ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 19

เมื่อเห็น หลี่เหนียนฟ่านรับหยกดาบอมตะไปรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของไป๋หวูเฉิน

นี่เป็นการเริ่มต้นที่ดี

“ ถ้ามีคนที่กลัวอะไรมากๆและจิตใจไม่สมบูรณ์เจ้ามีวิธีรักษาได้ไหม?” หลี่เหนียนฟานถามถึงสถานการณ์ของเด็กหญิงตัวน้อย

อีกฝ่ายเป็นผู้ฝึกตนต้องมีหลายวิธี

เมื่อได้ยินว่าหลี่เหนียนฟานกำลังต้องการความช่วยเหลือจากตัวเองพวกเขาทั้งสี่คนก็ไม่กล้าที่จะละเลยและเริ่มขมวดคิ้วและคิดถึงมาตรการรับมือในทันที

หลิน ชิงหยุน รีบพูดว่า: “ความผิดปกติทางจิตมันควรจะเป็นจิตวิญญาณที่บอบช้ำโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้ารู้จักยาที่สามารถซ่อมแซมจิตวิญญาณ แต่ข้าไม่รู้ว่าสถานการณ์พื้นฐานของคนคนนี้ที่หลี่กงซีกล่าวเป็นอย่างไร?”

”นางเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่หวาดกลัวเพราะนางถูกสัตว์ประหลาดลักพาตัวไป” หลี่เหนียนฟานกล่าว

”เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ และนางยังคงเป็นมนุษย์” หลินชิงหยุนส่ายหัว “ถ้าเป็นเช่นนั้นมันจะลำบากแน่พลังวิญญาณของนางอ่อนแอเกินไปและไม่เหมาะกับการใช้ยาวิญญาณมิฉะนั้นมันจะถูกต่อต้าน”

ไป่หวู่เฉินยังกล่าวอีกว่า: “สถานการณ์นี้มาจากจิตใจตัวเองมากผู้คนในโลกภายนอกสามารถมีสนับสนุนได้เท่านั้น มันเป็นเรื่องยากที่จะช่วย”

พวกเขาถอนหายใจ เป็นเรื่องยากที่ผู้เชี่ยวชาญจะเปิดปากขอความช่วยเหลือ แต่พวกเขาคิดไม่ออกทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

ดวงตาของ หลิน ชิงหยุน สว่างขึ้นเล็กน้อย “ข้ามีหยกเสริมดวงวิญญาณที่สามารถหล่อเลี้ยงวิญญาณของผู้คนได้การสวมมันไว้บนร่างกายเป็นเวลานานอาจมีประโยชน์”

“ ใช้เวลานานแค่ไหน?” หลี่เหนียนฟ่านมองไปที่ หลิน ชิงหยุน อย่างคาดหวัง

หลิน ชิงหยุน กล่าวว่า: “จิตวิญญาณเป็นสิ่งที่ยากที่สุดในการรักษาโดยสั้นถึงสิบปีและนานถึงยี่สิบปี”

“ ช้าเกินไปแล้ว” หลี่เหนียนฟานถอนหายใจเบา ๆ สิบปีสำคัญเกินไปสำหรับเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ

“ ดูเหมือนว่าข้ายังต้องพึ่งพาตัวเอง แต่ข้าไม่รู้ว่าวิธีนี้จะได้ผลหรือเปล่า” เขาพึมพำกับตัวเอง

ทั้งสี่คนของไป่หวู่เฉินตกใจมากผู้เชี่ยวชาญจะช่วยด้วยตัวเอง?

แน่นอนว่าปัญหาเล็ก ๆ เช่นนี้จะเกินมือเขาได้เช่นไร

”ปรมาจารย์ หลิ่, ข้าสงสัยว่าเราสามารถดูท่านช่วยชีวิตคนผู้นี้ได้หรือไม่?” หลิน ชิงหยุน มองไปที่ หลี่เหนียนฟ่านด้วยความคาดหวังอย่างมาก

เช่นเดียวกับอีกสามคน

การได้สังเกตการกระทำของผู้เชี่ยวชาญถือเป็นความโชคดีอย่างยิ่งหากเจ้าสามารถทำความเข้าใจจากมันได้เล็กน้อยก็จะเพียงพอสำหรับชีวิตนี้

“ เจ้าอยากเห็นข้าช่วยชีวิตเช่นไรฦ”

หลี่เหนียนฟานผงะไปครู่หนึ่งแล้วยิ้มอย่างขมขื่น: “ข้าใช้วิธีการธรรมดาๆเท่านั้นเจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการดู?”

