ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 141.2

ทางจีนมี 141 สองตอนนะครับ เลยแปลแยกกัน

ในป่าไม่ไกล

ชายชราที่สวมชุดสีน้ำตาลและชายชราในชุดคลุมสีเทายังคงซ่อนตัวอยู่ในความมืด พวกเขา มองหาเวลาที่เหมาะสมเพื่อดูว่าจะสามารถทํากําไรได้ไหม แต่พวกเขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าพวกเขาจะได้เห็นฉากที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้

สมองของพวกเขาส่งเสียงพึมพําราวกับอยู่ในความฝัน

หากสัตว์อสูรตัวนั้นทําให้พวกเขาตกใจกลัวมากแล้ว นกกระเรียนกระดาษพันตัวนี้ก็ลบล้างทุกสิ่งที่พวกเขาเคยเห็นมา

เครื่องรางชนิดนั้นคืออะไร? มันคืออุปกรณ์เซียนที่สามารถต่อต้านสวรรค์ได้ใช่ไหม?

เซียน?

อุปกรณ์เซียนทําจากกระดาษ?

ชายชราชุดน้ำตาลสูดหายใจเข้าและตัวสั่น: “ผะ ผะ ผู้พิทักษ์ใหญ่เราควรทําอย่างไรดี”

ผู้พิทักษ์ใหญ่ผู้เหลือบมองเขาเบๆ “ เจ้าโง่เจ้ายังต้องถามอีกเหรอเจ้าควรรีบไปหาพวกเขาโดยด่วน! รีบตามข้ามา ทําตัวดีๆด้วย!”

ขณะที่พวกเขากําลังคุยกันถึงวิธีทําลายตระกูลหลิวอยู่ กู่ฉางชิงขยับตัวเล็กน้อยก่อนมองเข้าไปในความมืด

เมื่อเห็นชายชราสวมชุดสีน้ำตาลและชายชราในชุดคลุมสีเทาเดินออกมาทีละคนพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตรบนใบหน้าพวกเขากล่าวว่า “ผู้พิทักษ์ใหญ่และผู้พิทักษ์สองแห่งตระกูลหลิว คารวะผู้อาวุโสกู่”

“สมาชิกของตระกูล หลิว?” กู่ฉางชิงเลิกคิวขึ้นพร้อมแสดงสีหน้าที่แปลกประหลด

“ เมื่อกี้นี้น่าตื่นเต้นจริงๆ เราสองคนเพิ่งมาถึงที่นี่และกําลังจะช่วพอดี เราได้เห็นฉากที่น่าทึ่งแบบนี้โดยที่เราไม่คาดฝัน มันน่าทึ่งจริงๆ!”

น้ำเสียงของผู้พิทักษ์ใหญ่เต็มไปด้วยเสียงอุทานและเขามองไปที่ ฉินม่านหยุนและพูดว่า “อุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ของสาวน้อยได้เปิดตาเราให้เราจริงๆ ข้าไม่รู้ว่ามันมีที่มาที่ไปอย่างไร”

ฉินม่านหยุนกล่าวเบา ๆ : “ผู้เชี่ยวชาญมอบมันให้ข้า”

“โอ้ผู้เชี่ยวชาญ?” ผู้พิทักษ์สะดุ้งเล็กน้อยและกล่าวด้วยความอิจฉาอย่างยิ่ง: “ข้านึกไม่ถึงว่าโชคชะตาของเจ้านั้นจะลึกล้ำขนาดนี้และได้พบกับผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้มันช่างน่าอิจฉาจริงๆ”

ฉินม่านหยุนถามอย่างใจเย็น: ” ข้าไม่รู้ว่าทําไมท่านสองคนถึงมาที่นี่?”

ผู้พิทักษ์ผู้ยิ่งใหญ่กล่าวว่า ” ที่จริงแล้ว นายน้อยของเราตกเป็นเหยื่อของพวกอันธพาลที่นี่ ดังนั้นเราจึงรีบมาที่นี่เกี่ยวกับเรื่องนี้เราต้องการขอความช่วยเหลือจากผู้อาวุโสด้วย”

“โอ้?” ปากของ กู่ฉางชิงอดไม่ได้ที่จะโค้งงอ “ข้าบังเอิญรู้เรื่องที่นายน้อยของเจ้าตายไปมาด้วย”

“อะไรนะ?”

ผิวของผู้พิทักษ์ผู้ยิ่งใหญ่และผู้พิทักษ์สองเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันและจิตสังหารก็เผยให้เห็นในสายตาของพวกเขาและพวกเขาก็พูดอย่างโหดเหี้ยม!” ผู้อาวุโส ได้โปรดบอกเราเถอะ ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร!”

