ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 146-147

กู่จือหยู่ใช้เวลาไม่นานในการลากหมีดําตัวใหญ่กลับมา

 

ดูเหมือนจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงใด ๆ หมีดําตัวใหญ่ก็ยังคงหลับตาลงอย่างสงบ

 

กู่จือเหยา มองไปที่ท่าทางของ กู่จือหยูและอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวอย่างลับๆ ทําไมน้องชายของนางถึงไม่รู้จักโตสักที

 

เขาเพิ่งกลับมาจากป่าพร้อมกับหมีดําที่มีสายเลือดธรรมดา แต่ยังฝันที่จะเลี้ยงให้มันกลายเป็นสัตว์อสูรมันจะง่ายขนาดนั้นได้ยังไงกัน?

 

เขาคิดว่าหนทางของสัตว์อสูรนั้นง่ายเหรอ? เขาคิดว่าเขาเป็นเซียนที่สามารถสั่งสอนให้สัต์ธรรมดากลายเป็นสัตว์อสูรได้หรือ?

 

สัตว์ธรรมดาที่ต้องการจะเป็นสัตว์อสูรนั้น ไม่เพียงแต่ต้องเสียทรัพยากรในการฝึกเท่านั้น แต่ยังต้องใช้เวลานาน โดยปกติแล้วเป็นเรื่องปกติที่จะปล่อยให้เขาเล่นสนุกแต่ตอนนี้มันเป็นโอกาสที่หายาก ถ้าเขายังคงลังเลมันเคงมีหลุมขนาดใหญ่ในสมองของเขา

 

กู่จือเหยา อดไม่ได้ที่จะคิดถึงตระกูลหลิว คอขาว ๆ ของนางหดลงเล็กน้อย ตระกูลหลิวไม่ใช่ถูกฆ่าเพราะลูกหลานหรอกหรือ?

 

ดูเหมือนว่าข้าจะต้องดูแลน้องชายของข้าให้ดี!

 

หมีตัวนี้ตายแล้ว ข้าต้องดัดนิสัยเขา!

 

หลี่เหนียนฟ่านไม่รู้ว่า กู่จือเหยาคิดมากขนาดไหน ในตอนนี้เขาหยิบหม้อและกระทะจํานวนมากออกจากพื้นที่ของระ บบและโยนมันไปทั่วพื้น

 

เครื่องใช้ในครัวทุกชนิดละลานตาจนทุกคนและตกใจ

 

ปรมาจารย์คือปรมาจารย์และเขายังถือของใช้ในครัวจํานวนมากเมื่อเขาออกไปข้างนอก นิสัยของเขาไม่สามารถคาเดาได้จริงๆ!

 

“นายน้อยหลี่เราต้องทําอะไรไหม” กู่จือเหยา ถาม

 

หลี่เหนียนฟานยิ้มและกล่าวว่า “ข้าจะทําให้มีอัญมณีบนฝ่ามือ ฝ่ามือที่ว่าคืออุ้งเท้าหมี ส่วนอัญมณีนั้นเดิมที่ต้องเป็นลูกชิ้นปลา แต่มันไม่มี ดังนั้นข้าจะใช้ปลาแทน ถังอย่างงั้นมันมีชื่อว่า หมีคู่ปลา !”

 

กู่จือเหยา เข้าใจความหมายของปรมาจารย์ในทันทีและพูดกับ กู่จือหยู: “จือหยู ข้าจําได้ว่าเจ้าเลี้ยงปลาคาร์พสีแดงตัวหนึ่ง มันตัวอวบอ้วนและมีสุขภาพดี รีบไปจับมัน!”

 

หนังศีรษะของ กู่จือหยูรู้สึกเสียวซ่าและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “ท่านพี่ พวกเรามีปลาตั้งมากมายแค่จับมาตัวหนึ่งก็ได้ ทําไมต้องเป็นปลาของข้า”

 

“ถ้าปล่อยให้เจ้าเล่นต่อไปมันจะมีเรื่องไร้สาระมากขึ้นเรื่อยๆ เจ้าคิดว่าปลาคาร์พนั้นสามารถกระโดดและแปลงร่างเป็นมังกรได้หรือ เจ้ากําลังฝันอยู่” ใบหน้าของ กู่จือเหยามีดลงและนางก็ตะโกน

 

“โอ้” การแสดงออกของ กู่จือหยูเปลี่ยนไปอย่างขมขึ้นและเขาเกือบจะร้องไห้

 

“อย่างไรก็ตามข้าจําได้ว่าเจ้าเลี้ยงนกแก้วด้วย” กู่จือเหยา จได้และมองไปที่ หลี่เหนียนฟ่านอย่างตั้งใจทันทีและพูดว่า “นายน้อยหลี่เจ้าต้องการนกแก้วสําหรับอาหารจานนี้หรือไม่?”

