ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 3

รูขุมขนของลั่วซือหยูเปิดขึ้น และความรู้สึกลึกลับก็ปรากฏขึ้นในใจของนาง

ราวกับเป็นการรู้แจ้ง ความเข้าใจที่คลุมเครือที่นางไม่สามารถเข้าใจได้ แต่ตอนนี้นางกลับเข้าใจมันแล้ว!

ขอบเขตรากฐาน!

มีร่องรอยของความสับสนในดวงตาของนาง นางมองไปที่เปลือกแตงโมตรงหน้าเผยให้เห็นสีหน้าตกตะลึง

แตงโมลูกนี้ … ไม่เพียง แต่มีพลังปราณ แต่ยังมีวิถีเต๋า อีกด้วย!

มันน่าเหลือเชื่อมาก!

การรู้แจ้งคืออะไร? นี่คือพื้นฐานของเต๋า ผู้ฝึกตนที่ต้องการฝ่าคอขวดต้องอาศัยการตจระหนกรู้ในเต๋า!

สรุปแล้ว การรู้แจ้งนั้นหายากเกินไป แม้ว่าจะมีเพียงแค่เศษเสี้ยววิถีเต๋าในแตงโม แต่ก็ยังช่วยให้ ลั่วซือหยูสามารถฝ่าด่านรากฐานได้อย่างง่ายดาย!

ดวงตาของลั่วซือหยูเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง และเกือบจะกลายเป็นแฟนคลับตัวน้อยของ หลี่เหนียนฟ่าน

นางรีบลุกขึ้นและโค้งคำนับด้วยความเคารพต่อหลี่เหนียนฟ่าน: “ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยข้าฝ่าด่าน!”

มีการเปลี่ยนชื่อเรียกจากสหายเป็นผู้อาวุโส

อย่างไรก็ตามใบหน้าของหลี่เหนียนฟ่านกลับมืดมน

ผู้หญิงคนนี้โง่หรือเปล่า นางไม่มีมารยาทเลยเวลากินแตงโม ตอนนี้นางต้องการเยาะเย้ยข้า?

ข้าเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา เจ้าทำลายลานของข้า ขอบคุณสำหรับแตงโมและเป็นไปได้ไงที่การกินแตงโมของข้าจะทำให้เจ้าฝ่าด่าน?

มันเหมือนกับมหาเศรษฐีกล่าวขอบคุณที่มีคนให้เงินตัวเองหนึ่งเหรียญ มันแปลกประหลาด

““ ข้าบอกว่าข้าเป็นแค่มนุษย์ แตงโมลูกนี้ก็แค่แตงโมธรรมดา เจ้าขอบคุณข้าและยังเรียกข้าว่าผู้อาวุโส ข้าดูแก่แล้วเหรอ?””หลี่เหนียนฟ่านอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

ผู้ฝึกตนสามารถเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผู้อื่นได้หรือ?

หัวใจของ ลั่วซือหยูเต้นแรงขึ้นเล็กน้อยและมีร่องรอยของความสงสัยปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง นี่ข้าทำใหผู้เชี่ยวชาญคนนี้รำคาญหรือเปล่า?

นางคิดอย่างรวดเร็ว

ใช่ ผู้เชี่ยวชาญคนนี้อาศัยอยู่อย่างสันโดษที่นี่ในฐานะมนุษย์ ไม่ใช่แค่รับรู้ชีวิตมรรตัยและทำติดดิน นางเพิ่งทำลายตัวตนของเขาโดยตรงและการที่เขาจะโกรธก็เป็นเรื่องธรรมดา

ข้าไม่ควรจริง ๆ!

