ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 23

ไป่หวู่เฉินยิ้มอย่างขมขื่นและถอนหายใจภายในใจ

ทำไมเขาไม่ได้ถึงร้านอาหารให้ผู้เชี่ยวชาญล่วงหน้า แต่ให้ หลิน ชิงหยุน เป็นผู้จัดการให้ก่อน

ชายชรา จ้าวสังเกตเห็นว่าไป๋หวูเฉินถอนหายใจเป็นครั้งคราวและอดไม่ได้ที่จะระมัดระวังตัวมากขึ้นโดยตั้งใจฟังเรื่องเล่าที่ หลี่ เหนียนฟ่านเล่าให้ฟัง

ในเวลานี้มันเกิดขึ้นที่พระถังเทศนาต่อ ราชาวานร

”พระถังกล่าวว่า:” วันที่เจ้าได้ถูกลิขิตไว้มาถึงแล้ว ตอนนี้เจ้ารู้ความลับในวิถีพุทธแล้ว เจ้าเข้ามาใกล้ ๆ ฟังมันอย่างตั้งใจและข้าจะบอกเจ้าถึงวิธีเป็นอมตะ “หงอคงก้มหน้าและขอบคุณ เขาล้างหูอย่างระมัดระวังคุกเข่าบนเก้าอี้ … “

พรหมลิขิต?

วิถี?

วิธีเป็นอมตะ?

หลิน ชิงหยุน, ไป๋หวู่เฉินและ ชายชราจ้าวต่างตกตะลึงและเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและตกใจ

ร่างกายของพวกเขาสั่นสะท้านเล็กน้อย

เขารู้ความจริงถึงความเป็นอมตะหรือ?

พวกเขาแน่ใจในใจว่านี่คือผู้เชี่ยวชาญที่สอนผ่านปากของพระถัง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ชายชราจ้าวที่กำลังจะตายทันใดนั้นก็ราวกับได้ยินเสียงเวทมนตร์แห่งอมตะ เขาอดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจ

มือของ เมิ่ง จุนเหลียงที่จับปากกาก็แน่นและปากของเขาก็แน่นเพราะกลัวว่าจะพลาดคำใดคำหนึ่ง

”พระถังกล่าวว่า:” จะแสดงความลับและกลยุทธ์ของ หยวนถัง และเขาบอกว่าอย่าที่จะหวงแหนชีวิต ทุกคนเต็มไปด้วยพลังและป้องกันการรั่วไหลอย่างแน่นหนา หยุดรั่วซ่อนกายเถิดท่านจะเจริญด้วยพระธรรมของข้าพเจ้า …

พระสูตรที่ลึกลับถูกกล่าวออกมาจากปากของหลี่เหนียนฟานเช่นเสียงกลองยามเย็นและเสียงระฆังยามเช้าพร้อมกับเสียงของหนทางแห่งการรู้แจ้งที่ดังเข้าหูของผู้คน

ร่างของไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ แข็งทื่อแล้วและมีความคิดที่ไม่หยุดนิ่ง

อเวจี!

หนทางสู่ความเป็นอมตะมีจริงๆ!

หนังศีรษะของพวกเขาชาและขนก็ลุกไปทั้งตัว

ประโยคเหล่านี้มันคลุมเครือมากจนทำให้สับสนจนต้องจดจำไว้ในใจ

ตูม!

ชั้นเมฆดำหนาปกคลุมท้องฟ้าเหนือเมืองลั่วเซียนโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าและเสียงสายฟ้าก็กึกก้อง กลุ่มเมฆเหมือนงูสีเงินส่องแสงทำให้เมืองลั่วเซียนทั้งหมดกลายเป็นสีเงิน

!

ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมาที่ หลั่วเซียนเฉิง เมืองดูเหมือนจะถูกห้อมล้อมไปด้วยสายฝน

ผู้คนบนท้องถนนต่างซ่อนตัวจากสายฝนด้วยความสงสัยในการเปลี่ยนแปลงของสวรรค์และโลก

ในร้านอาหารไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นข้างนอกและความสนใจของพวกเขาก็มีเรื่องเล่านั้น

ราชาวานร ได้รับความสามารถในการบินขึ้นไปบนฟ้าและหลบหนีและทัณฑ์ทั้งเจ็ดสิบสองครั้งซึ่งแต่ะลอย่าง้วนหนักหนา