 

มุมปากของหลี่เหนียนฟานกระตุกเล็กน้อย “ข้าคิดว่า … อาจจะไม่ได้ใช้มัน”

 

เขาสามารถมองออกว่ากู่จือเหยาต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อจัดการน้องชายของนาง

 

แต่ไม่เป็นไร คนเราควรเติบโตขึ้น

 

“มันอาจจะใช้!” ดวงตาของ กู่จือเหยา เป็นประกายและนางพูดกับ กู่จือหยู: “เจ้าได้ยินไหมไปเอามาได้แล้ว”

 

กู่จือหยูจากไปเหมือนศพทเดินได้และพูดอย่างเศร้า ๆ ว่า:” ข้าขอโทษ พี่ชายคนนี้ไม่อาจปกป้องพวกเจ้าได้”

 

หลี่เหนียนฟานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนหยิบมีดทําครัวที่ด้านข้างและเดินไปที่ด้านข้างของหมีดําตัวใหญ่อย่างใจเย็น

 

ตาของเขาไม่ได้มองไปที่อื่น แต่มองที่อุ้งเท้าของหมีอย่างแน่วแน่

 

มีเพียงสองแห่งที่เรียกได้ว่าเป็นส่วนล้ำค่าของหมี หนึ่งคืออุ้งเท้าหมีซึ่งนอกจากจะอร่อยแล้วยังช่วยบํารุงร่างกายและใช้เป็นยาได้อีกด้วยและอีกอย่างคือ อวัยวะ… มันไม่อร่อย แต่มันเป็นยาชูกําลังชั้นยอด!

 

หลี่เหนียนฟานมองอย่างเฉยเมยขณะถือมีดทําครัวในมือ

 

มีดทําครัวดูธรรมดามันดูเหมือนจะทําจากเหล็กธรรมดาไม่มีแสงเรืองรอง ไม่มีเสียงของมังกรหรือเสือและแม้กระทั่ง ไม่มีลวดลาย แต่พวกเขาไม่รู้ว่าทําไมตอนที่พวกเขามองไปที่มีด พวกเขากลับรู้สึกกลัว

 

ดูเหมือนว่าต่อหน้ามีดเล่มนี้ทุกอย่างเป็นเพียงวัตถุดิบ!

 

พัฟ…

 

เขาตัดมันเบา ๆ ด้วยมีด

 

ราวกับไม่มีอะไรมาขางอุ้งเท้าหมีขาดออกจากกันเหมือนเต้าหู

 

ทันใดนั้นมันก็ถูกตัดขาด

 

หมีตัวนี้เป็นเพียงหมีป่าเท่านั้นและพลังป้องกันของมันก็เท่าสัตว์อสูรเมื่อประกอบกับทักษะการทําอาหารของหลี่เหนียนฟานแล้วร่างกายที่ใหญ่โตก็เหมือนกับกระดาษแผ่นหนึ่ง

 

สิ่งที่ หลี่เหนียนฟานตัดออกคือฝ่ามือขวา หมีตัวอ้วนบวกกับปลาคาร์พมันคงเพียงพอสําหรับอาหารมื้อนี้แล้ว

 

เนื่องจาก หุบเขาเมฆคราม ปฏิบัติต่อตนในฐานะแขกเขาจึงต้องการตอบแทนกลับและวิธีที่ดีที่สุดคือการทําอาหารให้พวกเขา

 

เพื่อความเป็นมิตรหลี่เหนียนฟานอธิบายขณะเตรียม “ หมีชอบเลียฝ่ามือดังนั้นของเหลวในร่างกายจึงมักจะแทรกซึมเข้าไปในฝ่ามือทําให้อุ้งเท้าของหมีอุดมไปด้วยสารอาหารและรสชาติที่ดี ฝ่ามือขวาด้านหน้าถูกเลียมากที่สุดดังนั้นจึงมีไขมัน และอวบอ้วนเป็นพิเศษและเรียกว่า “หยก” “

 

ทันทีหลังจากพูดจบ หลี่เหนียนฟานก็วางอุ้งเท้าหมีลงในหม้อปรุงอาหารจากนั้นก็เริ่มเทน้ำจิตวิญญาณ “กู่ตงกูตง” ทุกคนมองไปที่น้ำที่ไหลออกมาจากขวดอย่างเขม็ง

 

ไม่ต้องพูดถึงอย่างอื่นเพียงแค่มีน้ำจิตวิญญาณมื้อนี้ก็คุ้มแล้ว!

