ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 45

ฉินม่านหยุนขยี้ตานางคิดว่าเห็นภาพหลอน

เมื่อมองเข้าไปใกล้ ๆ นางพบว่าจักรพรรดิลั่วไม่ได้มาเพียงคนเดียวและจงซิ่วก็ยังอยู่ข้างเขา

พวกเขามาทำอะไรที่นี่? ฟังเรื่องเล่า?

เมื่อ ลั่ว ซือหยู มาฟังเรื่องเล่าอาจกล่าวได้ว่ามันเพราะนางยังเด็ก แต่พวกเขามีชีวิตอยู่หลายร้อยปีแล้วและมันเป็นเรื่องที่น่าอายเล็กน้อยที่มาฟังเรื่องเล่า

ยิ่งกว่านั้นจักรพรรดิลั่วยังโกรธอยู่ตอนนี้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ เขจะทนฟังเรื่องเล่าได้นานแค่ไหน?

เมื่อมองดูลั่วฮวงที่ดูกำลังอดทน นางรู้สึกได้ว่าเขาตั้งใจมาฟังเรื่องเล่าที่นี่จริงๆ

ลั่วฮวงมาถึงช้าและแถวหน้าของร้านอาหารไม่มีที่แล้วและเขาไม่ได้บีบตัวเข้าไป แต่ยืนอยู่แถวหลังอย่างสุภาพด้วยสีหน้ามุ่งมั่นและให้เกียรติ

นอกจากนี้เขายังสังเกตเห็น ลั่ว ซือหยู และ ฉินม่านหยุนและถ่ายทอดเสียงโดยตรง: “ซือหยู เจ้าใจดีจริงๆ เจ้ามาจองที่นั่งให้พ่อใช่ไหม!”

ลั่ว ซือหยู กลอกตาและไม่สนใจเขา

ฉินม่านหยุนตกตะลึงเมื่อมองไปที่สถานการณ์นี้พวกเขาเป็นแขกประจำที่นี่และเรื่องเล่าแบบใดกันที่สามารถดึงดูดจักรพรรดิลั่วได้

นางตระหนักว่ามันผิดปกติใบหน้าของนางค่อยๆจริงจังและนางก็พร้อมที่จะฟังอย่างตั้งใจ

เมิ่งจุนเหลียงนั่งอยู่ตรงกลางร้านอาหารค่อยๆเปิดแผ่นพับออกมาหลายเล่มและพูดเบา ๆ ว่า: “ข้าทำตามเจตจำนงของพระถังเริ่มเดินทางจากหลั่วเซียนเฉิงไปทางทิศตะวันตก ออกเทศนาและรอผู้ที่ถูกฟ้าลิขิตให้มาเป็นศิษย์ของข้า ”

”คำสั่งสุดท้ายที่ราชาวานรได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิหยกคือให้ดูแล สวนลูกท้อเต๋าที่ยิ่งใหญ่ เขาเฝ้าดูอยู่นานและถามเต๋าสวรรค์ว่า” ต้นไม้นี้มีต้นไม้อยู่กี่ต้น ” “เต๋าสวรรค์ กล่าวว่า:” มีต้นลูกท้อสามพันหกร้อยต้นพืชหนึ่งพันสองร้อยต้นมีดอกไม้เล็ก ๆ และผลไม้เล็ก ๆ พวกมันจะสุกเมื่อครบเวลาสามพันปีผู้คนจะกลายเป็นอมตะหลังจากกินพวกมันและพวกจะมีกายาสแกร่งดุจเหล็กกล้า. ตรงกลางมีต้นไม้ 1,200 ต้น มีผลไม้รสหวาน จัดเป็นชั้น ๆ สุกทุกๆ 6,000 ปีเหล่าเทพจะเดินขึ้นมาหลังจากกินเสี่ยวจูและมีชีวิตอยู่ตลอดไป ด้านหลังมีต้นไม้ 1,200 ต้น มีผลไม้ที่จะสุกเมื่อครบถึง 9,000 ปี ผู้คนอาศัยอยู่กับสวรรค์และโลกและดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ก็เหมือนกัน “ ราชาวานรที่ได้ยินคำพูดเขาก็มีความสุขมาก … ”
(ผู้แปลไม่เคยอ่านไซอิ๋วเลยนะครับ แปลผิดก็ขออภัยด้ย)

ทุกคนในร้านอาหารต่างก็โหยหามันและไม่รู้ว่าลูกพีชแบนนี้หน้าตาเป็นอย่างไร

ฉินม่านหยุนแค่คิดว่าจะลองฟัง แต่เรื่องเล่ากลับดึงดูดนางได้อย่างสบูรณ์

ปากเล็ก ๆ อ้าเปิดขึ้น

ลูกพีช? มีผลไม้เทพเช่นนี้ในโลกได้อย่างไร?

