ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 61

ตง

ฉินม่านหยุนและ เหยาเมิ่งจี้รู้สึก้พียงว่าหนังศีราะของพวกเขารู้สึกด้านชาและอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

เหยาเมิ่งจี้บีบรอยยิ้มที่ดูน่าเกลียดยิ่งกว่าการร้องไห้และพูดอย่างสั่น ๆ ว่า: “เอ่อ … ผู้อาวุโสสุนัข ข้าเป็นคนรักสุนัข ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน”

ต้าเฮย ไม่สนใจเหยาเมิ่งจี้แต่มันมองไปที่ ฉินม่านหยุนและพูดเบา ๆ : “ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นแขกของนายท่านเจ้าเข้าใจกฎของนายท่านหรือไม่?”

ฉินม่านหยุนตกตะลึงไปชั่วขณะนางรู้สึกว่าตัวเองคุ้นเคยกับสุนัขสีดำตัวนี้และนางก็จำได้แล้วว่า หลี่กงซีไม่ได้เลี้ยงสุนัขสีดำหรือ? มันน่าจะเป็นตัวนี้

นางเข้าใจความหมายของ ต้าเฮยทันทีและรีบพูดว่า “เข้าใจแล้ว! ข้าเข้าใจกฎแล้ว!”

ต้าเฮยพยักหน้า “จำไว้ว่าเจ้านายของข้ากำลังเข้าถึงชีวิตมรรตัย อย่าให้ความสนใจแก่ข้า ข้าเป็นแค่สุนัขธรรมดามากสำหรับอินทรีตัวนี้มันเป็นแค่นกอินทรีภูเขาธรรมดา เจ้าเข้าใจไหม?”

”ข้าเข้าใจ ผู้อาวุโสสุนัขม่ต้องกังวล เราสัญญาว่าเราจะไม่เผพิรุธใด ๆ !” ฉินม่านหยุนพยักหน้าย้ำ ๆ

ทันใดนั้นเองออร่าทั่วร่างของต้าเฮยก็หายไปอย่างสิ้นเชิง ตอนนี้มันไม่แตกต่างจากสุนัขฑรรมดาก่อนมันหันหลังและเดินกลับไปอย่างหยิ่งทะนงและเย็นชา

ฉินม่านหยุนและ เหยาเมิ่งจี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอกในช่วงเวลาสั้น ๆ เสื้อผ้าของพวกเขาเปียกไปด้วยเหงื่อเย็น

ทั้งสองมองหน้ากันและทั้งคู่รู้สึกโชคดีที่ตามมาทีหลัง

เหยาเมิ่งจี้ถามด้วยความยากลำบาก: “ม่านหยุน เจ้ารู้จักผู้อาวุโสสุนัข?”

ฉินม่านหยุนพยักหน้าและกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ผู้อาวุโสสุนัข น่าจะเป็นสุนัขของปรมาจารย์หลี่ ข้าเคยเห็นเขามาก่อน ข้าคิดเคยเขาเป็นแค่หมาดำธรรมดา…แท้จริงแล้วข้าไม่สามารถรมองผ่านได้เอง “

นางส่ายหัวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ นางโง่มากสุนัขที่ติดตามหลี่กงซีจะธรรมดาได้อย่างไร

”ไม่น่าแปลกใจ” เหยาเมิ่งจี้ตะลึงและอดไม่ได้เที่จะพูดว่า: “เนื่องจากผู้เชี่ยวชาญชอบใช้ชีวิตแบบมนุษย์เราจึงต้องไม่กระทำสิ่งต้องห้ามที่รบกวนวิถีของผู้เชี่ยวชาญ! แต่มันไม่สุภาพที่จะออกมาจากที่นี่ดังนั้นจึงเป็นการดีกว่าที่เราจะไปซ่อนตัวก่อน. แล้วแกล้งบังเอิญเดินมาเจอ”

”ต้าเฮยเ หยื่ออยู่ไหน”

ในที่สุด หลี่เหนียนฟ่านก็ตามมาทันต้าเฮยและมองไปที่การจ้องมองของต้าเฮยเขาก็เห็นร่างสีดำขนาดใหญ่บินอยู่ในอากาศและปีกขนาดใหญ่ก็ส่งเสียงหวีดหวิวและยั่วยุ

”โอ้ นกอินทรีตัวใหญ่!”