 

อย่างไรก็ตามคําพูดต่อไปของ หลี่เหนียนฟ้านทําให้พวกเขารู้สึกอับอายและตกใจ

 

“นี่เป็นขั้นตอนแรก ใช้น้ำนี้ต้มแช่ไว้สักพักแล้วเทออกและทําซ้ำสามครั้ง”

 

“ทําซ้ำสามครั้ง?” เสียงของกู่จือเหยาสั่นเทา มันต้องใช้น้ำจิตวิญญาณมากแค่ไหน?

 

ลั่วซือหยูและ นินม่านหยุนมีปฏิกิริยาที่ดีกว่าเดิมหลังจากที่พวกเขาได้เห็นฉากที่ เสี่ยวไป๋ ล้างเนื้อหอยเป๋าฮื้อด้วยน้ำ จิตวิญญาณครั้งสุดท้าย

 

ในเวลานี้ กู่จือหยูมาพร้อมกับนกแก้วและปลาคาร์พที่ตกอยู่ในความสงบ

 

เมื่อมันเกิดขึ้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาคลอและพูดอย่างลับๆว่า “เซียงเซียงตัวน้อย เจ้าได้ยินไหมเจ้าสามารถอาบน้ำด้วยจิตวิญญาณได้สามครั้งติดต่อกัน ไม่มีใครในโลกนี้จะมีเกียรติเช่นนี้ พี่ใหญ่อย่างข้าไม่ได้ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างเลวร้ายนะ!”

 

“แม้ว่าอุ้งเท้าหมีจะเป็นวัตถุดิบที่ยอดเยี่ยม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะอร่อยเสมอ หากวิธีการปรุงอาหารไม่เหมาะสมจะทําให้กลืนได้ยากต้องใช้เวลามากในการทําให้มันอร่อย”

 

หลี่เหนียนฟานยิ้มให้กู่จือเหยาและพูดต่อ: “หลังจากตุ้นน้ำซุปสามครั้งมันไม่เพียงแค่ขจัดความคาวเท่านั้น แต่ยังทําให้อุ้งเท้าของหมีนุ่มและทําให้รสชาติดีขึ้นมากขึ้นอีกด้วย”

 

หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่เครื่องครัวรอบ ๆ ตัวเขาขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วพูดว่า “มีไฟไหม”

 

“ว้าว”

 

ทันทีที่คําพูดของเขาจบลง ลั่วซื่อหยู, ฉินม่านหยุนและ กู่จือเหยา โบกมือพร้อมกันและมีเปลวไฟสีแดงลุกโชนอยู่เหนือฝ่ามือของพวกเขา

 

“ เฮ้ มันสะดวกมาก ผู้ฝึกตนไม่เพียง ต่บินได้ แต่เจ้ายังสามารถจุดไฟได้ มันน่าอิจฉาจริงๆ” หลี่เหนียนฟานอดไม่ได้ที่จะพูด

 

หัวใจของหญิงสาวทั้งสามกระตุกในเวลาเดียวกัน

 

ผู้ยิ่งใหญ่อิจฉาใคร?

 

เปลวไฟเริ่มลุกไหม้ใต้หม้อตุ้น

 

ในช่วงเวลานี้ หลี่เหนียนฟานก็ไม่ได้นั่งว่างๆและเริ่มจัดการกับส่วนผสมอื่น ๆ

 

เป็นเวลานานแล้วที่ข้าทําอาหารที่ยุ่งยากแบบนี้ด้วยตัวเอง เสี่ยวไป๋ข้าคิดถึงเจ้าจริงๆ

 

วิธีทําทําอาหารที่ใช้อุ้งเท้าหมีเป็นวัตุดิบหลักต้องใช้วัตถุดิบรองดป็นจํานวนมากและขั้นตอนที่จําเป็นไม่น้อยไปกว่าการทําอาหารมื้อใหญ่

 

