ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 26

เมื่อถึงเวลารับประทานอาหารทุกคนก็หายจากอาการช็อก

จ้าว ชานเฮอและ ไป๋ หวู่เฉินมองหน้ากันเม้มริมฝีปาก ความคิดของพวกเขาวิ่งอย่างรวดเร็วและเต็มไปด้วยซับซ้อน

ผู้เชี่ยวชาญคนนี้แข็งแกร่งเกินไปข้ากลัวว่าแม้แต่เทพจะไม่เพียงพอที่จะอธิบายความแข็งแกร่งของเขา

ไม่ต้องพูดถึงสิ่งอื่นแม้ว่าเจ้าจะขอแค่คำพูดจากเขาก็ตาม มันก็ถือเป็นโอกาสที่ดีและสามารถใช้เป็นมรดกตกทอดของตระกูลเพื่อเป็นประโยชน์ต่อคนรุ่นใหม่

จ้าว ชานเฮอรู้สึกคันและกระซิบ: “ไป๋ หวู่เฉินเจ้าไม่ได้รับภาพวาดจาก หลี่ กงซีหรือ เอามันออกมาและแสดงให้ข้าดู”

“ ข้ากลัวว่าตอนนี้มันจะใช้ไม่ได้” ใบหน้าของไป๋หวู่เฉินดูขมขื่นน้ำตาเอ่อล้นออมาจากดวงตาของเขา

“ อะไรนะเราเป็นเพื่อนกันมาหลายปีแล้วเจ้ายังอยากซ่อนมันจากข้าอีกเหรอ เข้าม่ให้ข้าดูเลยเหรอ” จ้าวซานเหอพูดอย่างโกรธ ๆ

”ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากให้ดู แต่ภาพวาดนั้น … ถูกทำลายโดยปีศาจดาบ” ไป๋หวู่เฉินพูดอย่างขมขื่น

”อะไร?!”

ใบหน้าเหี่ยวๆของ จ้าว ชานเฮอเปลี่ยนเป็นสีแดงทันทีเคราของเขาหันตรงและเขาชี้ไปที่จมูกของ ไป๋ หวู่เฉินและตะโกนว่า “เจ้าขยะเจ้าไม่สามารถปกป้องสมบัตินี้ได้และภาพวาดนั้นหายไปทำไมเจ้ายังมีชีวิตอยู่เจ้าเสียใจหรือไม่? !”

หัวใจของไป่หวู่เฉินกำลังเลือดออก นี่เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากจะคิด“ ชายชราจ้าว ข้าคิดว่าข้าต้องการตายในตอนนั้น และข้าไม่ให้ภาพวาดถูกทำลายเหมือนกัน!”

เขาอายุหลายร้อยปีในขณะนี้ดวงตาของเขามีน้ำตาและเขาจะร้องไห้เหมือนเด็ก

ภาพวาดนั้นเพียงพอที่จะทำให้นิกายหมื่นดาบอมตะคงอยู่ตลอดกาล!

จ้าว ชานเฮอรู้ว่าไป๋หวูเฉินเสียใจมากและแน่นอนว่าเขาจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในท้ายที่สุดเขาทำได้เพียงแค่ถอนหายใจยาว“ เฮ้อ!”

“ เจ้าสองคนกำลังถอนหายใจเพื่ออะไรเจ้าต้องรักษาอารมณ์ให้ดีเมื่อเจ้ากินไม่งั้นมันจะเป็นการดูถูกอาหาร” หลี่เหนียนฟานยิ้มและมองไปที่พวกเขาทั้งสอง

เขาไม่ได้หมายความอย่างนั้น

“ ปรมาาจารย์ หลี่ … ”

ไป๋หวูเฉินมองไปที่หลี่เหนียนฟานดวงตาของเขาเป็นสีแดงและน้ำตาแห่งความรู้สึกก็ไหลออกมาจากดวงตาของเขา

หลี่ กงซีกำลังเอ่ยถึงตัวเอง!

เขาคงรู้มานานแล้วว่าเขาไม่ได้ดูแลภาพวาดให้ดี ตอนนี้เขายังอารมณ์ดีอยู่ความหมายก็คือปรมาจารย์ไม่โทษg-k

หลี่กงซีช่างยิ่งใหณ่เกินไปจริงๆ!

