ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 163

ตอนที่ 163

คราวนี้ ต้าเฮยไม่แม้แต่จะมองนางด้วยซ้ํา มันหันหัวตัวเองเล็กน้อยและกันของมันก็หันใส่นาง

หางส่ายไปมาด้านหนึ่งไปอีกด้านหนึ่งราวกับเยาะเย้ย

“อ๊ะ?”

หลีเหนียนฟานผงะไปชั่วขณะแล้วเหลือบมองไปที่รูปปั้นในมือของเขาด้วยความประหลาดใจ “รูปปั้นนี้ดูเหมือนจะเคลื่อนไหวได้จริงๆดูเหมือนว่า … มันกําลังสั่น?”

ลืมมันไปเถอะ คงไม่มีอะไรหรอก

หลี่เหนียนฟานวางรูปปั้นลง “เสี่ยวต้าจี เราไปกินข้าวกันเถอะ”

ต้าจีพยักหน้า “เจ้าคะ”

ทั้งสองค่อยๆเดินออกจากลานเล็ก ๆ และเดินลงภูเขาด้วยกัน

“ต้าเฮยอย่าลืมเฝ้าบ้านให้ดีๆล่ะ”เสียงของหลี่เหนียนฟานดังขึ้นจากนอกบ้าน

ขณะที่เขาเดินหลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดเล็กน้อย

ข้าจําได้ว่าเมื่อก่อนตอนที่ข้ายังไม่รู้จักต้าจีข้าพาต้าเฮยไปทุกที่ที่ข้าไปแต่ตอนนี้…

ในลานบ้าน.

รูปปั้นสั่นเล็กน้อยควันสีดําโผล่ออกมาและออร่าแห่งความชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้น ดวงตาของรูปปั้นก็เปลี่ยนเป็ นสีแดง

เสียงหุ้มด้วยความโกรธดังออกมาจากมัน”เจ้าหมาโง่ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง โอกาสที่จะขึ้นไปสู่จุดสูงสุดของชีวิตสุนัขอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้ว”

ต้าเฮยหันหน้าไปหามัน ปากของมันเปิดออกและพูดอย่างถากถาง”เจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากําลังพูดอะไรข้าจะให้โอกาสเจ้าคิดและพูดใหม่”

“ฮิฮิ เจ้าเป็นอสูร?”

เยว่ญผงะไปชั่วขณะแล้วยิ้มอย่างโกรธ ๆ “กี่พันปีแล้วที่ไม่มีใครกล้าพูดกับข้าเช่นนี้ ข้าไม่เคยคิดว่าคนแรกที่กล้าพูดกับข้าเช่นนี้จะเป็นเพียงอสูรสุนัขเจ้ารู้ไหมว่าเจ้ากําลังพูดกับใคร?”

“ไม่ดื่มสุราชั้นเลิศแต่กลับอยากกินขนมปังปิ้ง เจ้าจะโทษข้าไม่ได้!” ปราณสีดําถูกยิงออกมาจากรูปปั้นทันใดนั้นกลายเป็นฝ่ามือสีดําและพุ่งไปทางต้าเฮย

“ได้เวลาที่เจ้าจะได้เผชิญหน้าความเป็นจริงแล้ว”

ต้าเฮยยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ ส่ายหัวอย่างเย็นชา อุ้งเท้าของมันยกขึ้นก่อนทําท่าตบ

ฮ่าๆะ–

ในความว่างเปล่า แรงกดดันลึกลับปรากฏขึ้นทันที่พุ่งเข้าหาเยว่กและพร้อมกับพลังมหาศาลฝ่ามือสีดําพังทลายลง

“เก๋งๆ”

รูปปั้นร่วงลงสู่พื้นและควันสีดําที่หมุนไปมาแสดงให้เห็นถึงความกังวลของนาง

ดูเหมือนว่าจะมีเครื่องหมายคําถามนับไม่ถ้วนบนหน้าผากของนางและนางก็ตกตะลึง โดยยังไม่สามารถยอมรับความจริงนี้ได้”ข้าถูกสุนัขที่กําลังจะตายตัวนั้นโจมตีไม่แม้แต่จะขัดขืน?”

