ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 33

“ปรมาจารย์หลี่ นี่เป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆ โปรดยอมรับมันด้วย” เฉิงฮวงกล่าวด้วยความจริงใจ

หลี่ เหนียนฟ่าน หยิบกล่องและเปิดมันอย่างช้าๆ

เสาเพลิงจากในกล่องก่อตัวขึ้นสูงบนท้องฟ้าพร้อมกับเสียงคำรามของมังกรเย่อหยิ่งและทรนง

เปลวเพลิงควบแน่นเป็นรูปมังกรไฟใจกลางอากาศ มังกรที่หยิ่งผยองปรากฎตัวอย่างแข็งแกร่ง

แต่ไม่นานที่ร่างกายของมังกรเพลิงก็สั่นสะท้านราวกับว่ารู้สึกถึงอันตรายอันยิ่งใหญ่ มันม้วนตัวกลายเป็นเปลวไปก่อนกลับเข้าไปในกล่องและเปลี่ยนเป็นลูกบอลสีแดงเพลิง

ฉากนี้ทำให้ เฉิงฮวงและคนอื่น ๆ ถึงกับผงะ

ลูกปัดมังกรเพลิงเชื่องขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?

ผู้ที่คุ้นเคยกับ ลูกปัดมังกรเพลิงจะรู้ดีว่า ลูกปัดมังกรเพลิงถูกเปลี่ยนจากแก่นแท้ของมังกรเพลิงในสมัยโบราณมันมีความอดทนและความเย่อหยิ่งของมังกรเพลิงแม้ว่ามันจะเป็นสมบัติของราชวงศ์เฉียนหลง แม้แต่จักรพรรดิผู้ศักดิ์สิทธิ์ก็ปฏิบัติกับมันด้วยความสุภาพ

โดยปกติแล้วเมื่อ ลูกปัดมังกรเพลิงถูกปล่อยออกมาจะต้องให้คนเอาใจมันอย่างแน่นอน แต่ครั้งนี้กลับไม่มี

บางทีมันยังรู้สึกถึงความน่ากลัวของผู้ที่เหนือกว่า

สมกับเป็นผู้เชี่ยวชาญแม้แต่ลูกปัดมังกรเพลิงที่เก่งกาจก็ต้องอ้อนน้อม

หัวใจของจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์กำลังถอนหายใจและเขาตกตะลึง มันเป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นลูกปัดมังกรเพลิงเป็นเช่นนี้

หลิน ชิงหยุน และ จ้าว ชานเฮอมองไปที่ จักรพรรดิศัดิ์สิทธิ์ด้วยความประหลาดใจ

โดยไม่คาดคิดจักรพรรดิหลัวได้เอาลูกปัดมังกรเพลิงออกมา ความใจกว้างนี้ไม่ธรรมดาเลย

พลังเปลวเพลิงของลูกปัดมังกรเพลิงสามารถช่วยให้ผู้ฝึกตนควบแน่นเพลิงของแกนทองคำได้

ความสามารถนี้เพียงพอที่จะทำให้เกิดความโลภ ไม่เช่นนั้น หลิน ชิงหยุน จะไม่พยายามยืม ลูกปัดมังกรเพลิง

ไป๋หวูเฉินมีความคาดหวังในสายตา

เขาสามารถเข้าใจความคิดของ เฉิงฮวงได้เพราะเขายังมอบหยกดาบอมตะไร้ตำหนิให้ปรมาจารย์

ทั้งผลึกเพลิงมังกรและหยกอมตะไม่สามารถเปรียบเทียบกับเส้นผมเพีลงเส้นเดียวของหลี่เหนียนฟานได้

ตราบใดที่เจ้าได้รับความโปรดปรานจากปรมาจารย์หลี่ เจ้าจะได้ประโยชน์กว่านี้มากมายมหาศาล!

”หือ? ลูกปัดนี้สามารถพ่นไฟได้จริงๆ” หลี่เหนียนฟานหยิบลูกปัดมังกรเพลิงขึ้นมาด้วยความประหลาดใจมองไปที่จักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์และยิ้ม: “ข้าไม่ต้องการสิ่งที่มีค่ามากเกินไป”

ผู้เชี่ยวชาญบอกใบ้อีกครั้ง

”มันไม่มีค่าเลย” เฉิงฮวงกล่าวว่า: “นี่คือ ลูกปัดมังกรเพลิง มันมีแค่ความสามารถในการสร้างเพลิง”

หลี่ เหนียนฟ่าน พยักหน้าและพูดกับไข่มุกมังกรเพลิง: พ่นไฟอีกครั้งหน่อย”

ฟู่!