หลีเหนียนฟานหยิบสมุนไพรและผักที่ที่เขานําออกมาและทันใดนั้นก็มีกลิ่นหอมลอบออกมาเตะจมูกของทุกคน

 

หลังจากนั่นด้วยมีดไม่กี่ครั้งผักและสมุนไพรก็ถูกนั่นเป็นชิ้นพร้อมที่จะใช้เป็นวัตถุดิบเสริมแล้ว

 

นอกจากสมุนไพรเหล่านี้แล้ว หลี่เหนียนฟานก็ไม่ได้คิดจะปล่อยปลาคาร์พไป

 

มือหนึ่งถือมีดไว้อีกมือจับหัวปลา ก่อนจะใช้มือที่ถือมีดเลาะเกล็ดวปลาออกเกล็ดปลาลอยออกมาสะท้อน

 

แสงจ้าจากดวงอาทิตย์มันส่องแสงเป็นประกาย

 

เขาแล่ท้องปลาก่อนคว้านเอาไส้มันออกมา ตั้งแต่ต้นจนจบวิธีการของเขาช่างไหลลื่อน

 

กู่จือหยูกมุมปากกระตุกและหันหน้าไปทางอื่นอย่างรวดเร็วและทนมองไม่ได้อีกต่อไป

 

มนุษย์จะโหดร้ายเช่นนี้ได้อย่างไร

 

ข้าขอโทษ ที่ทําให้พวกเจ้าตายอย่างทรมาณ

 

ข้าตัดสินใจแล้วว่าข้าจะกินเจในอนาคต!

 

หลังจากเตรียมทั้งหมดเสร็จ หลี่เหนียนฟานหันไปมองตีนหมีในหม้อตุ้น

 

เปลวไฟของผู้ฝึกตนยังคงค่อนข้างรุนแรงและน้ำจิตวิญญาณในหม้อเดือดและกําลังร้อน

 

อุ้งเท้าของหมีสั่นเล็กน้อย

 

ความหม็นคาวค่อยๆหายไป

 

หลี่เหนียนฟานหยิบอุ้งเท้าหมีออกมาวางไว้ข้างๆและกําลังจะเทน้ำในหม้อออก

 

“นายน้อยหลี่” กู่จือเหยา กําลังรอเวลานี้อยู่และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่นางเอาถังสีแดงขนาดใหญ่ออกมา นางหน้าแดงและพูดว่า “น้ำในหม้อควรจะถูกเทลงในถังนี้”

 

“โอ้ ข้าลืมตัว” หลี่เหนียนฟานกลับมามีสติ เขาจะทิ้งน้ำเสียในบ้านของคนอื่นได้ยังไง?

 

เขาไม่เคยคิดว่าเด็กหญิสาวผู้นี้จะชอบรักษาด้านสิ่งแวดล้อม

 

กู่จือเหยา มองดู หลี่เหนียนฟานที่กําลังเทน้ำ ดวงตาของนางกระพริบด้วยความตื่นเต้นเหมือนได้สมบัติ

 

นี่คือน้ำจิตวิญญาณ แม้แต่สัตว์อสูรมันก็ยังมีประโยชน์มหาศาล

 

หลังจากนั้นหลี่เหนียนฟานก็เทน้ำจิตวิญญาณลงในหม้ออีกครั้งหลังจากทําเช่นนี้สามครั้งกลิ่นอุ้งเท้าหมีก็หายไปหมด กลิ่นของน้ำจิตวิญญาณที่มีหอมหวลผสมกับกลิ่นเนื้อของอุ้งเท้าหมีกลายเป็นอาหารแปลกใหม่ที่ทุกคนตั้งตารอชิม

 

ตอนนี้เอง หลี่เหนียนฟานเอาอุ้งเท้าหมีขึ้นมาจากน้ำและเช็ดเบา ๆ ขนสีดําบนอุ้งเท้าหมีก็หลุดออกมาทั้งหมด เผยให้เห็นเท้าเปล่าที่อยู่ข้างใน

 

นิ้วหลีเหนียนฟานขยับ เขาหเหวี่ยงมีดในมือไปมา

 

เขาจับอุ้งเท้าหมีด้วยมือข้างเดียว เขวางอีกมือที่ถือมีดบนอุ้งเท้าหมี หน้าเท้าที่อยู่ชั้นนอกสุดของอุ้งเท้าหมีถูกตัดออกจากนั้นใช้มีดตัดอีกสองสามครั้ง

