ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 176

ตอนที่ 176

หลี่เหนียนฟานเคยได้ยินชื่อทะเลสาบจิงเยวมากกว่าหนึ่งครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาซื้อปลากับเจ้าของร้านขายปลา เขาชอบพูดถึงทะเลสาบจิงเยว่ที่เป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงของเมืองลั่วเซียน

เขาเคยไปที่นั่นมาก่อน ในตอนนั้นเขารู้สึกประหลาดใจมากว่าวิวสวยแค่ไหน แต่ตอนนั้นเขายังเป็นหมาโสด ถึงแม้ว่าเขาอยากจะล่องเรือ แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่ามันจําเป็นในตอนนั้น แต่ตอนนี้เขาตั้งใจจะไปล่องเรือที่ทะเลสาบกับต้าจี

พวกเขาสองคนมาถึง เมืองลั่วเซียนจากนั้นก็ขึ้นรถม้า หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วชามพวกเขาก็พื้นทะเลสาบที่สะท้อนแสงราวกับกระจก แสงแดดตกกระทบผิวทะเลสาบทําให้เป็นประกายเจิดจ้า เมื่อมองดูจากระยะไกล มันสวยมาก

พวกเขาอยู่ในรถม้าสักพัก

คนขับรถม้ากล่าวว่า นายน้อยหลี่เราเกือบจะถึงแล้ว หากท่านสนใจ ท่านสามารถออกมาดูวิวและรับลมทะเลสาบที่สดชื่นดู”

คนขับรถม้าเป็นชาวเมืองลั่วเซียนเขาเป็นผู้ชายที่มีหนวดมีเคราใหญ่และเสียงแหบ

“ฮ่าฮ่า ดีเหมือนกัน” หลี่เหนียนฟานหัวเราะและลงจากรถม้าพร้อมกับต้าจี พวกเขานั่งบนที่นั่งของคนขับรถม้า

ทันใดนั้นลมเย็นขึ้นริมทะเลสาบก็พัดมาที่ใบหน้าของพวกเขา ความรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกําลังลูบไล้แก้มของพวกเขาด้วยมือนุ่ม ๆ มันเป็นความรู้สึกที่ดีมากๆ

“ดี” หลี่เหนียนฟานกล่าว

เขามองไปรอบ ๆ ถึงเขาเคยมาที่นี่มาก่อน แต่เขาก็ยังประหลาดใจ

มันยากที่จะจินตนาการว่าธรรมชาติของสามารถสร้างสิ่งที่สวยงามเช่นนี้ได้อย่างไร

ทั้งสองด้านของทะเลสาบจิงเยว่เป็นภูเขาสูง ล้อมรอบไปด้วยป่าไม้และหินหน้าตาแปลก ๆ อย่างไรก็ตามไม่มีหินในทะเลสาบจิงเยว่เลยราวกับว่าพวกมันไม่ต้องการทําลายพื้นผิวเรียบเหมือนกระจกนี้

ทะเลสาบอันเงียบสงบนั้นอยู่ตรงกันข้ามกับภูเขาสูงชั้น ยิ่งช่วยเพิ่มทัศนียภาพที่เงียบสงบและสง่างามของทะเลสาบ

“เหตุผลที่เมืองลั่วเซียนเจริญรุ่งเรืองมีส่วนเกี่ยวข้องกับทะเลสาบจิงเยวและนักท่องเที่ยวมักมาเที่ยวที่นี่”

คนขับรถม้ามักจะพานักท่องเที่ยวมาที่นี่เขาจึงรู้จักทะเลสาบจิงเยว่เป็นอย่างดี เขาชี้และพูดว่า “นายน้อยหลี่ ดูสินั่นคือประตูนูเซี่ย”

เขามองไปเห็นพื้นที่ดินถล่มแคบ ๆ มันคือประตูที่สร้างจากธรรมชาติ น้ําในทะเลสาบไหลมาจากมหาสมุทรฝั่งตะวันออกไหลตามแม่น้ําที่ใหญ่ก่อนที่จะแคบลงเรื่อยๆ ทําให้น้ําก่อเกิดเป็นสายน้ําที่มีแรงดันสูงราวกับมันกําลังโกรธ

อย่างไรก็ตามนี่คือส่วนที่มหัศจรรย์ เมื่อคลื่นน้ําผ่านประตูนูเซียคลื่นมันก็นิ่งและสงบลงอย่างน่าประหลาดใจ และไหลลงทะเลสาบโดยไม่ก่อให้เกิดคลื่นใดๆ

หลีเหนียนฟานต้องถามว่า“ทะเลสาบมันลึกใช่ไหม”

“แน่นอนมันลึกล้ําอย่างลึกลับ!”

คนขับรถม้าเตือนเขาว่า“นายน้อยหลี่ ท่านระวังให้มากๆเมื่อท่านไปล่องเรือในทะเลสาบ มันจะอันตรายถ้าท่านตกลงไปในน้ําโดยไม่ได้ตั้งใจ”

หลี่เหนียนฟานยิ้มและพูดว่า “ข้ารู้ ขอบคุณสําหรับคําเตือน”

ชี้ๆ

คนขับรถม้าดึงเชือกและรถม้าก็มาหยุด “นายน้อยหลี่, ทะเลสาบจิงเยว่อยู่ตรงหน้าแล้ว รถม้าไปต่อไม่สะดวก ดังนั้นข้าจึงส่งท่านที่นี่ได้เท่านั้น”

“ไม่เป็นไร ลาก่อน” หลี่เหนียนฟานจ่ายเงินให้คนขับรถม้าและลงจากรถม้าพร้อมกับต้าจี จากนั้นพวกเขาก็เดินไปที่ทะเลสาบจิงเยว่

