ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 157-158

ตอนที่ 157-158 น้ําแข็งบนท้องฟ้าค่อยๆสลายไปและหลุมบนท้องฟ้าก็ถูกปิดสนิท

 

โลกกลับสู่สภาพเดิมอีกครั้ง

 

แต่ผู้ฝึกตนได้แต่ตัวสั่นในเวลาเดียวกัน ร่างกายของพวกเขาแข็งที่อและแขนขาของพวกเขาก็รู้สึกเย็นยะเยือก

 

พวกเขากล้าที่จะมองผู้หญิงในชุดสีขาวบนท้องฟ้าจากมุมหางตาท่านั้น จากนั้นก็รีบก้มหน้ากลับไม่กล้าแม้แต่จะ มองรูปร่างหน้าตาเต็มๆของนาง แม้พวกเขาจะมองเพียงแวบเดียวแต่พวกเขาก็กลัวจนตัวสั่นแล้ว!

 

เซียน!

 

น่ากลัว!

 

ส่วนตัวฮวงและโจวต้าเฉิงมีสภาพดีกว่าเพราะพวกเขาเตรียมใจไว้นานแล้ว

 

คู่ฉางชิงและผู้อาวุโสอีกสามคนในหุบเขาชิงหยุนหน้าซีดราวกับกระดาษและราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้วหัวของพวกเขามีนงงและเกือบล้มลงกับพื้น

ทั้งตัวคู่ฉางชิงปกคลุมไปด้วยอาการขนลุกและหัวใจของเขาเต้นแรงเมื่อมองไปที่ลั่วฮวงเขาถามอย่างสั่น ๆ : “หญิงสาวคนนี้นางคือนางคือ…”

 

ถั่วฮวงยิ้มอย่างขมขึ้นและพยักหน้ารู้สึกและกระซิบ: “ใช่ถูกต้อง”

 

ก่ฉางชิงและผู้อาวุโสทั้งสามอ้าปากค้างในเวลาเดียวกันและความรจริงที่พวกเขาได้รับเกือบจะทําให้หัวใจเต๋ของพวกเขาพังทลายด้วยความหวาดกลัว

 

พวกเขาได้ยินจากถั่วฮวงว่า หลิวหลู่เชิงทําให้ปรมาจารย์ไม่พอใจเพราะเขาดูหมิ่นผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา แต่พวกเขาไม่ เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นเป็น เซียน!

 

โอ้พระเจ้า!

 

หลิวหลู่เชิงกล้าที่จะแส่หาความตายขนาดนี้ได้ยังไง!

 

เขาเป็นผู้ที่มีความกล้ามากที่สุดในโลกแห่งการฝึกตนและเขาสมควรได้รับเกียรติยศนี้!

 

ถ้าเขายังไม่ตาย ตอนนี้อาจช็อคตายทันทีที่รู้ข่าว

 

“ โชคดีโชคดีที่ ข้าไม่คิดที่จะขอร้องตระกูลหลิวไม่เช่นนั้น

 

” ก่ฉางชิงสั่นสะท้านทั้งตัวและไม่กล้าที่จะคิดถึงผลที่จะ

 

ตามมา!

 

ต้าจี เหลือบมองไปที่ศพของเซียนในมือของนาง ก่อนมองไปที่ ฉางชิงและคนอื่น ๆ ด้วยดวงตาที่สวยงามของนางนางยกขาขึ้นแล้วก้าวออกไปและร่างของนางก็หายไปอย่างรวดเร็ว

 

จากนั้นคําพูดเย็นชาก็มาดังมาถึงข้างหูของฉางซิงคนอื่นๆ “เจ้าควรรู้ข้อห้ามของนายท่านของข้าดีทุกๆอย่างควรได้รับการจัดการอย่างหมดจด! หากยังมีปลาหลุดลอดตาข่ายออกไปรบกวนนายท่านข้าได้ละก็… ”

 

คู่ฉางชิงและคนอื่น ๆ ต่างก็กระวนกระวายใจ หัวใจพวกเขาแทบจะกระเด็นออกมา และโค้งคํานับไปในทิศทางที่ต้าจีออกไป