 

มีดราวกับปลิวว่อนราวกับผีเสื้อที่โผบินในมือของหลี่เหนียนฟานและทุกคนเห็นเพียงแสงของมีดกระพริบไปมาและกระดูกในอุ้งเท้าของหมีก็ถูกหยิบออกมาทีละชิ้น

 

ฉันม่านหยุนและคนอื่น ๆ มองหน้ากันและกันและพวกเขาเห็นความน่ากลัวในสายตาของกันและกัน

 

“ กูตง”

 

พวกเขากลืนน้ำลายอย่างพร้อมเพรียงกัน

 

แม้ว่าหลี่เหนียนฟานจะไม่ได้ใช้ปราณเลย แต่พวกเขาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตอนที่เขากําลังใช้มีด วิถีเต๋าก็ไหลเวียนอยู่ที่คมมีด เพียงการแกว่งของเขา วิถีเต๋ก็กระเพื่อมไปมาเหมือนกระแสน้ำและการเคลื่อนไหวที่อิสระของเขาราวกับว่าเขา เป็นหนึ่งเดียวกับโลก!

 

มันหมายความว่า?

 

มันหมายความว่าแม้เขาจะไม่ใช้พลังปราณเลย เขาก็สามารถตัดทุกสิ่งในโลกได้ด้วยมีดเล่มเดียว!

 

แม้ว่าจะเหมือนพูดเกินจริงไปหน่อย แต่พวกเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าพวกเขาไม่สามารถต้านทานมีดเล่มนี้ได้

 

นี่คือขอขเขตของปรมาจารย์ใช้ใหม แม้แต่มีดทําอาหารอขเงขาก็เพียงพอที่จะทําลายโลกใบนี้ได้ไม่น่าแปลกใจที่เขาคิดอยากมีชีวิตอยู่อย่างมนุษย์ธรรมดา ถ้าเขาเป็นอยู่อย่างนี้ โลกคงระเบิดไปแล้ว

 

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

 

ในเวลาเดียวกันพวกเขาก็หดหัวลง หนังศีรษะของพวกเขาด้วนชาและไม่ต้องการคิดเรื่องนี้อีกต่อไป

 

ในขณะที่หวาดกลัวพวกเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความตื่นเต้นที่ไม่มีที่สิ้นสุดในใจ

 

อาหารดังกล่าวอาจจะเป็นมื้ออาหารที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก แม้ว่าเจ้าจะได้กินแค่หนึ่งคํา เหล่าเซียนยังต้องอิจฉา!

 

ข้าต้องได้รับบุญขากบรรพบุษแปดชั่วโคตรมาแน่ๆ

 

เพียงแค่ข้าได้รับความโปรดปรานจากหลีกงซี ข้าก็มีความสุขมากแล้ว!

 

ในที่สุด “ป๊อป” หลี่เหนียนฟานใช้มีดกระแทกอุ้งเท้าของหมีไปด้านข้าง

 

แค่นั้นแหละ!

 

หลี่เหนียนฟานยิ้มวางอุ้งเท้าหมีลงในหม้อตุ้นอีกครั้งและในเวลาเดียวกันก็เริ่มเทน้ำจิตวิญญาณใส่อีกครั้ง

 

ความสูงของน้ำอยู่ที่สองในสามของความสูงของอุ้งเท้าหมี

 

ตอนนี้คือการตุ้นที่แท้จริง!

 

ส่วนผสมทั้งหมถูกดทลงไปในหม้อและปลาจะถูกวางไว้บนอุ้งเท้าของหมีซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนหมีกําลังจับปลา

 

จากนั้นเริ่มเคี่ยวอย่างช้าๆ

 

หลีเหนียนฟานโรยเครื่องปรุงลงไปเป็นครั้งคราว

 

เมื่อเครื่องปรุงรสทั้งหมดถูกใส่ลงไปก็มีกลิ่นหอมจาง ๆ ลอยออกมา ทุกคนเพียงแค่ได้กลิ่นหอมและก่อนที่พวกเขาจะได้แสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหลงใหล หลี่เหนียนฟ่านก็ปิดฝาหม้อกลิ่นหอมก็ถูกปิดผนึกไป

 

ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความเสียใจ

 

หลี่เหนียนฟานกล่าวว่า “ขั้นต่อไป รอให้อุ้งเท้าหมีสุก ขั้นตอนนี้ต้องใช้เวลานานสักหน่อย”

