ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 173

ตอนที่ 173

สิ่งที่ประดิษฐ์ขึ้นจากมนุษย์สามารถพลิกโลกได้ ถ้าเล่าให้ใครฟังคงไม่มีใครเชื่อ

หลักการแห่งเต๋?

ใบหน้าของผู้อาวุโสใหญ่เผยให้เห็นถึงความตื่นเต้น “ไม่น่าเชื่อเป็นไปไม่ได้”

“เฮ้!”

เหยาเพิ่งถอนหายใจอย่างรู้สึกโดดเดี่ยวและกล่าวด้วยความเสียใจอย่างยิ่งว่า“เมื่อข้าไปเยี่ยมปรมาจารยี เมื่อวานนี้ปรมาจารย์ยังอธิบายหลักการสายล่อฟ้า ไฟฟ้าสถิต ตัวนําและการไหลให้ข้าฟัง น่าเสียดายที่ความเข้าใจของข้ายังแย่เกินไป และข้าไม่เฉลาดพอที่จะเข้าใจคําพูดของเขา ไม่เช่นนั้นข้าจะสามารถเข้าใจหลักการที่ยิ่งใหญ่ในนั้นได้”

โจวต้าเฉิงเปิดปากของเขาและกล่าวว่า: “คําพูดของผู้เชี่ยวชาญนั้นเข้าใจยาก มีโอกาส 8 ส่วนที่จะเป็นศัพท์เฉพาะของขอบเขตที่สูงกว่าเรา”

ทันใดนั้นเหยาเมิงงี้ก็ถามว่า “อย่างไรก็ตามฟ้าดินได้เปลี่ยนไปแล้ว จ้าควรลองติดต่อบรรรพบุรุษดู”

ฉันม่านหยุนกล่าวว่า: “อาจารย์เราพยายามติดต่อแล้ว”

“เป็นยังไงบ้าง?”

ฉันม่านหยุนขมวดคิ้วเล็กน้อยและกล่าวว่า: “ถึงมันจะไม่ได้ตอบสนองเหมือนเมื่อก่อน งแม้ว่าแผนศิลาจารึกของบรรพบุรุษจะสว่างขึ้น แต่ก็ยังยากที่จะสื่อสารกับบรรพบุรุษเหมือนเดิม”

“ดูเหมือนว่าเส้นทางเซียนจะเริ่มกลับมาเชื่อมต่อแล้ว”

เหยาเพิ่งจี้พยักหน้าแล้วกล่าวว่า: “ข้าเดาว่ามันอาจจะเพิ่งเริ่มขึ้นเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในโลก ดังนั้นเส้นทางสู่เซียนส่วนใหญ่จึงยังคงถูกตัดขาดและราคาที่เราจ่ายไปนั้นไม่สูงพอเราจึงทําไม่ได้ อย่างเพิ่งรีบร้อนลอง”

ในเวลาเดียวกันในหุบเขา เมฆคราม

ในส่วนที่ลึกที่สุดของพื้นดินในห้องโถงใหญ่

พื้นที่ที่นี่มีขนาดใหญ่มากแต่กลับว่างเปล่าและมีของสามอย่างสางอยู่เท่านั้น

ประกอบด้วย โต๊ะไม้ยาว หินสีขาวน้ํานมและกระถางธูป

ก่ฉางชิพาลูกทั้งสองและผู้อาวุโสทั้งสามจาก หุบเขาเมฆคราม มาด้วย พวกเขายืนด้วยความเคารพที่โต๊ะไม้ด้วยกัน ใบหน้าของพวกเขาเคร่งขรึมมาก

“เอาล่ะ เริ่ม!”

ก่ฉางซึ่ง หายใจเข้าลึก ๆ และก้าวไปข้างหน้าซ้ําๆ

ขั้นแรกเขาโค้งคํานับสามครั้งไปยังหินสีขาวน้ํานมที่อยู่หน้าโต๊ะไม้จากนั้นก็กัดปลายลิ้นของเขาพ่นเลือดออกมา

ทันใดนั้นหินสีขาวน้ํานมก็เริ่มส่องแสงส่องสว่างไปทั่วห้อง

ก่ฉางชิงและคนอื่น ๆ ตกตะลึงจากนั้นไม่กล้าที่จะละเลยรีบหยิบธูปยาวขึ้นมาแล้วจุดไฟ

จากนั้นเขาถือธูปด้วยความเคารพและกล่าวด้วยความจริงใจ: “เจ้าหุบเขาเมฆคราม, รุ่นที่สิบของ กู่ฉางชิง คารวะบรรพบุรุษ!”

