ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 171

ตอนที่ 171

เมื่อเสียงฝีเท้าหายไป

อสูรหมูป่าจึงกล้าเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเล็ก ๆ ของมันกวาดไปทั่วและถอนหายใจยาว ๆ ด้วยความโล่งอก

“ข้ายังมีชีวิตรอด! ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อ ปาฏิหาริย์ชัดๆ!”

มันเป็นเหมือนความฝันและเกือบจะทําให้มันกรีดร้องด้วยความตื่นเต้น

ข้ารอดจากอันตรายแบบนี้มาได้ ข้าไม่ใช่หมูที่ดวงดีสุดๆไปเลยหรือ

มันผ่อนคลาย ก่อนที่จะสงบลงและจากนั้นสายตาของมันก็มองไปที่กะหล่ําปลีตรงหน้า

เฮ้ เจ้ากะหล่ําปลนี้แลกกับการเสี่ยยงชีวิตของข้า มันช่างเป็นค่าตอบแทนที่เล็กน้อยจริงๆ

โดยปกติมันจะไม่เหลียวมองกะหล่ําปลี่นี้ด้วยซ้ํา แต่ตอนนี้ … ท้ายที่สุดแล้วมันก็แลกกับการเสี่ยงชีวิตของมันเองไม่ว่าของขวัญจะเล็กน้อยแค่ไหนมันก็ถือเป็นสมบัติ

มันหยิบกะหล่ําปลีขึ้นมา ก่อนอสูรหมูป่าก็เดินกะเผลกเข้าไปในส่วนลึกของป่า

ในเวลานี้กลุ่มสัตว์อสูรยังคงจัดประชุมเพื่อเตรียมเสนอชื่อราชาสัตว์อสูรตัวใหม่

ฉากนั้นเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

การมาถึงอย่างกะทันหันของอสูรหมูป่า ทําให้ผู้เข้าร่วมตัวแข็งค้างและตกอยู่ในความเงียบ

สัตว์อสูรหลายสายพันธุ์ต่างมองไปที่แขกที่ไม่ได้รับเชิญคนนี้ที่เสี่ยงชีวิตตัวเองอย่างแปลกประหลาด

สัตว์อสูรที่กินเนื้อบางตัวแทบอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหิว หลังจากได้กลิ่นหมูย่าง

อสูรหมูป่าขมวดคิ้วและมองไปที่เหล่าสัตว์อสูร “พวกเจ้ากําลังทําอะไรอยู่?”

” คือ พวกเรา … “อสูรงูเหลามสีเขียวแหงนหน้ามองท้องฟ้า ” รวมกลุ่มกันเพื่อดูพายุสายฟ้า สายฟ้าวันนี้สวยงามจริงๆ”

อสูรหมีดํารีบพูดว่า: “ใช่หลังจากชีวิตมาหลายปี มันเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นฟ้าร้องและฟ้าผ่าแบบนี้ ข้าจึงรู้สึกตกตะลึงกับมน”

อสูรหมูป่าจับชไต่ได้ทันทีและโบกมืออย่างเหยียดหยาม”ฮิฮิ มันเป็นแค่ฟ้าร้องและฟ้าผ่า มันจะสวยอะไรหมูแก่อย่างข้าอาบน้ําด้วยฟ้าร้องและฟ้าผ่า เจ้าเคยเห็นไหม?”

“เรามองไม่ค่อยเห็น เจ้าอยู่ไกลเกินไปหน่อย”

หมีดําพูดอย่างงง ๆ และจากนั้นก็พูดด้วยความประหลาดใจ: “เจ้ายังมีชีวิตอยู่หลังจากถูกสายฟ้าที่ทรงพลังฟาดใส่?”