เป็นไปได้ที่จะกลายเป็นอมตะโดยการกินผลไม้อย่างใดอย่างหนึ่ง แล้วเจ้าต้องฝึกตนเพื่ออะไรอีก?

นี่เป็นครั้งแรกที่นางได้ยินเกี่ยวกับผลไม้เทพและนางไม่เคยคิดมาก่อน

”ซือหยูคำพูดของนักปราชญ์คนนี้เป็นความจริงรึเปล่า” นางอดไม่ได้ที่จะถาม

ลั่ว ซือหยู รู้สึกทึ่งและรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเมื่อนางถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหันเจ้าเป็นถึงนักบุญแห่ง วังเต๋าหลินเซียนทำไมเจ้าถึงเป็นคนชอลยุ่งขนาดนี้

อย่างไรก็ตามนางอธิบายด้วยเสียงต่ำ: “ตามธรรมชาติแล้วเรื่องเล่านี้เป็นเรื่องเล่าของโลกแห่งเทพและเป็นไปได้มากว่านี่คือประสบการณ์ของปรมาจารย์!”

”ฟ่อ–“

ฉินม่านหยุนสูดลมหายใจรู้สึกหนังศีรษะด้านชาลู้สึกขนลุกไปทั่วร่างกาย

ไม่ได้หมายความว่าปรมาจารย์คนนี้ได้สัมผัสกับลูกพีช?

มันน่าเหลือเชื่อ!

เมิ่งจุนเหลียงไม่ได้หยุดและได้เล่าถึงเรื่องเล่าต่อ“ จักรพรรดิหยกกำลังรำคาญมาก เราชาสวรรค์ทั้งสี่หายไป ราชาสวรรค์ทั้งสี่ร่วมมือกับหลี่เทียนหวังและเจ้าชายนาจา และยี่สิบแปดเจ้าหน้าที่ดาว เก้าเย่า สิบสองหยวน เฉินห้าทิศผู้เปิดเผยความจริงและค่านิยมสี่ประการ เฉาทิศตะวันออกและเต๋าทิศตะวันตก เทพเหนือและใต้ห้าเทือกเขา และความปรารถนาทั้งสี่และดวงดาวทั้งหมดรวมทหารสวรรค์ 100,000 นาย ส่งอวนแห่สวรรค์ 18 อัน ไปยังขอบเขตล่างและไปที่ ภูเขาฮวงกั๋ว เพื่อปิดล้อมราชาวานร… “

มนุษย์ทุกคนรู้สึกทึ่งเมื่อได้ฟัง แต่ ลั่วฮวงและผู้ฝึกตนอมตะคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึงและสมองของพวกเขาก็ส่งเสียงพึมพำ

ทุกสิ่งในเรื่องนี้ทำให้โลกทัศน์ของพวกเขาเปิดกว้าง

ลูกท้อที่อยู่บนสวรรค์ วข้าไม่สามารถนึกถึงยาอายุวัฒนะของไท่ชางเหลาจุนแล ะน้ำค้างหยกจากศาลสวรรค์ที่สามารถดื่มได้ทุกอย่างสามารถทำให้ผู้คนมีชีวิตอมตะได้

พวกเขารู้สึกซับซ้อนใครจะไปคิดว่าวิธีเป็นอมตะที่ทุกคนใฝ่หานั้นเป็นเรื่องง่ายสำหรับผู้คนในแดนสวรรค์

วัชพืชก็เป็นอมตะได้

เมื่อเขาได้ยินว่า ราชาวานรกินลูกท้อทั้งหมดในสวนเพียงลำพัง ฉินม่านหยุนก็อดไม่ได้ที่จะสูดหายใจในไม่ช้าและตะโกนอยู่ในฝจ: “ข้าขอเพียงลูกเดียว แม้มันจะยังดิบก็ตาม!”

หลังจากนั้นทันที ราชาวานรขโมยยาอายุวัฒนะของ ไท่ชางเหลาจุน ทั้งหมดและดื่มเหล้าเทพซึ่งทำให้ ฉินม่านหยุนและคนอื่น ๆอิจแจน ตากลายเป็นสีแดงและเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

หายนะสวรรค์ หายนะสวรรค์!