เมื่อเสียงของเขาจบลง ควันที่ลอยอยู่เหนือฉางชิงไม่ลอยขึ้นอีกต่อไป แต่กลับลอยในแนวนอนไปทางหินสีขาว กลุ่มควันก็ล้อมหินและมันก็ส่องสว่าง

เลือดที่อยู่บนนั้นยังหดตัวอย่างรวดเร็วด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

ทุกคนกลั้นหายใจ และไม่กล้าหายใจแรงและกังวลมาก

“โอม!”

ในความว่างเปล่าคลื่นงระลอกกระเพื่อม ออร่าอันยิ่งใหญ่และไร้ขอบเขตก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าผู้ชม

ทันทีที่หลังจากนั้นหินสีขาวขุ่นส่องแสงสุดเส้นแสง ก็พุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้าจากนั้นเหนือเส้นแสง ร่วงอวตารก็เผยออกมาอย่างช้าๆ

ร่างนั้นตกอยู่ในภวังค์ชั่วครู่แล้วพูดขึ้นเล็กน้อย “โลก?”

ทันใดนั้นดวงตาของฉางชิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงราวกับว่าเขาได้เห็นญาติสนิทที่สุด เขาอดไม่ได้ที่จะสะอื้นก่อนเดินไปข้างหน้าสองก้าว“ท่านปู่

!”

ทันใดนั้นดวงตาของเงาเสมือนจริงก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและเขาพูดอย่างตื่นเต้น: “ใช่ เจ้าจริงๆหลานชายที่รักของข้า!”

กู่ฉางชิง รีบเรียกลูกชายและลูกสาวของเขามาและพูดว่า “ท่านปูนี่คือลูกชายและลูกสาวของข้า จือเหยา และกู่จือหยู นี่ท่านปู่ทวด รีบคารวะเร็ว”

พี่น้องกู่ รู้สึกประหม่าอย่างมากและพูดอย่างระมัดระวัง: “คารวะ ท่านปู่ทวด”

“ฮ่า ๆ ๆลูกชายและลูกสาวของเจ้าไม่เลวเลย!” ร่วงอวตารอดไม่ได้ที่จะหัวเราะตัวสั่นด้วยความตื่นเต้น

หลังจากหัวเราะไปสักพักผีก็พูดว่า: “ใช่แล้วพ่อของเจ้าล่ะ ข้าจําได้ว่าตอนที่ข้าทะยานขึ้นไป เขาอยู่ที่จุดสูงสุดของทัณฑ์หายนะแล้ว”

ดวงตาของก่ฉางชิงมืดลงและเขาถอนหายใจ: “สามพันปีก่อนพวกปีศาจบ้าคลังใช้ประโยชน์ตอนท่านพ่อทําพิธีผนึก ถึงแม้ว่าท่านพ่อจะปราบพวกมันลงได้ แต่ท่านก็ตายไปด้วย”

ร่างอวตารแสดงท่าทางเศร้าสร้อย

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจและกล่าวว่า: “ผู้ฝึกตนในรุ่นของข้าสําหรับชีวิตและความตายถือเป็นเรื่องปกติ ถ้านับเจ้าหุบเขา เมฆครามสิบเอ็ดรุ่นผู้ที่สามารถขึ้นเป็นเซียนได้จริงๆ นับรวมข้ามีแค่สามคนเท่านั้น! หนทางสู่เซียนนั้นยากลําบากเจ้าน่าจะเข้าใจ และในอนาคตเราก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าจะมีอีกกี่ร่างที่จะฝังอยู่ในพื้นดิน!”

กู่ฉางชิง กัดฟันและพูดว่า: “สามพันปีก่อนเพราะปีศาจรู้ว่าเส้นทางแห่งเซียนถูกตัดขาดและไม่สามารถอัญเชิญเซียนลงมาได้ ดังนั้นมันจึงกล้าโจมตีหุบเขาเมฆครามอย่างไร้ยางอาย ในปีนั้นโลกผู้ฝึกตนเกิดพายุเลือดทั่วทั้งแผ่นดิน ทําให้มีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บนับไม่ถ้วน มันช่างน่ารังเกียจจริงๆ!”

“เป็นเวลาหลายปีแล้วที่เส้นทางแห่งเซียนได้ถูกตัดขาดและโลกก็อ่อนแอ จึงทําให้อาณาจักรปีศาจมีโอกาส แต่โชคดีที่เจ้ายืนหยัดอยู่ได้”

เขากล่าวด้วยความประหลาดใจ: “แต่เพียงข้าไม่ได้คาดหวังว่าเส้นทางแห่งเซียนจะเปิดขึ้นอีกครั้ง”

“ท่าน ปูข้ารู้เรื่องนี้เล็กน้อย เรามีนะ… ” ฉางชิงสั่นสะท้านด้วยความกลัว: “นักบุญ!”

