ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 27

ไป่หวู่เฉินรู้สึกเพียงว่าปากของเขาแห้งพากและหนังศีรษะด้านชา

เขาเจอสิ่งดีๆแล้ว!

เขาหยิบกะหล่ำปลีขึ้นมาอีกครั้งลวกแล้วใส่ปาก

แค่เคี้ยวเล็กน้อยน้ำที่อยู่ในกะหล่ำปลีก็กระจายออกมาและอบอวลในปาก

ทันใดนั้นเสียงแห่งการรู้แจ้งในเต๋าก็พุ่งเข้ามาในความคิดของเขาทำให้ร่างกายของเขาสั่นและตกตะลึง!

ใช่จริงๆด้วย ผักมีวิถีเต๋าจริงๆ!

ไป๋หวู่เฉินตื่นเต้นมากจนขนลุกไปทั้งตัวจ้องมองผักด้วยดวงตาที่แวววาว

นี่ต้องเป็นการทดสอบจากผู้เชี่ยวชาญ!

ผู้เชี่ยวชาญเตรียมเนื้อสัตว์และผักวิเศษแม้ว่าเนื้อสัตว์จะเป็นเนื้อสัตว์อสูร แต่ผักเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุด

ความสนใจของทุกคนมักจะอยู่ที่เนื้อของสัตว์อสูรจึงไม่สนใจผักและพลาดโอกาสที่ดีไปโดยเปล่าประโยชน์

”ข้าโง่จริงๆข้ารู้ว่าโลกของผู้ที่แข็งงแกร่งนั้นเต็มไปด้วยบททดสอบและตอนนี้ข้าแค่ตอบสนองทัน” ไป๋หวู่เฉินถอนหายใจจากข้างในใจ จากนั้นก็ใส่เห็ดอีกก้อนลงไปในหม้อ

จ้าว ชานเฮอและคนอื่น ๆ มีช่วงเวลาที่ดีในการกินเนื้อสัตว์และในไม่ช้าก็ค้นพบความผิดปกติของ ไป๋ หวู่เฉิน

ผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไป หรือเขาเป็นมังสวิรัติตั้งนานแล้ว แต่แค่ไม่มีใครรู้?

”ไป๋หวู่เฉินเจ้ากำลังทำอะไรหยุดกินเนื้อสัตว์แล้วเหรอ” ในที่สุด จ้าว ชานเฮอก็อดไม่ได้ที่จะถาม

เนื้อสัตว์อสูรไม่ได้มีอยู่ทั่ทุกที่และมันมีปราณเล็กน้อย

ไป่หวู่เฉินยิ้มอย่างสบายๆ “ข้าชอบกินมังสวิรัติและข้าจะทิ้งเนื้อไว้ให้เจ้า ไม่ต้องขอบคุณข้า”

หลังจากพูดจบเขาก็เอาตะเกียบและผักให้ตัวเอง

“ ลูก ซูหยาอย่ากินแต่เนื้อสัตว์ กินผักบ้าง เราต้องสนใจกินเนื้อสัตว์และผักควบคู่กัน” ไป่หวู่เฉินเตือน

จ้าว ชานเฮอมองไปที่ ไป๋ หวู่เฉิน อย่างสงสัย

มีบางอย่างผิดปกติ!

ผิดปกติแน่นอน

เขายิ้มอย่างเย็นชา ทุกคนกำลังกินอาหารที่โต๊ะเขาซ่อนความลับอะไรไว้ได้บ้าง?

หลังจากนั้นเขายังลวกกะหล่ำปลีด้วยตัวเองหนึ่งกำมือ

”ผักดีกว่าเนื้อไหมข้าอยากลอง”

จ้าว ชานเฮอคิดในใจและใส่กะหล่ำปลีชิ้นหนึ่งเข้าปาก

”โว้ยไอไอไอ”

ผักและพริกทำให้เขาไอ

“ ผักเข้าได้ดีที่สุดกับซุปกระดูก” หลี่เหนียนฟานเตือนด้วยรอยยิ้ม

ความต้องการอาหารของผู้เฝึกตนไม่ควรต่ำมากทำไมจึงอยากมาหาข้า?

”ต้องทำให้หลี่กงซีหัวเราะแล้ว ” จ้าว ชานเฮอพูดอย่างเขินอาย แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความตกใจ

วิถีเต๋า นี่ต้องเป็น วิถีเต๋า!

