ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 6

“อะไรนะ?”

หลี่เหนียนฟ่านเดินไปหยิบแก่นอสูรสีทองข้างศพเสือดาว

ลูกกลม ๆ นี้มีสีทอง ขนาดไม่ใหญ่มาก เริ่มเย็นลงและมีน้ำหนักพอสมควร

“นี่คืออะไรหรือ?”

““ นายน้อยหลี่ นี่คือแก่นอสูรอสูรเสือดาว”” ไป๋ ลั่วซวง กล่าว

“ที่จริงนี่คือแก่นอสูร” หลี่เหนียนฟ่าน ส่งแก่นอสูรให้กับ ไป๋ ลั่วซวง หลังจากชั่งน้ำหนักแล้วและกล่าวว่า: “อสูรเสือดาวเป็นของท่านแก่นอสูรก็ควรเป็นของเจ้า”

ใบหน้าของไป๋ลั่วซวงซีดขาวโดยไม่คาดคิด และช่วยไม่ได้ที่จะถอยหลังไปสองก้าว นางพูดอย่างระมัดระวัง “ถ้านายน้อยหลี่ชอบ โปรดรับแก่นอสูรนี้ไว้เถิด”

นางแทบจะร้องไห้ด้วยความตกใจ ผู้อาวุโสต้องการทดสอบความซื่อสัตย์ของข้า ถ้าข้ายอมรับแก่นอสูรนี้ทุกๆอย่างจะจบลง

““ นายน้อยหลี่ มันเป็นโชคดีอย่างมาก ที่พวกเราฆ่าอสูรเสือดาวตัวนี้ได้ และเราไม่สามารถหวังแก่นอสูรของมันได้”” ลัวห่าวต่อ

ฉินจูพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

หลี่เหนียนฟ่าน มองไปที่ทั้งสามด้วยความประหลาดใจและความประทับใจของเขาที่มีต่อผู้ฝึกตนก็ดีขึ้นมาก

ผู้ฝึกตนในปัจจุบันเป็นมิตรมากเลย?

ผู้ฝึกตนคนแรกที่เขาเจอคือ ลั่วซือหยูซึ่งสุภาพกับเขามาก และตอนนี้ทั้งสามคนก็ทำเหมือนกัน แม้แต่แก่นอสูรก็สามารถมอบให้แบบง่าย ๆ

โลกแห่งการฝึกตนที่ข้าได้มาถึงนั้นเป็นโลกที่ทุกคนปรองดองกัน

แม้ว่าเขาจะไม่เคยฝึกตน แต่เขาก็รู้ว่าแก่นอสูรต้องมีค่ามาก เมื่อเขาคิดถึงมัน นี่คือแก่นแท้ของการฝึกตนของสัตว์อสูรและมีผลอย่างมากต่อการฝึกตน ทั้งสามได้ฆ่าอสูรเสือดาวและเต็มใจที่จะมอบแก่นอสูรให้เขา

หลี่เหนียนฟ่าน ส่ายหัวและพูดว่า “ข้าเป็นมนุษย์ธรรมดา ท่านควรรับมันไป”

เขาไม่มีพื้นฐานการฝึกตน มันไม่มีประโยชน์ที่จะครอบครองแก่นอสูรนี้ ถ้าเขากินมัน เขาอาจจะระเบิดเหมือนลูกโป่งก็ได้

ไป๋ลั่วซวงพูดอย่างอ่อนแรง: “เออ ..ถ้าเช่นั้น เราจะรับมันไว้”

ข้าคิดมากเกินไป ผู้เชี่ยวชาญจะเหลียวมองแก่นอสูรของเสือดาวนี้ได้ยังไง

“นี่เป็นของท่านอยู่แล้ว” หลี่ เหนียนฟ่านหลี่เหนียนฟ่าน พูดไม่ออกเล็กน้อย ผู้ฝึกตนทั้งสามสุภาพเกินไปแล้ว

““ หรือมิฉะนั้น แก่นอสูรก็เป็นของท่าน มอบศพเสือดาวให้ข้า ข้าอยากลิ้มรสเนื้อเสือดาว””

ลัวห่าวเปิดปากและกล่าวว่า “เป็นเกียรติสำหรับข้า นายน้อย หลี่”

หลี่เหนียนฟ่าน ยิ้มและกล่าวว่า “ต้าเฮย แบกมันไป”

พวกเขาทั้งสามคนปล่อยให้ ต้าเฮยไปหามศพ นี่ต้องเป็นการทดสอบเราจากผู้เชี่ยวชาญ

ฉินจูรีบอาสาและกล่าวว่า: “นายน้อย หลี่ ข้ามีร่างกายที่แข็งแรงมาก ข้าจะช่วยท่านหามศพ อย่าให้สุนัขของท่านทำเลย”

หลี่เหนียนฟ่านรู้สึกมีความสุขในใจ ผู้ ฝึกตนทั้งสามคนนี้เช่างเป็นคนดีจริง ๆ!