 

การจากไปของ ต้าจี ทําให้ทุกคนถอนหายใจยาว ๆ อย่างโล่งอก

 

ในที่สุดผู้ยิ่งใหญ่ก็จากไปและเขาก็สามารถหายใจได้อย่างมีความสุขอีกครั้ง

 

ทุกๆอย่างดูเหมือนจะเหมือนเดิม ราวกับว่าสิ่งที่ข้าเพิ่งเห็นทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตา

 

ค่ําคืนนี้มีหลายอย่างเกิดขึ้นมากเกินไปและแต่ละอย่างก็เพียงพอที่จะทําให้เกิดความตกตะลึงทั่วทั้งโลก

 

ล้อมตระกูลหลิว!

 

เซียนลงมา!

 

สมุดคัดลอกเปิดออก!

 

เซียนสิ้นใจ!

 

ยังมีเซียนอยู่ในโลก!

 

มันน่ากลัวเกินไป และเขากลัวว่าจะไม่มีใครเชื่อถ้าเขาพูด

 

มันเหมือนกับว่าพวกเขาได้เห็นโลกแห่งการฝึกตนผู้เมื่อหมื่นปีก่อนและรู้สึกถึงกลิ่นอายโบราณ!

 

ในโลกแห่งการฝึกตนในอนาคตข้ากลัวว่าจะมีอะไรที่ยิ่งใหญ่

 

ในตอนนี้ หลิวซิงเหอ นั่งอยู่บนพื้นด้วยผมที่กระเซิง ในตอนนี้เขาไม่ได้เป็นหัวหน้าตระกูลหลิวอีกต่อไปแต่เป็นชายชราธรรมดาๆที่ใกล้จะตาย

 

มีเพียงดวงตาคู่นั้นเท่านั้นที่ยังคงมีประกายแสงสว่างอยู่

 

เขาจ้องมองไปที่ ก่ฉางชิงเสียงแหบของเขา “เจ้าหุบเขา เจ้าบอกข้าได้ไหมว่าลูกชายของข้าทําให้ปรมาจารย์คนนั้นขุ่นเคืองได้อย่างไร”

 

ฉางชิงถอนหายใจครุ่นคิดสักครู่และกระซิบ: “เขาพูดขู่บางอย่างกับหญิงสาวผู้นั้น”

 

“อ๊กกกกกก!”

 

หลิวซิงเหอกระอักเลือดอีกครั้งและรู้สึกจุกที่ออกด้วยความตกใจ

 

ในดวงจาของชายชรามีน้ําตาคลอ

 

“ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่น่าแปลกใจเลย ไม่น่าแปลกใจเลย!” เขาโกรธ

 

“ข้ารู้แล้ว มันคือหายนะตระกูลหลิว !”

 

“ข้าน่าจะรู้มานานแล้วว่า ความหยิ่งผยองจะนํามาซึ่งหายนะ ในโลกนี้ตระกูลหลิวคืออะไร คนทั่วไปเป็นเพียงมดในสายตาของตระกูลหลิวของข้า แต่ตระกูลหลิวของเราเมื่ออยู่ตรงหน้าการดํารงอยู่ที่ยิ่งใหญ่ก็เป็นมดไม่ใช่เหรอ?เจ้าพูดถูกถ้าหากข้าได้กลับมาเกิดใหม่ข้าจะไม่ลําพองตนเช่นนี้!ตระกูลหลิวของข้าได้ทําให้คนเช่นนี้ขุ่นเคืองและเขา… ไม่ผิด! “

 

หลังจากพูดจบเสียงของเขาก็ขาดหายไปและร่างกายของเขาก็ล้มลงอย่างไร้สัญญาณชีวิต

 

* ตระกูลหลิวนั้นหยิ่งผยองและมีอํานาจมากล้น ในครั้งนี้พวกเขาก็เตะไปที่แผ่นเหล็กจริงๆ”

 

โจวต้าเฉิงถอนหายใจ แต่การได้เห็นตระกูลใหญ่ในโลกถูกทําลาย มันย่อมทําให้ผู้คนรู้สึกหดหู”