“… นักบุญ?”

ร่างอวตารอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและพูดอย่างขบขัน: “เป็นไปไม่ได้นับประสาอะไรกับโลกมนุษย์ แม่ในโลกเซียนในปัจจุบันนักบุญมีอยู่แค่ในตํานานเท่านั้น ข้ากลัวว่ามีเพียงคนสมัยก่อนเท่านั้นที่สามารถไปถึงระดับนั้นได้ ., ความเข้าใจของเจ้าตื่นเกินไปจริงๆ อย่าพูดเรื่องงมงายแบบนี้ มันจะทําให้เจ้าดูเป็นตัวตลกและบางที่เจ้าอาจจะทําให้นักบุญตัวจริงขุ่นเคือง “

กู่ฉางชิง รีบพูดว่า: “ท่านปู่ข้าจริงจัง! ไม่กี่วันที่ผ่านมาบรรพบุรุษของตระกูลหลิวลงมาและถูกตัดโดยสมุดคัดลอกของปรมาจารย์โดยมันแทงทะลุเข้าสู่โลกเซียน และขังอยู่ในที่เกิดเหตุ!”

ร่างอวตารสั่นสะเทือนด้วยความตกใจสอง “บรรพบุรุษของตระกูลหลิวเป็นเพียงเซียนในขั้นแรกๆมีหลายคนที่สามารถฆ่าเขาได้เแต่มันสามารถทําลายช่องว่างระหว่างมิติของโลกทั้งสองได้ อาจเป็นเซียนขั้นทองคําหรือ ไม่หรือเป็นอาวุธวิเศษที่หลงเหลือจากยุคโบราณ มันไม่ควรมีการดํารงอยู่ที่ทรงพลังเช่นนี้ในโลกธรรมดา !”

เขากําลังคิดถึงความเป็นไปได้ทุกรูปแบบถ้าไม่ใช่เพราะ ก่ฉางชิง เป็นหลานชายของเขาและเขาเชื่อใน กู่ฉางชิง เขาก็คงจะมองว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ

กู่ฉางชิง กัดฟันและพูดว่า “ท่านปู่ ปรมาจารย์ท่านนั้นยังทิ้งภาพวาดให้ข้า”

“โอ้ เอามาให้ข้าดูเร็ว ๆ บางทีขาอาจเดาได้หนึ่งหรือสองส่วนว่ามันเป็นความจริงไหม” ซูหยิงก็เริ่มสนใจและ

แทบรอไม่ไหว

ก่ฉางชิงหยิบม้วนภาพออกมาอย่างเคร่งขรึมและเตือนว่า: “โปรดระวังด้วย ท่าน”

ร่างอวตารยิ้มเล็กน้อยและกล่าวอย่างภาคภูมิใจ: “มันไม่จําเป็น เจ้าหุบเขาเมฆครามรุ่นแรกที่ทะยานขึ้นไปนั้นน่าทึ่งมาก ข้าได้พบกับเขาในโลกเซียน แม้ว่าข้าจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาก็ตามแต่พวกเราทั้งสองมาจากหุบเขาเมฆครามเช่นเดียวกัน เขาดูแลข้าเป็นอย่างดี พวกเราเข้ากันได้อย่างเป็นธรรมชาติ เจ้าแค่เปิดมัน?”

ก่ฉางชิงพยักหน้าและค่อยๆคลี่มัวนสมุดในมือออก

ทันใดนั้นในอีกาทองคําที่เต็มไปด้วยเปลวไฟสีทองก็เผยโฉม

ขอบเขตของฉางชิงยังไม่แข็งแกร่งพอ เขาจึงยังไม่รู้สึกถึงแรงกดดันอย่างลึกซึ้ง แต่ร่างอวตารนั้นตกตะลึงในทันทีที่ภาพถูกเปิดออกเพียงครึ่งทาง และเขารู้สึกได้ถึงออร่าอันกว้างใหญ่และไร้ขอบเขต แรงกดดันนั้นกดทับเขาจนเขาแทบหมดสติ

ศักดิ์สิทธิ์น่าเกรงขามและ … ร้อนแรง!

มันน่ากลัวมาก!

ทันใดนั้นร่างอวตารก็เริ่มกลายเป็นอากาศและมีเสียงที่แผ่วเบาดังขึ้นอย่างตื่นตระหนก หยุด! อย่าเปิดมันอีก ข้าทนไม่ไหว! รีบปิดมันลง อัญเชิญข้ามาอีกครั้ง อัญเชิญ…”