เพื่อนไป๋หวู่เฉินนั้นช่างเลวร้าย เรื่องดีๆแบบนี้ยังซ่อนและขโมยผักมากมาย

ดวงตาของ จ้าว ชานเฮอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีและเขาก็หยิบผักขึ้นมาเคี้ยวอย่างรวดเร็ว

ไป่หวู่เฉินก็ไม่เต็มใจที่จะแสดงความอ่อนแอและทั้งสองก็เริ่มต่อสู้กันอย่างดุเดือดรอบ ๆ ผักช

ถ้าไม่ใช่เพราะคงอยู่ หลี่ เหนียนฟ่าน ทั้งสองคนต้องสู้กันแน่ๆ

หลิน ชิงหยุนและคนอื่น ๆ ค้นพบเหตุผลอย่างรวดเร็วและพวกเขาก็เริ่มกินผักด้วยความอยากรู้อยากเห็น

นี่คือ……

หลิน ชิงหยุนตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

หากนางรู้สึกประหลาดใจกับความอร่อย เมื่อกี้สิ่งนี้จะลบล้างมุมมองของนาง

มีวิถีเต๋าในผักเป็นไปได้อย่างไร?

สำหรับผู้ฝึกตนวิถีเต๋า เป็นสิ่งที่สามารถพบได้และไม่สามารถแสวงหาได้มันเป็นภาพลวงตาคล้ายกับศักดิ์สิทธิ์มองไม่เห็นและจับต้องไม่ได้

หากเจ้าต้องการค้นหาวิถีเต๋าเจ้าสามารถพึ่งพาการโขคได้เท่านั้น

แต่ตอนนี้เจ้าสามารถรับวิถีเต๋าได้โดยการกิน

ช่างเหลือเชื่อ!

”ใช่แล้ว เนื้อสัตว์อสูรเหล่านั้นถูกล่าโดยพวกเราอันที่จริงพวกมันเป็นเพียงเนื้อสัตว์อสูรธรรมดา แต่ผักเหล่านี้คือสิ่งที่หลี่กงซีเอามา! กล่าวอีกนัยหนึ่งนี่คือสิ่งที่เทพกินกัน! ข้าเคยสนใจแต่การกินเนื้อสัตว์ และโง่เง่าที่เพิกเฉยต่อผักที่เทพนำออกมา! “
หลิน ชิงหยุนมองไปที่ผักส่วนใหญ่บนโต๊ะที่ ไป๋ หวู่เฉิน และ จ้าว ชานเฮอเอาออกไปใบหน้าของนางกระตุกด้วยความทุกข์

เร็ว!

นางมักสงวนท่าทีไว้เสมอ แต่ในเวลานี้มันยากที่จะสงบลงเห็นได้ชัดว่านางก็เป็นผู้ฝึกตนและเข้าร่วมการแข่งขันนี้ทันที

ทิศทางลมเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันทำให้หลี่เหนียนฟานแปลกใจเล็กน้อย“ วกเจ้าไม่กินเนื้อสัตว์อีกแล้วหรือ?”

“ ปรมาจารย์หลี่พวกเราสามารถเป็นมังสวิรัติได้” ไป๋หวู่เฉินกล่าวอย่างรวดเร็ว

จ้าว ชานเฮอกินผักและกล่าวว่า ปรมาจารย์หลี่ ข้าพบว่าผักเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ควรกิน ปรมาจารย์ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับข้า”

”หลี่กงซีที่จริงแล้ว ข้าชอบอาหารมังสวิรัติมากที่สุดมาโดยตลอด” ซูหยากล่าวเช่นกัน

หลี่เหนียนฟานส่ายหัวและไม่สนใจพวกเขา

ดูเหมือนว่าผู้ฝึกฝนในโลกแห่งการฝึกตนไม่เพียง แต่เป็นมิตร แต่ยังแปลกมากอีกด้วย

หลังอาหารไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ รู้สึกว่าร่างของพวกเขาอบอุ่นไปทั่วร่างกายความสะดวกสบายที่ไม่อาจบรรยายแผ่กระจายไปทุกรูขุมขน ยาใดๆก็เทียบไม่ติดกับอาหารมื้อนี้

ไป๋หวู่เฉินลุกขึ้นและกล่าวกับหลี่เหนียนฟานอย่างเคร่งขรึม: “ปรมาจารย์หลี่มื้อนี้เป็นอาหารที่ดีที่สุดที่ข้าเคยกินมาในชีวิตโปรดยอมรับความนับถือouhfh;pg5bf