 

ทุกคนพยักหน้าซ้ำๆ

 

หลี่เหนียนฟานนึกถึงเครื่องอัดอากาศและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความคาดหวังในใจ มือของเขาเริ่มคันและเขาก็พร้อมที่จะใช้มันแล้ว จากนั้นเขาก็พูดว่า “ใช้เวลานี้ให้เป็นประโยชน์ ข้าจะทําน้ำโค้กให้พวกเจ้ากิน”

 

อาจเป็นน้ำที่ทําให้ผู้คนมีความสุข? ( โค๊ก ประมาณว่า บ้านอ้วนมีความสุข)

 

ทุกคนตกใจและเต็มไปด้วยความคาดหวัง

 

ในความเป็นจริงด้วยเครื่องอัดอากาศการจะทําโด็กกลายเป็นเรื่องง่ายมาก

 

หลี่เหนียนฟานเทน้ำวิญญาณลงในถ้วยก่อนจากนั้นจึงนําส้มออกมาคั้นเป็นน้ำผลไม้และผสมกับน้ำแห่งจิตวิญญาณ

 

หลังจากน้ำส้มและน้ำจิตวิญญาณถูกผสมจนเข้ากันแล้ว เขาก็หยิบเครื่องอัดอากาศออกมาและใส่ลงในถ้วย

 

เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาใช้เครื่องอัดอากาศเขาจึงยังไม่เข้าใจการใช้งาน

 

กู่จือเหยา อ้าปากของนางและอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เอ่อ … นายน้อยหลี่ แรงดันจากเครื่องอัดอากาศอาจจ้องใช้เวลาสักครู่”

 

หลี่เหนียนฟานผงะไปชั่วขณะ “ ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?”

 

ถ้ามันใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่ นางคงไม่พูดออกไปแบบนี้

 

ไข่มุกเทพที่ถูกปลุกต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งปีในการเปลี่ยนน้ำหนึ่งแก้วในเป็นวารจิตวิญญาณที่ถูกปลุก ยิ่งมีน้ำมากเท่าไหร่ก็ยิ่งใช้เวลานานมากขึ้นเท่านั้น

 

ขณะที่กู่จือเหยากําลังจัดเรียงประโยคที่จะพูดต่อ

 

ตอนนั้นเองเสียง “ฉ่า” ก็ดังออกมาจากถ้วย

 

นางเห็นว่าจริงๆแล้ว ไข่มุกที่อยู่ในถ้วยค่อยๆหมุนและข้างในนั้นดูเหมือนจะมีก๊าซรวมตัวกันอยู่ในน้ำและมีฟองอากาศเล็ก ๆ ลอยออกมา

 

กู่จือเหยา อ้าปากค้างราวกับว่านางได้พบกับไข่มุกเทพที่ถูกปลุกเป็นครั้งแรก

 

“ใช้เวลาประมาณนี้กําลังดีเลย” หลี่เหนียนฟานหัวเราะเขามองไปที่เครื่องอัดอากาศอย่างสงสัยเขาอดไม่ได้ที่จะกระพริบและถามว่า “สิ่งนี้เป็นอุปกรณที่ควบคุมด้วยเสียงใช่หรือเปล่า?”

 

ก่อนที่ กู่จือเหยา จะตอบกลับ หลี่เหนียนฟานก็อดไม่ไหวที่จะพูดะ “เร่งความดันอากาศ”

 

“จีสสสส “

 

แน่นอนว่าเครื่องอัดอากาศเริ่มเร่งความเร็วและแม้แต่น้ำในถ้วยก็เริ่มหมุนเร็วขึ้นตาม เพียงครู่เดียว โด็กหนึ่งถ้วยก็เสร็จเรียบร้อย

 

“นี่นี่นี่ “ใบหน้าของกู่จือเหยาว่างเปล่า ข้าจําได้ว่าไข่มุกเทพที่ถูกปลุกไม่ได้เป็นแบบนี้? เป็นไปได้ไหมว่าข้าจะจําผิดอัน?

 

หลี่เหนียนฟานพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและกล่าวด้วยรอยยิ้ม: “ดีจริงๆ”

 

กู่จือเหยารีบฝืนยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ “ มันควบคุมด้วยเสียงจริงๆ … นายน้อยหลี่ค้นพบแม้กระทั่งเรื่องนี้”