ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 44

“ฟู่–“

ฉินม่านหยุนหายใจเข้าเพราะสิ่งที่ ลั่วซือหยู พูดนั้นน่าทึ่งเกินไป

ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึมนางเปิดปากและพูดว่า: “ซือหยู เรื่องนี้มันสำคัญมากเจ้าไม่สามารถพูดไร้สาระได้! เหนือกว่าเทพนี่มันไม่น่าเชื่อเลยสักนิด!”

”พี่ฉิน ข้าไม่ได้กล่าวไร้สาระเลยแม้แต่น้อย … ข้าคิดว่าการประเมินของข้าอาจต่ำไปด้วยซ้ำ!” ดวงตาของ ลั่วซือหยู เต็มไปด้วยความจริงจังและนางก็ประหลาดใจในใจลึก ๆ

ถ้านางไม่ได้เห็นมันด้วยตาของนางเองนางคงไม่เชื่อว่ามีผู้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้อยู่ในโลก

”เจ้า……”

ดวงตาของ ฉินม่านหยุนเต็มไปด้วยความซับซ้อนและนางไม่รู้ว่าจะพูดอะไรไปชั่วขณะนางรู้ว่าสิ่งนี้ไม่ควรเชื่อได้ แต่มีเสียงในใจของนางบอกนางว่ามันเป็นเรื่องจริง!

เหนือเทพมันคือระดับอะไร

ขอบเขตของลั่วซือหยูนั้นต่ำนางอาจไม่รู้น้ำหนักของคำทั้งสองนี้ แต่นางเข้าใจ!

ในโลกแห่งการฝึกฝนสู่ความเป็นอมตะในปัจจุบันไม่มีใครสามารถฝึกตนสู่ความเป็นอมตะได้มาหลายพันปีแล้ว ว่ากันว่าเส้นทางแห่งความเป็นอมตะถูกตัดขาดและมันยากกว่าเดิมหลายร้อยเท่าที่จะกลายเป็นอมตะ!

เพื่อที่จะกลายเป็นอมตะมีผู้มีพรสรรค์ที่น่าทึ่งมากมายในโลกแห่งการฝึกตนพยายามใช้วิธีการต่างๆมากมาย แต่สุดท้ายพวกเขาก็จบลงด้วยพ่าแพ้และมีเพียงความเกลียดชังที่เหลืออยู่เท่านั้น!

เมื่อเห็นว่าไม่มีความหวังที่จะกลายเป็นอมตะสัตว์ประหลาดเก่าหลายตัวจึงเลือกที่จะล่าถอยและปิดด่านยืดอายุ

อย่างไรก็ตาม … ใครจะคิดว่าจะมีผู้ยิ่งใหญ่เหนือเทพ !

ฉินม่านหยุนรู้สึกเพียงว่าการหายใจของนางยากขึ้นและสมองของนางก็เต็มไปด้วยความว่างเปล่า

มันคือความจริงหรือ?

หลังจากนั้นไม่นานนางก็ถอนหายใจหากข่าวนี้เป็นจริงมันจะทำให้เกิดความโกลาหลทั่วโลกผู้ฝึกตน!

เมื่อเส้นทางสู่ความเป็นอมตะถูกตัดขาด การปรากฏตัวของผู้อมตะในโลกนี้ก็ไม่ต้องพูดถึง

ฉินม่านหยุนหรี่ตาของนางมองตรงไปที่ ลั่วซือหยู ทันใดนั้นก็โค้งคำนับให้ ลั่วซือหยู อย่างเคร่งขรึม “ซือหยู ในนามของ วังเต๋าหลินเซียนทั้งคน ข้าขอร้องโปรดแนะนำข้าให้รู้จักกับผู้เชี่ยวชาญท่านนี้ด้วยเถิด”

“ พี่ฉิน ท่านไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้”

ทันใดนั้น ลั่วซือหยู ก็ตื่นตระหนกนางต้องการช่วย ฉินม่านหยุนแต่พบว่านางไม่สามารถช่วยได้

นี่คือนักบุญของ วงเต๋าหลินเซียน ตอนนี้นางเต็มใจที่จะทำเช่นนั้นหลังจากได้ยินเรื่องของปรมาจารย์ ลั่วซือหยู ไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ

ในท้ายที่สุดนางก็ถอนหายใจเบา ๆ : “พี่ฉิน ข้าสัญญากับท่าน”

ฉินม่านหยุนกล่าวด้วยความจริงใจ: “ซือหยู ขอบคุณถ้าสิ่งนี้ทำให้ผู้เชี่ยวชาญไม่ชอบใจ ข้าจะไม่ทำ!”