 

ฉางชิงเปิดปากของเขาและกล่าวว่า “โลกแห่งการฝึกตนนั้นนั้นมีทั้งผู้อ่อนแอและผู้แข็งแกร่งเสมอหากไม่ใช่เพราะปรมาจารย์ เจ้าคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเรา เส้นทางแห่งการฝึกตนนั้นน่ากลัวและยากลําบากเสมอ”

 

“ใช่ โชคดีที่เราโชคดีได้พบปรมาจารย์ มันเป็นโชคชะตาที่ยิ่งใหญ่!” ลั่วฮวงหยุดกล่าวความกลัว:”เดิมที่ข้าคิดว่าปรมาจารย์เขียนหนังสือเล่มนี้เพื่อทําลายตระกูลหลิว แต่ข้าไม่เคยคิดเลยว่าบรรพบุรุษของตระกูลหลิวตั้งหากที่

 

เขาต้องการฆ่าจริงๆ! วิสัยทัศน์ของข้ายังแคบเกินไป “

 

“นี่เป็นเรื่องธรรมดา แผนการของปรมาจารย์เจ้าจะสามารถล่วงรู้ได้อย่างไร” โจวต้าเฉิงพยักหน้าและถอนหายใจ: “น่าเสียดายที่สมุดคัดลอกหายไปแล้ว ข้ายังไม่มีเวลาทําความเข้าใจเท่าไหร่”

 

ถั่วฮวงพูดอย่างโกรธ ๆ : “เจ้าดีกว่าข้ามากข้ายังไม่ได้ดูด้วยซ้ํา”

 

โจวต้าเฉิงกระแอมเล็กน้อยและเริ่มเล่นพิณด้วยมือทั้งสองข้าง “อย่าพูดอะไรอีกเลย เรามีสิ่งสําคัญคือต้องทําสิ่งที่ปรมาจารย์สั่งให้สําเร็จ ข้าจะจัดการด้วยพิณเอง”

 

เสียงดนตรีที่เต็มไปด้วยจิตสังหารดังขึ้นรอบท้องฟ้าเหนือบ้านตระกูลหลิว

 

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉางชิงและคนอื่น ๆ ก็มั่นใจว่าพวกเขาทําสําเร็จแล้วก่อนกลายเปยแสงหลบหนีแล้วบินออกไป

 

ในที่เกิดเหตุเหลือพระที่รอดตายเพียงบางส่วนพวกเขาได้เห็นในคืนที่โลกแตกเป็นเสี่ยง ๆ และได้เห็นการทําลายล้างของครอบครัวใหญ่ด้วยตาของพวกเขาเอง!

 

ระหว่างทางกลับคิ้วของฉางชิงขมวดอย่างหนักและใบหน้าของเขาอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนสี

 

โจวต้าเฉิงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “เจ้าหุบเขา เป็นอะไรหรือเปล่า มีปัญหาอะไร”

 

คู่ฉางชิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม: “เจ้าไม่คิดเหรอว่าทําไม บรรพบุรุษของตระกูลหลิวถึงสามารถลงมายังโลกมนุษย์ได้ทั้งที่ไม่มีใครลงมาเป็นเวลากว่าพันปีแล้ว!”

 

เมื่อได้ยินดังนั้นทุกๆคนก็เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

 

ไม่ต้องพูดถึงพวกเขาดูเหมือนว่าเมื่อบรรพบุรุษของตระกูลหลิวลงมาเขายังคงดูสับสนเช่นกัน

 

มีบางสิ่งเกิดขึ้นในโลกมนุษย์หรือ?

 

โจวต้าเฉิงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เจ้าหุบเขาคู่ รู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเราจะสามารถติดต่อบรรพบุรุษวังเต่ําได้ไหม”

 

“เมื่อไม่นานมานี้ข้ารู้สึกถึงบางอย่างเกิดขึ้น ในใจข้ารู้สึกเสมอว่ามีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่ไม่รู้จักระหว่างฟ้าดินมันเหมือนกับมีโซ่ตรวนที่มองไม่เห็นบนร่างกายของข้าเริ่มคลายออกข้าคิดว่ามันเป็นภาพหลอนแต่ตอนนี้ ”

 

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยน้ําเสียงที่ไม่น่าเชื่อ: “ข้าคิดว่ามันน่าจะเป็นเส้นทางเซียนมันกําลังเริ่ม …. เชื่อมต่อใหม่!”