ไป๋หวูเฉินเคยคิดว่าหลี่เหนียนฟานจะหงุดหงิดอย่างที่สุด

ในเวลานี้พวกเขามองบนโต๊ะหินไม่ไกล

ไป๋ หวู่เฉินและ จ้าว ชานเฮอต่างก็แสดงความประหลาดใจ

อาหารเหล่านี้ … สวยงามมาก!

มันสวยงามเทียบได้กับเหล่าภาพวาดบนสวรรค์

ม้วนเนื้อบาง ๆ มีความหนาเท่ากันและมันเรียงเป็นเส้นอย่างเรียบร้อยบนจาน เนื้อเป็นสีแดงและแซมด้วยสีขาว มันดูเหมือนจะเปล่งประกายด้วยความสุกใส

เมื่อมองไปที่ผักอีกครั้งพวกมันยังถูกตัดอย่างเรียบร้อยและผักหลากสีก็มาเรียงซ้อนกันทำให้ยิ่งสวยงาม

นอกจากนี้ยังมีอาหารที่มีลักษณะกลมจำนวนมากจริง ๆ ที่พวกเขาไม่เคยเห็น

”อาหารเหล่านี้…”

ไป๋ลั่วซวงมองไปที่อาหารตรงหน้านางอ้าปากเล็กน้อยและกลายเป็นรูปตัว “O” น้ำลายของนางไหลล้นออกมาโดยไม่ได้สังเกตที่มุมปาก

หลิน ชิงหยุนไม่สามารถทนต่อการล่อลวงได้เช่นกันและกลืนน้ำเข้าไปหนึ่งคำนางไม่ได้คาดหวังว่าหัวใจที่เรียบง่ายและเย็นชาของตนจะอ่อนแอต่ออาหารมากขนาดนี้

นี่ยังไม่ได้เริ่มกินด้วยซ้ำการปรากฏตัวของอาหารเพียงอย่างเดียวก็กลายเป็ยสิ่งที่สามารถล่อลวงได้มหาศาล

นี่คืออาหารของเทพเหรอ?

วันนี้ข้าโชคดีที่ได้ลิ้มรสมันและข้าไม่เสียใจเลยในชีวิตของข้า

ปุ๊ดๆ

ในช่วงกลางของอาหารอันโอชะเหล่านี้น้ำซุปในหม้อนั้นเริ่มเดือดแล้วและมีฟองกาศแตกอยู่ตลอดเวลา

”ห๊ะหม้อนี้ … “

ไป่หวู่เฉินและคนอื่น ๆ ตกตะลึงในเวลาเดียวกันเมื่อเห็นหม้อใบนี้เหมือนกับเห็นหนทางระหว่างสวรรค์และโลก

หม้อทรงกลมแบ่งตามเส้นโค้งปกติด้านหนึ่งของเส้นโค้งเป็นหม่าล่าสีแดงส่วนอีกด้านเป็นซุปกระดูกข้นสีขาว

มันดูเหมือนเป็นลายหยินหยาง
นี่คือวิถีของหยินและหยางอย่างแท้จริง!

ผู้เชี่ยวชาญก็คือผู้เชี่ยวชาญและแม้แต่หม้อที่จะกินก็มีวีถีเต๋าอันยิ่งใหญ่ซึ่งดีกว่าพวกเรามากมาย

ทุกคนท้องร้อง

หลี่ เหนียนฟ่าน สังเกตเห็นการแสดงออกของพวกเขาและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก เพียงแค่หม้อไฟก็ทำให้ผู้ฝึกตนเอะอะไกด้

ไป๋ ลั่วซวง ไม่สามารถรอได้อีกต่อไปและถามว่า “ปรมาจารย์ หลี่ข้าจะกินอาหารนี้ได้อย่างไร?”

“ มันง่ายมากแค่ลวกในหม้อแล้วมันจะสุกเร็ว ๆ นี้” หลี่เหนียนฟานยังสาธิตหยิบม้วนเนื้อเสือขึ้นมาใส่ในหม้อหม่าล่าร้อนๆ

เขาชินกับการกินเผ็ดอยู่แล้ว

ม้วนเนื้อบางมากใช้เวลากินเพียงสิบวินาทีและความร้อนกำลังพอดี

”พอสุกเติมซอส”

หลี่เหนียนฟานอ้าปากและกินเนื้อม้วน

ช่างยอยี่ยมจริงๆ

ไป๋ลั่วซวงทำตามหลี่เหนียนฟานและแทบรอไม่ไหวที่จะหยิบม้วนเนื้อขึ้นมาและทำอาหาร

”เผ็ดจัง!”