สัตว์อสูรสุนัขตัวนี้มันคืออะไรกัน?

เยว่กูสูดหายใจเข้าลึก ๆ อย่างรวดเร็วและพยายามระงับความตกใจในใจของนาง นางอดไม่ได้ที่จะกวาดสายตาไปด้านข้างก่อนที่ดวงตาของนางจะเบิกกว้าง

ข้างๆจุดที่นางร่วงลงมามีดาบปีศาจนอนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบ ๆ

เยว่กูมีความสุขขึ้นทันที นางไม่คาดคิดว่าจะเจอกับผู้ช่วยที่นี่ อย่างที่คาดไว้มีเรื่องอัศจรรย์อยู่ทุกหนทุกแห่งในชีวิตของนาง!

นางรีบพูดว่า: “ดาบปีศาจออกมาเร็ว ๆ อสูรสุนัขตัวนี้ไม่ธรรมดา ถ้าเจ้ากับข้าร่วมมือกันอาจปราบมันลงได้!”

ว้าว!

ทันใดนั้นดาบปีศาจที่ร่วงหล่นก็เปล่งแสงออกมา

พระโครงกระดูกในดาบปีศาจลอยออกมา จากนั้นเขาก็ประกบมือเข้าหากันก่อนมองไปที่เยว่ก เขาแสดงสีหน้าเปี่ยมเมตตาออกมาและพูดอย่างสบาย ๆว่า “อมิตตาพุทธ โยมเย่วถู นางเป็นคนรู้จักเก่าของอาตมา ขอให้ ลุงหมาไว้ชีวิตนาง และอาตมาจะพานางเข้าสู่หนทางพุทธ

อะไร?

เยว่กูรู้สึกว่าโลกทั้งใบของนางถูกทําลายซ้ําแล้วซ้ําเล่าในวันนี้

นางอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “ดาบปีศาจ ทําไมเจ้าถึงแต่งตัวแบบนี้ เจ้าเข้าสู่ศาสนาพุทธอะไรกันอย่าลืมว่าเจ้าเป็นคนจากโลกปีศาจ!”

ดาบพุทธกล่าวด้วยความสงสาร: “โยมเย่วถ อย่าบอกว่าอาตมาไม่ได้เตือนโยม โยมลองมองรอบๆก่อนเถิด”

รอบๆ?

มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?

เยวถโค้งงอริมฝีปากของนางอย่างดูถูกเหยียดหยามดวงตาของนางกวาดไปทั่วห้องอย่างลวกๆ

อย่างไรก็ตามการกวาดตา ครั้งนี้ทําให้นางตกตะลึงชั่วขณะตะลึงและรู้สึกหนาวสั่นจากล่างสู่บน

นางไม่รู้ว่าเมื่อไหร่นางถูกล้อมรอบไปด้วยสิ่งต่างๆเหล่านี้

นี่มัน ลูกแก้วมังกรเพลิง?

นั่น? ระฆังหัวใจสวรรค์?

ฟ! ซวนปิงพันปี?

ผลึกน้ําแข็ง? พระธาตุ? ไข่มุกเทพที่ถูกปลุก? !

ทันใดนั้นเมื่อนางเห็นอาวุธวิเศษมากมาย นางก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนของหัวใจ แม้ว่านางจะเคยเห็นฉากแบบนี้มาบางแล้วก็ตาม

ข้าถูกล้อมรอบด้วยอุปกรณ์ที่ทรงพลังขนาดนี้เมื่อไหร่?

ที่ๆ นี่คือที่ไหนกันแน่? มันอาจไม่ใช่โลกผู้ฝึกตน แต่เป็นโลกเซียน?

ทันใดนั้นเยว่ถูกตื่นตระหนก นางรู้สึกชาที่หนังศีรษะและสั่นด้วยความกลัว: “เร็วเข้า! ดาบปีศาจถ้าเราร่วมมือกันเราอาจหนีไปจากที่นี่ได้?”

ดาบพุทธส่ายหัว “ข้าเปลี่ยนนามเป็น ดาบพุทธะแล้ว ไม่เพียงแต่จะไม่ไปกับเจ้า ทําไมเจ้าไม่ยอมแพ้อย่าบังคับให้ข้าต้องสู้กับเจ้า?”

