ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 137

ตอนที่ 137

ความคิดของ กู่ฉานชิงค่อนข้างสับสน

เขาเริ่มสงสัยด้วยซ้ำว่าเด็กคู่นี้คือลูกของตัวเขาเองหรือเปล่า

หัวใจของกู่ฉางชิงมีดลงและเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หดหู “เจ้าเจอพวกนักเลงถูกทุบตีมาหรือ?”

กูจือหยูแทบรอไม่ไหวที่จะวางซาลาเปาลงข้างหน้าของ กูฉิงฉานและพูดกระตุ้นว่า: “ท่านพ่อจินตนการไปไกลแล้ว ท่านแค่กัดมันเท่านั้นเอง”

กู่ฉางชิงยังคงลังเล แต่ในวินาทีต่อมาเขาก็ขมวดคิ้ว

อืม?

กลิ่นหอมมาก

กลิ่นมีความหวานแฝงอยู่แม้ว่าจะไม่เข้มข้น แต่ก็ให้ความสดชื่น

จากนั้นเขาก็จ้องมองไปที่ซาลาเปาและมองอย่างระมัดระวัง

ขาวมาก!

เมื่อเทียบกับซาลาเปาอื่น ๆ แล้วผิวของซาลาเปานี้ไม่มีร่องรอยของสิ่งสกปรกเลยแม้แต่น้อย ลักษณะที่นุ่มและขาวเป็นเรื่องปกติ แต่ลักษณะที่กลมและเนื้อแน่นอาจกล่าวได้ว่าซาลาเปาที่ดีที่สุดที่เขาเคยเห็นตั้งแต่เกิดมากว่าสี่พันปี นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นซาลาเปาแบบนี้

“ มันดูดี” กู่ฉางชิงพูดพร้อมกับถือซาลาเปาไว้ในมือ

เมื่อใช้มือบีบเบา ๆความรู้สึกนั้น

นุ่มลื่นและยืดหยุ่น!

กู่ฉางชิงเริ่มแสดงอาการตกใจแล้วบีบอีกครั้งโดยไม่ได้ตั้งใจจากนั้นเขาค่อยๆฉีกออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ การเคลื่อนไหวทั้งหมดเป็นไปอย่างระมัดระวังโดยไม่ได้ตั้งใจราวกับว่าเขาไม่สามารถทนได้

เขาอ้าปากใส่ชิ้นที่ฉีกเข้าปากแล้วเริ่มกินเบา ๆ

“ อืมมมม”

ทันใดนั้นกลิ่นจาง ๆ ที่อธิบายไม่ได้อยู่ก็รวมอยู่ตรงปลายลิ้นและเริ่มกระจายออกทั่วปากอย่างรวดเร็ว เขาหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับว่าแม้แต่อากาศที่เขาสูดเข้าไปก็ยังหอมหวาน

เมื่อฟันกดบนซาลาเปาและเริ่มงับเบา ๆ

กลิ่นหอมหวานเริ่มกระจายออกไปทีละชั้นถ้าไม่ใช่เพราะความรู้สึกของเคี้ยวที่ชัดเจนแบบนี้ เขาคงคิดว่าเขากินดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมเบา ๆอยู่

ทันใดนั้นดวงตาของ ฉานชิงก็เบิกกว้างขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ

อร่อยเกินไป!

เขาควบคุมตัวเองไม่ได้อีกต่อไปแล้วหยิบซาลาเปาในมือแล้วยัดลงปากทันที

ซาลาเปามีขนาดพอดีคําเหมือนถือก้อนเมฆสีขาวชาลาเปาสีขาวราวกับหิมะ เมื่อเขากัดฟันลงไปกลิ่นหอมที่ทําให้มึนเมาก็อบอวลไปทั่วปากของเขาโ!