 

โจวต้าเฉิง, ถั่วฮวงและคนอื่น ๆ เบิกตากว้างในเวลาเดียวกันเสียงของพวกเขาตื่นเต้นและประหม่า “มัน…

 

เชื่อมต่ออีกครั้ง?!”

 

ก่ฉางชิงกล่าวอย่างไม่แน่ใจ: “นี่เป็นเพียงการคาดเดาของข้า แต่เมื่อพิจารณาจากเหตุการณ์ในวันนี้ความเป็นไปได้นี้สูงมาก”

 

ทันใดนั้นในหัวของถั่วฮวงราวกับมีแสงกระพริบและร่างกายสั่นสะท้าน

4 ข้าคิดว่าข้าเข้าใจแล้ว!”

 

หลังจากที่เขาเรียบเรียงคําพูดบางส่วนแล้วเขาก็พูดด้วยน้ําเสียงที่น่าเกรงขาม: “การเชื่อมต่อใหม่ของเส้นทางเซียนน่าจะเป็นผลงานของปรมาจารย์เจ้าคิดว่าเขามอบสมุดลอกเล่มนี้ให้เราเป็นพิเศษเพื่อฆ่าบรรพบุรุษของตระกูลหลิวทําไมหมายความว่าเขารู้มานานแล้วว่าเซียนจะมา? “

 

* จริงเหรอ!”

 

คู่ฉางชิงตะลึงไปชั่วขณะจากนั้นก็สูดลมหายใจเย็น ๆ : “เมื่อรวมกับข้อมูลของปรมาจารย์เกี่ยวกับไซอิ๋วที่เขาบอกตอนอยู่ในหุบเขาเมฆคราม มันอาจหมายความว่าเขาไม่พอใจที่เส้นทางเซียนถูกตัดขาดและเป็นไปได้ว่าเขาจะเชื่อมเส้นทางเซียนขึ้นมาใหม่”

 

โจวต้าเฉิงกล่าวต่อไปว่า “เจ้าเห็นไหมว่า ท่านต้าจกลายเป็นเซียน เส้นทางเซียนจะนัยเป็นอะไรสําหรับเขา??”

 

“อ้า–“

 

ทุกคนอ้าปากค้าง

 

ปรมาจารย์น่ากลัวเกินไปแล้ว!

 

พระอาทิตย์ยามเช้าค่อยๆขึ้นจากขอบฟ้า

 

หลี่เหนียนฟ้านนั่งดื่มชาอยู่ที่ลานเล็ก ๆ กับต้าจี

 

บนโต๊ะตรงหน้าเขามีกระดานหมากรุก ทั้งสองคนกําลังเล่นหมากรุกอยู่นั้นเอง

 

ทักษะการเล่นหมากรุกของ ต้าจี พัฒนาขึ้นมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน ตอนนี้นางสามารถรับมือกับหลี่เหนียนฟานได้เป็นเวลาหนึ่งในสี่ชั่วยามถ้าหลี่เหนียนฟ้านออมมือให้จะเล่นได้นานเกือบครึ่งชั่วยาม

 

มันนําความสนุกมาสู่ชีวิตที่น่าเบื่อของ หลี่เหนียนฟ้าน

 

“ ก๊อกๆ”

 

ขณะนั้นเอง มีเสียงเคาะประตูfy Tho

 

ฉางชิง, ถั่วฮวงและ โจวต้าเฉิงกําลังยืนอยู่ที่หน้าประตูด้วยท่าทางวิตกกังวล

ทันทีที่พวกเขากลับมาถึงพวกเขารีบมาเยี่ยมปรมาจารย์ทันที เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้มีปรมาจารย์ถูกรบกวนมากเกินไปผู้อาวุโสทั้งสามของหุบเขาเมฆครามจึงไม่ได้ทําตาม