กู่ฉางชิงพูดติดตลกว่า “โอ้คนๆนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญที่เจ้าพูดถึงไป มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือเปล่า?”

ผู้พิทักษ์ใหญ่และผู้พิทักษ์สองอ้าปากค้าง สมองของพวกเขาราวกับถูกทุบด้วยค้อนและพวกเขาก็แข็งค้างจนพูดไม่ออก

ทันใดนั้นความหนาวเย็นก็แผ่ขึ้นมาจากเท้าและพุ่งตรงไปที่ศีรษะ พวกเขาตื่นตระหนกถึงขีดสุด

สมองของหลิวหลู่เชิงมีอะไรผิดปกติ?

เขาไม่น่าโง่ถึงขนาดที่จะทําให้ผู้เชี่ยวชาญดังกล่าวขุ่นเคือง!

หลังจากนั้นไม่นานใบหน้าของผู้พิทักษ์ใหญ่ก็เปลี่ยนไปครั้งแล้วครั้งเล่าจากนั้นเขาก็กวาดความกลัวในใจออกไป ก่อนบีบรอยยิ้มและพูดว่า: “มันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆเฮ้ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เรื่องดี ที่ข้าจะไม่บอกความจริง ข้าพูดเรื่องไร้สาระจริงๆอย่าไปสนใจสิ่งที่ข้าก่อนหน้านี้ สิ่งที่ข้าพูดต่อไปคือความจริง”

มีสีหน้าเศร้าโศกและเขาพูดอย่างขมขื่น

“อันที่จริง หลิวหลู่เชิงไม่ใช่นายน้อยของเราอีกต่อไปเขาทรยศต่อตระกูล หลิว และถูกไล่ออกจากตระกูลไปแล้ว! แต่เขายังคงทําตัวหยิ่งทะนงภายใต้หน้ากากของตระกูล หลิว มันเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจจริงๆเรามาที่นี่ครั้งนี้เพื่อจับเขา, ตายก็ดีแล้ว, ตายก็ดีแล้ว!”

ผู้พิทักษ์สองพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “ ใช่แล้วเพวกราจะออกไปแล้ว”

ทันทีที่สิ้นเสียงพวกเขาก็หันศีรษะและเตรียมพร้อมที่จะบินหนี

แต่ก็มีอสรพิษเพลิงมัดพวกเขาทั้งสองไว้

ทันใดนั้นหัวใจของผู้อาวุโสทั้งสองก็มืดลงและพูดด้วยความโกรธ “ผู้อาวุโสกู่ นี่มันหมายความว่าอย่างไร”

กู่ฉางชิงยิ้มและพูดว่า “ข้าต้องบอกว่าเจ้าทั้งสองคนมาตรงเวลาเกินไปข้ากังวลเกี่ยวกับวิธีการเอาหน้าพอดี พวกเจ้าก็ได้จังหวะ ข้าจะส่งเจ้าไปเอง!”

อสรพิษเพลงทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า

เพียงชั่วครู่ชายชราทั้งสองก็ไม่ปรากฏให้เห็นอีกต่อไป

“ คิดว่าเป็นดอกเบี้ยเพียงเล็กน้อย”

กู่ฉางชิงถอนหายใจยาว ๆ อย่างโล่งอกหันไปรอบ ๆ และโค้งคํานับด้วยความเคารพ ในทิศทางของเซียนเค่อจูและกล่าวด้วยความจริงใจ: กู่ฉางชิงรู้สึกผิดและละอายใจอย่างยิ่งสําหรับพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมก่อนหน้านี้โปรดรอชมการไถ่โทษของข้าด้วย!”

ผู้อาวุโสอีกสามคนได้เรียนรู้ว่าเจ้าย์หุบเขาของพวกเขาได้ทําสิ่งนี้จริงและใบหน้าของพวกเขาก็ดําคล้ำด้วยความหวาดกลัว

“เจ้าหุบเขา ท่านกลัวว่าจะตายง่ายเกินไปใช่ไหม”

” ท่านกล้าปฏิเสธแม้กระทั่งคําสั่งของผู้เชี่ยวชาญเช่นนี้ เจ้าหุบเขา ดูเหมือนว่าข้าจะประเมินท่านไป”

“ ตระกูลหลิวมักจะใช้บรรพชนเซียนจของพวกเขาเพื่อทําร้ายผู้อื่น สมควรแล้วที่พวกเขาพบเจอกับหายนะในครั้งนี้”

“ แล้วจะรออะไรอีกล่ะ ไปทําลายตระกูลหลิวเถอะ!”