ด้วยความระมัดระวังในการเคี้ยวแป้งซาลาเปาก็จะได้รสชาติที่นุ่มนวลและขี้เล่นที่ลิ้น ทําให้หัวใจของผู้คนละลายราวกับว่าทั้งตัวนุ่มนิ่มไปกับซาลาเปา รสชาติละเอียดอ่อนอย่างไม่มีที่สิ้นสุดและหนามากเนื้อแป้งกระจายจากปากไปยัง ทั้งร่างกาย

ความรู้สึกพึงพอใจที่สดชื่นพุ่งพล่านไปทั่วร่างกายในขณะที่เขากลืนลงไปความนุ่มนวลก็เหมือนน้ำพุร้อนค่อยๆนวดลงไปที่ลําคอเซลล์ทั้งหมดดูเหมือนจะเปิดออกและเขาก็กระโจนด้วยความสุข

มันเป็นเพียงสองสามคําและซาลาเปาดอกไม้สีขาวก็ถูกกลืนเข้าไปในท้องของเขาแล้ว

เขาไอเล็กน้อยและยืดตัวตรง นั่น มีอีกไหม?”

กู่จือหยูแลบลิ้นออกมา “ไม่เดิมที่ข้าเก็บมันไว้สองอัน แต่ข้าอดไม่ได้ที่จะห้ามตัวเองไม่ให้กิน” 

“เจ้าเจ้าเจ้า” กู่ฉางชิงชี้ไปที่กู่จื่อหยูอย่างสั่นสะท้าน “เจ้าลูกบ้า!”

ในขณะนั้นเอง เขาก็หยุดกะทันหันและแสดงท่าทางประหลาดใจและหลับตาลงอย่างรวดเร็ว

นี่คือ…วิถีเต๋า? !

เขาสูดหายใจและซาลาเปานี้อร่อยมากและยังมีวิถีเตอยู่อีก?

วิถีเต่นี้อ่อนแอเกินไปสําหรับเขา แต่มื่อขาลืมตาขึ้นมา แต่มันก็ยังทําให้เขามองไปคู่พี่สาวและน้องชาย ด้วยความประหลาดใจ

จากนั้นน้ำเสียงก็เคร่งขรึมขึ้นกว่าเดิม “ เจ้าเจอคนแบบไหน?”

กู่จือเหยา ยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าของนางและหายใจเข้าลึก ๆ ” ท่านพ่อให้ข้าพูดเรื่องนี้เอง”

ต่อมานางเล่าเรื่องจาก เซียนเค่อจู ตั้งแต่ต้นจนจบ

กู่ฉางชิงเหล่ตาเล็กน้อยและนั่งลงอย่างเงียบ ๆ บนผิวเผินเหมือนเขาสงบ แต่ก็มีคลื่นพายุอยู่ในใจของเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินมาว่าหนทางสู่เซียนอาจถูกกําหนดไว้แล้ว

หัวใจของเขาเต็นเร็วที่สุดในรอบเกือบพันปีจนแทบทําให้หายใจไม่ออก!

อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้พูดอะไรเพื่อขัดจังหวะ กู่จือเหยา แต่ยังคงฟังนางต่อไป

อาหารที่หาไม่ได้ในโลกและยังแฝงวิถีเต!

นอกจากนี้ยังมีทัศนคติของ ฉินม่านหยุนต่อผู้เชี่ยวชาญ

ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นถึงความไม่ธรรมดา

คิ้วของเขาขมวดยและความคิดของเขาก็เริ่มโลดแล่นไปมาเมื่อเขามองดูลูก ๆ ของเขา

เขามีชีวิตอยู่เป็นเวลานานและความแข็งแกร่งของเขาอยู่ที่จุดสุดยอดของโลกแห่งการฝึกตนเขาการคิดมากขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่มีอะไรได้มาโดยไม่มีเหตุผล ผู้เชี่ยวชาญคนนี้ได้มอบโชคอันยิ่งใหญ่ให้ข้าและยังบอกความลับที่น่าตกใจให้ข้าด้วยจุดประสงค์ที่ชัดเจนนี่คือการใช้มือของลูก ๆ เพื่อดึงเขาเข้าสู่เกมๆนี้ !