ไป่หวู่เฉินรู้สึกทึ่งและพูดอย่างขมขื่น: “คาถาวิเศษชนิดนี้แข็งแกร่งกว่าการฝึกฝนของเราหลายเท่า”

”เทคนิคการฝึกตนบนสวรรค์ วิชาของเราเทียบไม่ติดเลย!” ชายชรา จ้าวกล่าวโดยตรง

เขาไม่มีข้อสงสัยในใจและรู้สึกขอบคุณที่คิดตามไป่หวู่เฉินมามิฉะนั้นเขาจะพลาดโอกาสดีๆไป

นี่คือโลกแห่งเทพ? ความสามารถนี้ทำให้โลกแตกเป็นเสี่ยงๆ?

ในเวลานี้แม้ว่า หลี่ เหนียนฟ่านจะบอกว่าเขาไม่ใช่เทพทุกคนก็ไม่เชื่อ

หากท่านไม่ใช่เทพ ท่านจะรู้ได้อย่างไรว่าโลกที่เทพอาศัยอยู่นั้นเป็นอย่างไรท่านรู้ได้อย่างไรเกี่ยวกับคาถาวิเศษของเทพ

หลี่เหนียนฟานยิ้มเล็กน้อยและพูดต่อ: “สกุลถังจะกลับคืนสู่ธุลี เพียงมีให้แค่หรงเฉียนบันทึกชื่อไว้เท่านั้น วิธอมตะจะอยู่อย่างไรบนโลก เฝ้าดูและรอมันสลายไปเท่านั้น”

มันจบไปอีกแล้วเหรอ?

ทุกคนยังคงไม่รู้สึกตัว จากนั้นพวกเขาก็ตระหนักว่าข้างนอกมีฝนตกเมฆดำบนท้องฟ้าปกคลุมดวงอาทิตย์เดสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่าร้องต่อไป

มนุษย์หลายคนก้มหัวขึ้นฟ้าด้วยความหวาดกลัวและสวดอ้อนวอนขอได้รับความคุ้มครองจากผู้เป็นอมตะ

หลั่วเซียนเฉิง ไม่ได้เห็นภาพที่งดงามเช่นนี้ในรอบร้อยปี

ไป๋หวู่เฉินและชายชราจ้าวมองหน้ากันและคาดเดาในใจได้แล้ว

ความแข็งแกร่งของผู้เชี่ยวชาญนั้นไม่อาจหยั่งรู้ได้ เพียงแค่เล่าเรื่อง
ก็ทำให้ธรรมชาติเปลี่ยนแปลงซึ่งมันน่ากลัวจริงๆ

หลี่เหนียนฟานเดินไปที่ทางเข้าร้านอาหารมองไปที่เมฆดำและขมวดคิ้วและพูดว่า: “สภาพอากาศไม่แน่นอนจริงๆฝนตกหนักอย่างนี้ข้ากลับลำบาก หยุดเลย”

ในสระน้ำในสวนหลังบ้านของเขามีภูตผีสีทองสะบัดหางพุ่งเข้าไปในเมฆดำ

ท่านหลี่ให้ข้าพาเจ้ากลับเถอะและสัญญาว่าท่านจะไม่โดนฝนสักหยด” ไป๋หวู่เฉินพูดอย่างรวดเร็วและรีบแสดงตัวช่วยเหลือ

แต่ในช่วงเวลาต่อมาแสงของแสงแดดทะลุผ่านเมฆดำและส่องไปที่เท้าของ หลี่ เหนียนฟ่าน

หลังจากนั้นเมฆดำก็ค่อยๆลดลงทีละน้อยและดูเหมือนว่าฝนตกหนักจะหยุดกระทันหันโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

”ฟ่อ–“

ไป๋หวู่เฉินและคนอื่น ๆ หายใจพร้อมกันและมองไปที่หลี่เหนียนฟานด้วยความหวาดกลัว

แค่เพียงพูด!

แม้แต่ฟ้าและดินยังต้องยอมสยบ!

หลี่ เหนียนฟ่านไม่รู้สึกอะไรเลยเ ขาแค่รู้สึกโชคดีและเดินออกจากร้านอาหาร

”อาจารย์หลี่โปรดอยู่ด้วย” เมิ่งจุนเหลียงไล่จากข้างใน “ปรมาจารย์หลี่ข้าขอใส่ชื่อท่านใน” ไซอิ๋ว “ได้ไหม?

