยังไง

เพลิดเพลินกับความร่มเย็นภายใต้ต้นไม้ใหญ่ มันช่างดีจริงๆ

เมื่อ หลี่เหนียนฟ่านพูดอย่างสุภาพ แทนที่เหยาเมิ่งจี้จะมีความสุขหัวใจกลับเต้นแรงเขารู้สึกแค่หนังศีรษะของเขาชาและขนของเขาก็ลุก เขารู้สึกประหม่าอย่างมาก

ทดสอบ!

มันคือบททดสอบ!

ข้าควรตอบคำถามนี้จากผู้เชี่ยวชาญอย่างไร?

ถ้าเป็นของขวัญผู้เชี่ยวชาญจะไม่เชื่ออย่างแน่นอนและดูเหมือนจะไม่จริงใจหากขอไปผู้เชี่ยวชาญจะคิดเองอย่างไร? นอกจากนี้ข้าจะขออะไรได้บ้าง? การรับของจากผู้เชี่ยวชาญนั้นง่ายแคดายแค่ไหน?

การเปรียบเทียบกันของความคิดเหล่านี้ ทำให้เขาหนักใจมาก!

หากคำตอบไม่ดีและผู้เชี่ยวชาญไม่พอใจ เขาจะไม่มีโอกาสอีก!

ในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีเขารู้สึกยาวนานกว่าหนึ่งศตวรรษและหยดเหงื่อเย็น ๆ ปรากฏบนหน้าผากของเขา

มันคุ้มค่าที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญมันแย่มากแค่ประโยคเดียวก็บ่งบอกถึงความหมายอันลึกซึ้งนับไม่ถ้วนข้าฝึกฝนมาหลายพันปี แต่ไม่รู้จะตอบอย่างไร

ในท้ายที่สุดเขาทำได้เพียงกัดฟันและพูดว่า: “ข้า … ข้าต้องการขอให้หลี่กงซีชี้ข้า … ให้คำแนะนำบางอย่าง”

หลี่ เหนียนฟ่าน ส่ายหัวชายชราคนนี้พูดคลุมเครือและเขาไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร

บางทีนี่อาจเป็นปัญหาทั่วไปของผู้คนที่หลงใหลในวรรณกรรม

“ เจ้าต้องการให้ข้าแสดงวิธีเล่นพิณใช่ไหม?” หลี่เหนียนฟานพูดตรงๆ

ตั้งแต่ตอนที่เขาเดินเข้าไปในประตูเขาสังเกตเห็นว่า เหยาเมิ่งจี้ กำลังจ้องมองไปที่ กู่ฉิน ในลานของเขา เมื่อเขาพูดดวงตาของเขาจะมองไปที่ กู่ฉิน เป็นครั้งคราวด้วยท่าทางที่ระมัดระวัง ถ้าเขามองไม่ออกเขาคงเป็นคนที่โง่มาก ได้ว่าเขารู้สึกพิเศษกับกู่ฉิน มีโอกาส 8 ส่วน ที่เขสจะเป็นคนชอบพิณ

เหยาเมิ่งจี้ดีใจมากและพูดอย่างรวดเร็ว: “ใช่แล้ว!”

คู่ควรกับการเป็นหลี่กงซี ข้ากลัวว่าเขาเห็นแล้วว่าข้ากำลังเดินอยู่บนเส้นทางแห่งพิณ ถ้าเขาชี้ปนะข้าแค่หนึ่งหรือสองอย่างก็เป็รพรที่ยิ่งใหญ่แล้ว

หลี่เหนียนฟ่านกล่าวว่า “ข้าไม่สามารถพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพียงแค่จะเล่นมัน”

“ แล้วนายน้อยหลี่พวกเราจะเล่นด้วยกันหรือ … ” เหยาเมิ่งจี้ถามอย่างอ่อนแรง

“ ไม่ใช่” หลี่เหนียนฟานส่ายหัวทันทีว เขาเป็นมนุษย์ธรรมดา เขาจะกล้าเล่นกับผู้ฝึกตนได้อย่างไร?

ผู้ฝึกตนสามารถย้ายภูเขาและเติมน้ำในมหาสมุทร ถ้าพลังปราณออกมาเมื่อพวกเขาเล่นพิณมันจะทำให้คนธรรมดาร่ำไห้

“ ทำไมเจ้าไม่เล่นก่อนข้าจะฟังมัน” หลี่เหนียนฟานชี้ไปที่กู่ฉินที่นอนอยู่ตรงนั้น

เขาอ้าปากและพูดว่า “พิณของข้าอยู่ตรงนั้นเจ้าอยากลองไหม”

ร่างกายของ เหยาเมิ่งจี้ สั่นสะท้านใบหน้าของเขาแดงและหายใจแรงขึ้นราวกับว่าเขาได้ยินบางอย่างที่เหลือเชื่อ

เขาไม่อยากจะเชื่อและพูดด้วยความมั่นใจ: “นายน้อยหลี่ข้าจะเล่นพิณของท่านได้ไหม”

“ มันเป็นแค่พิณธรรมดา อะไรที่ทำไม่ได้” หลี่เหนียนฟานรู้สึกขบขัน ปฏิกิริยาของชายชรานั้นน่าทึ่งมาก

หึหึ –

เหยาเมิ่งจี้ ควบคุมการหายใจของเขาอย่างรวดเร็วและกล่าวอย่างลับๆว่า: “ใจเย็น ๆ เจ้าต้องใจเย็นเจ้าไม่ต้องแปลกใจต่อหน้า หลี่กงซี”

สายตาของเขาจับจ้องไปที่กู่ฉินเหมือนผู้แสวงบุญ เขาเดินไปที่กู่ฉินทีละก้าวๆอย่างช้าๆ

นี่มันระดับเทพ!