ผู้เชี่ยวชาญใช้สวรรค์และโลกเป็นหมากรุกและเล่นเกม เมื่ออยู่ในเกม ตัวหมากรุกจะไม่สามารถชีวิตและความตายได้ด้วยตัวเองและอาจกลายเป็นขี้เถ้าได้ทุกเมื่อ

ดวงตาของกู่ฉางชิงกระพริบและเขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง

ในตอนนั้นเอง เขาก็เงยหน้าขึ้นมองไปบนท้องฟ้าอันห่างไกลเขาอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นและถอนหายใจ ดูเหมือนว่าเกมหมากรุกนี้กําลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!

ฉานชิงเปิดปากของเขาและกล่าวว่า “เจ้ากลับไปที่ห้องของเจ้าก่อน”

ทั้งสองต่างก็ตกตะลึงและจากนั้นพวกเขาก็รู้ว่าเขาจริงจังแค่ไหนก่อนจะเดินจากไป

หลังจากนั้นไม่นานแสงหลบหนีทั้งสี่ดวงก็ร่อนลงมาจากระยะไกลก่อนเข้ามาในห้องโถง

“วังเต๋าหลินเซียน, ฉินม่านหยุนคารวะลุงกู่”

ฉินม่านหยุนเป็นผู้นําและแสดงความเคารพ

ฉานชิงยิ้มและพูดว่า “ม่านหยุน ทําไมเจ้าถึงมาที่นี่?”

ฉินม่านหยุนมองไปที่ กู่ฉานชิงและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า: “ม่านหยุน มาที่นี้ครั้งนี้เพื่อมอบโชคให้ท่าน!”

“โชคหรือ” กู่ฉางฉินผงะและหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้น

ฉินม่านหยุนสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาของนางเป็นประกาย “หลิวหลู่เฉิง ของตระกูล หลิว ทําให้ปรมาจารย์ขุ่นเคืองถ้าลุงกู่เต็มใจที่จะทําลายตระกูล หลิว เท่านสามารถสร้างความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้เชี่ยวชาญได้อย่างแน่นอน ไม่รู้ลุงกู่คิดจะคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ไหม”

“ตระกูล หลิว … “ ฉานชิงแสดงสีหน้าหม่นและถอนหายใจเบา ๆ : “เจ้าทําอะไรกับ หลิวหลู่เฉิง?”

“ฆ่า!” ฉินม่านหยุนเขียนเบา ๆ

ดวงตาของ ฉานชิงหลง” เจ้ารู้หรือไม่ว่าผู้อาวุโสแห่งตระกูล หลิว เลื่อนขั้นไปถึงขั้นหลอมรวมเมื่อร้อยปีก่อน?

ฉินม่านหยุนกล่าวว่า “แล้วไง”

ฉานชิงกล่าวต่อ: “เจ้ารู้ไหมว่าครั้งหนึ่งตระกูล หลิว เคยมีเซียน”

ฉินม่านหยุนส่ายหัว “แล้วไง”

กู่ฉานชิงประหลาดใจกับความมั่นใจของ ฉินม่านหยุนเปิดปากของเขาและพูดว่า: “เจ้าควรจะรู้อย่างชัดเจนเหมือนข้าเกี่ยวกับตระกูลเซียนเนื่องจาก หลิวหลู่เฉิง ตายไปแล้วทําไมเจ้าต้องทําลายตระกูล หลิว ทั้งหมดด้วย?”

“ฉานชิง ท่านอยู่มาหลายปีแล้ว บอกข้ามาตรงๆว่า ท่านจะทําไหม!”

โจวต้าเฉิงพูดอย่างตรงไปตรงมาและพูดอย่างหงุดหงิด: “ข้าขอเตือนเจ้าอย่าตั้งคําถามกับพลังของปรมาจารย์เขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่เจ้าไม่สามารถจินตนาการถึงได้! สิ่งนี้เกิดขึ้นในหุบเขาชิงหยุนของเจ้า หากเราไม่ลงมือทันเวลา เจ้าคิดว่าเจ้ายังยืนอยู่ที่นี่และคุยกับเราได้ไหม ตระกูลหลิวจะต้องหายไป เซียนเหรอ แค่ผายลม! หลิวจะต้องสิ้นสุดลง เจ้าอย่าลืมสิ่งที่ข้าพูด อย่าดูถูก… นักบุญ!