มีผู้คนจํานวนมากอยู่รอบ ๆ ทะเลสาบ ส่วนใหญ่เป็นชาวประมง ด้านข้างมีเจ้าของเรือจํานวนมากกําลังรอให้คนขึ้นเรือ

เมื่อมองไปที่ทะเลสาบในระยะไกลมีเรือหลายร้อยลํากําลังแล่นไปมาบนทะเลสาบสีทอง เรือและเรือแล่นไปอย่างช้าๆในทะเลสาบกลายเป็นเหมือนภาพวาด

หลี่เหนียนฟ่านเดินไปหาชายชราที่สวมหมวก เขายิ้มและพูดว่า “ท่านผู้เฒ่า เรือนี้ให้เช่าไหม”

“เช่า? ชายหนุ่มถ้าเจ้าต้องการล่องเรือจะราคาเงินสองเหรียญสําหรับสองคน หากเจ้าต้องการล่องเรือไปอีกด้านหนึ่งของทะเลสาบ นั่นจะต้องเสียเงินเพิ่มอีกสองเท่า” ชายชรากล่าว

หลี่เหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า“ท่านผู้เฒ่า พวกเรามาที่นี่เพื่อล่องเรือในทะเลสาบ แต่เราอยากพายเอง”

ชายชรารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “พายเรือเองเหรอ? เจ้ารู้วิธีพายหรือ”

หลี่เหนียนฟานตอบอย่างนอบน้อม“นิดหน่อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่”

“นั่นจะดีมาก ข้าจะเห็นด้วย แต่การพายเรือไม่ง่ายอย่างที่คิด ค่อนข้างยาก” ชายชราเตือน

หลีเหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า “ท่านไม่จําเป็นไม่ต้องกังวล ค่าเช่าเท่าไหร่”

ผู้อาวุโสนิ่งงัน “ค่าเช่า? ค่าเช่าคืออะไร”

หลีเหนียนฟานยิ้มและส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

เขามองไปบนท้องฟ้า มันเริ่มสาย ถ้าพวกเขาสนุกสนานพวกเขาสามารถค้างคืนบนเรือ ดังนั้นเขาจึงจ่ายค่าเรือเป็นเวลาสองวัน

“ลาก่อนเราจะออกไปเดี๋ยวนี้” หลี่เหนียนฟานกล่าวขณะโบกมือ เขาขยับไม้พายและพายเรือไปยังใจกลางทะเลสาบเรื่อย ๆ

ชายชราคนนั้นโล่งใจและกล่าวชมเขาทันทีว่า “เฮ้เจ้าเด็กนั่นยอดเยี่ยมมาก พ่อของเจ้าก็ต้องเป็นเจ้าของเรือด้วยใช่มั้ย?”

“ฮ่าๆ ไม่”

พวกเขาพายออกไปจากริมทะเลสาบอย่างช้าๆ ผู้คนที่อยู่ริมทะเลสาบดูเหมือนจุดเล็ก ๆ เรือและเรือแล่นผ่านหลี่เหนียนฟานเป็นครั้งคราว พวกเขาทั้งหมดมองไปที่หลี่เหนียนฟ้านด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เป็นเรื่องยากที่ชายหนุ่มที่สง่างามจะพายเรือ เขาดูเหมือนชาวประมงในทะเลสาบที่มีประสบการณ์เช่นกัน

พวกเขาไม่กล้ามองไปที่ต้าจี ถ้าพวกเขามองไปที่นาง พวกเขาจะรีบหันหน้าหนีทันที นางสวยเกินไป

เรือของพวกเขาพายไปที่ใจกลางทะเลสาบ หลี่เหนียนฟานวางไม้พายไว้ข้างๆและปล่อยให้เรือลอยไปเอง

“เสี่ยวตาเป็นยังไงบ้าง”

“นายน้อยพายเรือเก่งมากเลยเจ้าคะ การเคลื่อนไหวของท่านราบรื่นและสง่างามเช่นกัน ท่านทําให้มันดูง่าย มันยอดเยี่ยมมากเลยเจ้าคะ” ต้าจีกล่าว

หลี่เหนียนฟานยิ้มอย่างเชื่องช้า “ข้ากําลังถามเกี่ยวกับทิวทัศน์นะ”

ต้าจี ตอบอย่างใจเย็น“มันสายมากเจ้าคะ”

หลี่เหนียนฟานนิ่งงัน เขาอยากจะท่องบทกวีที่เขาเตรียมมา แต่จู่ๆเขากลืนมันกลับไป

ต้าจีดูสับสนเล็กน้อย

หลี่เหนียนฟานเดินเข้าไปในกันสาดและพูดว่าเข้าไปวางของกันเถอะ”

เขาเลือกเรือที่มีกันสาดด้วยเหตุผลนี้ เรือสวยและเป็นระเบียบ มีโต๊ะสี่เหลี่ยมวางอยู่ตรงกลางกันสาด มีพื้นที่เพียงพอสําหรับคนสองคนที่จะนอนในแต่ละด้าน มันเหมือนกับห้องเล็ก ๆ

ตาจีถามว่า“คืนนี้เราจะไม่กลับบ้านหรือเจ้าคะ”

หลี่เหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า“ไม่น่าจะเป็นไปได้ มันสายมากแล้วและเราไม่ได้ล่องเรือบ่อยๆ เราควรชมวิวทะเลสาบยามค่ําคืน ดูสิขาเอาตะเกียงมาด้วย”

“โอ้”

ต้าจีก็แอบดีใจ นางช่วยหลี่เหนียนฟานจัดข้าวของของพวกเขา พวกเขาเก็บของทั้งหมดไว้ในพื้นที่ระบบ