“ดูเหมือนว่าเจ้าจะบ้าจริงๆ! เรามักจะทําให้คนอื่นสับสนและมันก็น่าผิดหวังจริงๆ ที่วันหนึ่งเจ้าจะถูกหลอกลวงซะเอง”

น้ําเสียงของ เยว่เต็มไปด้วยความดูถูก “แม้ข้าจะตาย ข้าก็จะสนับสนุนเพียงโลกปีศาจ!”

ทันใดนั้นใบหน้าของดาบพุทธก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมก่อนที่เขาจะยกมือขึ้น “ในเมื่อข้าโนมน้าวเจ้าไม่ได้ข้าก็ทําได้เพียงให้เจ้าลองชิมเคล็ดมังกรสวรรค์ของข้า!”

เมืองลั่วเซียนเฉิง

หลี่เหนียนฟานและ ต้า กําลังเดินอยู่บนถนนดูผู้คนที่สัญจรไปมา มีทั้งผู้คนที่คุ้นเคยและใจดี

ไม่นานพวกเขาก็มาถึงแผงขายอาหารเช้าเล็ก ๆ ข้างถนน

แผงลอยไม่ใหญ่ แต่ธุรกิจกลับดีมากอย่างน่าประหลาดใจ

ลมร้อนผสมกับกลิ่นหอมของดอกไม้อบอวลเมืองลั่วเซียนในตอนเช้าตรู่

“เจ้าของร้าน เสี่ยวหลงเปาหนึ่งเข่งกับเต้าเจียว3ถ้วย”

“โอ้ นายน้อยหลี่!” เจ้าของแผงขายของเมื่อเห็นหลี่เหนียนฟาน เขาก็ยิ้มด้วยความประหลาดใจ

หลีเหนียนฟาน ยิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า “ข้าขี้เกียจทํากับข้าวที่บ้าน ธุรกิจของท่านกําลังดีขึ้นมากเลย”

เจ้าของร้านขอบคุณหลี่เหนียนฟานและกล่าวว่า “นี่ต้องขอบคุณ คําแนะนําของนายน้อยหลี่ท่านสอนวิธีทําบะหมี่และวิธีทําเต้าหูให้ข้าทําให้รสชาติดีกว่าที่อื่นๆ ข้าจําได้เสมอ!”

“ข้าแค่พูดไปตามใจ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” หลี่เหนียนฟานโบกมือ“ตอนนี้มีที่นั่งไหม?”

“มีสิ!”

เจ้าของร้านพาหลี่เหนียนฟานไปที่ศาลาทันที ทันใดนั้นเขาก็พูดเสียงดัง: “เออโกว ย้ายกันใหญ่ของเจ้าปที่ด้านข้างและเบียดกับต้านิวให้มีที่ว่างให้นายน้อยหลีกับแม่นางต้าจีนั่ง!”

“เถ้าแก่จาง ท่านแค่เห็นนายน้อยหลี่ท่านก็กลายเป็นคนอื่นไกลทันที!” เออโกวฮัมเพลงก่อนยืนขึ้นและนั่งข้าง ๆ ยิ้มให้หลี่เหนียนฟาน:”นายน้อยหลี่โปรดนั่ง”

หลี่ เหนียนฟาน ยิ้มและโค้งมือ: “ขอบคุณมาก”

Ergou โบกมือครั้งแล้วครั้งเล่า: “ท่านไม่จําเป็นต้องสุภาพ นายน้อยหลี, เออโกวไม่มีการศึกษาและท่านเป็นคนมีการศึกษา ครั้งก่อนที่ข้ากลับบ้าน มัวแต่ฟังท่านเล่าเกี่ยวกับการไซอิ๋วเลยถูกเมียข้าดุเลย “

“ฮ่าฮ่าฮ่า ๆ

คําพูดของเออโกวทําให้เกิดเสียงหัวเราะทันที

มีคนเห็นด้วย: “นายน้อยหลี่ยินดีต้อนรับเป็นเรื่องยากที่ท่านจะพาภรรยาท่านออกมาทานอาหารค่ําข้าต้องย้ายกันออกมาไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม?”