ลั่วซือหยู เตือนว่า: “พี่สาว ม่านหยุนเนื่องจากผู้เชี่ยวชาญอาศัยอยู่อย่างสันโดษสิ่งที่ต้องห้ามที่สุดคือการถูกรบกวนดังนั้นอย่าแพร่กระจายข่าวนี้ออกไป”

”ไม่ต้องกังวลข้าสามารถเก็บไว้ได้” ฉินม่านหยุนพยักหน้าแน่นอนว่านางรู้วิธีการตั้งแต่ครั้งแรกที่นางได้ยิน นางได้กำหนดให้มันเป็นความลับที่ลึกที่สุดในใจของนาง

ลั่วซือหยู ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งกัดริมฝีปากของนางแล้วกล่าวว่า: “พี่สาว ม่านหยุนอันที่จริงชานั้นได้มาจากการไปเยี่ยมผู้เชี่ยวชาญเมื่อไม่นานมานี้ข้าไม่กล้ารบกวนเขาบ่อยนัก ทำไมข้าไม่ พาท่านไปเยี่ยม เด็กถือหนังสือ แทนล่ะ?”

”ไม่ว่าจะยังไงก็ตามต้องไม่สร้างความรำคาญให้แก่ผู้เชี่ยวชาญ”

ฉินหม่านหยุนพยักหน้าเห็นด้วยแล้วถามว่า “เด็กถือหนังสือคนนี้เป็นใครเหรอ”

”ท่านผู้นี้ … ” ลั่วซือหยู อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่ เมิ่งจุนเหลียง เปลี่ยนราชาปีศาจระดับหยวนหยิงทั้งสองให้กลายเป็นร่างดั้งเดิมด้วยนิ้วเดียว ร่องรอยของความหวาดกลัวก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง “เขสแข็งแกร่งมาก ข้าบรรยายไม่ถูกยังไงก็ตาม ท่านจะได้รู้เมื่อไปกับข้า”

ฉินม่านหยุนติดตาม ลั่วซือหยู ออกจากราชวงศ์เฉียนหลง กลายเป็นริ้วแสงบนอากาศและบินไปยังหมู่บ้านทางทิศตะวันตก

หมู่บ้านนี้อยู่ห่างจากเมือง ลั่วเซียน ไปทางตะวันตก 10 กิโลเมตร มีความเจริญน้อยกว่าเมือง ลั่วเซียน แต่ก็มีตลาดเล็ก ๆ

ตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ ลั่วซือหยู พบกับ เมิ่งจุนเหลียง เนาวได้ติดตามความเคลื่อนไหวของเขาตลอด

นางคิดไม่ถึงว่าเขากำลังเลียนแบบ ไซอิ๋ว จริงๆ

ใช้ ลั่วเซียนเฉิง เป็นจุดเริ่มต้นและมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตก!
ยิ่งไปกว่านั้นไม่เหมือนกับการเดินทางของผู้ฝึกตนพลังอมต ะเขาเดินเท้าเปล่าทีละขั้นเผชิญหน้ากับภูเขาและแม่น้ำบางครั้งจะมีสัตว์อสูรขวางทาง แต่ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะเอาชนะมันได้หรือไม่

ดูเหมือนจะไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะหยุดเขาได้

จุดแวะแรกของ เมิ่งจุนเหลียง อยู่ที่หมู่บ้านนี้

ในที่สุด ลั่วซือหยู ก็ได้ยินเรื่อง “ไซอิ๋ว” นางกำลังคิดในใจและรู้สึกตกใจกับโลกสวรรค์ และนางจะมาฟังตรงเวลาทุกวัน

นี่คือคำสอนของมหาปราชญ์เปรียบได้กับโอกาสใด ๆ

วันนี้ข้าจะพูดคุยเกี่ยวกับ ราชาวานรที่จะไปที่ บนสวรรค์ดังนั้นข้ารอคอย

ฉินม่านหยุนมองไปที่อาคารมนุษย์รอบ ๆ ตัวเขาด้วยความสงสัยและอดไม่ได้ที่จะถามว่า: “เด็กถือหนังสือของผู้เชี่ยวชาญมาทำอะไรที่นี่”

ใบหน้าของ ลั่วซือหยู เต็มไปด้วยความนับถือและนางก็พูดว่า: “นักเทศน์!”