ลั่วซือหยูรีบแก้ไขอย่างรวดเร็วและขอโทษ: “อ่า … นายน้อย ข้าขอโทษ”

ทัศนคติของเด็กผู้หญิงคนนี้ดีมาก นางไม่ถือตัวทั้งยังสวยมาก และนางไม่มีความหยิ่งทะนงเหมือนผู้ฝึกตนคนอื่นๆ

หลี่เหนียนฟ่านโบกมือและพูดว่า “ลืมมันไปเถอะ ข้าไม่ได้ใส่ใจมากหรอก”

ลั่วซือหยูถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางกัดฟันและถอดจี้หยกออกจากเอวของนาง

“จี้หยกนี้ท่านพ่อของข้าให้ข้า เมื่อข้าโตเป็นผู้ใหญ่ นี่เป็นค่าแตงโมต”

จี้หยกมีความอบอุ่นและชื้นโดยมีลวดลายวิหคเพลิงสลักอยู่ ส่องประกายแววแลดูไม่ธรรมดา

สาวใช้ข้าง ๆ ลั่วซือหยูตกใจเอามือปิดปากของนางและดึงลั่วซือหยูออกมา “ไม่ได้นะเพคะ!”

หลี่เหนียนฟ่านรู้สึกตกใจกับความใจดีของหญิงสาว พลางส่ายหัวและพูดว่า “สหายลั่ว เจ้าสุภาพเกินไป มันเป็นแค่แตงโมเท่านั้น เจ้าควรเอาจี้หยกนี้กลับไป”

ใช้จี้หยกอย่างดีแลกกับแตงโม ครอบครัวทำอะไร? เปิดเหมืองหรือ?

“ต้าเฮย ออกมากินแตงโม!” หลี่เหนียนฟ่านตะโกนเข้าไปในสวนหลังบ้าน

ไม่นาน ต้าเฮยก็รีบออกมาดูแตงโม

ปกติมันจะเฝ้าสวนผักอยู่หลังบ้าน หลังบ้านเป็นป่าภูเขา แม้ว่าหลี่เหนียนฟ่านจะไม่ถูกสัตว์ป่าโจมตี แต่ก็ควรระวังไว้ก่อน

หลี่เหนียนฟ่าน โยนแตงโมที่เหลือลงบนพื้นและพูดด้วยรอยยิ้ม: “เจ้าตะกละ กินสิ”

งั่ม!งั่ม!

ต้าเฮยไม่เกรงใจ ฝังหัวลงในแตกโมและกินอย่างตะกละตะกลาม

ดวงตาของ ลั่วซือหยูเบิกกว้างและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “นายน้อย มันสิ้นเปลืองเกินไป!”

นี่คือผลไม้เต๋ามันดีกว่าผลไม้วิญญาณมาก เขาให้หมากินเหรอ?

นางจ้องไปที่ ต้าเฮยและยืนยันซ้ำ ๆ สุนัขตัวนี้เป็นสุนัขที่ธรรมดามาก!

ถ้าเนางบอกให้ผู้ฝึกตนคนอื่นรู้ นางกลัวว่าพวกเขาจะอาเจียนเป็นเลือดเพราะชีวีตของพวกเขายังไม่ดีเท่าหมาตัวหนึ่งเลย!

อืมข้าไม่เคยคิดว่าหญิงสาวคนนี้จะประหยัดขนาดนี้

ความชื่นชมของหลี่เหนียนฟ่านที่มีต่อลั่วซือหยูเพิ่มขึ้นอย่างมากและพูดด้วยรอยยิ้ม: “มันเป็นแค่แตงโม ข้ามีอีกมากมายที่นี่ และการให้มันกินก็ไม่เป็นการเสียเปล่า”

มุมปากของลั่วซือหยูกระตุก นางถอนหายใจ “นายน้อย ท่านพูดถูก”

โดยธรรมชาติแล้วแตงโมชนิดนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับผู้เชี่ยวชาญที่ซ่อนเร้น

ในขณะเดียวกันนางก็สนใจในมิตรภาพมากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรหากนางสามารถสร้างสัมพันธ์ที่ดีได้ก็จะเป็นพรอันยิ่งใหญ่ของนาง