หลี่เหนียนฟ่าน กลับไปที่เมืองลั่วเซียน มนุษย์สี่คนและสุนัขหนึ่งตัวเดินเรียงแถวเข้าเมือง

พอป้าจางเห็นว่าแม่หนูน้อยไม่เป็นไร นางก็ขอบคุณเขาทันทีสำหรับความเมตตา และนางก็ร้องไห้ด้วยความสุข: “ขอบคุณ  ท่านเซียน ขอบคุณนายน้อยหลี่”

“ป้าจาง เป็นผู้ฝึกตนทั้งสามนี้เป็นคนฆ่าสัตว์อสูรได้ ข้าไม่ได้ช่วยอะไรเลย” หลี่เหนียนฟ่าน กล่าว

ผู้ฝึกตนทั้งสามไม่กล้าที่จะเอาชื่อเสียงนี้ไปจึงรีบพูดว่า:

““ นายน้อยหลี่ช่างถ่อมตนนีก ท่านได้ช่วยเหลือพวกเรามากมาย””

“หากไม่มี ปรมาจารย์ หลี่ เราก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ให้กับสัตว์อสูรได้ ขอบคุณ ปรมาจารย์ หลี่”

““ เราแค่โชคดีที่ฆ่าอสูรร้ายตนนี้ลงได้””

เมื่อเห็นคนทั้งสามประจบสอพลอ คนรอบข้างก็มอง หลี่ เหนียนฟ่ฟ่านเปลี่ยนไปเล็กน้อย

นายน้อยหลี่มีความสามารถจริง ๆ แม้แต่ผู้ฝึกตนก็ชื่นชม มันน่าทึ่งมาก

หลี่เหนียนฟ่านคิดเพียงว่าผู้ฝึกตนทั้งสามคนนี้กำลังปัดชื่อเสียงให้เขา เขาก็รู้สึกอายเล็กน้อย

หัวใจของเขากระตุกเล็กน้อย อาจมีสัตว์อสูรอยู่ในสระน้ำในสวนหลังบ้านของเขาที่อาจขอให้ทั้งสามคนช่วยได้

หลี่เหนียนฟ่านออกปากเชิญชวนทันที ““ ทั้งสามทำพยายามอย่างหนักเพื่อผู้คน ข้าขอเชิญพวกท่านไปที่บ้านข้า แล้วกินเนื้อเสือดาวด้วยกันได้ไหม?””

พวกเขาทั้งสามคนกำลังคิดว่าต้องทำยังไง ให้ผู้เชี่ยวชาญคนนี้พอใจ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าเอ่ยปากพูด

ด้วยวิธีนี้ หลี่เหนียนฟ่านจึงถือแบกปลาและเต่าพร้อมพาพวกเขาทั้งสามไปยังบ้าน

เมื่อพวกเขามาถึงลานบ้าน พวกเขาทั้งสามก็ส่งเสียงอุทานออกมา

มันคู่ควรเป็นบ้านของผู้เชี่ยวชาญจริงๆ บ้านทรงโบราณที่ดูทรงพลังราวกับเป็นแดนสวรรค์บนดิน

เสี่ยวไป๋ เปิดประตูและกล่าวว่า “นายท่าน ยินดีต้อนรับกลับบ้าน”

“อุปกรณ์ วิญญาณ?!”

เมื่อได้ยินเสียง เหล่าผู้ฝึกตนก็เปล่งเสียงอุทานออกมาโดยมองไปที่ เสี่ยวไป๋ มองไปที่มันอย่างพินิจ

““ มันไม่ใช่อุปกรณ์วิญญาณหรอก เป็นเพียงเทคนิคพิเศษเล็ก ๆ น้อย ๆ ของข้าเท่านั้น” หลี่เหนียนฟ่าน ขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบายและพูดอย่างขอไปที