ทันใดนั้นดวงตาของ หลี่เหนียนฟ่านก็สว่างขึ้นดูเหมือนว่าเขาจะโชคดีและในที่สุดก็พบเหยื่อของเขา!

หลังจากจัดการนกอินทรีตัวนี้แล้วภารกิจการล่าสัตว์ในวันนี้ก็จะเสร็จสิ้นลงอย่างสมบูรณ์แบบ

เขาดึงคันธนูโค้งงอและยิงธนูดวงตาของเขาสงบและเฉียบคมลูกศรของเขาชี้ไปที่นกอินทรีตัวใหญ่

เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยในใจ เขาจำได้ว่าในซีรีส์ทีวีในชีวิตก่อนทุกครั้งที่ยิงธนูและถูกนกอินทรีตัวใหญ่มันเป็นช็อตที่คลาสสิกมาก วันนี้ถึงตาเขาแล้ว

หวีด!

ลูกธนูพุ่งออกไปและเสียบเข้าไปในร่างของนกอินทรีภูเขาอย่างไม่ต้องสงสัย!

“ พั๊ฟ!”

มันกระอักเลือดออกมา

”ฮ่าฮ่าฮ่าข้ายิงโดน!” หลี่เหนียนฟานมองไปที่นกอินทรีตัวใหญ่ที่กำลังตกลงมาตรงหน้าและยิ้มก่อนพาต้าจีตรงไปยังที่ๆของนกอินทรีภูเขาตก

ต้าจี มองไปที่นกอินทรีภูเขาที่ตกลงมาพร้อมกับความสงสัยบนใบหน้าของนาง

เหตุใดนกอินทรีภูเขาตัวนี้จึงมีลักษณะคล้ายกับจักรพรรดิปีศาจจันทร์สีเงิน?

เมื่อนางเข้าไปใกล้ความสงสัยบนใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นความตกใจมันคือจักรพรรดิปีศาจจันทร์สีเงินจริงๆ!

ฟ่อ–

เกิดอะไรขึ้น?

พลังปีศาจของจักรพรรดิอสูรจันทร์สีเงินหายไปไหน?

ทันใดนั้นก็มีเสียงบางอย่างลอยเข้ามาในหูของนาง “ไม่ต้องแปลกใจข้าทำเอง! เจ้าน่าจะเข้าใจว่าข้าหมายถึงอะไร”

ต้าจี มองไปที่ ต้าเฮยด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็แสดงท่าทางระวังและคิดอย่างรอบคอบ

ข้าเข้าใจแล้ว!

นายน้อยชอบใช้ชีวิตแบบมนุษย์ทั่วไป แต่ … โลกนี้ผู้คนส่วนใหญ่เป็นสิ่งที่ชั่วร้าย ปีศาจและสัตว์อสูรก็ออกอาละวาดไปทั่ว มันจะนำปัญหามาสู่นายท่านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้และส่งผลต่อความสนุกของท่านในฐานะมนุษย์

หากเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้รบกวนนายท่านมันแสดงว่าเราทำหน้าที่ล้มเหลว

เมื่อสถานการณ์นี้เกิดขึ้นเราจำเป็นต้องปูทางให้นายท่าน เราต้องทำความสะอาดเส้นทางและอย่าให้สิ่งใด ๆ ส่งผลกระทบต่อนายท่าน! ให้เจ้านายได้สัมผัสชีวิตเหมือนมนุษย์โดยไม่ต้องกังวลใด ๆ !