หมูป่ายิ่งภูมิใจในตัวเองขึ้นไปอีกและหัวเราะ: “ฮ่าฮ่าฮ่าเจ้าต้องตกใจขนาดนี้เลยเหรอ มันทําได้แค่สะกิดข้าเท่านั้น ไม่คู่ควรที่จะกล่าวถึง “

“หมูแก่ เจ้าถือกะหล่ําปลีอะไรอยู่ในมือ” งูเขียวอดไม่ได้ที่จะถาม

หมูป่าตกตะลึงไปชั่วขณะแล้วแสร้งทําเป็นไม่สนใจ: “นี่ เป็นรางวัลที่ปรมาจารย์ให้ข้า เขาเห็นว่าข้าต้านทานฟ้าร้องและฟ้าผ่าได้ แม้จะได้ของรางวัลเพียงเล็กน้อย แต่ชัยชนะอยู่ที่ใจ”

อสูรหมีดําตกตะลึงและนแทบไม่เชื่อหูของตัวเอง”รางวัล กะหล่ําปลี?”

อสูรงเหลามสีเขียวหัวเราะตรงไปข้างหน้าและเอนตัวไปข้างหลังร่างกา

นเทาเล็กน้อย นี่มันเล็กน้อย?”

“แค่นี้?”

“พับ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ…”

ทันใดนั้นสัตว์อสูรทั้งหมดก็หัวเราะออกมาพร้อมกับน้ําตาที่ไหลออกมาจากรอยยิ้มของพวกเขา

พวกมันมองอสูรหมูป่าด้วยความเห็นใจ!

หลังจากเสี่ยงชีวิตครั้งยิ่งใหญ่ สิ่งตอบแทนเป็นเพียงกะหล่ําปลี มีอะไรที่น่าเศร้ากว่านี้อีกไหม?

หมีดําตัวนั้นสั่นไปทั้งตัวและพูดว่า “หมูแก่ได้โปรดอย่าเข้าใจ ข้าไม่ได้อยากหัวเราะเจ้า แต่มันอดไม่ได้จริงๆ”

หัวเราะ!

มุมตาของหมูป่ากระตุกมองไปที่กะหล่ําปลีในมือของเขาอดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นแล้วอ้าปากกัด

“กรวม”

ห้ะ?

หมูป่าผงะ

มันกัดด้วยความเกลียดชังเท่านั้น แต่เมื่อกะหล่ําปลีเข้าไปในปากมันก็ได้แต่ตกตะลึง

เมื่อเคี้ยวน้ําในกะหล่ําปลีกไหลเข้าปากของมัน ทันใดนั้นความหวานก็ปกคลุมทั่วปากของมัน

มันเบิกตากว้างและมองไปที่กะหล่ําปลีในมือด้วยความไม่อยากเชื่อ

นี่มัน… กะหล่ําปลีจริงๆเหรอ?

อร่อยเกินไป!

ปากของมันเริ่มเคี้ยวเร็วขึ้น

“กับๆ!”

“แอ่ว-“

อสูรหมูป่าอดไม่ได้ที่จะสั่นทุกครั้งที่กัดลงไป น้ําสุดอร่อยหลั่งไหลออกมาจากกะหล่ําปลีอย่างรุนแรงทําให้ชุ่มคอและทําให้จิตวิญญาณของมันชุ่มชื่น

ความรู้สึกนี้มันเจ๋งและอร่อยมาก!

หลังจากใช้ชีวิตมาหลายปี มันค้นพบเป็นครั้งแรกว่าการกินสามารถทําให้รู้สึกสดชื่นได้ขนาดนี้

“อร่อยจัง!”

อสูรหมูป่าไม่สนคําเยาะเย้ยรอบตัวมัน ในสมองของมันมีเพียงกะหล่ําปลี!

“กรวมๆ!”

กะหล่ําปลีกรอบมาก

ในไม่ช้าเสียงเคี้ยวกะหล่ําปลีก็ทําให้เสียงหัวเราะของเหล่าอสูรเงียบลง

เสียงนั้นกัดดังคมชัดและรุนแรง แต่ไม่รู้ว่าทําไมหลังจากได้ยินเสียงนี้ พวกมันก็เริ่มหิวเมื่อมองไปที่หมูป่าพวกอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ําลายลงคอ

งูเขียวอดไม่ได้ที่จะพูดว่า”หมูแก่อย่าเสแสร้ง มันเป็นแค่กะหล่ําปลีมันจะอร่อยขนาดนั้นได้ยังไง?”