ความเสียหายจิตวิญญาณสามารถรักษาให้หายด้วยวิธีธรรมดาได้ด้วยเหรอ?

พวกเขาทั้งสี่ตกใจอีกครั้งและพวกเขาก็อยากที่ดูจะมากขึ้น

”อืม มันจะเริ่มแล้ว ตอนนี้ข้ากำลังจะลงจากภูเขา”

หลี่เหนียนฟานพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ผู้ฝึกตนในโลกอมตะนี้ไม่เพียง แต่เป็นมิตร แต่ยังดูสบาย ๆ

”ต้าเฮย ไปกันเถอะ” หลี่เหนียนฟ่านเรียกต้าเฮยและเดินไปที่เมืองหลั่วเซียนเฉิงพร้อมกับทั้งสี่

เมื่อทั้งสี่คนมาถึงเมืองลั่วเซียนก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ ป้าจา
กำลังพักอยู่ที่ประตูเมืองกับลูกสาวของนาง

ป้าจางขมวดคิ้วเช็ดน้ำตาอย่างลับๆลูกสาวยังดูเหมือนเป็นไร้จิตใจเช่นเดิม

รอบ ๆ มีเด็กหลายคนที่มากับนางเพื่อพูดคุยพยายามทำให้นางกลับมาเป็นปกติผ่านการสื่อสาร

”ท่านหลี่” ป้าจาง เห็น หลี่เหนียนฟ่านราวกับว่านางได้เห็นผู้ช่วยชีวิต “ได้โปรดช่วยลูกข้ด้วย”

ใบหน้าของ หลี่เหนียนฟ่านกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “ป้าจางไม่ต้องกังวลข้าจะทำให้ดีที่สุด”

”เด็ก ๆ เจ้าต้องไม่ทำแบบนั้นมันจะทำให้นางรู้สึกไม่ปลอดภัย กระจายตัวออกหน่อยได้ไหม”

หลี่เหนียนฟ่านเดินไปข้างนางและยิ้มและพูดกับเด็กๆ

เมื่อฝูงชนแยกย้ายกันไปเล็กน้อยสีหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึม

ในความเป็นจริงเขาไม่แน่ใจในใจว่าวิธีการของเขาสามารถปลุกเด็กสาวได้หรือไม่ แต่เขารู้สึกว่าความน่าจะเป็นไปได้

ทั้งสี่คนที่มาด้วย อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าและพวกเขาสามารถที่จะเห็นวิธีการของปรมาาจารย์ได้

มันน่ ตื่นเต้นเกินไป
หลี่เหนียนฟ่านบัหาที่โล่ง ๆ เพื่อปล่อยใหเด็กสาวนั่งข้างๆเขายิ้มและพูดว่า: “หนานหนาน ตอนนี้พี่เหนียนฟ่านจะเล่านิทานให้เจ้าฟัง”

”ชื่อเรื่องนี้คือ … ” ไซอิ๋ว”!”

ปมของหนานหนานอยู่ที่สัตว์ประหลาด หลี่เหนียนฟ่านพยายามใช้เรื่องราวเพื่อลดอิทธิพลของสัตว์ประหลาดที่มีต่อนางยิ่งกว่านั้นเด็ก ๆ เกิดมาชอบนิทานซึ่งมีประสิทธิภาพมากกว่าการสิ่งอื่น ๆ

”เรื่องเล่านี้ ข้าก็อยากฟังเรื่องนี้เหมือนกัน”

“ พี่เหนียนฟ่านเราฟังได้ไหม”

เด็ก ๆ รอบ ๆ ต่างตื่นเต้นมองไปที่หลี่เหนียนฟานอย่างคาดหวัง

“ แน่นอน” หลี่เหนียนฟานพยักหน้า

ชิงหยุนและอีก3คน ผงะไปชั่วครู่พวกเขาไม่คาดคิดว่าหลี่เหนียนฟานจะใช้วิธีนี้มันได้ผลจริงหรือ?