ไป๋ลั่วซวงอดไม่ได้ที่จะอุทานทันทีที่ม้วนเนื้อเข้า

ชั้นของหม่าล่าสีแดงห่อเนื้อม้วนและมีซอสเล็กน้อยด้านนอกเนื้อร้อนๆ กลายเป็นรสชาติสุดสมบูรณ์แบบ

ความรู้สึกนั้นเหมือนกับถังดินปืนแล้วในจุดเดียว

แก้มนุ่มๆของ ไป๋ ลั่วซวง แดงขึ้นด้วยความร้อนและความร้อนทำให้ปากของนางรู้สึกแสบร้อน แต่ความรู้สึกนี้ดีเกินไปอาจกล่าวได้ว่าความอ่อนนุ่มกลายเป็นความรุนแรงที่หนุกแน่น จนแพร่กระจายไปทั่วปาก

หลิน ชิงหยุนค่อนข้างสงวนไว้ในตอนแรก แต่เมื่อชิ้นเนื้อชิ้นแรกเข้าปาก นางแทบจะไม่สามารถรักษาภาพลักษณ์ของนางได้

อร่อยมาก!

ข้าไม่รู้ว่าทำไมเมื่อมีอาหารอยู่ในปากของนางจะมีความรู้สึกพึงพอใจอยู่ลึก ๆ ในใจของนางอย่างไม่เคยมีมาก่อนและปัญหาทั้งหมดของนางจะหายไปทันที

พวกเขาทั้งหมดกินด้วยความมันเยิ้มและเคี้ยวอย่งรวดเร็วและระบายความร้อนออกมาอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้ตัวมุมปากของพวกเขาโค้งงอด้วยความพึงพอใจ

หลี่ เหนียนฟ่าน มองไปที่พวกเขาและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

ข้าจำได้ว่ามีคำพูดในชีวิตก่อนหน้านี้ว่าการกินหม้อไฟสามารถทำให้คนลืมปัญหาได้

แม้เป็นผู้ฝึกตนก็ไม่แตกต่างกัน

สิ่งที่ไม่อาจต้านทานได้มากที่สุดเกี่ยวกับหม้อไฟคือม้วนเนื้อ

ม้วนเนื้อบางเกินไปแม้ว่ามันจะรสชาติดี แต่ก็ไม่ควรกินมากนัก

ยิ่งไปกว่านั้นนี่ยังเป็นเนื้อของสัตว์ประหลาด

อย่างไรก็ตามหลังจากกินไปสักพักไป๋หวู่เฉินรู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมที่จะกินเนื้อสัตว์เพียงอย่างเดียวเพราะกลัวว่าผู้เชี่ยวชาญจะไม่ชอบเขาจึงหยิบผักใบหนึ่งขึ้นมาแล้วลวกในหม้อ

ปุ่ดๆ

ไม่นานผักที่จมก็ลอยอยู่ในหม้อพร้อมกับน้ำซุปที่เดือด

ไป่หวู่เฉินหยิบผักขึ้นมาจุ่มซอสหนึ่งกำมือและกลืนผักใบเขียวลงไปในคำเดียว

ฮะ?

รสชาติของผักก็ดีมากเช่นกัน

แม้ว่ามันจะไม่น่าอัศจรรย์เท่าเนื้อม้วน แต่ยิ่งกินมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีรสชาติมากขึ้นเท่านั้น

ถ้าเจ้ากินม้วนเนื้อมากเกินไปเจ้าจะเหนื่อย แต่ยิ่งกินผักก็ยิ่งอร่อย

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาต่อมาการเคลื่อนไหวของการเคี้ยวของไป่หวู่เฉินหยุดลงทันทีรูม่านตาของเขาหดตัวเป็นเข็มและใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยการแสดงออกที่น่าทึ่ง

”นี่มัน … “

ไป่หวู่เฉินหายใจเข้าเพียงรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรง

มึหนทางแห่งเต๋าอยู่ในผัก!