ผู้ฝึกตนทั้งสาม มองหน้ากันไม่กล้าตอบกลับ

อุปกรณ์เช่นนี้เป็นเพียงทักษะเล็กๆน้อยๆของผู้เชี่ยวชาญ สมควรเป็นผู้เชี่ยวชาญจริงๆ

ทั้งสามคนสูญเสียความคิดไปชั่วขณะ

หลี่เหนียนฟ่าน พาพวกเขาเข้าไปในห้องโถง

ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในห้อง ทั้งสามคนก็ตกตะลึงจนอดไม่ได้ที่จะอุทาน

““ นี่ นี่มัน …” ”

พวกเขาพูดไม่ออกและตกใจอย่างมากกับรูปแบบของห้อง

ในห้อง กระเบื้องบนพื้นสามารถสะท้อนเงาของผู้คนได้เกือบหมด และด้านหน้าโดยรอบเป็นสีขาวราวกับกระดาษ ไม่ว่าจะเป็นโซฟา โต๊ะ หรือโต๊ะกาแฟ ทุกๆสิ่งที่นี้พวกเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน

แม้พวกเขาก็เป็นผู้ฝึกตน แต่ในเวลานี้พวกเขาเหมือนกับคนยากจนที่ได้เข้ามาในแดนสวรรค์

ในโลกของ ผู้ฝึกตน บ้านของมนุษย์ส่วนใหญ่เป็นอาคารไม้และกระท่อมมุงจากไม้ และที่ดินก็เต็มไปด้วยโคลน แม้ว่าการตกแต่งของสำนักผู้ฝึกตน จะหรูหรากว่า แต่ก็เทียบ หลี เหนียนฟ่านหลี่เหนียนฟ่าน ไม่ติด

“ปนายน้อยหลี่, การตกแต่งนี้… ” ไป๋ ลั่วซวง รู้สึกว่าโลกของนางแตกต่างไปจากเดิมมาก

“เป็นเพียงการตกแต่งที่ทันสมัย มันดูสบายขึ้นเล็กน้อย” หลี่เหนียนฟ่านลอบยิ้ม นี่คือรูปแบบการตกแต่งของชาติก่อน แม้ว่าคนพวกนี้จะเป็นผู้ฝึกตน แต่ก็คงไม่เคยเห็นการตกแต่งแบบนี้มาก่อนแน่

“นี่คืออะไร?” ลัวห่าวมองไปที่บางสิ่งที่พ่นหมอกอยู่ตลอดเวลา บนใบหน้าของเขาปรากฏความหวาดหวั่น

หลี่เหนียนฟ่านเหลือบมองและกล่าวอย่างไม่พอใจ: “นี่คือเครื่องเพิ่มความชื้นในอากาศซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์ทางเทคโนโลยีที่ทำให้อากาศสดชื่นขึ้น”

“สดชื่นขึ้นคือ … ”

ลัวห่าวกำลังจะพูด แต่ ฉินจูรีบหยุดเขาและก่นด่า“ ” เจ้ามันบ้า! ผู้อาวุโสสุนัขเคยบอกว่าผู้เชี่ยวชาญต้องการสัมผัสชีวิตมนุษย์ต้องปฏิบัติต่อเขาเหมือนมนุษย์ และผู้เชี่ยวชาญก็พูดว่า ‘สดชื่นขึ้น!’ “

ลัวห่าวกลืนสิ่งที่เขากำลังจะพูด แต่ทั้งสามคน ผู้ฝึกตน กลับมองเห็นทะเลพายุในใจของกันและกัน พวกเขามองไปที่เครื่องทำความชื้น ดวงตาของพวกเขากลายเป็นสีแดง

ไอที่พ่นออกมาจากเครื่องทำให้สดชื่นขึ้นเป็นไอปราณที่บริสุทธิ์มาก!

ไอเหล่านี้บริสุทธิ์กว่าไอปราณในหินวิญญาณ กุญแจสำคัญคือมันพุ่งออกมาอย่างต่อเนื่องและผลลัพธ์ ยังมากกว่าเหมืองหินวิญญาณมหาศาล!

ถ้าสามารถฝึกฝนอยู่ที่นี่ได้ มันจะมีประโยชน์มากกว่าพื้นที่อื่น ๆ มากมายมหาศาล!

อุปกรณ์วิเศษที่สามารถเปลี่ยนอากาศให้เป็นไอปราณได้อย่างง่ายดายมันคืออะไรกัน?

ที่สมบัติเช่นนี้ถูกวางไว้ในห้องโถง สิแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ชอบมันและไม่กลัวที่จะมีคนมาแย่งชิงสมบัติ!