”ปรมาจารย์หลี่ข้าไม่อยากติดข้างความกรุณาของท่าน ข้า จ้าว ชานเฮอไม่สบายใจใจเล็กน้อย ถ้าท่านต้องการให้ข้าทำอะไรแค่กล่าวออกมา!” จ้าว ชานเฮอกล่าวเช่นกัน

คนอื่น ๆ ก็เปิดปากขอบคุณด้วยความจริงใจและน่าเกรงขาม

แม้ว่าพวกเขาจะบอกตัวเองในใจว่าพวกเขาควรปฏิบัติต่อหลี่เหนียนฟานเหมือนมนุษย์และปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความปกติ แต่ในเวลานี้มันเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะสงบสติอารมณ์

มนุษย์จะสงบนิ่งได้อย่างไรเมื่อเห็นผู้เป็นอมตะ?

หลี่เหนียนฟานขมวดคิ้วเล็กน้อย“ มันก็แค่อาหารหม้อไฟนี่มันเรื่องอะไรกันนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

คนกลุ่มนี้ดูสบายดี ทำไมหัวของพวกเขาถึงดูไม่ปกติ?

“ ปรมาจารย์หลี่ อาหารของท่านอร่อยจริงๆเราอดไม่ได้ที่จะเสียมายาท” ไป๋หวู่เฉินกล่าวอย่างรวดเร็ว

“ เอะอะจริงๆ” หลี่เหนียนฟานส่งเสียงกร้าว

ไป่หวู่เฉินและคนอื่น ๆ ไม่กล้าหายใจและพวกเขาก็ขอร้องให้หลี่เหนียนฟ่านสั่งการ

ข้าต้องโทษตัวเองที่ตื่นเต้นและทำให้รำคาญผู้เชี่ยวชาญ

หากผู้เชี่ยวชาญต้องการเป็นมนุษย์เขาจะไม่สามารถทำอะไรแบบนี้ได้อีกในอนาคต

แม้ว่ามันจะเป็นแค่มื้ออาหาร แต่พวกมันก็เต็มไปด้วยวิถีเต๋า มันไหลเวียนไปทั่วร่างกายของพวกเขา

ก่อนพวกเขาจะกลับไปพักผ่อนเพื่อย่อยอาหารพวกเขากล่าวขอบคุณ หลี่ เหนียนฟ่านและรีบออกไป

หลังจากออกจากลานบ้าน จ้าว ชานเฮอมองไปที่ ไป๋ หวู่เฉิน อย่างเคร่งขรึมและพูดว่า “ไป๋ หวู่เฉิน เจ้าแนะนำข้าให้ปรมาจารย์ได้คราวนี้ ข้าขอโทษ! ขอบคุณ!”

มันเท่ากับให้โอกาสครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตแก่เขา

”มองดูลมหายใจของเจ้า เจ้ากำลังจะฝ่าด่าน?” ไป๋หวูเฉินยิ้ม

“ คราวนี้ข้าจะกลับไปลองใหม่การพัฒนาไม่น่าจะมีปัญหา” จ้าว ชานเฮอลูบเคราของเขาเหล่ตาและยิ้ม

ด้วยความช่วยเหลือของผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้แม้แต่หมูก็สามารถกลายเป็นเทพได้

ไป่หวู่เฉินหัวเราะและกล่าวว่า “ฮ่าฮ่าฮ่าแล้วข้าจะรอข่าวดีของเจ้า”

พวกเขาแยกทางกันที่เชิงเขาและมองย้อนกลับไปที่ภูเขาแห่งนี้อย่างมีความสุขพวกเขาถือว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่ที่มีโชคอันยิ่งใหญ่ในใจของพวกเขาแล้ว!

และบนเนินเขาอีกลูกไม่ไกลจากภูเขาลูกนี้

สุนัขจิ้งจอกสีขาวหิมะสองตัวกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ขนนุ่ม ๆ ของพวกมันพลิ้วไปตามสายลมจ้องมองไปที่ขอบฟ้าไกลโพ้นด้วยความงุนงง

สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือหนึ่งในนั้นมีเก้าหางและอีกตัวมี 6 หางพวกมันแกว่งไปมาในแนวตั้งจากด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งบนท้องฟ้าในขณะเดียวกันก็มีความแปลกประหลาดและศักดิ์สิทธิ์