แต่พวกเขาไม่ได้จากไป พวกเขายังคงรออย่างอยากรู้อยากเห็น

หลี่เหนียนฟ่านแยกแยะความคิดของเขาและพูดด้วยน้ำเสียงสงบ:

”เรื่องนี้มีอยู่ว่า:

ตอนแรกความโกลาหลไม่ได้ถูกแบ่งออกเป็นหยินและหยาง

แต่เมื่อ ผานกู่ทำลาย ไข่จักรวาลออกมาทั้งสองก็ตัวออกมา
เขาได้สร้างทุกๆสิ่งขึ้นมา

129,600 ปี เป็น 1 บรรจบกาล 1 บรรจบกาลแบ่งออกเป็นสิบสองยุค ได้แก่ หน่าซิ, เชา หยิน, ,ม่าว, เฉิน, ซิ, วู่, เว่ย, เชิ่น, หยู, ซู และ ไฮ การทุกยุคมีอายุ 18,000 ปี มาพูดถึง วันหนึ่งเด็กจะได้รับพลังหยางในขณะที่ความอัปลักษณ์จะทำให้ไก่ขันหยินออกมา ยามเช้าจะขึ้น… “

คำกล่าวเปิดใจนี้ดูน่าเบื่อสำหรับเด็ก ๆ แต่มันทำให้ร่างกายของไป๋หวู่เฉินสั่นสะท้านและดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายด้วยความสยดสยอง

นี่ … นี่คือความจริงสูงสุดของสวรรค์และโลก!

ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ไม่เคยมีใครสามารถสรุปความจริงของสวรรค์และโลกได้ แต่ หลี่ กงี i พูดอย่างง่ายๆผ่านการเล่าเรื่อง

นี่คือเหตุผลของการก่อตัวของสวรรค์และโลกหรือไม่?

นี่คือวิถีแห่งการพัฒนาของทุกสิ่งใช่หรือไม่?

ขณะที่หลี่เหนียนฟานเล่าเรื่องนี้ต่อไปหูของพวกเขาดูเหมือนจะมีเสียงของหนทางสู่การรู้แจ้งที่ยิ่งใหญ่

แม้ว่าจะมีหลายสิ่งที่ข้าไม่เข้าใจ แต่ข้าก็ยังได้รับประโยชน์มากมาย

แน่นอนว่ามันถูกต้องแล้วที่จะติดตาม ปรมาจารย์ หลี่!

พวกเขากลั้นหายใจและตั้งใจฟังอย่างไม่เต็มใจที่จะออกคำพูด

หลังจากกล่าวเปิดเรื่องในที่สุดเรื่องราวก็เข้าสู่หัวข้อหลัก

”มีประเทศหนึ่งในต่างแดนและมีชื่อที่น่าภาคภูมิใจประเทศนี้อยู่ใกล้ทะเลและมีภูเขาในทะเลเรียกว่าภูเขา ฮัวกั๋วภูเขานี้เป็นเชื้อสายของบรรพบุรุษของทวีปทั้งสิบและมังกรจากเกาะทั้งสาม กลายเป็น … “

เมื่อพวกเขาได้ยินลิงหินโผล่ออกมาจากก้อนหินเด็ก ๆ ก็มีตั้งใจอย่างสมบูรณ์และแม้แต่เด็กผู้หญิงก็หันมามอง หลี่

เมื่อเห็นว่ามันได้ผล หลี่เหนียนฟ่านจึงอธิบายให้เข้าใจยากขึ้น

ลิงหินนำพากลุ่มลิงที่มีความสุขใน ฮัวกั๋ว แต่แล้วด้วยความยืนยาวพวกเขาข้ามทะเลบนแพไม้ไผ่และผ่านความยากลำบากและอันตรายมากมายเพื่อเรียนรู้ศิลปะ

ด้วยคำอธิบายของ หลี่เหนียนฟ่านโลกยุคก่อนประวัติศาสตร์อันงดงามค่อยๆแผ่ขยายออกไปต่อหน้าทุกคนกระตุ้นความประหลาดใจของผู้คนเป็นครั้งคราว

ในเวลานี้ไม่มีเพียงเด็ก ๆ ฟังที่นี่อีกต่อไปแล้วพ่อค้าแม่ค้าและผู้สัญจรไปมาในบริเวณใกล้เคียงก็หยุดและรายล้อมไปด้วย

ในความรู้สึกของทั้งสี่พวกเขาตกใจ หนังศีรษะของพวกเขาชาและอาการขนลุกทั่วร่างกายก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

การแสวงหาวิถีอมตะไม่ใช่เป้าหมายสูงสุดของฝึกตน?

ผู้เชี่ยวชาญไม่ได้เล่าเรื่อง แต่คือประสบการณ์ของเขา?