“เจ้าไม่รู้อะไร!”

อสูรหมูป่ากําลังยุ่งและสาปแช่งคนที่มารบกวนมัน ก่อนพูดด้วยน้ําเสียงที่ไพเราะว่า“กะหล่ําปลนี้อร่อยมาก! อร่อยมากจนเจ้านึกไม่ออก! ตะพาบน้ํา! ตอนนี้เจ้าเป็นกลุ่มเต่าตะพาบน้ําในสายตาของข้า ปรมาจารย์ก็คือปรมาจารย์แม้แต่กะหล่ําปลีก็อร่อยมาก ท่านต้าจีสามารถรับใช้ปรมาจารย์เช่นนี้ได้ ทําให้หมูแก่อย่างข้าอิจฉาจริงๆ!”

ขณะพูดพล่ามมันก็ยังกินกะหล่ําปลีไปด้วย

หมีดําเม้มริมฝีปาก “เสแสร้ง! แค่เสแสร้ง!”

อสรหมป่าเหล่มองมันอย่างไม่สนใจและกินอย่างตั้งใจ

“กรวมๆ!”

เหล่าอสูรทั้งหมดจ้องมองไปที่อสูรหมูป่าที่กําลังกินกะหล่ําปลีอย่างหิวโหย

กะหล่ําปลีค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆก่อนหมดไป

อสูรหมูป่าหักรากกะหล่ําขาดครึ่งส่งมอบให้อสูรหมีดําและอสูรงเหลามสีเขียวและกล่าวอย่างภาคภูมิใจว่า“เพื่อประโยชน์ของพวกเราสามคนในฐานะราชาอสูร ข้าจะให้รากแก่พวกเจ้า แล้วพวกเจ้าจะรับรู้เอง”

“หักรากกะหล่ําปลีให้เรา เจ้ากําลังดูถูกพวกเราหรือ”

อสูรหมีดําและอสูรงเหลามสีเขียวพูด แต่ในขณะที่พูดคุยกันพวกเขาก็เอารากมาจากอสูรหมูป่า

พวกมันดูเหมือนว่าจะยัดเข้าปากของเขาอย่างไม่ใส่ใจ

แต่ช่วงเวลาถัดไป

การแสดงออกของพวกมันก็ตกตะลึงในเวลาเดียวกันราวกับว่าพวกมันได้เปิดประตูสู่โลกใหม่

“กรวมๆ!”

พวกมันเคี้ยวอย่างรวดเร็วด้วยปากของพวกมัน

อร่อยมาก!

จะมีของอร่อยแบบนี้ในโลกได้อย่างไร?

การแสดงออกของพวกมันยังคงไม่เสร็จสิ้นและเขาก็ชี้ไปที่แก่นหมูป่าอย่างสั่นสะท้าน หมูแก่เจ้ามันไม่ใช่อสูร! เจ้าให้มันแค่เล็กน้อยแก่พวกเรานี่เป็นการทรมานพวกเราอย่างชัดเจน!”

อสูรงูเหลามสีเขียวแทบคลั่งและสาปแช่ง: “สารเลว!”

อย่างไรก็ตามทันทีหลังจากนั้นสัตว์อสูรทั้งหมดก็ผงะ

พวกมันแค่รู้สึกว่าพลังงานขนาดมหึมาเริ่มหลั่งไหลมาที่นี่และในที่สุดก็รวมตัวกันที่ร่างของหมูป่าโดยมีร่างของหมูป่าเป็นจุดศูนย์กลางกลายเป็นกระแสน้ําวนพลังงานขนาดใหญ่

ในขณะเดียวกันแรงกดดันของอสูรหมูป่าก็พุ่งสูงขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน

ขอบเขตความว่างเปล่าขั้นสูงสุดแต่เดิมเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและคลื่นพลังก็ระเบิดออกมาผลักสัตว์อสูรที่อยู่รอบ ๆ ให้ถอยหลังอย่างไม่สามารถควบคุมได้และในที่สุดภายใต้การจ้องมองที่น่ากลัวของสัตว์อสูร!

ขอบเขต..มรสุม!