นางพบเป้าหมายของนางทันทีและดวงตาของนางก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

เหยาเมิ่งจี้และ ฉินม่านหยุนเดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง พวกเขาพยายามทำให้การแสดงออกของพวกเขาดูเป็นธรรมชาติและพวกเขาก็พูดคุยกันในขณะที่พวกเขาเดิน

เมื่มาถึงที่นี่ ฉินม่านหยุนดูรู้สึกประหลาดใจ: “ปรมาจารย์ ท่านต้าจี?”

สหายฉินช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้” หลี่เหนียนฟานอารมณ์ดีและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ฉินม่านหยุนรีบพูดว่า: “ใช่แล้ว ปรมาจารย์และข้าเพิ่งผ่านมาที่นี่ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะได้พบกับปรมจารย์หลี่ที่นี่”

”ฮ่าฮ่าฮ่าข้าออกไปล่าสัตว์และได้ประโยชน์มาเล็กน้อย” หลี่เหนียนฟานยิ้มและไม่ลืมที่จะแตะศีรษะของต้าเฮยและกล่าวชม: “ส่วนใหญ่เป็นเพราะต้าเฮย”

”โอ้…”

ฉินม่านหยุนมองไปที่ลักษณะท่านทางที่ประพฤติตัวดีและเชื่อฟังของ ต้าเฮยและทันใดนั้นก็รู้สึกลำคอแห้งผากและคิดว่าต้าเฮยที่นางเพิ่งเห็นเป็นตัวปลอม

นี่มันเทพสุนัข! การดำรงอยู่อย่างผู้ยิ่งใหญ่ชั้นสูงเห่าและกระดิกหางจริงหรือ?

โลกนี้มันบ้าไปแล้ว!

นางหันหน้าไปอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่านางจะไม่สามารถเก็บพิรุธไว้ได้

เหยาเมิ่งจี้สงบใจลงและกล่าวด้วยความเคารพ: “ปรมาจารย์ หลี่, ข้าอาจารย์ของม่านหยุน, เหยาเมิ่งจี้, ข้าได้ยินม่านหยุนกล่าวถึงท่านมานานแล้ว, วันนี้ข้าได้เจอตัวจริงแล้ว.”

“ ผู้เฒ่าเหยาช่างเป็นคนสุภาพ ข้าเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้น” หลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะพูด

แน่นอนว่าหลี่กงซีชอบคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์และเขาต้องระวังไม่ให้มีพิรุธใดๆเพิ่อป้องกันไม่ให้ปรมาจารย์ไม่พอใจ

เขาไม่รู้สึกแปลกแต่อย่างใด ผู้ยิ่งใหญ่มักมีงานอดิเรกแปลก ๆ ทุกประเภทและงานอดิเรกของหลี่เหนียฟานก็เป็นเรื่องปกติ

เขากล่าวทันทีว่า: “ปรมาจารย์ หลี่ไม่จำเป็นต้องถ่อมตัว” ไซอิ๋ว “ของท่านอาจกล่าวได้ว่าเป็นผลงานชิ้นเอกอย่างแน่นอนและข้าก็ได้ยินมาว่าท่านได้เขียนโคลงสั้น ๆ ข้าแค่อยากมาเห็นมัน”

ผู้คนที่มีอารยธรรมอีกคน
(อารยธรรมหรือวัฒนธรรมในที่นี้ ประมาณว่า มีใจชอบศิลปะ)

ทันใดนั้นหลี่เหนียนฟานก็หัวเราะและดูเหมือนว่าเขาจะเป็นคนดังเล็ก ๆ ในแวดวงศิลปะของโลกแห่งการฝึกตนและแม้แต่ชายชราคนนี้ก็ยังมาดู

“ แล้วทำไม ท่านไม่ไปที่ของข้าเล่า”