 

ในเวลานี้พวกเขาไม่เหมือนผ๔ที่ยิ่งใหญ่ในโลกผู้ฝึกตน แต่เป็นนักเรียนที่มาส่งการบ้านกับเจ้าครูมากกว่า หัวใจของพวกเขาลังเลและประหม่า

 

ข้าไม่รู้ว่าปรมาจารย์พอใจหรือไม่พอใจกับสิ่งที่เราทําไป

 

หลังประตู หลี่เหนียนฟ่านพูดอย่างลวกๆ: “เข้ามาสิ”

 

เข้าไป!

 

คู่ฉางชิง และคนอื่น ๆ ต่างรู้สึกแน่นที่อกและการเต้นของหัวใจของพวกเขาอดไม่ได้ที่จะเร็วขึ้น

 

พวกเขามองหน้ากันและในขณะเดียวกันก็ท่องข้อห้ามของปรมาจารย์ในใจจากนั้นหายใจเข้าลึก ๆ แล้วผลักประตูเข้า

 

ปะ!”

 

พวกเขาเดินเข้าไปด้วยเสียงที่เบามาก

 

หลีเหนียนฟานผงะไปชั่วขณะเขาคิดว่าเป็น ฉันม่านหยนหรือคนอื่น ๆที่มา แต่กลับเป็นตัวฮวงที่มาโดยไม่คาดคิด

 

เขามองไปที่ ภู่ฉางซิง และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

 

นี่คือเจ้าหุบเขาเมฆครามที่มีความแข็งแกร่งที่น่าทึ่ง เสาเปลวไฟได้สร้างความประทับใจให้กับหลี่เหนียนฟ้านครั้งสุดท้ายที่เขาได้ชมพิธีผนึกปีศาจ

 

ต้นขาที่ใหญ่และหนา!

 

เมื่อเห็นหลี่เหนียนฟานมองมาที่เขาฉางชิงก็รู้สึกประหม่าอย่างมากและพูดอย่างรวดเร็ว: “เป็นเรื่องยากที่นายน้อยหลี่จะมาที่นี่ในฐานะแขก แต่พวกเรากลับออกไปทําธุระโปรดยกโทษในความประมาทของข้าด้วยเถิด”

 

ทันใดนั้นความชอบของ หลี่เหนียนฟานที่มีต่อ ฉางชิง ก็พุ่งสูงขึ้น

 

คาดไม่ถึงว่าบุคคลผู้นี้ไม่เพียง แต่มีระดับการฝึกตนที่สูง แต่ยังไม่หยิ่งผยองแม้แต่น้อยมันหายากจริงๆ!

 

ด้วยลักษณะเช่นนี้จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะสมัครใจปกป้องประตูโลกปีศาจและทําประโยชน์ให้กับโลกใบนี้

 

คนเช่นนี้สมควรเป็นคนที่น่านับถือในหมู่ผู้ฝึกตนจริงๆ

 

“เจ้าหุบเขาคู่ ท่านสุภาพเกินไป ท่านปกป้องหุบเขาเมฆครามด้วยความสมัครใจ ท่านช่างเป็นคนที่ยอดเยี่ยมจริงๆ “หลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนและพูดว่า: “ธุระของท่านย่อมสําคัญข้ามาที่นี่เพื่อเที่ยวเล่นเท่านั้นข้าจะกลล้ารบกวนท่านด้วยตนเองได้อย่างไร “

 

“นายน้อยหลี่ ช่างสุภาพนัก ข้าได้ยินมาจากลูกสาวว่าอาหารที่นายน้อยหลี่ทําอร่อยมากๆ แต่ข้าก็ยังไม่ได้ขอบคุณที่ท่านทําอาหารให้พวกเขากินเลย “ฉางชิงหัวเราะ และกล่าวต่อว่า: “นอกจากนี้คําพูดของ นายน้อยหลี่นั้นทรงพลังและ สง่างามและมีข้อมูลแง่คิดที่ไม่เหมือนใครเกี่ยวกับ”ไซอิ๋ว “ที่ข้าหลงใหลมานานแล้ว”

 

ถั่วฮวงและ โจวต้าเฉิงต่างตกตะลึงมองไปที่ คู่ฉางชิง และต้องการชี้ไปที่จมูกของเขาเพื่อด่าทอช่างเป็นสุนัขขี้ประจบจริงๆ!