“ไป ไป!”

วันถัดไป

ท้องฟ้าสว่างขึ้น หลี่เหนียนป่านยืนอยู่ข้างหน้าต่างและมองออกไปและอดไม่ได้ที่จะยิ้ม

“ฝนดูเหมือนจะหยุดตกแล้ว”

เมื่อมองจากที่นี่ เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบถูกชะล้างออก มันสดชื่นและน่าตื่นเต้น

”เสี่ยวต้าจีเช้านี้อยากกินอะไรดูเหมือนจะไม่ค่อยมีอาหารมากนักนะ”

“อาหารง่ายๆก็ได้เจ้าคะ” ต้าจีมองไปที่ หลี่เหนียนฟ่าน นางกัดริมฝีปากของนางและพูดด้วยความหงุดหงิด: ”น่าเสียดายที่ ต้าจีไม่สามารถทําอาหารได้ ถ้าใอย่างงั้นก็ไม่ต้องรบกวนนายน้อยมาทําอาหารให้ข้าด้วย”

หลี่เหนียนฟ่านอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “มันไม่เป็นไรหรอก นอกจากนี้ยังมีเสี่ยวไปทําอาหารให้เมื่อเราอยู่ที่บ้าน??”

เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ: “เฮ้ในวันที่ไม่มีเสี่ยวไปขี่รู้สึกคิดถึงมัน”

ทั้งสองเพิ่งทานอาหารเช้า แต่ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ ก๊อกๆ”

“นายน้อยหลี่อยู่ที่นี่ไหมเจ้าคะ?”

หลังเสียงเคาะประตูก็ตามมาด้วยน้ำเสียงสุภาพของฉินม่านหยุน

” อยู่ๆ”

หลี่ เหนียนฟ่าน เปิดประตูมองไปที่ผู้คนด้านนอกและพูดด้วยความประหลาดใจ: “มันเป็นเจ้านี่เอง สวัสดีตอนเช้า”

ข้างนอกประตูมี ฉินม่านหยุนและพี่น้องกู่อยู่ด้วย

ฉินม่านหยุนกระซิบ: “นายน้อยสิ่งต่างๆได้เริ่มขึ้นแล้ว”

นางยังคงกังวลเล็กน้อยหากไม่ได้เป็นเพราะสัญญาณว่าฝนตกหนักบนท้องฟ้าค่อยๆหยุดลงนางจะไม่มีทางกล้ามารบกวนหลี่ เหนียนฟ่านแน่ๆ

หลี่เหนียนฟ่านผงะไปชั่วขณะจากนั้นเขาก็หสูดายใจเข้ายาว ๆ : “ข้าทําให้เจ้าลําบากจริงๆ” 

หัวใจของ ฉินม่านหยุนค่อนข้างแน่วแน่และนางรีบพูดว่า ”นายน้อยอันที่จริงทั้งสอคนงเป็นลูกชายและลูกสาวของเจ้าหุบเขาเมฆคราม ต้องขอบคุณพวกเขาที่สามารถทําให้เรื่องนี้เสร็จสิ้นได้อย่างราบรื่น ”

หลี่เหนียนฟ่านมองไปที่พี่น้องกู่ทั้งสองด้วยความประหลาดใจแม้ว่าเขาจะเดาได้ว่าพวกเขาน่าจะมีฐานะที่ไม่ธรรมดา แต่เก็ไม่เคยคิดเลยว่า แท้จริงแล้วพวกเขาเป็นลูกของเจ้าหุบเขาเมฆคราม

เขาคิดว่ามะนคือโอกาสกอดต้นขาที่ดีและอาหารเช้าที่ข้าเตรียมไว้อย่างพิถีพิถันในครั้งที่แล้วก็ได้ผล

“ขอบคุณมาก!” หลี่เหนียนฟานมองไปที่พวกเขาและเชิญชวนด้วยรอยยิ้ม: “กินข้าวหรือยัง?

“ไม่… กินแล้วเจ้าคะ” กู่จือเหยากลืนน้ำลายและปฏิเสธด้วยความยากลําบาก

คราวนี้พวกเขามาเพื่อเอาใจผู้เชี่ยวชาญตามคําสั่งของท่านพ่อและชดเชยสิ่งที่เขาทํา แต่พวกเขาก็ไม่กล้ากินข้าว

เจ้าอาจไม่เชื่อที่ข้าปฏิเสธโชคดีในครั้งนี้ มีเพียงวิญญาณเท่านั้นที่รู้ว่าข้าใช้ความกล้ามากแค่ไหนในครั้งนั้น