”ชายชราผู้นี้ไม่อยากรบกวนท่าน” เหยาเมิ่งจี้ยิ้มและพูดอย่างรวดเร็ว

หลี่ เหนียนฟ่าน พยักหน้าเตรียมที่จะเอานกอินทรีและกลับบ้าน

ใครจะรู้เหยาเมิ่งจี๋กระตือรือร้นมากจนช่วยเขาแบกนกอินทรี

หลี่เหนียนฟานยังคงอายมากที่ปล่อยให้ชายชราผมขาวทำเรื่องแบบนี้ แต่อีกฝ่ายกระตือรือร้นเกินไปและเขาก็ปฏิเสธไม่ได้

ลืมมันไปเถอธ ชายชราคนนี้เป็นผู้ฝึกตนอยู่แล้วและมันก็ง่ายที่จะแบกนกอินทรีตัวใหญ่

ด้วยคำพูดและการกระทำของเอาจารย์เช่นนี้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่สามารถสอนฉินม่านหยุนให้เป็นคนสุภาพได้

“ พั๊ฟ!”

หลี่เหนียนฟานดึงลูกศรที่ปักเข้าไปในนกอินทรีตัวใหญ่และเก็บเข้าซองธนู

เหยาเมิ่งจี้ตกตะลึ งสายตาของเขาจ้องตรงไปที่ลูกศร

ไผ่แห่งการรู้แจ้ง?

ไผ่แห่งการรู้แจ้งจริงๆ!

เขาไม่ได้สังเกตเห็นในตอนต้นและจากนั้นก็พบว่าลูกศรในซองธนูของหลี่เหนียนฟานล้วนทำมาจากไผ่แห่งการรู้แจ้ง!

จะมีใครเต็มใจที่จะเปลี่ยนไผ่แห่งการรู้แจ้งให้เป็นลูกศรได้อย่างไร?

นี่คือไผ่แห่งการรู้แจ้ง มันไม่ได้หมายความว่าลูกศรหนึ่งลูกจะหายไปเมื่อถูกยิงหรือ? นี่มันสุดยอดมาก!

ใบหน้าของ เหยาเมิ่งจี้กระตุกด้วยความทุกข์

เมื่อมองไปที่คันธนูเขาในมือของหลี่เหนียนฟานเขายังใช้วัสดุมากมายจากไผ่แห่งการรู้แจ้ง

และอื่น ๆ อีกมากมาย!

เหยาเมิ่งจี้มองกลับไปที่ตะกร้าด้านหลังอย่างระมัดระวัง!

ฟ่อ–

มันทอจากไม้ไผ่แห่งการรู้แจ้ง จริงๆ!

พระเจ้า มีไผ่แห่งการู้แจ้งอยู่มากมายเท่าใดกัน!

เขาจำได้ว่า ฉินม่านหยุนบอกว่าไผ่แห่งการรู้จ้งที่นางนำมาให้เขาเป็นเพียงเศษเล็กเศษน้อยที่เหลือจากการทำงานของ หลี่กงซีตอนนี้เขาเชื่ออย่างสมบูรณ์แล้ว

ปรากฎว่าสิ่งที่เขาได้มานั้นเป็นเพียงส่วนที่เป็นขยะที่สุดของไผ่แห่งการรู้แจ้งและ หลี่กงซีก็ไม่หลียวแหลมัน

ดวงตาของ เหยาเมิ่งจี้ดูซับซ้อนมากเมื่อเขาคิดว่าเขาได้ไผ่แห่งการรู้แจ้งที่ถูกทิ้งเป็นชยะ

นี่คือโลกของผูเยิ่งใหญ่?

ข้าอยากตามเก็บขยะของหลี่กงซีจริงๆ

เขามองไปที่ศพของจักรพรรดิปีศาจและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ“สหาย เจ้าได้ตายอย่างมีเกียรติแล้ว นี่ไม่ยุติธรรมต่อเจ้าหรอกหรือ!”