 

พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าฉางชิงที่ดูเฉยชา แต่เขากลับกลายเป็นสุนัขขี้ประจบและเขาทําถูกต้องจริงๆเขาไม่ได้ละเมิดข้อห้ามของปรมาจารย์ และยังสามารถชื่นชมเยินยอเอาใจปรจารย์ได้อีกด้วย!

 

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทําไมเขาถึงสามารถฝึกฝนจนถึงมาขั้นมหายานได้ เจ้าได้เลียคนจํานวนมากด้วยความพยายามแบบนี้ใช่มั้ย?

 

แน่นอนว่าหลี่เหนียนฟานยิ้มเล็กน้อยและมีอารมณ์ดีมาก

 

เขาเหลือบมองไปที่ ถั่วฮวงและ โจวต้าเฉิงที่อยู่ด้านข้างโดยคิดว่าเป็นทั้งสองคนที่เอาสมุดคัดลอกของเขาไปให้คู่ฉางชิงเพื่ออวด

 

เมื่อเขาถึงการที่ฉางชิงได้รวบรวมภาพวาดทั้งสามภาพนั้นไว้เป็นพิเศษ จะเห็นได้ว่าเขาเป็นคนรักศิลปะที่ชื่นชอบการประดิษฐ์ตัวอักษรและการวาดภาพ

 

“เจ้าหุบเขา เยินยอข้าเกินไป”

 

หลีเหนียนฟานยิ้มและพูดว่า “ข้าแค่หาอะไรทําเพื่อความสนุกของตัวเอง ข้าจะดีกว่าเจ้าหุบเขากได้อย่างไรทําให้โลกดีขึ้นถ้าเจ้าร่ํารวยพอ หรือ พยามทําให้ดีที่สุดด้วยตัวเจ้าเองท่านทําเพื่อโลกมากจริงๆ”

 

ทําให้โลกดีขึ้นถ้าเจ้าร่ํารวยพอหรือ พยามทําให้ดีที่สุดด้วยตัวเจ้าเอง?

 

ฉางชิง และคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึง

 

ข้ารู้สึกว่าแม้ว่าประโยคนี้จะดูเรียบง่ายและเข้าใจง่าย แต่ก็มีความล้ําลึกมากล้นแฝงอยู่ มันจะทําให้ผู้คนมีความเข้าใจที่แตกต่างกันเสมอ

 

นี่เป็นวิถีเผยแพร่ขั้นพื้นฐานที่สุดเท่านั้น แต่ยังเป็นวิธีดีที่สุดของนักบุญ!

 

ปรมาจารย์ควรค่าแก่การเป็นปรมาจารย์และคําพูดและการกระทําแบบสุ่มของเขาเต็มไปด้วยหลักการของฟ้าดิน!

 

พวกเขาเม้มริมฝีปากและทันใดนั้นหัวใจของพวกเขาก็เต้นเร็วขึ้น มีพายุเกิดขึ้นในใจของพวกเขา

 

ช่วยโลก? !

 

สิ่งที่บุคคลที่น่ากลัวอย่างปรมาจารย์กําลังทําต้องมีความสําคัญมากขึ้ๆอย่างแน่นอน!

 

พวกเขานึกถึงการเปลี่ยนแปลงระหว่างฟ้าดินทันที! เส้นทางเซียนที่เชื่อมต่ออีกครั้งคือฝีมือของปรมาจารย์!

 

ต้องเป็นปรมาจารย์ที่ทนไม่ได้ที่ต้องเฝ้าดูโลกผู้ฝึกตนถูกทําลาย เขาจึงจะลงมาที่โลกและช่วยคนบนโลก!