ไม่ใช่! มันน่าจะอยู่เหนือเทพ!

ข้าสามารถเล่นเครื่องดนตรีชนิดนี้ได้หรือ?

เขารู้สึกเหมือนกำลังฝันสมองของเขาว่างเปล่าและมีน้ำตาคลออยู่ที่ตา

ถ้าเขาได้เล่นกู่ฉินตัวนี้ ชีวิตนี้ก็คุ้มค่าแล้ว!

หลี่กงซีคู่ควรกับการเป็นผู้เชี่ยวชาญที่ไม่มีใครเทียบได้และเขายินดีที่จะปล่อยให้คนต่ำต้อยอย่างข้าเล่นพิณตัวนี้ชีวิตนี้เพียงพอแล้วสำหรับข้า!

เหยาเมิ่งจี้นั่งอยู่ตรงหน้ากู่ฉินยื่นมือออกไปอย่างสั่นเทาราวกับว่าเขาต้องการสัมผัสคนรัก แต่เขากลัวว่ามือของเขาจะเปื้อนเสื้อผ้าของคนรักและลังเล

ในขณะนี้เขารู้สึกถึงเหินห่าง

การได้เป็นเบี้ยของหลี่กงซีถือเป็นสิ่งที่น่าภาคภูมิใจที่สุดในชีวิตนี้!

เขากล่าวกับฉินต่อหน้าเขาอย่างสุภาพเบา ๆ ว่า “ไม่เป็นไร”

จากนั้นเขาก็วางมือบนพิณ

เหยาเมิ่งจี้ รู้ได้ว่าถ้าไม่มีความประสงค์ของหลี่กงซีกู่ฉินก็จะระเบิดเขาออกไป

เขารีบสงบใจลงและแสดงสีหน้าที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนนี่เป็นโอกาสที่หลี่กงซีมอบให้กับข้า
แต่ … มันไม่ใช่การทดสอบเหรอ?

มาพร้อมกับนายก็เหมือนเสือ

ถ้าเล่นได้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเล่น กู่ฉิน ตัวนี้ไม่ได้เส้นทางอาจจะแคบในอนาคต

คู่หูของผู้ยิ่งใหญ่ก็เหมือนสัตว์ร้ายตนหนึ่ง

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และกลั้นไว้ใ

สิบวินาทีต่อมาเขาก็ถอนหายใจยาวเหยียด

จู่ๆมือทั้งสองที่เหี่ยวชราก็ดีดพิณอย่างราบรื่น

“ เเก่ง -”

เสียงพิณไพเราะดังออกมาอย่างสบาย ๆ บางครั้งก็ผ่อนคลายบางครั้งก็เร็วและระลอกคลื่นที่กระเพื่อมออกมาในความว่างเปล่าล่องลอยไปไกล

ระหว่างสวรรค์และโลกทันใดนั้นสายลมก็ปรากฏขึ้นพัดเคราและผมสีขาวของ เหยาเมิ่งจี้ ทำให้เขาดูเหมือนคนชราที่มีกระดูกแห่งความเป็นอมตะ

หลี่ เหนียนฟ่าน หลับตาและฟังพิณของ เหยาเมิ่งจี้ พยักหน้าและส่ายหัวเป็นครั้งคราว

ดูเหมือนว่าชายชราคนนี้จะชอบศิลปะพิณมากและเขาก็ฝึกหนักด้วยเช่นกัน เขามาถึงระดับแปดแล้วแม้จะอยู่ในการประเมินผลอย่างเป็นระบบ

เท่านั้น……

เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงความกลัวที่จะถูกครอบงำโดยระบบ

ในตอนนั้นเขาคิดว่าการเล่นพิณระดับที่สิบนั้นถึงจุดสูงสุดแล้ว แต่เขาได้รับคำสั่งจากระบบว่าระดับที่สิบเป็นเพียงจุดเริ่มต้น

ในแง่ที่เป็นระบบระดับทั้ง 10 นี้เป็นเพียงพื้นฐานหลังจากนั้นเจ้าต้องผสมผสานสิ่งที่ยุ่งเหยิงต่างๆเช่นแนวคิดทางศิลปะของเพลงสภาพแวดล้อมโดยรอบความรู้สึกในใจและอารมณ์ส่วนตัว

ยังไงซะ … อดีตของเขาก็น่าอดสู

มีเพียงผีเท่านั้นที่รู้ว่าข้าผ่านมาได้ยังไง