เปลวเพลิงถูกปลดปล่อยออกจากลูกปัดมังกรเพลิง

”ดีจริงๆมันจะสะดวกกว่ามากในการจุดไฟงในอนาคต” หลี่เหนียนฟานยิ้มด้วยความพึงพอใจสิ่งนี้มีประโยชน์มากกว่าไฟแช็ก “ถ้าอย่างนั้นข้าจะยอมรับมันขอบคุณ”

ทุกคนยิ้มอย่างขมขื่น

ดาบปีศาจที่ร่วงหล่นมาใช้สำหรับตัดไม้ หยกดาบใช้เป็นโคมไฟ และลูกปัดมังกรเพลิงใช้ในการจุดไฟ

ถ้าคนอื่นๆรู้เรื่องนี้ เขาอาจกลายเป็นบ้า

แต่เมื่อพวกเขาคิดถึงวิธีการของผู้เชี่ยวชาญพวกเขาก็โล่งใจ สมบัติสำหรับคนอื่น ไม่ได้อยู่ในสายตาของผู้เชี่ยวชาญ

ปรมาจารย์มีพื้นฐานการฝึกตนที่น่าตกใจและน่ากลัวอย่างยิ่ง แต่เขาเต็มใจที่จะกลายเป็นมนุษย์ สมบัติมากมายก็เป็นของธรรมดาในสายตาของเขาเช่นกัน

ท่านหลี่พวกเราจะกลับไปเตรียมยาวิเศษให้ท่าน ข้าขอตัวลา” ทุกคนลุกขึ้นและจากไป

หลี่ เหนียนฟ่าน ตอบว่า “ลาก่อน”

…

ทันทีที่ออกจากบ้าน เฉิงฮวงและคนอื่น ๆ ก็ขมวดคิ้วทันที

พวกเขาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

กระแสลำแสงกำลังลาดตระเวนรอบ ๆ อย่างรวดเร็วแล้วตรงมาที่ลานบ้าน

ไม่จำเป็นต้องพูด ความคิดของทุกคนสอดคล้องกันอย่างน่าประหลาดใจและพวกเขาทั้งหมดบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

ไป๋หวู่เฉินยืนอยู่ตรงหน้านักพรตเต๋าและกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ผู้ที่มีจิตวิญญาณเต๋ามาที่นี่เพื่อหาโอกาสด้วยหรือไม่?”

การแสดงออกของนักพรตเต๋าค่อนข้างสงบในตอนแรก

แต่แล้วเขาก็ตกใจและโค้งคำนับและกล่าวว่า “คารวะ ผู้อาวุโสไป๋”
หัวใจของเขาสั่นคลอนอย่างมาก ไป๋หวู่เฉินฝ่าด่านแล้ว

เมื่อร้อยปีก่อนเขาเหมือนตัวเองอยู่ในระดับหยวนหยิง

คนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ ก็สังเกตเห็น ไป๋ หวู่เฉินและพวกเขาก็ทักทายด้วยความเคารพ

ไป่หวู่เฉินยอมรับการคารวะและตอนแรกเขาแทบไม่ได้รับการยอมรับเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในโลกผู้ฝึกตน แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว

ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณ ปรมาจารย์หลี่ และเขาควรจะแก้ปัญหาท่านปรมาจารย์ให้ดีกว่านี้

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เขาจึงพูดอย่างใจเย็น: “ข้ารู้ว่า เจ้ามาหาวัตว์อสูรที่เพิ่งแปรงร่าง แต่มันไม่มีในแถวหรอก “

“ ขอบคุณคำชี้แนะจากผู้อาวุโสไป๋”

ทุกคนไม่สงสัยเขาและจากไปทีละคน

ในอีกด้านหนึ่ง จ้าว ชานเฮอและจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ก็ทำเช่นเดียวกัน

หลังจากนั้นพวกเขาก็รีบกลับไปยังดินแดนของตนเองอย่างรวดเร็ว พวกเขาต้องการส่งมอบยาวิเศษให้ปรมาจารย์เป็นคนแรก