 

ทันใดนั้นความชื่นชมของพวกเขาที่มีต่อหลีเหนียนฟานก็เหมือนกับสายน้ําที่ไหลเชี่ยวกราด

 

ด้วยลักษณะและขอบเขตเช่นนี้ช่างสูงส่งสมกับเป็นนักบุญ!

 

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่ได้พูดอะไรต่อ หลี่เหนียนฟานก็อดไม่ได้ที่จะพูด: “ทําไม พวกท่านไม่มานั่งดื่มชาด้วยกันก่อน?”

 

ทันใดนั้นกู้ฉางชิงก็กลับมามีสติอีกครั้งและรีบพูดว่า “ถ้าอย่างงั้นขอรบกวนนายน้อยหลี่ด้วย”

 

“เรื่องเล็กน้อย” หลี่เหนียนฟานยิ้มอย่างลวก ๆ

 

ต้าจี รีบลุกขึ้นและรินชาให้ ฉางชิง ทั้งสามคน

 

ทั้งสามคนถือถ้วยด้วยมือทั้งสองข้างอย่างระมัดระวัง ขนพวกเขาลูกชันและหนังศีรษะของพวกเขาช าแม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะหยุดตัวเองไม่ให้สั่น แต่มือของพวกเขาก็ยังคงสั่นอย่างรุนแรง

 

นี่คือเซียน เซียนรินซาให้ข้า เขาไม่เคยกล้าแม้แต่จะฝันถึงมัน

 

พวกเขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ และพูดด้วยความเคารพ: “มาก … ขอบคุณ แม่นางต้าจี”

 

พวกเขาหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ

 

กลิ่นหอมของชาที่ลอยเข้าจมูกของเขา ทําให้พวกเขาหลงใหลมันทันที

 

เมื่อเห็นการแสดงออกของพวกเขา หลี่เหนียนฟานก็รู้สึกอิ่มเอมใจทันทีและถาม “เจ้าหุบเขา ท่านคิดอย่างไรกับชา ถ้วยนี้?”

 

“ซาดี! กลิ่นสดชื่น รสชาติหวานหอมและเป็นซาที่ดีที่สุดที่ข้าเคยดื่มมาในชีวิต!” ฉางชิงกล่าวจากใจที่เต็มไปด้วยความหลงใหล

 

หลี่เหนียนฟ่านยิ้ม” ดูเหมือนว่าเจ้าหุบเขาก็เป็นคนชอบดื่มชาเช่นกัน น่าเสียดายที่ครั้งนี้ข้ารีบออกมาเลยไม่ได้นําชาแบบนี้มาเยอะไม่เช่นนั้นข้าจะให้บางส่วนไว้แก่ท่านถ้าเจ้าหุบเขาว่างท่านสามารถไปบ้านของข้ได้ข้าาจะต้อนรับท่านอย่างแน่นอนและให้ชาแบบนี้ “

 

หัวใจของ ก่ฉางชิง เต้นเร็วขึ้นอย่างกะทันหัน เขาตกตะลึงและเต็มไปด้วยความประหลาดใจใบหน้าของเขาเต็ม

 

ไปด้วยความตื่นเต้นและเกือบจะหัวเราะออกมา

 

เขาพยายามทําให้ตัวเองสงบอย่างรวดเร็วและเขาสั่นสะท้านกล่าวว่า: “ขอบคุณจริงๆ นายน้อยหลี่ข้าจะไปเยี่ยมด้วยตัวเองสักวันหนึ่งแน่นอน!”

 

ดวงตาของ ถั่วฮวงและ โจวต้าเฉิงเป็นสีแดงเมื่อมองเห็นจากข้างสนาม ฉางชิง รู้วิธีประจบที่ดีจริงๆ!

 

เห็นได้ชัดว่า นายน้อยหลี่พอใจกับการต้อนรับของหุบเขาเมฆคราม

 

ครั้งต่อไปเราต้องเชิญปรมาจารย์หลี่เข้าไปนั่งในนิกายด้วย บางทีปรมาจารย์อาจมีความสุขและเขาอมบรางวัลที่อยู่ใน

 

คราวนี้ก่ฉางชิงประจบได้ดีจริงๆ!