”นักเทศน์?” ฉินม่านหยุนเปิดปากของนางรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

คำนี้ชใช้แบบไม่เป็นทางการ เแต่ละนิกายจะใช้การเทศน์เพื่ออธิบายเมื่อบรรพบุรุษออกไปเทศนาเท่านั้น

ลั่วซือหยู เตือนอย่างเคร่งขรึม: “หลังจากเข้าไปในร้านอาหารแล้วท่านต้องเงียบและฟังเรื่องราวของนักปราชญ์”

เรื่องเล่าสำหรับปุถุชน?

คิ้วของ ฉินม่านหยุนได้แต่ย่นเล็กน้อยและนางก็เต็มไปด้วยความสงสัยขณะที่นางเฝ้าดูมนุษย์ที่มามากขึ้นในร้านอาหาร

นางรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยอยู่ในใจเพราะนางและ ลั่วซือหยู ต่างก็มีความงามที่ไม่เหมือนใครในโลกแห่งการฝึกฝนความเป็นอมตะ โดยธรรมชาติแล้วพวกนางมักดึงดูดสายตาของผู้คนรอบ ๆ ตัวนาง สายตาพวกนี้ทำให้ทั้งตัวของนางเต็มไปด้วยความอึดอัด ราวกับเหมือนจะมีมดหลายพันตัวคลานอยู่

นางเป็นหญิงงามในโลกแห่งการฝึกตน นักบุญแห่งวังเต๋า ผู้ยิ่งใหญ่ระดับหยวนหยิงและการดำรงอยู่ของผู้สูงศักดิ์ มีแต่เด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์ในการฝึกตนเท่านั้นที่กล้ามอนางโดยไม่เกรงกลัว

แต่เท่ออยู่ที่นี่ นางถูกมองโดยมนุษย์กลุ่มใหญ่นางรู้สึกอึดอัดมาก

ในเวลาปกตินางอาจจะเดินจากไปหรือกลายร่างเป็นเทพตัวสูงเพื่อไม่ให้มนุษย์กล้ามองนางอีก

แต่ที่นี่นางได้รับคำสั่งจาก ลั่วซือหยู ซ้ำแล้วซ้ำเล่าและนางก็ทำได้แค่อดทน

”ซือหยูความเชื่อมโยงระหว่างการเล่าเรื่องและการเทศนาคืออะไร” ฉินม่านหยุนถาม

ขณะที่ ลั่วซือหยู กำลังจะพูดเขาก็เห็นร่างที่ทางเข้าของร้านอาหารและกลืนสิ่งที่นางกำลังจะพูดทันที “นักปราชญ์อยู่ที่นี่แล้ว จำไว้ว่าอย่าส่งเสียงดังรบกวนเขาตอนที่กำลังเล่าเรื่อง !”

ฉินม่านหยุนยังมองไปที่นักปราชญ์

เขาสวมชุดนักปราชญ์สีน้ำเงินที่เก่าและลมหายใจที่เขาหายใจเข้าออกแสดงฝห้เห็นถึงความเป็นมนุษย์ธรรมดา

สิ่งเดียวที่เป็นเอกลักษณ์คือเขาเดินเท้าเปล่าเท้ามีดินโคลนเปรอะเปื้อนไปทั่วเท้า

เขาเป็นเด็กถือหนังสือของปรมาจารย์?

ฉินม่านหยุนมองไปที่ ลั่วซือหยู ข้างๆนาง แต่เห็นว่าใบหน้าของนางแดงขึ้นดวงตาของนางมีความคาดหวังและตื่นเต้นและมีร่องรอยของความกลัวรวมอยู่ด้วย

การแสดงออกเช่นนี้มันคือความรู้สึกของนางจริงๆ

เด็กถือหนังสือคนนี้เป็นตัวตนแบบไหนที่คุ้ทำให้ ลั่วซือหยู เป็นแบบนี้?

ในขณะนี้การจ้องมองของนางลดลงและนางสังเกตเห็นว่ามีแสงที่อยู่ห่างไกล เข้ามาด้วยความเร่งรีบจากนั้นก็หยุดที่ประตูร้านอาหาร

คน ๆ นี้ดูกังวลเมื่อเขามาที่ร้านอาหารเขาเห็นว่านักปราชญ์ยังไม่ได้เริ่มพูดเขาก็โล่งใจและยิ้ม

ฉินม่านหยุนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ลั่ว … ลั่วฮวง ?!”