แม้ว่า ราชาวานรจะเป็นตัวเอก แต่พวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขุ่นเคือง

ช่างน่าอิจฉา

อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาได้ยินศาลสวรรค์เรียกกองทหารไปที่ภูเขาฮวงกั๋วพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจและเหงื่อออก ราชาวานรจะทำอย่างไร

ความสงสัยในใจของ ฉินม่านหยุนหายไปนานแล้วแทนที่ด้วยความตกใจอย่างสุดขี้น

”ซือหยูพูดถูกนี่ไม่ใช่แค่การเล่าเรื่อง แต่เป็นการสั่งสอน!” ฉินม่านหยุนหายใจเข้าลึก ๆ เพียงรู้สึกได้ถึงภาพของโลกใบใหม่ที่ค่อยๆปรากฎเบื้องหน้า

นางไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ นางตั้งใมองและฟังเมิ่งจุนเหลียง อย่างตั้งใจโดยไม่ต้องการที่จะพูดอะไรสักคำ

ทหารสวรรค์หนึ่งแสนคนเข้าล้อมและปราบปรามภูเขาฮัวกั๋ว

แค่คิดถึงมันในขณะเดียวกันมันก็ทำให้คนตื่นเต้น แต่การเต้นของหัวใจกลับเร็วขึ้นและร่างกายก็เย็นลง

นั่นคือทหารสวรรค์หนึ่งแสนคนนั่นคือผู้เป็นอมตะหนึ่งแสนคนและความหมายของความเป็นอมตะนั้นเป็นที่ประจักษ์แก่ทุกคนในโลกแห่งความเป็นอมตะ

มันน่าตกใจเกินไป

ทั้งร้านอาหารแม้แต่เสียงหายใจก็ดูเหมือนจะหายไป

การสู้รบในครั้งต่อไปไม่ได้ทำให้ทุกคนผิดหวัง

เทพเจ้าทั้งหมดใช้วิธีของผู้เป็นอมตะในการเคลื่อนย้ายภูเขาและเติมทะเลต่อสู้ ปลี่ยนดวงดาวและควบคุมสายฟ้า

เจ็ดสิบสองการเปลี่ยนแปลง ไหวพริบและความกล้าหาญ

มีตาทิพย์, หูที่ได้ยินหมื่นลี้, ดวงตาที่ลุกเป็นไฟและดวงตาสีทองที่มีพลังวิเศษ

แข็งแรงมาก!

ช่างสมป็นเทพ!

เมื่อเทียบกับวิธีการของผู้ฝึกตนมันก็เหมือนกับการเล่นของเด็กมันยากที่จะสง่างาม

นี่คือโลกแห่งเทพ?

ฉินม่านหยุนเคยพอใจกับการเป็นนักบุญของ วังเต๋า แต่ในตอนนี้นางรู้สึกถึงความไร้ค่า

ทันใดนั้นนางก็มีความเข้าใจแวบหนึ่งผ่านสมอง

ไม่น่าแปลกใจที่นักปราชญ์คนนี้ต้องการตั้งสถานที่เทศนาของเขาในโลกมนุษญ์ นี่คือการฝึกฝนของเขาแน่ๆ!

ตอนที่ข้ามาครั้งแรกข้ายังรู้สึกหงุดหงิดกับการถูกมองโดยมนุษย์และภูมิใจที่ตัวเองเหนือกว่า แต่ในสายตาของผู้เป็นอมตะข้าเป็นเพียงมด

ไม่ว่าจะเป็นนักปราชญ์หรือผู้ที่ยิ่งใหญ่ในคำบอกเล่าของ ลั่ว ซือหยู พวกเขาฝึกฝนจนไปยังสวรรค์ได้แต่กับกลับมายังโลกมนุษย์?

การได้เห็นความกว้างใหญ่ของโลกเท่านั้นที่เจ้าสามารถรับรู้ทุกสิ่งได้ หากเจ้าไม่สามารถเปลี่ยนท่าทางที่เหนือกว่าของเจ้าได้ข้ากลัวว่าเจ้าจะไม่มีวันเป็นอมตะได้ในชาตินี้

ฉินม่านหยุนตระหนกได้มนทันที

ลั่ว ซือหยู ที่อยู่ด้านข้างก็ผงะไปชั่วขณะและมองไปที่ ฉินม่านหยุนด้วยความประหลาดใจนางรู้สึกว่า ฉินม่านหยุนแตกต่างจากเมื่อก่อนเล็กน้อย

แม้ว่าในอดีตพวกเขาจะเป็นพี่สาวน้องสาวที่แสนดี แต่ก็มีความรู้สึกแปลกแยกอยู่ควมรู้สึกอยู่เสมอ แต่ตอนนี้ความรู้สึกแปลกแยกนี้หายไปและทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่า ฉินม่านหยุนดูดีกว่าเมื่อก่อน