“ ไม่.” หลี่เหนียนฟานส่ายหัว

ในโลกแห่งการฝึกตนที่อันตรายอย่างยิ่งนี้เขาไม่ต้องการที่จะมีชื่อเสียง

”หนังสือเล่มนี้เขียนโดยชายชื่อ อู๋เฉิงเกิน จริงๆดังนั้นเจ้าสามารถใส่ชื่อของเขาไว้ได้”

“ อู๋เฉิงเกิน อู๋เฉิงเกิน … ”

เมิ่ง จุนเหลียงกระซิบชื่อด้วยเสียงต่ำ แต่ดวงตาของเขาสว่างขึ้นเล็กน้อยและเขาก็โค้งคำนับและกล่าวว่า “อาจารย์หลี่ข้ารู้แล้ว!”

เจ้าตระหนักถึงอะไร?

หลี่เหนียนฟานบ่นอยู่ในใจและไม่รำคาญที่จะคุยกับเขาอีก

ช่างน่าเสียดาย

นี่ไม่ได้หมายความว่าจะปล่อยให้ทุกคนแสดงความเมตตาหรือ?

”ไซอิ๋ว” สามารถสร้างความฮือฮาในโลกแห่งการฝึกตนผได้อย่างแน่นอนแม้แต่วิธีการมีอายุยืนยาวที่ยอดเยี่ยมที่ข้าได้ยินในวันนี้ก็สามารถพูดได้ว่าเป็นสมบัติล้ำค่า พูดตามตรงนี่คือหนังสือที่แม้แต่เทพก็อ่านได้!

ผู้เชี่ยวชาญไม่เพียง แต่เต็มใจที่จะบอกมันเท่านั้น แต่เขายังต้องการเผยแพร่

ช่างสูงส่งๆจริง!

การกระทำของผู้เชี่ยวชาญมีความหมายลึกซึ้งอยู่ทุกหนทุกแห่ง

ชายชรา จ้าวรีบดึง ไป๋หวู่เฉินและกระพริบตาอย่างดุเดือด

ไป๋หวูเฉินพาชายชรา จ้าวไปที่ด้านข้างของ หลี่ เหนียนฟ่านและกล่าวแนะนำด้วยความเคารพ: “ปรมาจารย์ หลี่ นี่คือเพื่อนเก่าของข้าชื่อ จ้าวชานเฮอ เขาชื่นชมความสามารถของท่านมานานแล้วดังนั้นเขาจึงต้องการขอคำชี้แนะจากท่าน.”

“ที่แท้คือสหายจ้าว” หลี่เหนียนฟานยิ้มเล็กน้อยเนื่องจากเขาชื่นชมความสามารถของข้าเขาก็ต้องเป็นคนที่มีการฝึกตนในโลกนี้

จ้าวชานเฮอ รีบทำความเคารพด้วยความเคารพ: “ยินดีที่ได้รู้จักท่านหลี่”

“สหายจ้าวช่างสุภาพนัก”

หลี่เหนียนฟานตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เขาคิดว่าบุคคลทการฝึกตนเป็นบุคคลทางการฝึกตนที่มีคุณภาพสูงและเขาสุภาพมากแม้กระทั่งกับตัวเขาในฐานะมนุษย์

ข้าโชคดีจริงๆผู้ฝึกตนอมตะที่ข้าพบระหว่างทางล้วนเป็นมิตรมากซึ่งช่วยอำนวยความสะดวกสบาย

จ้าวชานเฮอ และคนอื่น ๆ ร่วมกับ หลี่ เหนียนฟ่านไปที่ประตูเมืองอย่างสง่างาม

หลี่เหนียนฟานแตะศีรษะของหนานหนานและยิ้มและพูดว่า “หนานหนาน ลาก่อน”

คาดไม่ถึงว่า, เด็กหญิงจะตอบกลับมาว่า “ลาก่อน … เจอกัน”

ผลการฟื้นตัวนั้นดีอย่างน่าประหลาดใจและได้ผลดีกว่าปาฏิหาริย์

ไป๋หวูเฉินและคนอื่น ๆ อุทานในเวลาเดียวกัน: หลี่กงซีเป็นเทพเจ้าในร่างมนุษย์จริงๆ!