นี่เป็นโอกาสที่จะได้แสดงความสามารถต่อหน้าผู้เชี่ยวชาญและมันไม่ควรพลาด

หลิน ชิงหยุน กำลังกัดฟันและก่นด่าภายใน.0

ฐานการฝึกตนของนางนั้นต่ำที่สุดและความเร็วของนางช้าที่สุดและ นางก็ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในตอนท้าย

เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดต้องการแสดงความสามารถต่อหน้า หลี่ กงซี จึงเป็นเรื่องที่ดีที่สุดที่จะได้เป็นคนแรก ดังนั้นพวกเขาจึงอยู่ในความรู้สึกของการแข่งขัน

ในใจของนางโกรธออย่างมาก นางต้องพึ่งพายาเพื่อเพิ่มความเร็วตลอดทาง

ในที่สุดก็ถึงที่ฐานที่มั่นของ ศาลาอมตะ หลิงหยุน ในเมือง หลั่วเซียน และออกคำสั่งด่วนที่สุด

ผู้จัดการในฐานที่มั่นไม่กล้าที่จะละเลยและปรากฏตัวทันที “ข้าสงสัยว่าทำไมท่านนักบุญจึงเรียกพวกเรา?”

หลิน ชิงหยุน หยิบโทเค็นออกมาโดยตรงและโยนให้ผู้จัดการ

”เฒ่ากวน, เจ้านำเหรียญของข้าไปที่ ศาลาอมตะ หลิงหยุน ทันทีและนำยาวิเศษทั้งหมดในศาลมาา!”

”อะไรนะ” กวนเหลาตะลึง “ท่านนักบุญ ข้าเกรงว่าจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนในการขนส่ง”

หลิน ชิงหยุน ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ข้าไม่ได้คิดเรื่องนี้ให้ดี

ถ้ามันเป็นแค่ยาวิเศษธรรมดามันจะสะดุดตาได้ยังไงมันก็ต้องมีค่ามากแน่ ๆ

ผู้เชี่ยวชาญจะใช้มันในการรักษาอาการบาดเจ็บจากทัณฑ์สวรรค์

หลิน ชิงหยุน กล่าวต่อ: “ไม่เป็นไรยาวิเศษธรรมดาส่งยาวิเศษและสมุนไพรอมตะที่ดีที่สุดทั้งหมดในศาลาอมตะมา!”

เฒ่ากวนหลงมีความรู้ในเรื่องนี้มากใบหน้าของเขากลัวและมึนงงmyomu

เขากระซิบด้วยความประหม่า: “ท่านนักบุญเรื่องแบบนี้สำคัญเกินไปจริงๆเราควรรอให้เจ้าศาลาหารือกับผู้อาวุโสก่อนตัดสินใจหรือไม่?”

ยาวิเศษที่ดีที่สุดและสมุนไพรอมตะเป็นสิ่งล้ำค่าที่สุดในโลกแห่งการฝึกตนอย่างไม่ต้องสงสัยพวกเขายังเป็นรากฐานของ ศาลาอมตะ หลิงหยุน ทำไมนางจึงต้องการส่งพวกมันทั้งหมดออกไป?

ถ้าไม่ใช่เพราะเขายืนยันซ้ำ ๆ แล้ว เขาคงสงสัยว่านักบุญเป็นตัวปลอม

”เรื่องนี้เป็นเรื่องเร่งด่วนมาก อย่าถามมาก ข้าจะอธิบายให้เขาฟังเมื่อเจ้าศาลาออกจากการเข้าฌานไป เร็วเข้า!” หลินชิงหยุนกล่าวอย่างเร่งรีบ

เฒ่ากวน หมดหนทางดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงแค่เปลี่ยนเป็นลำแสงและมุ่งหน้าไปยัง ศาลาอมะ หลิงหยุน

ในเวลาเดียวกันจักรพรรดิ ลั่ว พา ลั่วซ์อหยูกลับมาที่ราชวงศ์

โดยไม่ได้พูดอะไรเขาตรงไปที่คลังสมบัติในส่วนที่ลึกที่สุดของราชวงศ์อมตะและเก็บยาวิเศษทุกชนิด,k

ไป๋ หวู่เฉินและ จ้าว ชานเฮอก็ทำเหมือนกัน แต่พวกเขาเป็นช่างซ่อมดาบและยาวิเศษสำรองของพวกเขานั้นเทียบไม่ได้กับ ราชวงศ์เฉียน และ ศาลอมตะ หลิงหยุน พวกเขาก็กังวล