ลั่วซือหยูมอบจี้หยกให้และเกลี้ยกล่อม: “แม้ว่านายน้อยจะอยู่ในภูเขาและป่า ก็อาจจะต้องเผชิญหน้ากับผู้ที่มีตาหามีแววไม่ ครอบครัวของข้าก็ถือเป็นผู้ทรงอิทธิพลในบริเวณใกล้เคียงเช่นกัน หากมีใครทำให้นายน้อยขุ่นเคือง ท่านสามารถเอาจี้หยกที่ได้ไปจากข้าออกมา มันสามารถช่วยท่านได้มาก”

““   โอ้ … ก็ได้”” หลี่เหนียนฟ่านครุ่นคิดสักพักและยกมือยอมรับและกล่าวว่า: “หากท่านต้องการกินแตงโมอีกในอนาคต ข้ายินดีต้อนรับทุกเมื่อ”

เขามองไปที่จี้หยกในมือของเขา แต่กลับพบว่ามันธรรมดามากเกินไป แม้ว่ามันจะอยู่ในรูปของวิหคเพลิง แต่ก็ไม่มีเสน่ห์เลย ทักษะการแกะสลักก็ธรรมดามาก แวัสดุกลับดีมาก

ลั่วซือหยูกระพริบตาและพูดอย่างตื่นเต้น: ” ขอบคุณ”

สาวใช้ตกตะลึง นางไม่เข้าใจว่าทำไมองค์หญิงถึงปกิบัติต่อนุษย์คนนี้ดีขนาดนี้ แม้แต่ลูกของขุนนางที่โชคดียังทำได้เพียงแค่ดื่มชากับองค์หญิงเท่านั้น

““ วันนี้ข้ารบกวนนายน้อยมากเกินไปแล้ว ซือหยูขอตัวลา””

ความสัมพันธ์ที่ดีได้ก่อตัวขึ้นและก็ได้เวลาออกไปแล้ว

หลี่ เหนียนฟ่าน ยืนขึ้นและกล่าวว่า “ข้าขอออกไปส่งท่าน”

…

หลังออกมาจากลานบ้าน ความคิดของ ลั่วซือหยูก็ล่องลอยไปเล็กน้อย ถ้านางไม่ทะลวงไปถึงขอบเขตรากฐาน นางคงคิดว่ามันเป็นแค่ความฝัน

นางโชคดีมากที่หาผู้เชี่ยวชาญที่ซ่อนตัวจากโลกภายนอกอยู่พบ

ข้างหลังนาง สาวใช้ถามอย่างสงสัย: “องค์หญิง ทำไมท่านถึงสุภาพกับเขา ข้าคิดว่าเขาเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาเท่านั้น”

ลั่วซือหยูหันกลับมาและพูดด้วยความจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนและพูดว่า: ” เจ้าต้องไม่เปิดเผยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ รวมถึงการเปิดเผยที่อยู่อาศัยของนายน้อยท่านนี้ด้วย เข้าใจไหม?”

ผู้อาวุโสคนนี้อาศัยอยู่อย่างสันโดษที่นี่ แน่นอนว่าเขาไม่ต้องการถูกรบกวนและต้องไม่ทำให้เขารำคาญ

นางไม่เคยเห็นองค์หญิงจริงจังขนาดนี้มาก่อนจึงรีบพูดด้วยความหวาดกลัว: “ข้าเข้าใจแล้วเพคะ องค์หญิง”

“อ้อ ข้าลืมถามผู้เชี่ยวชาญเลย!” ลั่วซือหยูอุทานขึ้นมา

นางต้องการกำจัดการคลุมถุงชนโดยพ่อของนาง หากนางถามผู้เชี่ยวชาญ นางอาจพบวิธีแก้ปัญหา

ลั่วซือหยูรู้สึกรำคาญอย่างมาก และเห็นได้ชัดว่ามันไม่เหมาะสมที่จะหันกลับไปในตอนนี้

“เฮ้อ ข้าทำได้รอถามเมื่อมาครั้งหน้า”

ลั่วซือหยูมองขึ้นไปยังทิศทางของลานบ้านและพบว่ามีหมอกหนาปกคลุมใต้โขดหินและต้นไม้ในบางจุดทำให้ลานกว้างดูลึกลับขึ้น